Sabotage

Het was vandaag helegaar niks. Gisteravond laat in slaap gevallen. Dus vanwege toch niets te doen evenredig laat opgestaan om toch maar aan m’n uurtjes nacht- / ochtendrust te komen. Met te weinig uren dreig ik m’n slaapbrevet te verliezen. Misschien moet ik er toch eens aan gaan denken om een iets sterker slaapmiddel te ritselen bij de geleerden. Een soort doping, maar dan andersom. Over slaapdeprivatie kan ik het niet hebben maar het stuurt wel steeds m’n dag- / nachtritme in de war. Als alles al gebeurd is, kom ik eens een keer aankakken. En daarmee ook de continuïteit van eten en drinken. Wat voor niets goed is. En zeker niet voor m’n suiker.

Ja, dat (niet) slapen blijft een terugkerend thema. Het begint me dan ook een beetje de keel uit te hangen. Zo ben ik al tijden niet meegegaan met bijvoorbeeld boodschappen doen. Daar bemoeide ik me altijd zo graag mee. En nog, alleen als ik wakker word, zijn de inkopen al gedaan en rest mij slechts te vragen wat we ‘s avonds gaan eten. Weinig beweging ook op die manier. Natuurlijk is het fijn om na het eten de hond uit te laten maar dan ga ik om wat verder te komen met de elektrische rolstoel. Zit ik nog te zitten. Het is dan wel geen lopen doch met m’n gewone rolstoel beweeg ik in elk geval nog m’n armen en bovenlichaam.
Nee, het is geen topsport. Dat begrijp ik. Maar is het niet zo dat alle beetjes helpen? Zelfs kleine beetjes. Zoals het nu gaat schiet het van geen kanten op. Fysiotherapie kan ik ook wel op m’n buik schrijven. Dus, Tom Poes, verzin een list! Zelf ben ik ook tamelijk listig, maar niet zo listig.
Van de ziektekostenverzekeraar mag ik wel naar Capri, in Rotterdam. Alweer. Reiskosten worden vergoed. Naar Capri; hardlopen, badmintonnen, krachttraining, ‘gesprekjes’. Ja hoor, het is goed met ze. En ‘gesprekken’ heb ik al genoeg gevoerd. Daar ben ik een beetje zat van. Een beetje zout ook. Die gasten lullen je zo weer een depressie in. En van dat hardlopen en touwtje springen worden ze op de pijnpoli vast heel blij.
Maar fysiotherapie… nee, dat kan niet. Geen van de lichamelijke defecten die ik heb komen voor op de vergoedingenlijst. En bedankt… Te duur. Dus zo zit ik maar wat te verpieteren. Ik kan zelfs niet eens zelfstandig de flat in of uit. Ja, het zal wel gaan, maar dan zit er binnen een mum van tijd nergens meer verf op de deuren. Aanpassingen zoals elektrische deuren zijn er niet en die komen er ook niet. Schandalig. Ze sluiten je gewoon op in je eigen huis. Misschien een keer overal de drangers vanaf slopen en slotgaten vullen met Gun Gum.
Dat soort radicale ideeën komen vanzelf in je op als je overal je neus stoot omdat de een vindt dat het de verantwoording van de ander is en vice versa. Eikels. Pencilpushers. Laat ze zelf eens lekker wat aan hun hart krijgen. Paalrot of kippenkoorts. Endocriene lepra. Het maakt me niet uit. Uit een archiefkast gerukte cijferneukers zijn het. En o wee als ze zelf wat krijgen. Dan zijn er plots geen regeltjes meer, dat lossen de collega’s dan wel op. Hypocriete zoetwatersponsen zonder ruggengraat zijn het.
Ik ga slapen. Straks word ik nog boos. Slecht voor m’n hart. En m’n omgeving.