Vroeger

Vroeger was alles beter. Nee? Nee, niet alles. Maar ik wel. Daar denk ik nog wel eens, zeg maar dagelijks, aan. Nooit meer fietsen met de wind in m’n haren. Nooit meer achter een net gemiste bus aanhollen. Nooit meer werken. Dat laatste lijkt dan leuk, maar valt in de praktijk tegen. Dat bleek vanmorgen toen ik vanochtend vroeger dan gewoonlijk uit m’n bed stapte. Negen uur. Wat een gruwel! Vroeg man! Ik wil terug. In bed. Maar ik heb het niet gedaan. Standvastig bleef ik. Nou ja, sort of.

Het viel me niet mee. En wat is het verschil tussen half zittend half liggend met m’n ogen half dicht op de bank te vertoeven? Tot een uur of twaalf. Via de sociale media bereikten me een aantal tips. Douchen bijvoorbeeld. Ja ja, straks. Eerst bijkomen. Dat bijkomen duurde tot een uur of twaalf. Ik had toen al wel m’n kommetje cornflakes op. Douchen dus. Dat was wel nodig ook want ik stonk als een bunzing op een mestvaalt.
Geheel verfrist en opgefleurd kwam ik onder de douche vandaan. Verfrist? Ja, de penetrante stank die me omhulde was verdwenen. Opgefleurd? Nou nee. Misselijk. Dat was meer van toepassing. Altijd als ik douche, goed heet, word ik zo misselijk als een hond. Het hoe en waarom? Geen idee. Maar… de dag was begonnen.
Voor de één een dagelijkse bezoeking, voor mij een uitje. Net als naar de dierentuin gaan. Vooral als we bij de Lidl of Aldi boodschappen doen. Het volk dat daar rondloopt; fantastisch. Maar ook heel keurige mensen met een dikke Mercedes of Audi. Tsja, je moet ergens geld overhouden om de lening op zo’n bolide af te kunnen betalen.
Voordat je naar binnen gaat hangt er een groot aanplakbiljet met een stralend, vrolijk en vooral mooi blond meisje. Zij doet je als man al naar het afrekenen verlangen nog voor het eerste artikel in het wagentje ligt. Nou, ik zal je zeggen: Ik heb al heel wat Lidls bezocht maar dat blonde meisje met die zaadvragende blauwe kijkers nog in geen enkel filiaal aangetroffen. En toch; Elke keer als ik ergens naar de Lidl ga, hoop ik haar achter de kassa aan te treffen.