Wim Lex en Max

Vandaag was het zover. Eindelijk. Lang verwacht, stilgezwegen, nooit gedacht maar toch gekregen. Sinterklaas! Nee! ‘Onze’ nieuwbakken koning Wim Lex en zijn gade, de schone Maxima deden ons nederig stadje aan het Haringvliet aan. Ooit trotse marinestad, zelfs de beruchte zeeschuimer Michiel de R.  koos vanuit de haven het ruime sop. Dat was wel een Zeeuw maar dat hoeft niet iedereen te weten. Een belangrijk onderdeel van de Atlantikwall gedurende de Tweede Wereldoorlog vanwege de strategische ligging als wachtpost voor het achterland. Hellevoetsluis. Duitsers zijn er alleen nog in de zomer. Het enige marinegrijs valt te bewonderen op het afgeschreven karkas van De Bernisse, een oude mijnenveger, en het schip van de zeeverkenners, De Zeefakkel. Dit laatste schip doet haar naam eer aan; Ze is al een keer bijna uitgefikt. In Hellevoet hebben we het dan ook over branden als De Zeefakkel. En wat doet die mijneveger eigenlijk in Hellevoetsluis? Het is een voormalig Belgisch marinevaartuig. We hebben dus Duitsers en ouwe boten. Daar moeten we het een beetje mee doen. En dat Riem de Wolff sinds enige tijd in Hellevoetsluis woont. Maar dan heb je het ook wel gehad.
Vandaag was dan ook een bijzondere dag. Bezoek van de koning. Die eigenlijk ook een soort Duitser is. Dus dat paste wel. Het idee was dan ook snel verzonnen door het plaatselijk comité; Een rondvaart door de havens – Misschien zou het oog dan op een mooie ligplek voor de Groene Draeck, het bootje van moeders, vallen. – zodat koning en koningin kennis konden nemen van het mooie Hellevoetsluis. Op De Bernisse natuurlijk. Ik heb de beelden op de televee gevolgd. Het was pokkenweer. Dan ga ik daar niet op de kaai staan klappertanden. Boot, kaai… Het leek inderdaad op de vele intochten van Sinterklaas die ik met een kind op m’n nek mocht (?) bijwonen. Als ik de koning of zijn vrouw was geweest, had ik me ziek gemeld of zo. een plotseling opgekomen griepje doet het altijd goed.
Er viel dan ook bar weinig te zien. Niet thuis op de bank wegens beroerd camerawerk met een door de regen dichtgeslagen lens en ook niet voor de grote mensen, die er zelf voor kozen, en de 2000 kinderen, die moesten, langs het water. Het was net als in de dierentuin. Je gaat voor de apen, maar die hebben zich net die dag verstopt wegens hen moverende redenen. Hetzelfde deden Wim Lex en Max. Zoals gezegd was het takkentrollenweer. Lekker om de beurt een beetje binnen zitten. Kwalijk nemen kon je het ze ook eigenlijk niet. Ze stormden zo’n beetje van de boot af en het hoedje van Max bood weinig bescherming aan haar kapsel. Je zag de blijdschap op hun gezichten dat ze lekker de warme bus weer in konden. Het zal je baan zijn!