Sleeping Not So Beauty

Met excuses voor mijn digitale wereldwijde afwezigheid. Het leek wel of ik in een soort zeer kort durende winterslaap was gevallen. Kan ik normaliter de slaap niet vatten, nu hield deze vorm van verlaagd bewustzijn mij in zijn (haar?) houdgreep. Natuurlijk, ik ben liefhebber van slapen. Het is mijn favoriete activiteit. Samen met lekker eten. En mensen of instanties, rare clubjes trollen. Maar om nou bijna een week een beetje comateus te liggen zijn, gaat zelfs mij wat ver. En je beleeft ook zo weinig, alleen in je bedje. Een beetje met mezelf spelen zit er ook niet meer in. Dan houdt het wel een beetje op.

Vandaag voelde ik me wel weer een beetje het ventje. Dus, hup, in m’n tenue de ville geschoten en met Agnes mee naar het winkelcentrum. In m’n trouwe rolstoel. Het was warm in ons otootje. De airco deed zijn best doch kon niet voorkomen dat de hitte bijkans ondraaglijk was. Zo zelfs dat Agnes, die je in de regel het drinken met een Kärcher moet toedienen, in de supermarkt alvast een flesje ijsthee naar binnen kegelde. Wel afgerekend natuurlijk.
In de super dan. Hangen bij de koel- en vriesbanken, een zak diepvries doperwten tegen je voorhoofd en in je nek. We hoefden geen erwtjes, de inmiddels warm geworden zak ging weer terug waar hij vandaan kwam. Verfrist vervolgde ik mijn weg. Oké, de weg van Agnes dan. Min of meer bevangen door de hitte werd het weer warrig inladen.
Maar goed, dan loop je door die hamsterdoolhof en mijn god; het leek de Walmart wel. Echt; ik vind dat bepaalde mensen alleen wanneer het minstens vijf graden onder nul is in het wild en zonder begeleiding van een daartoe bevoegde en ervaren SPH’-er naar buiten mogen teneinde zich in het openbaar te vertonen. Waarom? Dan hebben bedoelde figuren tenminste een dikke winterjas en een broek aan.
Ik heb een leuk nieuw format bedacht voor Gordon: Hotter than my granddaughter. Picture this: Een sexy, om niet te zeggen geil, zwart jurkje met een open rug tot op de billen. Een van allerlei frutsels voorziene doch nutteloze BH zichtbaar op de rug. ‘Lekker toch?’ NEE! Want er zat een oma van minstens 108 jaar met meer rimpels dan een Sharpei en een beginnende bochel in. Terwijl er gewoon ook kinderen in die winkel liepen. Dat kan toch niet? Ontsnapt aan de aandacht van het personeel op de gesloten afdeling en stiekem met bezoek of zo naar buiten weten te komen. – Oh ja, die nutteloze BH? Awel, volgens mij had het mens op z’n minst 85 kinderen en kleinkinderen gezoogd. –
Oh, ik moet oude mensen in hun waarde laten? Laat ik daarop reageren door te zeggen dat hier een monster zonder waarde betrof.
Volgende!
Ja, die mevrouw met die veel te dikke X-benen en absoluut niet bijpassend te kort rokje! Niet meer doen! Nou ja, die benen pasten dan weer wel bij het mens d’r reet. En nee mevrouwtje: Uw flabberende door cellulitis gesierde benen worden echt niet dunner of mooier wanneer blootgesteld aan de zon. Doe een broek aan. Een lange wel te verstaan. Of nee, doe er maar twee. Of nee, blijf liever thuis.
Nee, ik trek volle zalen? Nee, dat niet. Maar dat deel van mijn leven, daar heb ik afscheid van genomen. Weg met uiterlijk vertoon. Een grote auto, bij gelegenheid strak in het pak en plaatjes draaien. In het begin miste ik dat wel. Maar nu ben ik net zo, of misschien wel meer, in m’n nopjes met m’n nieuwe rol als huismus. Laat ik nou maar eens gewoon blijven doen. Mensen worden al gek genoeg van me.
Nu jullie weer!