Weer!!!

25 mei 2014 2 Door agnes oosterboer

20140525-212321-77001491.jpg

Hier maar weer eens een blogje van mij en niet van de baas zelf.
en zoals de titel doet vermoeden gaan we het niet over het weer hebben, maar gaan we het hebben over de logeerpartij in het EMC, jaaaaa weer!!!

Zaterdag avond hadden we lekker op de bank The Muppets gekeken, lekker gelachen.
Hierna lekker naar bed want het was al laat, rob was al een paar dagen misselijk, maarja met zoveel pillen kan dat ook niet anders.
Hup in bed, we liggen nog geen kwartier en rob begint te zeggen dat hij zich wel heel erg ziek begint te voelen.
Licht aan en rob ligt te schudden in zijn bed, snel even wat zaken controleren (handig hoor alles in huis ).
Suiker, iets te hoog niet schrikbarend.
Tensie en pols flink te hoog.
temp 37.6, dat is voor rob al hoog en dus gaan gelijk de alarmbellen rinkelen.

Rob ligt zo te trillen dat hij zelf geen insuline meer kan bijprikken……ik zeg tegen hem dat ik de HTU (harttransplantatie unit) ga bellen.
NOrmaal gaat hij dan steigeren, maar nu is hij het gelijk met me eens.
INtussen zijn er tien minuten verstreken, nog maar ff tempen, 38.2 ( dit is niet goed)
Inmiddels is hij flink aan het braken geslagen….achhhhh gossie hij voelt zich zo beroerd.
Afdeling ging gelijk bellen met de cardioloog en jawel we moesten komen, nou dat verbaasde ons niet.
Rob kan zo echt niet in de auto.
Dus de afdeling besteld een ambulance (wat is dat toch prettig dat je die afdeling gewoon altijd kan bellen)
Binnen een kwartier staat de ambulance voor de deur.
Normaal gesproken ga ik met eigen auto er achter aan, maar rob was nu zo ziek dat ik mee wilde in de ambulance.
Moest ik wel even snel iemand regelen die me kon ophalen…….IRIS!!!! ik bel het arme meisje wakker en vertel haar dat ik met papa naar het ziekenhuis ga en of zij me later in de nacht kan ophalen, geen probleem zegt ze.
Ik leg neer en hoop dat ze gewoon gaat slapen want ze moet zo gewoon werken.

rond twee uur zijn we op de SEH want helaas moet je daar altijd eerst heen.
Inmiddels is zijn temp 39c
De eerste twee verpleegsters komen binnen en gaan bloed prikken.
Ik vraag ze of ze AUB handschoenen willen dragen omdat rob de laatste keer een aderontsteking kreeg in het aangelegde infuus op de SEH (zonder handschoenen)
Ze wassen niet zoals op de htu bij binnen komen en weg gaan van de kamer hun handen maar hoppen zo van de ene kamer naar de andere.
Dat is in het geval van een harttranplantant gewoon heel gevaarlijk.
De dames reageren heel vriendelijk, is geen probleem en doen gelijk handschoenen aan.
Helaas lukt het bloed prikken niet en moet er dus een andere verpleegster komen.
Er komt een grijze oude verpleegster binnen die gelijk met haar blote handen aan het door het ambulance personeel aangelegde infuus begint te frotten.
Ik zeg nog maar even niets,….helaas lukt het bloed afnemen niet, en ze moet dus een andere plek zoeken om bloed te prikken.
Rob vraagt netjes of ze aub handschoenen aan wil doen met prikken, ze antwoord pinnig, ik kan niet prikken met handschoenen aan.
Ja zegt rob dat is jou probleem, ik zit niet te wachten op ontstekingen en bacteriën.
Ze doet schoorvoetend handschoenen aan en voila naald zit er zo in…..gewoon gemakzucht dus.
Ze vergeten alleen hoe gevaarlijk zeker zo,n SEH voor rob is als ze/niet hygienisch werken, er komt daar van alles en nog wat binnen en ze lopen kamer in en kamer uit.

Na wat onderzoeken en uitslagen lijkt het een galblaasontsteking te zijn, dus nog een echo maken en een chirurg erbij.
Echo laat inderdaad verschijnselen zien van een galblaasontsteking maar geen galstenen, ook heeft rob nagenoeg geen pijn, iets wat ook niet bij het beeld past.
Maar de bloeduitslagen en lichamelijk onderzoek wijzen toch wel hierop.
Hij moet opgenomen worden, wij gingen er van uit dat hij naar de HTU ging, maar hij kreeg te horen dat hij naar de ICCU moest…..rob schrok hier flink van hij heeft hier slechte ervaringen mee, en mij zat het ok niet echt lekker.
Om kwart voor zeven zijn we eindelijk op afdeling, allebei kapot, en ik inmiddels verkleumd tot op het bod (airco staat op diepvriesstand op de SEH, je ligt echt weg te waaien, zelfs een deken kreeg me niet meer warm)

Ik contact iris of ze me kan komen halen en kwart voor acht is ze er, negen uur stap in in mijn bed, om om kwart voor elf wakker geschreeuwd te worden door twee ruziënde pubers 🙁

Afdeling belt dat de chirurg is geweest en omdat rob nu pijnvrij is gaan ze niet nu opereren, ze hebben ook nog iets op zijn long gezien en weten niet of dat nieuw is of oud, dus gaan ze ook nog verder onderzoeken.

,s Middags op bezoek blijkt hij gelukkig geen koorts meer te hebben en voelt zich wel erg moe, maar verder wel weer erg goed.
Om zeven uur ,s avonds mag hij naar de HTU toe, eindelijk…..dat klinkt dan weer stom maar voelt als thuiskomen….we kennen het personeel en weten de weg.
Ik stort ook een beetje in dus laat schatje lekker alleen, hier ligt hij nu goed, en kan hij lekker gaan slapen.

Hoe graag we het ook vergeten, en hoe graag we ook ons leven “gewoon” leven, dit zijn van die ontzettend confronterende momenten die heel hard binnen komen.
Ieder op onze eigen manier komt er toch altijd een gevoel van angst over ons heen….. ” het zal toch niet nu”
We hopen dat dit gewoon met een sisser gaat aflopen, en hij gewoon snel weer mee naar huis mag.

Iris, dank je wel, en sorry voor de weinige nachtrust.
Jirina dank je wel voor je lekker cakejes toen ik thuis kwam en de klusjes die je gedaan hebt.

en lieve schat ik hou van je, snel weer opknappen en naar huis.