Partypoopers

Het had zo’n feestelijke dag moeten worden. Woensdag. De verjaardag van onze Jirina. Zeventien jaar is ze alweer geworden. Hoe kleine meisjes groot worden. Geslaagd voor haar VMBO en nu dan een jaartje ouder. Het had een feestelijke dag kunnen worden, ware het niet voor die kinderachtige bio-pa van Jirina en Mathijs. Wat een jankeballerige, egocentrische narcist is dat nou. Alsof heel de wereld om hem draait. Dat ‘ie door z’n eigen gedrag en uitlatingen de kinderen van hem vervreemd heeft, dat lijkt eikelemans niet te zien.

Verjaardag. En dan niet contact opnemen om Jirina te feliciteren maar om haar eens fijntjes aan te wrijven dat zij niet op zijn verjaardag was. Zijn verjaardag.. Waarvan hij nog steeds niet begrijpt waarom het geen nationale feestdag is. Zo een beetje alsof hij zijn eigen Jezus Christus is. ‘Halleluja en leve Mijzelf!’ Dat geen mens wist wanneer hij zijn feestje zou hebben dat was niet zijn schuld, want wat dan ook is nooit zijn schuld, maar die van Jirina en alle andere minderwaardigen om hem heen. Dat z’n handjes er niet afrotten door het obsessief wassen in onschuld is wonderbaarlijk. Graag zou ik weten welke handcrème lulhannes gebruikt. Maar goed, hier zaten we door toedoen van de groene linkerd weer eens met een boos, teleurgesteld en gekwetst meisjeskind. Maar goed, At Zweers, fantastische vader, nog gefeliciteerd hoor. Dat je er blij mee bent. Nou ja, ik begrijp At wel hoor. Ik zou ook vreselijk de pest in hebben als m’n kinderen hun stiefvader leuker, liever, aardiger en meer papa vonden dan mij.

Ondanks deze slechte start van de dag werd het toch nog gezellig. Met bezoek en kaartjes – niet van bio-pa, volgende gemiste kans. – en geld en kadootjes. En het verjaardagwensmenu. Dat ik tevoren al aan had zien komen. Lontong met sambal telor goreng, saté en gado gado. Dat was wat werk maar het was voor een goed doel. En taart. Die we eerlijkheidshalve bij de HEMA hadden gekocht. Een leuke dag dus. In de avond kwamen er wat vrienden en vriendinnen langs. Wat voor Agnes en mij een goed excuus was om ons eens vroeg terug te trekken in het slaapvertrek. TV aan en even chill. De hond hoefde niet uitgelaten want die hadden we naar Iris gestuurd. Een nachtje logeren.

Inmiddels had zich wel al een ander smetje afgetekend. Ons konijn, Whopper, was opeens heel ziek. Agnes en Iris gingen er nog mee naar de dierenarts (katsjing!) wat niet mocht baten. Het arme dier ruilde het tijdelijke alsnog in voor de eeuwigheid. Vaarwel Whopper. Jammer dat je de kerst niet haalde. Tranen met tuiten werden geweend. Maar daar krijg je het dier niet mee terug. Dus, eh, als ik ga; huilen is zinloos. Drink daar maar een borrel op.
Het werd een rare dag op deze manier. Met een triest gevoel werden de bedden opgezocht. Ja, wel nadat de visite weg was. Truste allemaal. Dat truste bleek voor mij tot donderdagavond te duren. Het gaat allemaal niet zo makkelijk meer. Helaas.

Vandaag, vrijdag, was wat mij betreft een nog vreemdere dag. Zwakgemaagden kunnen deze alinea beter overslaan. En vooral niet op het linkje klikken! Al tijden worstel ik, specifieker mijn sluitspier, met aambeien. Jeuk, vieze onderbroeken, bah! Er viel enige gêne te bespeuren maar tot het uiterste getergd belde ik toch de huisarts. Die ging voortvarend te werk en voor ik het in de gaten had, zat er al een gehandschoende wijsvinger in m’n aars. ‘Oh dokter! Wat doet u nu?‘ Nu weet ik wel dat er niks mis is met m’n prostaat en voor het andere probleempje heb ik een afspraak met de chirurgiepoli. In Dirksland. Je kunt niet alles hebben. Als ik maar van die aambeien af raak. En van de drank. Maar dat is weer heel wat anders.

Toedeloe!