Verkeerde Lidl
“Wat zullen we vanavond eens eten?”, was gisteren de vraag. Niet te duur én niet te moeilijk. En Iris kwam eten. Nasi dus. Met kipsate zonder stokjes. Of het dan nog sate is zo zonder stokjes vraag ik me af. Wat er nu niet toe doet. Boodschappenlijstje! Digitaal als ik ben stortte ik me op het appie van Appie. Niet dat we naar de winkel van Appie zouden gaan, handig is het wel. Wij synchroniseren alles. Nu alleen nog checken of de spullen op het lijstje bij de Lidl verkrijgbaar zijn. En jawel. We hoefden niet nog apart naar een andere super. Inmiddels had Agnes de boodschappentassen al tevoorschijn gehaald. Ik moest m’n schoenen nog aantrekken. Wat niet altijd zonder slag of stoot lukt. De strijd om de autosleutels kon ik zo nooit meer winnen. Agnes reed.
Het was druk bij de haal-het-zelf-maar-uit-de-dozen-supermarkt. Geen parkeerplaats meer voor handen. Ook geen inva-plekken. Op één plek stond natuurlijk weer eens een sukkel zonder kaart. Wat doe je eraan? “We gaan wel naar de andere Lidl.” – Het is hier in Hellevoetsluis zo armoedig dat er twee vestigingen van Lidl en een Aldi zijn. – Dan maar naar de Lidl op de Struykelse Hoek, het lokale winkelparadijs. Als je van telecomwinkels houdt tenminste. Of exorbitant dure kleding. De ramsjboekenwinkel detoneert hier tussen een beetje.
Nu vonden we wel een mooi plekkie om de auto te parkeren. Agnes stond alweer met de tassen in haar handen terwijl ik me nog uit de auto aan het wurmen was. Ze douwde me een winkelwagenmuntje in m’n handen. – Oh, mooi is dat! Ik mag wel met het winkelwagentje rijden. – Met het winkelwagenmuntje als een kleverige cent in m’n zwetende hand bewoog ik kalm en weloverwogen naar de rijen karretjes. “Hier komen we hoor, boodschapjes!” Het spullen uit dozen rukken kon beginnen.
Dat hadden we gedacht. De Struykelse Hoek is omzoomd door bejaardenreservaten en -opvangcentra. Wat niet zo erg is ware het niet dat de bewoners op eigen gelegenheid, zonder enige begeleiding, naar buiten, lees: het winkelcentrum, mogen. Met hun rollators, stokken en/of scootmobielen. En dat veroorzaakt weer geheel andere verkeersproblemen. Zeker nu de door alweer een crisis geplaagde oudjes ook uitwijken naar de goedkopere winkels.
Voor ons winkelde een vechtpaar op leeftijd; zij wankelend achter haar rollator, hij zwalkend op z’n scootmobiel. En het is al zo lekker ruim in de dozenwinkel. Kort na de bocht van pad twee naar pad drie gebeurde het onvermijdelijke. Opa reed pardoes zijn gade de dozen chips in terwijl hij zelf klem kwam te zitten tussen de rollator en de stelling met wijn. Het achteropkomende publiek kwam krakend en piepend tot stilstand. De Lidl op zomaar een maandagmiddag. Het blijft hilarisch.
Dolblij waren Agnes en ik toen de boodschappen eindelijk achter in de auto stonden. Naar huis, schoenen uit en eten maken.
Struykroverse hoek?
Kan ook nog. Hoewel? Hier en daar een plantenbak voor wat groen zou geen kwaad kunnen.