The horror…

Nee hė? Ja toch; Nestelde er zich zomaar een brutaal virus je in m’n tablet. En de ervaring leert dat waar er een bacterietje, virusje of iets anders medisch onprettigs rond waart, ik mijn gezicht beter niet kan laten zien. Bestaat er geen firewall of antivirussoftware voor mensen? Nee? Dan moet iemand dat eens snel uitvinden.
Gelukkig heb ik mijn lieve, en ook handige, Agnes. Die zorgt niet alleen goed voor de kinderen en mijzelf – Zorgde ze maar eens zo goed voor zichzelf. – maar ook voor alle gadgets in huis. Als ik weer eens vergeet hoe de afstandbedieningen van de smart-TV’s werken, legt zij het me wel nog een keer uit. Ik ben er niet erg handig mee en m’n geheugen werkt ook niet zo goed. Waarom is er geen standaard in die dingen? Of we hadden, dat had pas slim geweest, boven en beneden hetzelfde merk moeten nemen. Maar ja, da’s dan weer met de kennis van nu. Zo zouden ze ook alle pincodes hetzelfde moeten maken. Ik ben de mijne nu alweer voor de duizendmiljoenste keer vergeten. Dan kan ik gewoon aan de klant achter me vragen wat de code is. Wel zo makkelijk.

Maar daar gaat het nou niet om. Nou ja, een beetje dan, anders had ik deze post niet kunnen schrijven. Tenslotte gaat het om mijn ‘belevenissen’. Nou en ik beleef nogal wat op een gemiddelde dag. NOT! Nou, dan wordt dit weer een korte post. Gisteravond was wel weer ouderwets gezellig. Iris, m’n jongste kwam voor een gezellig avondje horror. Op DVD dan toch. Enger werd het niet. Van de eerste film kan ik me nu, vandaag, de titel niet eens herinneren. Dat zijn de beste! Iets met een clown. Nee, niet Pennywise. En daarna Wrong Turn V. Ook een fijne. – fillempie! – Agnes vluchtte maar naar boven. Al die rondvliegende losse lichaamsdelen en liters ketchup bloed. Dat vindt mijn lief niks.
En toen bleek ons jongenskind hartstikke ziek. Kotsen (zie The Exorcist) en 39 graden koorts. Da’s niet niet zo leuk. Ten eerste omdat het daadwerkelijke kotsen een aanvang nam op het moment dat Agnes, geheel afgetobt door weer een dag, lekker naast me in bed kroop. En te tweede, omdat we hem toch wel verdenken van een infectie, ik hierdoor mezelf maar in isolatie heb gedaan. In de slaapkamer. Waar ik de dag dus doorbracht. – Terwijl Agnes, ja, zij weer, beneden druk in de weer was met het desinfecteren van het ook door mij te gebruiken sanitair. – Met een muziekje en wat de televie bood. En dus weinig meemaakte. Alweer. Niet.
Nou ja, ik heb, tijd genoeg, eens diep nagedacht over hoe ik zou willen dat mijn crematie zou moeten verlopen. Ik moet nog steeds alles een op papier zetten. Of op een digitale gegevensdrager, gezien de huidige stand van de technieken gebruikt in het proces dat communiceren heet. Of een geinig filmpje op de joetoeps. Achteraf dan. Voor zij die niet persoonlijk afscheid konden nemen. Er is zoveel mogelijk tegenwoordig. Alleen het uitzoeken van (on-)gepaste muziek is al een lastige. En er is nog zoveel meer. Nou ja, wie dan leeft, dan zorgt.