Zucht, steun, kreun
Dit is weer zo’n ‘zucht, steun en kreun’ dag. Het dagje Delta gisteren heeft er harder ingehakt dan ik tevoren had ingeschat. En vanmiddag mocht ik weer. Dit keer voor een gesprek met een verpleegkundige/SPH’-er (?). Waarover spraken wij? Ja, ehh, vooral over mijn medische geschiedenis en medicijngebruik. Nou, dan is een uur te kort hoor. Het koste me veel moeite om m’n hoofd bij het gesprek te houden. Net uit bed en alweer moe. Half twee. De meeste mensen hadden al een hele dag achter de rug en ik was nog bezig met opstarten. Nee, met mij win je de oorlog wel.
De medicatie die ik nu gebruik wordt gestopt. Het heeft weinig effect meer maar des te meer bijwerkingen. En dat laatste wat mij betreft vooral op seksueel gebied; weinig libido, erectiestoornissen en meer van dit fraais. Voor Agnes ook niet leuk. Hoewel ik ooit heb gehoord dat je niet echt impotent bent zolang je je tong nog hebt. Maar dat terzijde. Het nadeel is wel dat het wel twee weken kan duren voor de nieuwe chemicaliƫn, waarvan ik me de naam nu even niet kan herinneren, hun werk gaan doen. Dus, als ik twee weken niet te genieten ben en een opvallende interesse toon voor hoge gebouwen en bruggen, dan weten jullie het. Dat gaat wel weer over. Hoop ik.
“Wat zullen we eten?” Moeten we nou straks alweer eten? M’n eetlust is niet echt meer wat hij ooit is geweest. Nog even en Agnes gaat over tot dwangvoeding. Weet ik misschien eindelijk hoe het voelt een Franse gans te zijn. Na kort overleg werd het friet. Lekker, ware het niet dat de frietpan qua ranzigheid en technische staat al een tijdje geleden overleed. Niet heel recent, meer ooit, heb ik nog een poging gedaan om het apparaat schoon te maken met industriĆ«le ontvetter. Wat niet meer mocht baten. Awel, dan toch beter een nieuwe aangeschaft. Het plan van aanpak, opgesteld na het raadplegen van de interwebs, behelste het kopen van een frituurpan bij de Blokker en wat er in moest bij de naastgelegen Goembo.
Ik prutste m’n schoenen weer aan – ik was net blij dat onze uit had kunnen doen. – en volgde Agnes naar de auto. Sjok, sjok, sjok… “Weet je zeker dat je mee wilt? Het hoeft niet hoor.” Ja, ik wilde heus mee. Al was het maar om me met de boodschappen te kunnen bemoeien. Enfin, we kwamen bij de Blokker aan om te ontdekken dat de friteuse van onze voorkeur, want nog net geen twee tientjes, uitverkocht was. Dan maar naar de Kijkshop. Maar dat was nog wel een eindje lopen. “Weet je het zeker? Red je dat nog?” Ja, ik wist zeker dat ik dat nog zou redden. NOT! In de winkel plofte ik neer in een demobureaustoel. Ze hadden er gelukkig wel een frietpan in de juiste prijsklasse. Fijn.
En toen weer terug. Ik heb maar twee keer ergens hoeven te gaan zitten om op adem te komen. Verder ging het wel goed. In de Goembo ben ik van ellende op het bankje bij de koffieautomaat gaan zitten. Op en blij toen Agnes de boodschappen had. Naar de auto. Naar huis. We zaten net goed en wel in de auto toen bij Agnes op zolder het licht aanging:”Weet je wat ik nou vergeten ben?” Patat! Nee hoor, verder zijn wij helemaal supergestructureerd en helemaal niet snel afgeleid.
Dit kleine manco in de uitvoering van de planning werd natuurlijk wel opgelost zodat alles toch nog goed kwam. En wat is er lekkerder dan frietjes uit verse olie uit een nieuwe frietpan?