Verder leven na een zwaar hartinfarct,en een hartransplantatie een ingrijpende confrontatie met de dood. Hoe neem je afscheid van jezelf? Op tijd het hart van een donor, of overlijden? Wat is wel, en wat is absoluut niet meer belangrijk?
Ga met me mee op zoek naar de zin en onzin van mijn leven.
Juli 2004. Ik ben alles vergeten wat er toen gebeurde. Gelukkig maar volgens mijn omgeving. Na een nogal heftig hartinfarct belandde ik op de intensive care van het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. De ontreddering bij mijn gezin, vrouw en drie tienerdochters, was groot.
Daar lig je dan als 41-jarige; overgeleverd aan de vaardigheden van allerlei medici en apparatuur. Eenmaal bijgekomen leek heel mijn leven me ontnomen te zijn. Ook al leef je nog, er breekt toch een periode van rouw aan. Plotseling was ik niet meer de vader en echtgenoot die vrouw en kinderen zo goed kenden. Ik rouwde ook om mezelf. De oude ‘ik’ was ik voorgoed kwijt. En wat zou ik er nog voor terugkrijgen? Sterker nog; lange tijd is het onduidelijk geweest of ik überhaupt nog wat terug zou krijgen.
Vanaf de eerste dag hebben vrienden en mijn ex dit weblog voor me bijgehouden.
Toen ik na een paar maanden zelf weer wat kon doen, ben ik, met tussenpozen vanwege mijn ziekte, zelf gaan schrijven. Niet alleen over het verloop van mijn ziekte en de emotionele gevolgen hiervan, ook de actualiteit wordt niet geschuwd. Ik was (en ben nog steeds) erg boos om de hele situatie. Wat is er dan lekkerder dan je woede en frustratie van je af te schrijven. Vooral als je beschikt over een venijnige pen. Daar ben ik schorpioen voor.
‘Het zwaard van Damocles is verworden tot meer dan een begrip uit de Griekse mythologie. In het blog wordt soms ook pijnlijk duidelijk hoeveel leed een ernstige ziekte met zich meebrengt. Maar ook hoe we ons hier doorheen proberen te slaan. Het is een verhaal vol woede en pijn geworden. Maar ook een relativerende schaterlach en grappige situaties passeren de revue. Bijna elke dag is hetzelfde als je ziek bent. Gelukkig zijn sommige dagen erg anders dan andere.
Inmiddels ben ik gescheiden en weer hertrouwd en ben ik, na vier jaar wachten, ook getransplanteerd in september 2008. Het verhaal gaat verder. Ik ben klaar voor mijn nieuwe leven! En ik sta er niet alleen voor.
Ondanks het zware onderwerp probeer ik er een luchtig blog van te maken.