Papa

24 november 2013 10 Door robzter

Ik ben de dans met de doden weer eens ontsprongen. Het was weer op het randje maar de geleerden en hun elfjes kregen het toch weer voor elkaar; ik leef nog! Helaas kan mijn vader dat niet meer zeggen. Waren zijn engeltjes op? Oh, laat hem dat maar niet horen. Er hoeft hier niet eens een lang verhaal kort gemaakt te worden. Mijn op een na laatste herinnering aan papa is dat we met het hele gezin bij elkaar, lekker buiten aan het eten waren. Bij Jan en Caroline op het erf. Papa zat er helemaal klaar voor als trotse vader en opa. Als man van weinig woorden heeft hij het eigenlijk nooit gezegd maar je zag hem trots zijn op en blij met zijn kinderen en kleinkinderen. Ondanks alles. Toen we we heul veul jonger waren zullen we hem, en mama ook, het leven wel eens heel zuur gemaakt hebben.
Maar ach, papa was toen ook nog jonger en ondanks al onze apenstreken en erger kattenkwaad had ik als puber altijd ergens het idee dat de oude schavuit er op de een of andere manier, ergens goed, maar niet te goed, verborgen, toch eigenlijk altijd wel om kon lachen. Wat als verantwoordelijke vader die hij was natuurlijk niet echt kon. Dat was mijn stille, wat introverte, vader. Hoewel hij ook nog best wel driftig kon worden. – Heb ik van hem geërfd. –  Dan kon je je beter even onzichtbaar of onvindbaar maken.

Nou ja, over de doden, speciaal als het je vader is, niets dan goeds. Vrijdag hebben we in klein commitee definitief afscheid van pa genomen. Na een kort ziekbed enzovoorts. Het ging ook eigenlijk zo snel. Maar goed ook, nader beschouwd. Mannen zijn nooit zo goed in ziek zijn. En papa was plotseling zo ziek dat het niet meer om mee te lachen was. Nee, met mezelf en al m’n akkefietjes heb ik altijd iets van ‘later lachen we er om’. Pa is echter is wel klaar met lachen. Ik ook. Het ziek zijn van pa was net zo heftig als het kort was.
Zo heb je een diagnose en zo lig je in een sobere witte kist. Een mooie, dat wel. Geen spaanplaat. Nee zeg! Trouwens, had hij de tijd nog gehad, had hij die kist zelf wel geknutseld. En mooi strak gelakt. En behangen aan de binnenkant. Tapijtje erin gelegd en de binnenkant van het deksel keurig gewit. Hij zou zich wat dat betreft het liefst nog postuum hebben bemoeid met de manier waarop we met z’n viertjes definitief het deksel op z’n kist schroefden. Maar dat konden we inmiddels na zijn klusvoorbeelden zelf wel.
Een kort afscheid was het. In select gezelschap. Wars van drukte. Dat was pa. Ik weet nog dat bij mijn eerste vergissing huwelijk de DJ ging vragen of de muziek zachter kon. Grote gezelschappen? Liever niet. Populair klassiek was het vrijdag. Ik wist niet eens dat hij dat mooi vond. Ik weet eigenlijk niet eens zoveel van papa. Een prater was het niet. Ik ook niet. Zo gaat dat vaak. Een open deur is het zeker maar opeens is het te laat en valt er niets meer te vragen of te vertellen. Je dingen afvragen. Dat wel. Maar niet te lang. Nog een reeds vele malen in getrapte deur: Het leven gaat door.
Mama hield met vaste stem een kort afscheidredetje. Caroline een heel verhaal en ik… ik kon alleen nog met trillende stem en tranen in m’n ogen een stukje tekst van wijlen Bram Vermeulen stamelen. De zakdoekjes die ik voor Agnes meebracht, had ik zelf harder nodig. Emotioneel lek ben ik geraakt. Ik moet al huilen om Bambi alvorens er nog maar een schot gelost is. Wat? Zodra ik de DVD in de kast zie staan welt er al vocht in m’n ooghoeken. En nu lag daar voor m’n neus m’n vader een beetje dood te zijn. – Hé, ouwe, kap eens met die onzin. Doe effe normaal! Staat op en … nou ja, weet ik veel, doe wat. –
Maar hij deed niets meer. Nooit meer.
Een bakkie soep en broodje bij Jan en Caroline en toen zat de dag er bijna op. Op de terugweg nog even langs het EMC om een flesje Fungizone op te halen. Waar vindt men tegenwoordig nog zo’n service in de gezondheidszorg? Zelf de diagnose dat je een candida in je mond hebt – Ervaring hè? – stellen en dan geen gezeik maar even flesje oranje troep halen. En, ja… Maakt u geen zorgen, bedankt voor uw medelijden, het gaat nu al een stuk beter. En voor de weledelgeleerden: Een borrel smaakt zo voor geen meter. IJsthee. Dat is het nu helemaal. En ook daarvoor ‘Drink met mate’.
Ik ben druk bezig mezelf te herpakken en dan ga ik weer rustig verder.