Vrolijke Vrienden
De eerste dag van mijn doorstart op weg naar herstel zit erop. En ik leef nog! Weliswaar horizontaal neergeploft op de bank, maar toch. Ik heb het volbracht. Wat kan ik er van zeggen? Een interessante dag. Dat was het. Heel erg in details treden kan ik natuurlijk niet. De hoofdmoot van het programma betreft groepstherapie. Dus de hooggespannen verwachtingen over sensationele ontwikkelingen kan ik niet waarmaken. Bovendien bleken er na kennismaking best leuke mensen in de groep te zitten. Gewone mensen, net zoals jij en ik. Nou ja, zoals jij dan. Jij je zin. Ik moet toegeven dat ik me zelf al had voorbereid op om de vijf minuten uitbarstende snotter- dan wel huilbuien. Institutionele verpakkingen Kleenex. Dat werk.
Dat viel dus wel mee. Sterker nog, ik heb geen traan gezien.
Het betekende wel dat ik vroeg, om niet te zeggen heel vroeg, m’n nest uit moest. Om kwart over zeven begon de wekker zijn ding te doen. Oh, nee! Nu al. Ik voelde me alsof ik net een uurtje had geslapen. Wat natuurlijk niet zo was. Bijzonder; Was ik opeens een keertje al eerste beneden. Om de haarbal van de kat op te ruimen. En een plasje van de hond, niet te vergeten. Leuk hoor, huisdieren. De drolletjes van de poes liet ik met rust. Daar schijnen hele gevaarlijke bacteriën of zo in te zitten. Op zich was het een hele nieuwe ervaring. Iedereen nog in bed en zelf in alle rust een broodje en een bak koffie naar binnen werken. Alles op het gemakje met toch ergens een zenuwachtig ondertoontje.
De scooter werd uit haar pyjama gehaald en met een met brood en drinken gevulde rugtas op m’n rug – waar anders? – reed ik naar het Delta. En al was het vroeg, het zonnetje deed al hard z’n best. Het is een ritje van niks van Nieuwenhoorn naar het Multifunctioneel Centrum, dus nog geen liedje uit m’n MP3-speler later stond ik op de plaats van bestemming. Ja, en nu? Het voelde precies als de eerste schooldag op de middelbare school. Waar moet ik zijn? Wat voor mensen ga ik ontmoeten? Straks verdwaal ik. Als ik maar niet ergens te laat kom. Zoiets. Gelukkig werd ik keurig uit de wachtruimte opgehaald en naar de eerste locatie en eerste activiteit begeleid. Nog net niet aan het handje van de juf.
Geheel tegen mijn gebruikelijke ik hield ik me maar wat op de vlakte. Het eerste onderdeel van de mentale marathon was de weekopening. WEEKOPENING!? We gaan toch niet bidden of zo, toch? Nee toch? Oh nee, het was de bedoeling dat iedereen vertelde hoe zijn/haar weekend was geweest. Oooh… Ja, dat kende ik nog wel van de kleuterschool. Ja? Hoe was mijn weekend. Nou ja, bijna matten met de buurman. Feestje van Jirina. Blij voor Jirina dat haar feestje leuk was, boos op die Kabouter Prikkeprak van hiernaast. Noem je dat gemengde gevoelens? Ik had in elk geval het mafste verhaal van allemaal. Dat dan weer wel.
De rest van de dag verbleef ik een beetje in de luwte. Ik heb een tekening gemaakt bij creatieve therapie en me ontspannen bij ontspanningstherapie. De creatieve therapeut bleek ook een tijdje in de Hartelborgt te hebben gewerkt. Waardoor ik mijn tekening niet af kreeg. Nog even ontspannen en toen was ik klaar. Zonnebril op, brommer van het slot. “Rob! We hebben nog dagsluiting!” Oh, kut. Snelle brilwissel en weer naar binnen. En naar boven. Nou, snel de dag sluiten en toen mocht ik echt naar huis. Gesloopt. Kapot. Maar wel met het idee dat er iets gebeurd was. Donderdag weer.
Klinkt hoopvol! Succes ermee 😀