Wout (Haags voor smeris)
Het is een tamelijk nieuw fenomeen; de Twittercop. En zal ik je nou eens wat zeggen? Ik vind het een fantastisch idee. De ‘cop’ twittert wat er zoal in de buurt speelt en de burger op zijn beurt kan laagdrempelig bij zijn of haar Twittercop kwijt wat hem of haar op is gevallen in de buurt. En dat werkt in de meeste gevallen prima. Het zorgt voor een prettiger communicatie met de politie, vermiste kinderen en ouderen worden vaak sneller dan voorheen gesignaleerd en veilig thuisgebracht.
Er zijn echter ook cops die niet tweeten maar meer een beetje kwaken. Over rondhangende jeugd. Of dat je je rijwiel in de daarvoor bestemde rekken bij het winkelcentrum moet plaatsen. Welke rekken? Ga je daar dan eens druk om maken. Rare man. Ik heb hem wel eens naar een stel op een voetbalveldje – waar zelfs doeltjes op staan – spelende kinderen horen en zien staan schreeuwen dat ze normaal moesten doen en niets slopen. En dat alles van veilige afstand en met een sloot tussen hem en de levensgevaarlijke en enge kindertjes. En toen ging Bromsnor – of is het bibbersnor – aan mij vragen wat ik in een scootmobiel deed. Dapper hoor. Het lamme armpje van de wet.
Oh ja. Schoolkinderen zonder licht op hun fiets. Dat durft hij ook nog wel aan. Maar een harige biker op een vet verbouwde Harley zonder achterlicht? I think not. Maar gelukkig zijn er ook goede. Hele goede. Die hun werk ook nog eens doen in de wat moeilijker wijken. Die weten dat praatjes niet altijd de gaatjes vullen en staan voor hun ambt. Die wel op die harige biker afstappen en hem een vette prent geven. Bijvoorbeeld.
Voor die mannen en vrouwen, die vaker dan hen eigenlijk lief is lijf en leden in gevaar moeten brengen, heb ik meer dan respect. Oké, tenzij ik weer eens eens boete in het verkeer krijg. Maar, ik rijd al een tijdje niet meer. Dus dat komt niet snel meer voor. En snelheidsovertredingen met mijn scootmobiel zit er niet in. Laatst werd ik ingehaald door een omaatje met een rollator. Zal wel opgevoerd zijn, die rollator.
Maar nee, wij zitten hier in Hellevoet opgescheept met een kwakende Mall Cop. Want niet alleen jongeren zijn de hufters, volwassenen kunnen er ook wat van. Vanmiddag kwamen we thuis, Agnes met de boodschappen sjouwend en ik in m’n rolstoel. Een klein meisje kwam uit haar spel aanlopen. “Wat ga je doen?” riep haar vriendinnetje. “De deur openhouden voor die meneer.” Nou, waar vind je je dat nog? Maar die meute bejaarden – hallo, samenscholingsverbod – in het winkelcentrum vanmiddag vertikte het om ook maar een stap te verzetten zodat ik er langs zou kunnen. Dat zijn de hufters! Doe daar eens wat aan, Twitterwout!