What about Agnes

Lang na de harttransplantatie dacht ik mijn toekomst in eenzaamheid zou moeten slijten. Ik had me er al bij neergelegd nooit meer een partner zou vinden. Totdat het geluk op m’n deur klopte. Digitaal dan. Inmiddels zijn we al ruim vier jaar samen en nog steeds verliefd. Agnes; maatje en minnares, rots in de branding. Samen huilen maar vooral veel lachen. Ondanks dat de tijden die we samen doorbrengen niet makkelijk zijn. Agnes staat naast me en steunt me waar ze kan.

Het gevoel van humor van Agnes werkt aanstekelijk. Gisteravond lagen we in bed. Te brullen van het lachen. Volgens mij ging mijn lichtje pas tegen tweeën uit. Bij het opstaan vanmorgen had ik nog pijn in m’n buik van het lachen. En waarom? Om van alles. Hilarisch en niet na te vertellen.
Ze doet ook allerlei grappige dingen. Zoals een flesje woksaus schudden terwijl de dop er niet goed opzit. Waardoor de halve keuken onder zit. Terwijl de hond zijn kans schoon ziet en de vloer aflikt, pleur ik zo een beetje van m’n stoel van het lachen. Ja, ik ben niet geraakt door de smurrie. Agnes zelf wel.
Of we gaan boodschappen doen. Maar waar? Bij de Goembo of bij Appie? Nou, bij de Appie maar. Om bij de Goembo te komen moet je een met de rolstoel moeilijk te nemen rolpad naar boven. Dus wilde ik naar de Appie aan de andere kant van het winkelcentrum. Daar kun je met je invakaart pal voor de deur parkeren. Dan is daar de rotonde; rechtsaf naar de Joembo, rechtdoor naar Appie.
Resoluut geeft Agnes richting aan en stuurt naar rechts. Naar de Goembo dus. Ik zeg niks. Schatje rijdt de parkeergarage in, ziet een plekje, parkeert en zet de motor uit. Helemaal tevreden met zichzelf.”Zo, we zijn gearriveerd.” Ja, maar niet bij Albert Heijn lieverd. De auto wordt gestart en we gaan op weg naar Albert Heijn.
Geen dag is saai. We vinden altijd wel iets om over te lachen. En ik ben blij toe. Zo red ik het nog wel even. Voor de tijd die me nog gegeven is. We lachen gewoon door.