Papa
Ik ben de dans met de doden weer eens ontsprongen. Het was weer op het randje maar de geleerden en hun elfjes kregen het toch weer voor elkaar; ik leef nog! Helaas kan mijn vader dat niet meer zeggen. Waren zijn engeltjes op? Oh, laat hem dat maar niet horen. Er hoeft hier niet eens een lang verhaal kort gemaakt te worden. Mijn op een na laatste herinnering aan papa is dat we met het hele gezin bij elkaar, lekker buiten aan het eten waren. Bij Jan en Caroline op het erf. Papa zat er helemaal klaar voor als trotse vader en opa. Als man van weinig woorden heeft hij het eigenlijk nooit gezegd maar je zag hem trots zijn op en blij met zijn kinderen en kleinkinderen. Ondanks alles. Toen we we heul veul jonger waren zullen we hem, en mama ook, het leven wel eens heel zuur gemaakt hebben.
Maar ach, papa was toen ook nog jonger en ondanks al onze apenstreken en erger kattenkwaad had ik als puber altijd ergens het idee dat de oude schavuit er op de een of andere manier, ergens goed, maar niet te goed, verborgen, toch eigenlijk altijd wel om kon lachen. Wat als verantwoordelijke vader die hij was natuurlijk niet echt kon. Dat was mijn stille, wat introverte, vader. Hoewel hij ook nog best wel driftig kon worden. – Heb ik van hem geërfd. – Dan kon je je beter even onzichtbaar of onvindbaar maken.
Nou ja, over de doden, speciaal als het je vader is, niets dan goeds. Vrijdag hebben we in klein commitee definitief afscheid van pa genomen. Na een kort ziekbed enzovoorts. Het ging ook eigenlijk zo snel. Maar goed ook, nader beschouwd. Mannen zijn nooit zo goed in ziek zijn. En papa was plotseling zo ziek dat het niet meer om mee te lachen was. Nee, met mezelf en al m’n akkefietjes heb ik altijd iets van ‘later lachen we er om’. Pa is echter is wel klaar met lachen. Ik ook. Het ziek zijn van pa was net zo heftig als het kort was.
Zo heb je een diagnose en zo lig je in een sobere witte kist. Een mooie, dat wel. Geen spaanplaat. Nee zeg! Trouwens, had hij de tijd nog gehad, had hij die kist zelf wel geknutseld. En mooi strak gelakt. En behangen aan de binnenkant. Tapijtje erin gelegd en de binnenkant van het deksel keurig gewit. Hij zou zich wat dat betreft het liefst nog postuum hebben bemoeid met de manier waarop we met z’n viertjes definitief het deksel op z’n kist schroefden. Maar dat konden we inmiddels na zijn klusvoorbeelden zelf wel.
Een kort afscheid was het. In select gezelschap. Wars van drukte. Dat was pa. Ik weet nog dat bij mijn eerste vergissing huwelijk de DJ ging vragen of de muziek zachter kon. Grote gezelschappen? Liever niet. Populair klassiek was het vrijdag. Ik wist niet eens dat hij dat mooi vond. Ik weet eigenlijk niet eens zoveel van papa. Een prater was het niet. Ik ook niet. Zo gaat dat vaak. Een open deur is het zeker maar opeens is het te laat en valt er niets meer te vragen of te vertellen. Je dingen afvragen. Dat wel. Maar niet te lang. Nog een reeds vele malen in getrapte deur: Het leven gaat door.
Mama hield met vaste stem een kort afscheidredetje. Caroline een heel verhaal en ik… ik kon alleen nog met trillende stem en tranen in m’n ogen een stukje tekst van wijlen Bram Vermeulen stamelen. De zakdoekjes die ik voor Agnes meebracht, had ik zelf harder nodig. Emotioneel lek ben ik geraakt. Ik moet al huilen om Bambi alvorens er nog maar een schot gelost is. Wat? Zodra ik de DVD in de kast zie staan welt er al vocht in m’n ooghoeken. En nu lag daar voor m’n neus m’n vader een beetje dood te zijn. – Hé, ouwe, kap eens met die onzin. Doe effe normaal! Staat op en … nou ja, weet ik veel, doe wat. –
Maar hij deed niets meer. Nooit meer.
Een bakkie soep en broodje bij Jan en Caroline en toen zat de dag er bijna op. Op de terugweg nog even langs het EMC om een flesje Fungizone op te halen. Waar vindt men tegenwoordig nog zo’n service in de gezondheidszorg? Zelf de diagnose dat je een candida in je mond hebt – Ervaring hè? – stellen en dan geen gezeik maar even flesje oranje troep halen. En, ja… Maakt u geen zorgen, bedankt voor uw medelijden, het gaat nu al een stuk beter. En voor de weledelgeleerden: Een borrel smaakt zo voor geen meter. IJsthee. Dat is het nu helemaal. En ook daarvoor ‘Drink met mate’.
Ik ben druk bezig mezelf te herpakken en dan ga ik weer rustig verder.
Wauw! Ff geen woorden….. 😥 Bijzondere herinneringen aan deze man van weinig woorden…. 😐
gecondoleerd met het verlies van je vader , voor de rest ben ik blij dat je weer thuis bent en zo te lezen je humor niet verloren bent!
wil wel even kwijt …heb een foto gezien van je met een mooie trui , volgend jaar een muts en daarop volgend wil ik er 1 met de handschoenen zien!
dus …doorgaan , dikke knuff elma (jij ook Agnes knuff)
Weinig woorden, alleen maar daden.
Dat zal de goede vader altijd verraden.
Wat blijft zijn de herinneringen aan deze daden.
De wegen gingen langs stille paden.
Maar ook stilte heeft zijn eigen geluid in tijd.
De daad is er dan een van tevredenheid.
De gang van zaken heeft zo moeten gaan.
Het is een onderdeel van het bestaan.
Voor jou blijft een nieuwe blog, en nieuwe goede daad.
Zo blijven wij allen hartstikke paraat.
Love you all
Beste Rob,
Gecondoleerd. Ik wens je veel sterkte toe met het verlies van je vader.
Gecondoleerd. Je pappie. Ik ga bij nazeggen ik weet r alles van. Hoe dat voelt en zo. Maar dan ga ik op mijn moeder lijken en dat wil niemand ooit en toch gebeurd het. Dat je hem gaat missen is wel duidelijk. Heel veel liefs
Beste Rob,
Nee geen medelijden, wel medeleven voor jullie!!!
Gecondoleerd met het verlies van jouw papa. Een heel herkenbaar verhaal (voor mij in ieder geval)
Dus ja medeleven met jullie stuatie, dat zeker en heul, heul, heul, veul respect!!
Mooi Rob slik gecondoleerd strekte en liefs van ons
Hoi Rob, gecondoleerd en heel veel strekte gewenst.
Gecondoleerd.
Lieve Rob,
Ten eerste mijn oprechte deelneming met het overlijden van je vader. Het is gewoon kl*te als je je vader moet missen, en zeker als je hem nog zoveel dingen zou willen vragen, dingen die je (nog) niet aan toe gekomen was om hem te vragen. Maar ik moest terwijl ik dit stukje las toch ook wel even lachen, om wat je vertelde over je herinneringen aan hem. Hij zal echt wel geweten hebben wat een schavuit van een zoon hij had aan jou en hij zal echt wel stiekum gelachen hebben. Je vader is er nu helaas niet meer als persoon, maar hij is er nog steeds. Want jij bent er nog, en kan hem herinneren. En er zullen dagen komen dat jij iets meemaakt en dan denkt verrek het was net als of mijn vader er bij was. En dat klopt ook, hij is er nog steeds bij. Misschien niet meer “in den vleze” maar wel in jouw herinnering, in jouw gevoel.
Ik ga het hier niet hebben over spirits/geesten of zo, maar ik geloof met heel mijn hart dat mensen die ons zijn voor gegaan, na de dood nog steeds over ons waken. Dus hij ook over jou!
Heb je ooit wel eens gevraagd over je vader en zijn verleden?
Ik heb zo het gevoel dat hij heel vaak gelachen heeft over die sodemieter die hij op de wereld gezet heeft
En ik hoop dat er er (enige) steun uit kunt halen
Heel veel knuffels & goede wensen
Monique