Stom

Kort na de verhuizing begon het. Eerst was het een klein vlekje in de douche. Al gauw groeide het zwarte vlekje uit tot een vlek van niet geringe omvang. Schimmel! Wat nu? De woningbouw bellen! Nee, een sopje! Weet je wat? Zo’n spray tegen schimmel. Dat leek de oplossing te zijn. Fluks bij lokale super een flacon anti-schimmelspul gehaald. Waarna de vraag hoe het te gebruiken aan de orde kwam. Agnes en ik kwamen er niet uit. En niet omdat we debiel zijn of zo, maar omdat de lettertjes op de spuitfles zo achterlijk klein waren.

We konden eruit opmaken dat we het goedje alleen in een goed geventileerde mochten gebruiken. Ja, stelletje lullo’s bij Unilever of waar de chemische troep dan ook vandaan mag komen; als de doucheruimte goed geventileerd had geweest hadden we jullie zooi om te beginnen al helemaal niet nodig gehad. Sukkels. Dus dat advies sloegen we in de wind. Dezelfde waarschuwing stond vroeger ook op blikken zyklon_B Enig risico was er dus wel. Ik onderhandelde mij uit de situatie door me op mijn zwakke en zielige gezondheid te beroepen. Stom spul dus.
Hoewel? Persoonlijk heb ik ook behoorlijk last van schimmel, op dezelfde plekken als Sinterklaas, en het zalfje dat ik daartegen heb gekregen doet niet echt veel. De paddestoelen tieren welig. Zou dat douchegoedje misschien soelaas bieden? Het staat niet in de gebruiksaanwijzing en op internet kan ik er niets over vinden. Aan de andere kant; Niet geschoten is altijd mis.

Meisjes zijn ook stom. Dat vond ik vroeger. Daar ga ik het nu niet over hebben. Trouwens, toen vonden meisjes jongens ook stom. Dat eindigde dus altijd in remise.

Ik was vroeger ook stom. Er gaan stemmen op dat ik dat nu nog ben. Ik denk vanwege deze stukjes die ik schrijf. In die mening kan ik me wel vinden. Dit is weer zo’n stomme post. Waar dit weekend nog bijkwam dat ik bijna een non van het ziekenhuis in Dirksland. Had uitgescholden. Kan ik er wat aan doen? Voor de zoveelste keer, heel stom natuurlijk, ben ik m’n afsprakenkaart weer eens kwijt. Of die mevrouw even kon kijken wanneer m’n afspraak zou zijn. Maar, helaas, nee, zij kon niet in de boeken kijken. ‘Boeken’? In m’n verbeelding zag ik ergens in de catacomben van het hospitaal rijen monniken, slechts bijgelicht door walmende olielampjes, opschrijven wat de leken en chirurgijnen boven hun hoofd in hun duivelse machines invoeren. Zo was het helaas niet. Natuurlijk kon zij wel kijken, gewoon in de computer, ware het niet dat ze daar geen zin in had en de poliklinieken gesloten waren. Want zaterdag! Stom, stom…

Wat kan ik eraan doen? Niks. Zo blijf ik stomme dingen doen. En soms bewust. Vanavond ben ik, in verband met de verbeten strijd tegen de acné, begonnen met een zonnebankkuurtje. Lekker warm even relaxen. Maar, en dat heb ik dan weer, door een aantal van m’n medicijnen mag ik niet in de zon en zeker niet onder de zonnebank. Daar kan ik huidkanker van krijgen. Nou, volgens sommige geleerden is dat een zwaar overschatte aandoening waar, indien op tijd toegediend, wat behandelingen met stikstof snel korte metten mee maken. En m’n gevoel voor tumor, eh, humor zal er toch niet onder lijden. Nee, gezwellig gezellig zal het niet zijn. Maar van niet slapen door de jeuk word ik ook niet echt vrolijker. Kiezen of delen. En een lekker gezond kleurtje is nog altijd beter dan dat stomme lijkgrijs.