Wel of niet voor de poes
Grote verslagenheid. Bij ons en de kinderen. Hoewel, mij deed het iets minder. Not so many fucks were given, zal ik maar zeggen. Het begon met een bezoek aan de kapster hier om de hoek. Een leuk mens trouwens en ze knipt ook nog lekker. Zelfs mijn melkboerenhondenhaar tovert ze knipperdeknip om in iets waarmee ik zonder een pet te dragen over straat kan. Mijn haar is dan ook de reden dat ik een verzameling petten heb. Maar dat doet er nu even niet toe. Het ging over de kapster. Of nee, eigenlijk ook niet, ja, zijdelings. In essentie gaat het hier over de poes. De aan komen lopen downpoes. Een het gaat ook over het dochtertje van de kapster. Die kreeg, tijdens de knipbeurt van Agnes, de telefoon van Agnes in handen om foto’s te kijken.
En toen gebeurde het; de kapster zag een foto van Swiffer:”Hé, dat lijkt mijn kat wel!” En het was haar kat. Tsja, wat te doen met het poezebeest? Houden? Terug naar haar oude baasje? Of houden we haar? Ja, moeilijk. We besloten poes dan maar terug te brengen. En wel direct. Dag poes. En dat was het dan. Met poezenproviand mee brachten Agnes en Mathijs haar weg.
En dat was het dan? Nou, nee. De volgende ochtend konden we haar weer ophalen. Nu weer Swiffer, haar oude naam was Gigi, vond het dochtertje van de kapster niet leuk en dat was wederzijds. Zodoende werd poes weer opgehaald. Een soort logeerpartijtje, zeg maar. En zo ligt Swiffer nu zoals gebruikelijk in haar eigen postbakje op de eettafel. Tussen de andere troep.
En verder? Chronologisch maak ik er een beetje een rommeltje van. Even opletten dus. Het volgende gebeurde afgelopen maandag. Oh, dat was gisteren. Ik ben met Catootje naar de botermarkt geweest. Het was eigenlijk meer met Agnes en Iris naar de paardenmarkt in Heenvliet. Agnes was daar nog nooit geweest. Terwijl Heenvliet, hier zo’n kwartiertje fietsen vandaan, toch een alleraardigst en pittoresk dorp is. Een keer per jaar, met Pinksteren, is het er groot feest met biertenten, muziek, braderie, kermis en, natuurlijk, de paardenmarkt! Agnes was er nog nooit geweest. Het was leuk paraderen. Jammer dat we de voetsteunen van de rolstoel niet mee hadden. – Die liggen waarschijnlijk nog bij vriendin Ellie. – Nu sleepten m’n voeten zo over de antieke kasseitjes. We zagen nog wat leuke minipaardjes voor in de tuin. Maar ja, wat eet zo’n beestje? En moet je het dan uitlaten? Voordeel is wel dat hoewel ze aanmerkelijk meer schijten dan een hond, hele grote daargelaten, je geen belasting zoals hondenbelasting voor paarden hoeft te betalen. En qua vies en gatverderrie kun je beter in paarden- dan hondenpoep trappen. We nemen geen hond meer maar een Falabella of zo.
😀 Je schrijft erg leuk Rob! Erg leuk ook om te lezen!
Een varken kan je kunstjes leren zonder belasting te betalen 🙄 😆 🙄
Rinus.