scan

Hoe ga ik vandaag beschrijven, Rob had vanmorgen een pleeg die het niet helemaal begreep.
Schijnbaar vond deze pleeg dat rob meer moest bewegen dus leek het haar een goed idee om de urinaal in de doucheruimte te zetten zodat hij naar de douche moest lopen om daar te kunnen gaan plassen……tsja dat hij van de rugpijn inmiddels niet op of neer kan is een detail.
Rob schijnt nu weer een infectie te hebben, ze willen kijken of daar evt die verergering van de rugpijn ook vandaan komt.
Morgen krijgt hij een pet-scan, hiermee bekijken ze de bloeddoorstroming van de hartspier en tevens willen ze kijken of er geen infectie op zijn kleppen zit.
Jan de Jeu maatschappelijk werker van het eerste uur kwam ook nog even binnen wippen bij rob en is geschrokken over rob zijn mentale toestand op dit moment.
Jan kent rob als iemand die altijd vocht, vecht en in is voor een grapje….van dit alles is op dit moment geen sprake eigenlijk.Hij is het vechten zat, vechten tegen wat, vechten voor wat??? ja dat laatste weet hij wel, gelukkig.
Mentaal is het dus op dit moment heel zwaar.
Jan zou gaan kijken of de psychiater nog iets kon betekenen voor rob, inmiddels weten we dat dit dus wel weer dagen kan duren.
Dus hij was blij dat de begeleider van de vrolijke vrienden naar hem belde, hoe het ging met hem, hij heeft gevraagd of  delta evt iets voor hem kan betekenen nu, dat het gewoon heel zwaar is.

Toch de onzekerheid dat je nog niet weet wat er is, hartritmestoornissen, bacterie nu weer een infectie, wanneer stopt het. En is er blijvende schade, wordt het weer als voorheen of niet…..en dan??
We bespreken het niet vaak maar rob maakt zich hier toch wel erge zorgen over.

Hij is het vechten zo zat, het gevecht voor een nieuw hart was te winnen, het gevecht met zijn rug is een niet te winnen strijd……een nieuw iets zal de vechtlust nog meer af doen nemen.
We hopen morgen echt wel iets meer te weten, het zou fijn zijn als er eens een einde komt aan de onzekerheid.
Ik merk dat ik me steeds meer ga irriteren aan dat wat de verpleging allemaal niet doet, en dat heeft niets te maken met de evt werkdruk.
Het is gewoon niet nadenken bij je werk, “zo doen we het altijd”….dat soort dingen.
en rob is echt niet lastig, hij belt haast niet, vraagt niet veel, en wacht geduldig af…..jawel dat hadden jullie niet verwacht he.
Het hele mentale gebeuren is een verhaal waar helemaal niets verder mee gedaan wordt, hij ligt daar een beetje te verpieteren tot er bezoek komt, niemand die wat vaker even langs komt om een praatje met hem te maken o.i.d.
triest om te zien dat de mens in een ziekenhuis nog steeds niet als geheel wordt gezien.

op mijn vraag of ik iets voor hem kon doen, liep er een traan uit zijn oog en begon hij dit liedje te zingen.
Dit liedje is gedraaid bij ons huwelijk in het gemeentehuis, en ja daar hebben we ja op gezegd.

 

 

Iets eerder weggegaan bij rob, dat kon want iris was er ook dus had hij nog even bezoek, zodat ik om acht uur aan kon schuiven aan de fractietafel voor een fractievergadering.
Heb niet zoveel ingebracht, de vermoeidheid slaat ‘s avonds flink toe, maar goed het is wel lekker om even bezig te zijn met andere zaken.

Trots op mijn kids die toch ineens veel alleen thuis zijn en dat dit best goed gaat, om half elf  s’avonds nog even bijpraten met kids over eerste schooldag, ja het is niet pedagogisch maar even niet anders.
Nu naar bed, kijken wat morgen brengt.