Oktober
Vrijdag 1 oktober:
Opgestaan met veel spanning in ons lijf. Want tja, vandaag op controle bij Dr. Balk op de poli. Zou alles wel goed zijn? Rob voelt zich naar omstandigheden goed. Eenmaal op de poli eerst een ECG-tje laten draaien en toen op naar de dok. Dr. Balk werd vervangen door een andere cardioloog. En gelukkig was alles goed. Pff, wat een opluchting. Toen nog even naar de afdeling toe om bloemen te geven en wat lekkers te snoepen, als dank voor alle goede zorgen de afgelopen maanden.
Uitgeput op weg naar huis. Op de bank en slapen.
Volgende week weer op controle.
By the way, bezoek is ook thuis welkom, echter alleen na telefonisch contact met ons. Rob is nog steeds erg moe na wat voor inspanning dan ook, dus willen we de activiteiten zo goed mogelijk spreiden over de dag.
(Rob schrijft verder:) Dan denk je op je gemak op controle te gaan op de poli. Je hoeft niets te doen; je vrouw rijdt je erheen, duwt je rolstoel overal heen. Je hoeft niet verder dan 20 meter te lopen. En dan toch helemaal stuk zitten als je thuiskomt. Bizar gevoel is dat. Ik heb me op nog geen dag gerealiseerd dat ik in zulk een deplorabele staat verkeer. De rest van de dag was ik bijna niet aanspreekbaar en ik voelde me te belazerd om van de bank af te komen. Ik had afgesproken dat er collega’s op visite zouden komen. Gelukkig had ik dat ‘s ochtends afgebeld. Dit was niet leuk meer.
Aan het eind van de middag moesten er nog wat kleine boodschapjes komen. Het was mooi weer. Sandra wilde wel even met me naar de buurtsuper wandelen/rijden. Zo kwam ik vandaag in ieder geval nog even buiten. Ik ben graag buiten. Dat had ik vroeger nooit! In de super kwamen we Lilian tegen. Lilian is overblijfmoeder op de Regenboog en gaat ook elk jaar mee op kamp. Zij vond dat ik met terreinbanden onder mijn rolstoel best weer mee kan op kamp in Mol.
Lekker patat gegeten. Van zoutloze pindakaas zoutloze satehsaus gemaakt (komt allen proeven, niets mis mee), scholletje gebakken met zoutloze viskruiden. Met dat natriumarme dieet ga ik wel leren leven. Dat komt goed!
“s Avonds gezellig met Peter dT naar Baantjer gekeken, Sandra naar salsales, en toen was de vrijdag voorbij.
Zaterdag 2 oktober:
(Rob schrijft:) Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen. Nadat de lekkernijen van de apotheek genuttigd waren bleven we lekker in bed liggen. Iris ging op de fiets naar de manege. Dus… lekker nog even suffen. Omdat het gisteravond eigenlijk een beetje te laat was geworden stond ik niet zo heel erg fris op. Een strak espressootje deed wonderen. En toen?
Lekker niets. Sandra ging boodschappen doen terwijl ik fijn op de bank bleef zitten. Het beloofde weer een lekker rustig dagje te worden. Beetje scharrelen in huis, beetje op de bank liggen. En dat werd het dan ook!!!
We zijn alleen nog even naar het winkelcentrum geweest. Na veel zeuren kreeg ik van Sandra een waterijsje bij Jamin. EEN PERENIJSJE…mmmmmm…. Terwijl Sandra me rondduwde, onderwijl proberend geen kinderen aan te rijden, genoot ik van mijn consumptie. En kleren gekocht. En een plakboek.
Morgen ga ik, denk ik, een begin maken met het inplakken van alle kaarten die ik gekregen heb. Dat zijn er meer dan honderd. Dus voorlopig heb ik wat te doen!
Medisch was het geen bijzondere dag, mentaal ook niet. Heel fijn voor een keertje.
Zondag 3 oktober:
(Rob schrijft:) Dit jaar weer niet naar Leiden om aldaar het ontzet te vieren. Elk jaar komt er wel wat tussen. als alternatief zijn we daarom maar extreem lang in bed blijven liggen. Ook wel eens lekker. Wel eerst om een uur of halluf acht wat gegeten en pillen geslikt natuurlijk. Een beetje regelmaat moet er zijn. (Volgens mij was het nog vroeger, maar Iris heeft mijn wekker ingepikt waardoor ik een beetje tijdloos ben in bed.) Ik vind mijn eigen bed steeds lekkerder worden. En niet alleen het bed….
Op een gegeven moment moest ik er toch uit van Sandra (ik begin me nu af te vragen waarom ik de laatste dagen steeds zit te schrijven. Dat kan Sandra veel beter!) om te douchen. Ook eigen douche is goud waard. Het rijmt alleen niet. Even later zaten we lekker samen aan het ontbijt. (mijn tweede)
Sandra ging met Iris naar Zuidplein om het kledinggeld van Iris uit te geven. Ik mocht niet mee. Niet dat ik dat persé wilde. Sylvia was ingehuurd als oppas. Zodoende ben ik de rest van de dag kletsend en muziekdvd’s kijkend en luisterend doorgekomen. Het was gezellig. Temeer daar ik Syl al kort na enen aan de rode wijn had gekregen. Sandra en Iris hielden het uit en waren pas tegen 5 uur thuis.
Ik voelde me goed vandaag. Ik heb dan ook helemaal, maar dan ook helemaal, niets gedaan vandaag. Daar wordt je wel rustig van. Na zo’n dag krijg je echter wel zin om iets te gaan doen. Morgen maar weer. Boodschapjes, beetje computeren. Het weblog verhuizen. Nadenken over een bedrijfssite. Niet denken aan vochtbeperkingen en andere nog engere medische zaken.
Die kaarten ben ik niet aan toegekomen. Geen lijm!!!! Ik blijf goed in smoezen. Ik denk dat ik morgen de kaarten niet kan vinden. En de winkels zijn pas om 12 uur open. En dan ben ik ‘s middags te moe. Goed hè?
Maandag 4 okt
Goed in smoezen is ie wel hè?
Vanavond is Rob precies een week thuis. Jeetje, ik vind het nog steeds bijzonder. En vooral ook nog steeds angstig, alhoewel het vertrouwen dat het goed blijft gaan, met super kleine beetjes probeert binnen te dringen. Toch blijft het moeilijk om ‘s avonds welterusten te zeggen en te gaan slapen of tot straks, als ik ‘even’ weg moet, zoals vanochtend. Maar ja, ut is niet anders.
Gelukkig is het, ook vandaag, rustig verlopen. alleen hebben we de hele dag op de trombosedienstmevrouw zitten wachten, wordt je ook niet vrolijker van.
(Rob:) Die trombosedienstmevrouw kwam mooi niet opdagen. Zit je daar (al vroeg op) de hele dag te wachten komt er niemand. Lekker is dat. Dus om een uur of drie belde ik maar eens naar de trombosedienst. Daar kreeg ik een waarschijnlijk hoogblond huppelkutje aan de telefoon die bij hoog en bij laag volhield dat ik had afgesproken in Rotterdam te laten prikken. Ja dag!!!! Ik woon in Hellevoetsluis, ben niet mobiel en dan ga ik afspreken naar Rotterdam te komen voor het afnemen van bloed. Hoe stupide kun je zijn. Weer zo’n snuffelstagiaire met twee hersencellen natuurlijk. Ze hadden haar nog zo gezegd dat ze met haar tengels van de telefoon af moest blijven en alleen koffie mocht halen! En gewoon volhouden hoor.
Ik kreeg er geen speld tussen. Ik kon haar er niet van overtuigen dat er toch echt een vergissing in het spel moest zijn. Nu komt er morgen iemand. Volgens domme doos tenminste. Morgen maar even het ziekenhuis bellen voordat er iets vreselijk mis gaat. Wat was ik kwaad zeg. Om erger van mijn kant te voorkomen heb ik de verbinding met supermuts maar verbroken. Ik had haar beter op kunnen hangen! Letterlijk!
Nu begrijp ik waarom ze op de televisie fondsen proberen te werven voor de bestrijding van trombose. Dat geld gaat helemaal niet naar wetenschappelijk onderzoek maar is hard nodig om stagiaires met meer dan twee hersencellen te kunnen verlokken bij de trombosedienst in Rotterdam stage te lopen. Het is goed met ze. Ik ga hier dan ook niet het gironummer vermelden. kan ik beter mijn eigen gironummer vermelden. Koop ik leuke lichtmetalen velgen onder mijn rolstoel! Ja toch? Of van die blauwe neonlampen. Ook vet!
(En dus geen lijm gekocht. Dit even tussendoor.)
Tja en vandaag heb ik Rob maar weer eens geschoren, hij had een baard, dat willen jullie niet weten.
Trouwens, als Rob verteld dat ie helemaal niks doet, ben ik het daar niet mee eens. Hij doucht, maakt eten en drinken voor zichzelf, zit op de bank, speelt met de laptop, kijkt tv, leest een krantje, maakt een praatje. Ik bedoel maar, dit kost een hoop energie toch?
Verder doe ik erg mijn best om zoutarme maaltijden op tafel te krijgen. Wat aardig lukt, alleen kost het me gewoon moeite om úberhaupt te koken en het dan ook nog eens zo te organiseren dat alles tegelijk klaar is. En dan heb ik het nog niet eens over het bedenken van de boodschappen en deze dan ook nog eens in de supermarkt kopen. Maar, voor het maken van het boodschappenbriefje heb ik Rob.
dinsdag 5 oktober
(Rob schrijft:) Sandra is vandaag niet zo geïnspireerd om te schrijven. Er spoken te veel dingen door haar hoofd. Niet zo gek als ik bedenk wat ze allemaal heeft doorstaan. Zelf durf ik nog steeds niet in haar aan mij geschreven dagboek te lezen. Je zult het maar meegemaakt hebben. Daarom vind ik dat ze zich er heel flink door heen slaat. Ik zou het niet gered hebben.
Alles komt nog steeds op haar neer. Ik ben wel thuis, maar praktisch gezien zou ik net zo goed nog in het ziekenhuis kunnen liggen. Ik draag eigenlijk niets bij aan het reilen en zeilen van het huishouden. Beetje jammer. Gelukkig helpen de meiden nog wat. Samen doen Sandra en ik de boodschappen, ik het brein, Sandra de handen om spullen uit de schappen te pakken en benen om op te staan. En om mijn rolstoel te duwen. Want het was weer mooi weer dus zijn we even naar de MCD gewandeld. Laat ik het zo maar blijven noemen al zit ik in een rolstoel. Zo redden we het samen wel. In ieder geval wel weer lekker gegeten. Dus het boodschappen doen was gelukt. Lukt er tenminste nog iets.
Vanmiddag is Fred B. gezellig even langs geweest. Gezellig over operaties en enge aandoeningen gekletst. Nee gekheid, aardige vent, lekker gekletst. Onderdehand belde de bedrijfsarts. Die bleef ouwehoeren. Ik stortte bijna in elkaar van ellende. Weer dat hele verhaal (waarvan ik zelf de helft nog niet begrijp) vertellen. Uiteindelijk maar gezegd dat hij de cardioloog (zoek er maar eentje uit in het EMC, ze kennen me allemaal) maar moest raadplegen. De beste man vond het wel raar dat ik zolang in het ziekenhuis had gelegen met een hartinfarct. Ja gek hè? Ik was blij toen hij ophing. Maar even later belde hij weer; hij wilde toch wel weten wie de behandelend cardioloog in het EMC is. Omdat ik in een tamelijk coöperatieve bui was heb ik dat maar verteld.
Het is nu eindelijk avond, het loopt tegen tienen en ik ben moe. Dus dit was het weer voor vandaag. Welterusten.
woensdag 6 oktober
Mooi. Geen afspraken vandaag. Dus… uitgeslapen joh! Het was al 11 uur toen ik eindelijk onder de douche stond. Sandra had al een paar maal geroepen dat ik uit bed moest komen maar de oude Rob begint al weer aardig zijn kop op te steken. Uit bed komen??? Zo vroeg??? Voel eens aan je hoofd! Oh, wacht; Sandra bemoeit zich er even mee. Ik sta niet onder de douche, ik zit onder de douche. Ja, dat is wel een wezenlijk verschil. En dat ik dat niet jaren eerder verzonnen heb. Lekker zitten onder de douche. Wie heeft er eigenlijk bedacht dat je moet staan onder de douche! Zitten is veel lekkerder!!!!!!!
Maar dat terzijde. Waar het hier om gaat is wat we vandaag gedaan hebben. In bed liggen is niet zo’n spannende activiteit. Nee werkelijk niet. Kwestie van niet durven, vrees ik. Maar laat ik het daar niet over hebben. Eindelijk was ik dan toch zo ver dat ik aangekleed en wel beneden op de bank zat met een espressootje en een boterham. Wat nu te doen.?
Sandra kreeg het in haar bol. Ze wilde wandelen. Nog even profiteren van het oktoberzonnetje. Aldus zat ik even later dik ingepakt in mijn rolstoel, onderweg naar het winkelcentrum. Hadden we daar wat nodig dan? Nee, eigenlijk niet. Voor de vorm hebben we maar een tandenborstelbeker voor in de keuken gekocht. Eén hele euro uitgegeven. Wauw!!
Bij thuiskomst puilde de brievenbus wederom uit van de kaarten en andere post. De andere post bestond voornamelijk uit rekeningen. Er zat ook een dikke envelop van de arbo-dienst bij met een leuk boekje. De titel van het informatieve drukwerkje luidt: ‘Ik ben ziek. Wat nu?’ Daar moest ik mijn hersenen even voor laten kraken: “Tja, ik ben ziek. Hoe weten ze dat bij de UWV? En wat nu? Ook een goede vraag, waarvan de UWV waarschijnlijk dacht dat ik me die nog niet gesteld had. Doodgaan misschien? Beter worden lijkt op dit moment niet echt een optie, maar je weet het niet. Een intrigerende vraag waar ik me nu liever nog niet mee bezighoud.
Het UWV vindt, want dat stelt zij in de inleiding van het boekje, dat ik er alles aan moet doen om weer aan het werk te gaan want anders wordt het steeds moeilijker om weer aan het werk te gaan. Ja…hallooooooooo! Welke lul heeft dat geschreven? Ik lig bijna drie maanden in het ziekenhuis omdat ik zin had in een compleet door de ziektekostenverzekering vergoede vakantie. En een bijna geheel door een infarct verwoest hart leek me wel een leuke bonus! Wat een eikels daar bij dat UWV: “Het ligt geheel aan uzelf als u niet snel weer aan het werk bent!” Staat die afkorting voor Uitermate Waanzinnige Vakidioten? Wie wat leukers kan verzinnen zet het maar in het gastenboek.
Vanavond komt DJ Peter op visite.. Als ik pech heb neemt hij Brian ook mee. Pech? Ja, een beetje wel. Want de laatste keer dat ze in het ziekenhuis waren heb ik zo hard moeten lachen en was het zo gezellig dat ik de rest van de dag nodig had om weer een beetje bij te komen. Stelletje mafkezen. Maar beter zo dan lui die een beetje zielig om je heen staan te doen. Ik weet heus ook wel dat ik niet in blakende gezondheid verkeer. Dat hoeft niemand me meer te vertellen. Of, zoals een zuster in het EMC het verwoordde: “Je hebt het lichaam van een jonge god, maar het hart van een oud versleten mannetje van 90!” Ik wist niet of ik al dan niet blij moest zijn met die opmerking. Daar ben ik nou nog steeds over aan het nadenken.
Sandra is boodschappen gaan doen. Ze vindt het nog steeds moeilijk om zonder mij de deur uit te gaan. Maar Iris is met haar mee gegaan. Dus zal het wel goed komen. Iris is wat dat betreft nogal het doortastende type. “Meekomen!”
Weten jullie wat ik nou zo graag eens zou willen? Terwijl ik daar normaal gesproken nooit zo’n lol in had. AUTORIJDEN!Daar moet ik nog mee wachten tot december. En een stuk in mijn kraag zuipen in de kroeg. En een patatje oorlog met een berenklauw pindasaus. Gisteravond heb ik mezelf toegestaan dat ik mezelf voor tien minuten erg zielig mocht vinden. Dat hielp ook niet veel.
Voor de verandering, al de zoveelste nacht, heb ik vannacht slecht geslapen. Ik weet niet hoe dat komt. Ik maak me niet bewust al te veel zorgen, ik pieker niet. Balen doe ik er wel van. Steeds wakker. Dan jeukt het weer overal of er doet weer iets pijn. Zo schiet het niet op. Morgen komt de huisarts een visite doen. Ik denk dat ik hem maar wat lekkers om te slapen ga vragen. Daar ben ik wel niet zo’n liefhebber van maar zoals het nu gaat werkt het ook niet.
Het is weer lekker van de hak op de tak. Er valt geen touw meer aan dit stuk vast te knopen. Wie het nog snapt mag het zeggen, wie het niet snapt zingt het maar in een lied! Hetgeen ook weer nergens op slaat.
Donderdag 7 oktober
Rare dag vandaag. Vanochtend, zoals elke ochtend, de wekker op half acht voor het eerste pilletje. Dan nog even een half uurtje slapen tot acht uur, weer de wekker voor de rest van de pillenmassa + snel twee boterhammetjes voor Rob maken. Weer even terug kruipen om tegen negenen echt op te staan. Alweer bezoek van een trombosedienstmevrouw, alweer lek geprikt.
Een bezoekje gehad van de huisarts. En ook van Marjo, die er ook nog was tijdens het bezoekje van de huisarts, wat het geheel een beetje chaotisch maakte. Was ze nou een collega van Rob of een collega van dokter de Waard? Ha, ha. Toen ging ze ook nog als een wervelwind door de huiskamer, geweldig, “dan hoeven je ouders dat morgen niet meer te doen”.
En toen kwam Pia aan de deur en vroeg om het “mandje”. Daar wilde ze graag weer een gezellig bloemstuk in maken voor ons. Komt ze even later vervolgens aan de de deur met een heel mooi bloemstuk in een vaas. Kijken we nog wat later in de tuin, is de tuintafel helemaal toppie opgemaakt met “het gevulde mandje” plus allerlei bladeren en herfstfruit(?). Hartstikke leuk en gezellig. Pia bedankt! Dat vrolijkt ons wat op en ik heb zelf geen enkele inspiratie in die richting op dit moment.
We hebben een poging ondernomen tot het inplakken der kaarten. Het is niet gelukt, ik heb de emoties die daarbij loskomen bij mij niet onder controle. Dus zal Rob het zelf moeten gaan doen al dan niet met hulp van een van de meisjes.
Ook nog samen een kadootje gaan kopen voor Gaby, die is bijna jarig en wordt alweer 16. Sweet sixteen and already been kissed. Hmmm, aartje naar d’r vaartje en moertje.
(Rob schrijft verder:) Maar voor de rest vind ik het vandaag allemaal helemaal niet zo leuk. Wat is er nou zo leuk dan? Dat ik een vochtbeperking heb? Dat ik nog geen 25 meter kan lopen en dan instort? Dat ik niet meer lekker kan gaan stappen? Dat ik niet meer mag autorijden (als ik dat al zou kunnen)? Ik ga Hans Teewen’s ‘Het leven is kut’ maar weer verheffen tot lijflied. en wie heeft ergens het liedje van Brigitte Kaandorp, Het komt allemaal wel goed’ liggen. Daar moet je dan eens goed naar luisteren. Dan begrijp je wat ik bedoel als ik zeg dat ik het vreselijk vind als mensen dat zeggen. “Het komt allemaal wel goed.”
Kortom; de dag was wel leuk maar ‘s avonds trok ik het even niet meer. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen. Maar ook een echo laten maken. Zal ik me alvast zenuwachtig gaan maken?
Vrijdag 8 oktober
Ik wilde vanochtend uitslapen. Wat moet ik de hele dag op. Opzitten en pootjes geven? Nog een beetje negatieve nasleep van gisteravond. Gelukkig is Sandra dan nog een beetje van ‘niet ouwehoeren, schouders eronder, ja het is vervelend maar kom op.’ Zodoende zat ik nog redelijk vlot onder de douche (vond ik zelf). Ik had ook weer zo slecht geslapen. ik was al wat langer wakker gebleven in de hoop dan lekker door te slapen. Maar nee hoor. Gewoon wakker midden in de nacht. en ik moest nog plassen ook.
Ik wilde eigenlijk niet uit bed gaan uit angst Sandra wakker te maken. Zij vind het nog steeds angstig als ik ‘s nachts uit bed ga en richting douche vertrek. MAAR IK MOEST ECHT NODIG!!!!! Dus toch maar, tollend op mijn benen, naar de wc. Ik dacht de hele operatie heel stilletjes en onopvallend uitgevoerd te hebben tot Sandra me bij het wakker worden vertelde dat ze toch wakker was geworden. Volgende keer nog stiller doen.
Er moest ook nog een echo gemaakt worden. Daartoe togen Sandra en ik naar het EMC. Het kostte een half uurtje en toen waren we de deur weer uit. De uitslag volgt volgende week. De cardioloog maakte de echo zelf en zei zo op het eerste gezicht geen schokkende nieuwe dingen te zien. Dus op dit moment is het niet slechter maar ook niet beter. Mmmm… En zo’n dokter vraagt dan altijd hoe je zelf vindt dat het gaat. Nou, daar durf ik tegenwoordig bijna geen antwoord op te geven. Oké dan; ik voel me redelijk, de omstandigheden in aanmerking genomen
En bij terugkomst uit het ziekenhuis, een beetje later, voelde ik me nog beter. Kijk; het is wel leuk dat je vrouw tijdens je ziekenhuisopname je auto gebruikt. Maar dan moet ze hem wel af en toe wassen! Toch? Dat was dus in maanden niet gebeurd. Haar eigen auto trouwens ook niet. En dan moet je erbij bedenken dat we allebei een witte auto hebben. Die waren dus echt niet wit meer. Waarom ik me dan beter voelde? Oh ja, daar ging dit over. Mijn schoonvader heeft mijn auto gewassen! HOERA!!!!!! Hij is weer wit! Excuseer alle uitbundige uitroeptekens. De auto van Sandra was van de week al door iris gewassen.
Ik brei er nu een eind aan want Michel is er dus nu wordt het gezellig! Sandra gaat straks naar salsa. Ze zit nu al te geeuwen. Dat wordt wat.
Zaterdag 9 oktober
Het was een rustige dag. Wel een leuk uitje vandaag, ik ben met Rob naar de manege gereden en we hebben een half uurtje naar een paardrijdende Iris gekeken. Iris was helemaal blij verrast dat haar papa kwam kijken.
Papa was ook blij dat hij even kon kijken.
Voor de rest vandaag geen bijzonderheden.
Zondag 10 oktober
Het beloofde vanochtend een mooie dag te worden. Na de lunch brachten we Iris naar Eef en Elly. Die hebben paarden in de achtertuin, dus daar wil Iris wel graag heen. Na een boterham en een lekkere bak soep (voor Sandra dan) gingen we terug naar huis. Fijn even op de bank liggen uitrusten. Na het schoonheidsslaapje hebben we een film gehaald om ‘s avonds gezellig met z’n tweetjes te kijken.
Toen we rustig op de bank zaten ging mijn telefoon. Ik herkende het nummer niet. Het was de vader van Jaqueline. Hij wilde Sandra spreken. Vreemd vond ik dat. Ik hoorde , en zag alleen Sandra haar aandeel in het gesprek en al snel vermoedde ik het ergste. Helaas werd mijn vermoeden bewaarheid. Jaqueline, mijn ziekenhuismaatje, is vanochtend overleden.
Nu ik dit hier opschrijf springen de tranen weer in mijn ogen. Jaqueline was mijn maatje. Wat een geweldig gevoel voor humor. Ik was altijd stiekem een beetje jaloers op haar wilskracht en de manier waarop ze met al haar problemen omging. Zonder Jaqueline waren de uren dat Sandra niet in het ziekenhuis mocht zijn, en ik me vreselijk eenzaam voelde, nog moeilijker geweest.
Wat hebben we gelachen. Vreemde MSN-sessies met schoonzus, rake cynische opmerkingen over hart- en longaandoeningen.
Zo’n bericht doet je beseffen dat de dood achter de deur op je staat te wachten.
Ik stop nu even. Een wrang einde van een mooie dag. We missen je Jaqueline!!!!!!
Dinsdag 12 oktober
Roerige dag vandaag. Rob had eindelijk een goede nachtrust gehad. Dat is meegenomen. Ontbijtje voor hem gemaakt. Zoals elke ochtend gaat Rob dan richting toilet, zo ook vanochtend. Nou zet Rob in de ochtend nogal de sluizen open zeg maar, met als gevolg dat zijn lage bloeddruk, nog lager wordt.
Dit gebeurde vandaag erg snel. Rob liep na het plassen richting slaapkamer, schreeuwde vervolgens “San ik val” en viel recht vooruit tegen de deurpost, deinsde achteruit en viel voorover de slaapkamer in, met een klap op de grond. Ik kon hem niet opvangen. Pijn, schrik, noem het maar op. Even later kruipend naar bed en toen heb ik hem op bed gehezen.
Rob had heel erg pijn in zijn hoofd, was duizelig en misselijk, hoorde het suizen, kon geen licht verdragen en reageerde erg suf. Huisarts gebeld, in eerste instantie met assistente afgesproken dat hij tijdens de visite langs zou komen ( tussen 11 en 13). Ellen gebeld (verpleegkundige hartfalenpoli) en advies gevraagd. Zij zei o.a. dat ik Rob ieder kwartier wakker moest maken. Een uurtje later namen de klachten toe en heb ik weer de huisarts gebeld met de vraag of hij nu direct langs kon komen. Hij kwam gelukkig gelijk. Dat is het voordeel van een huisarts om de hoek. Even wat functies gechecked en toen een hersenschudding geconstateerd. Bloeddruk van 80/60. Tja, het zal eens goed blijven gaan.
Afijn, Rob de hele dag op bed, ik hem iedere keer wakker maken en hem maar in de gaten houden. Eind van de middag kwam de huisarts weer even langs en voelde Rob zich ietsje beter, maar nog steeds belabberd.
Tjonge, wat een dag. De onrust in mij is weer toegenomen.
Woensdag 13 oktober
Erg onrustige nacht gehad. Maar dat zat erin natuurlijk. Vanochtend wilde Rob, eigenwijs als ie is, toch uit bed en naar beneden. Dat ging allemaal nogal moeizaam uiteraard. Eigenlijk de hele dag veel liggen slapen op de bank. Dat vond ik logisch, maar Rob is er erg boos over dat dit nu weer gebeurd is. Hij (en ik ook) vindt het nu wel eens tijd worden dat “het eens gewoon een beetje goed gaat”. Dat hij zich toch even lekker in zijn vel voelt zitten. Want door het vele liggen heeft hij ook vreselijke pijn in zijn rug en komt haast niet meer overeind.
Hij heeft dus niet alleen moeite met rechtop staan en lopen vanwege de lage bloeddruk en het supervermoeid zijn, maar dus ook door de hevige rugpijn. Morgen maar weer eens de fysio bellen. Het schiet allemaal niet op.
Ik voelde me zo onrustig dat ik iets te doen zocht en met Gaby de voorzolder maar eens opgeruimd heb. Dit was een grote bende (eigen schuld overigens). Het opruimen was een succes, maar wat ik aantrof achter alle bende niet, helaas. Daar zitten dus verwarmingsbuizen. En bij een van de koppelingen was het al een jaartje of wat aan het lekken en dus was dit verrot en stond op springen of zo iets. En een buisje eronder was totaal verroest. Jawel! Heb ik weer. Snel Isaac gebeld , onze redder in nood, alweer…
Hij kwam vanavond gelijk kijken en heeft de boel in orde gebracht. Dit kostte enige scheldpartijen, want ook deze reparatie ging natuurlijk niet gewoon. Want “gewoon” bestaat in huize Oosterboer niet, zoals iedereen inmiddels ook wel weet.
Ook deze dag is bijna voorbij. Rob heb ik al vroeg naar bed gebracht, dit vond hij toch ook wel verstandig. Hij barst van de koppijn en is nog steeds misselijk. Hopelijk voelt hij zich morgen ietsje beter.
Morgen? Laten we hopen op een rustige nacht, dat zou prettig zijn. En als we dan allebei ook wakker mogen worden, dan is er misschien weer een morgen.
Donderdag 14 oktober
Het is een redelijke dag geweest. Rob voelt zich wat beter, maar is ontzettend moe. Even terug bij af.
De afgelopen dagen hebben een hoop energie gekost, zowel fysiek als emotioneel.
Morgen naar de poli voor controle. Spannend.
Ik hoop dat Rob zich sterk genoeg voelt om morgenmiddag afscheid te kunnen nemen van Jacqueline….
Vrijdag 15 oktober
Wat een vreselijke avond hebben wij achter de rug. Ik had gister net het weblog geschreven rond half negen toen ik Rob hoorde roepen.
Ik snelde naar boven en Rob had het erg benauwd. Het gevoel werd erger en beklemmender en hij was erg kortademig. Langzaamaan raakte Rob in paniek en heb ik direct het ziekenhuis gebeld voor advies. Zij raadden mij aan, als dit kon, naar de spoedeisende hulp te gaan. Zij zouden al doorgeven dat wij eraan kwamen en de dienstdoend cardioloog zou dan ook ter plekke komen. Aldus geschiedde.
Want Rob wilde niet op een ambulance wachten, in die tijd zouden we zelf al in het EMC zijn. Paniek! Snel (?) naar de auto en als een idioot naar Rotterdam.
Vreselijk, wat een rit. We arriveerden na 20 minuten op de SEH. Hup, in de rolstoel en naar binnen rennen.
Direct aan de draadjes, ecg’tje draaien, bloeddruk meten, saturatie meten, venflon inbrengen en bloed afnemen. G..ver..g..ver. De angst was in ons beider ogen af te lezen. Zijn ademhaling ging veel te snel en zijn bloeddruk was ineens hoger dan normaal. Hij werd streng toegesproken door het aanwezige personeel, dit om Rob tot rust te manen. Dit lukte pas na een tijd. En iedere minuut duurt een uur, dat kan ik jullie wel vertellen. Tegen elfen was hij weer rustig (daar helpt een oxazepammetje altijd goed aan mee) en was de pijn min of meer weg. Hij was uitgeput, dat wel. En had erge hoofdpijn en was misselijk, natuurlijk ook vanwege de hersenschudding.
Er werd geen duidelijke aanwijzing gevonden, toch werd er ook nog een longfoto gemaakt, just in case. Aangezien er vandaag al een controle op de poli bij Dr. Balk gepland stond, mocht Rob tegen 01.00 uur naar huis.
De terugweg ging aanzienlijk beheersder. Thuisgekomen direct naar bed en Rob viel gelukkig in slaap. Ik niet…
Ik kan niet uitleggen wat er door je lijf en hoofd gaat als dit gebeurd. Het zoveelste akkefietje deze week. Verschrikkelijk.
Vandaag naar de poli. Rob voelde zich nog steeds beroerd. Om 10.00 uur de controle-afspraak. Eerst bij Ellen langs, hartfalenverpleegkundige. Toen naar de cardioloog, uitgebreid onderzocht, veel, heel veel vragen. Ook werd de uitslag van de echo verteld. Geen verslechtering, zeer zeker geen verbetering. De pompfunctie van het overgebleven deel van het hart is erg slecht. Het feit dat Rob deze week gevallen is en ook nog gisteravond naar de SEH moest, baart extra zorgen. Hij heeft geen enkele reserve om dit soort toestanden op te vangen. En zoals de cardioloog zei, ‘u verkeert in zorgelijke toestand’. Tja, dat wisten we al.
Nu hebben ze wat medicatie aangepast. Beetje hier van af en een beetje meer van dat.
Zo gaat dat dan. Volgende week weer terugkomen. En hopen dat de duizeligheid minder wordt.
Rob wilde persé naar de crematie van Jacqueline. Dit werd vanochtend echter door de artsen afgeraden. Rob is in een te slechte conditie en het zou te emotioneel voor hem worden. Met alle gevolgen van dien.
We zijn dus niet gegaan. In gedachten zijn we echter wel bij Gerrit en familie en vrienden van Jacqueline geweest. Wij wensen hen heel veel sterkte toe.
Zaterdag 16 oktober
Geen bijzonderheden. Rob heeft veel geslapen. We zijn wel in de middag even naar buiten gerold voor wat frisse lucht.
Zondag 17 oktober
Vrijwel geen verandering in Rob zijn situatie. Hij slaapt veel en ging ook al om half zeven naar bed. Hij is vreselijk moe.
Na de afgelopen week en na een dag als vandaag, waarop hij eigenlijk alleen maar slaapt, is het voor ons beiden erg moeilijk om tot een positieve gedachte te komen.
Maandag 18 oktober
Helaas; geen inspiratie, geen tijd. Rob nog steeds niet lekker. Dus die kon niet schrijven.
Woensdag 20 oktober
Rob voelt zich nog steeds niet beter. Vandaag dan ook toch maar de knoop door gehakt en een bed in de huiskamer gezet. Het is niet anders.
Inmiddels is de fysiotherapeut ingeschakeld, hij komt 3 keer per week langs. Hopelijk geven de massages enige verlichting.
Vrijdag 22 oktober
Vandaag weer op controle geweest op de poli. De cardioloog is nog steeds zeer bezorgd. Hij noemt de situatie nog steeds erg onstabiel. Met behulp van de medicijnen proberen ze of Rob zich wat beter kan gaan voelen. Op dit moment is dat nog steeds niet zo. Volgens dr. Caliskan heeft dat heel veel tijd nodig. En conditie opbouwen is niet eens aan de orde, daar is Rob te zwak voor.
De symptomen van de hersenschudding zijn aan het afnemen, gelukkig.
Maandag 25 oktober
Gaby is jarig vandaag. Nu is ze al 16! Hoera!
Een verjaardag anders dan anders, net als de verjaardag van Iris in augustus. Alleen is Rob nu thuis. Normaal gesproken plan je een dag vol visite voor de jarige Jet. Nu kijken wij niet verder dan een dag vooruit en had Gaby ons er vorige week op gewezen dat ze toch graag visite wilde, natuurlijk. Ik kon het even niet bedenken, dus heeft Gaby zelf bedacht dat er iedere dag bezoekers konden komen. Niet meer als twee tegelijk. Dus heeft ze vanaf vrijdag toch visite gehad en kadootjes gekregen en zich toch een beetje jarig gevoeld.
Rob gaat zich een beetje beter voelen. Overdag heeft hij geen hoofdpijn meer en is hij niet meer misselijk en minder duizelig. Hij kan wat langer zitten en zijn eigen boterhammen weer klaar maken.
Woensdag 27 oktober
Het is redelijk rustig in huize Oosterboer. Ik durf het haast niet te schrijven. Maar nu heb ik het toch gedaan. De klachten van de hersenschudding zijn zo goed als verdwenen.
Rob zegt dat hij zich een stuk beter voelt. Ja ja… dat verhaal kennen we. Nou is hij inderdaad al een paar dagen niet omgevallen, benauwd geweest, of noem maar op.
By the way, we zijn op zoek naar een barkruk, liefst opklapbaar of verrijdbaar. Rob wil zich culinair gaan bezighouden nu hij zich wat beter gaat voelen, maar hij kan niet lang staan. Hij heeft al geprobeerd om zittend op een eetkamerstoel een eitje te bakken, maar onze keuken is op maximale hoogte gemaakt, dus in dit geval komt Rob net met zijn hoofd boven het keukenblad uit.
Vrijdag 1 oktober:
Opgestaan met veel spanning in ons lijf. Want tja, vandaag op controle bij Dr. Balk op de poli. Zou alles wel goed zijn? Rob voelt zich naar omstandigheden goed. Eenmaal op de poli eerst een ECG-tje laten draaien en toen op naar de dok. Dr. Balk werd vervangen door een andere cardioloog. En gelukkig was alles goed. Pff, wat een opluchting. Toen nog even naar de afdeling toe om bloemen te geven en wat lekkers te snoepen, als dank voor alle goede zorgen de afgelopen maanden.
Uitgeput op weg naar huis. Op de bank en slapen.
Volgende week weer op controle.
By the way, bezoek is ook thuis welkom, echter alleen na telefonisch contact met ons. Rob is nog steeds erg moe na wat voor inspanning dan ook, dus willen we de activiteiten zo goed mogelijk spreiden over de dag.
(Rob schrijft verder:) Dan denk je op je gemak op controle te gaan op de poli. Je hoeft niets te doen; je vrouw rijdt je erheen, duwt je rolstoel overal heen. Je hoeft niet verder dan 20 meter te lopen. En dan toch helemaal stuk zitten als je thuiskomt. Bizar gevoel is dat. Ik heb me op nog geen dag gerealiseerd dat ik in zulk een deplorabele staat verkeer. De rest van de dag was ik bijna niet aanspreekbaar en ik voelde me te belazerd om van de bank af te komen. Ik had afgesproken dat er collega’s op visite zouden komen. Gelukkig had ik dat ‘s ochtends afgebeld. Dit was niet leuk meer.
Aan het eind van de middag moesten er nog wat kleine boodschapjes komen. Het was mooi weer. Sandra wilde wel even met me naar de buurtsuper wandelen/rijden. Zo kwam ik vandaag in ieder geval nog even buiten. Ik ben graag buiten. Dat had ik vroeger nooit! In de super kwamen we Lilian tegen. Lilian is overblijfmoeder op de Regenboog en gaat ook elk jaar mee op kamp. Zij vond dat ik met terreinbanden onder mijn rolstoel best weer mee kan op kamp in Mol.
Lekker patat gegeten. Van zoutloze pindakaas zoutloze satehsaus gemaakt (komt allen proeven, niets mis mee), scholletje gebakken met zoutloze viskruiden. Met dat natriumarme dieet ga ik wel leren leven. Dat komt goed!
“s Avonds gezellig met Peter dT naar Baantjer gekeken, Sandra naar salsales, en toen was de vrijdag voorbij.
Zaterdag 2 oktober:
(Rob schrijft:) Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen. Nadat de lekkernijen van de apotheek genuttigd waren bleven we lekker in bed liggen. Iris ging op de fiets naar de manege. Dus… lekker nog even suffen. Omdat het gisteravond eigenlijk een beetje te laat was geworden stond ik niet zo heel erg fris op. Een strak espressootje deed wonderen. En toen?
Lekker niets. Sandra ging boodschappen doen terwijl ik fijn op de bank bleef zitten. Het beloofde weer een lekker rustig dagje te worden. Beetje scharrelen in huis, beetje op de bank liggen. En dat werd het dan ook!!!
We zijn alleen nog even naar het winkelcentrum geweest. Na veel zeuren kreeg ik van Sandra een waterijsje bij Jamin. EEN PERENIJSJE…mmmmmm…. Terwijl Sandra me rondduwde, onderwijl proberend geen kinderen aan te rijden, genoot ik van mijn consumptie. En kleren gekocht. En een plakboek.
Morgen ga ik, denk ik, een begin maken met het inplakken van alle kaarten die ik gekregen heb. Dat zijn er meer dan honderd. Dus voorlopig heb ik wat te doen!
Medisch was het geen bijzondere dag, mentaal ook niet. Heel fijn voor een keertje.
Zondag 3 oktober:
(Rob schrijft:) Dit jaar weer niet naar Leiden om aldaar het ontzet te vieren. Elk jaar komt er wel wat tussen. als alternatief zijn we daarom maar extreem lang in bed blijven liggen. Ook wel eens lekker. Wel eerst om een uur of halluf acht wat gegeten en pillen geslikt natuurlijk. Een beetje regelmaat moet er zijn. (Volgens mij was het nog vroeger, maar Iris heeft mijn wekker ingepikt waardoor ik een beetje tijdloos ben in bed.) Ik vind mijn eigen bed steeds lekkerder worden. En niet alleen het bed….
Op een gegeven moment moest ik er toch uit van Sandra (ik begin me nu af te vragen waarom ik de laatste dagen steeds zit te schrijven. Dat kan Sandra veel beter!) om te douchen. Ook eigen douche is goud waard. Het rijmt alleen niet. Even later zaten we lekker samen aan het ontbijt. (mijn tweede)
Sandra ging met Iris naar Zuidplein om het kledinggeld van Iris uit te geven. Ik mocht niet mee. Niet dat ik dat persé wilde. Sylvia was ingehuurd als oppas. Zodoende ben ik de rest van de dag kletsend en muziekdvd’s kijkend en luisterend doorgekomen. Het was gezellig. Temeer daar ik Syl al kort na enen aan de rode wijn had gekregen. Sandra en Iris hielden het uit en waren pas tegen 5 uur thuis.
Ik voelde me goed vandaag. Ik heb dan ook helemaal, maar dan ook helemaal, niets gedaan vandaag. Daar wordt je wel rustig van. Na zo’n dag krijg je echter wel zin om iets te gaan doen. Morgen maar weer. Boodschapjes, beetje computeren. Het weblog verhuizen. Nadenken over een bedrijfssite. Niet denken aan vochtbeperkingen en andere nog engere medische zaken.
Die kaarten ben ik niet aan toegekomen. Geen lijm!!!! Ik blijf goed in smoezen. Ik denk dat ik morgen de kaarten niet kan vinden. En de winkels zijn pas om 12 uur open. En dan ben ik ‘s middags te moe. Goed hè?
Maandag 4 okt
Goed in smoezen is ie wel hè?
Vanavond is Rob precies een week thuis. Jeetje, ik vind het nog steeds bijzonder. En vooral ook nog steeds angstig, alhoewel het vertrouwen dat het goed blijft gaan, met super kleine beetjes probeert binnen te dringen. Toch blijft het moeilijk om ‘s avonds welterusten te zeggen en te gaan slapen of tot straks, als ik ‘even’ weg moet, zoals vanochtend. Maar ja, ut is niet anders.
Gelukkig is het, ook vandaag, rustig verlopen. alleen hebben we de hele dag op de trombosedienstmevrouw zitten wachten, wordt je ook niet vrolijker van.
(Rob:) Die trombosedienstmevrouw kwam mooi niet opdagen. Zit je daar (al vroeg op) de hele dag te wachten komt er niemand. Lekker is dat. Dus om een uur of drie belde ik maar eens naar de trombosedienst. Daar kreeg ik een waarschijnlijk hoogblond huppelkutje aan de telefoon die bij hoog en bij laag volhield dat ik had afgesproken in Rotterdam te laten prikken. Ja dag!!!! Ik woon in Hellevoetsluis, ben niet mobiel en dan ga ik afspreken naar Rotterdam te komen voor het afnemen van bloed. Hoe stupide kun je zijn. Weer zo’n snuffelstagiaire met twee hersencellen natuurlijk. Ze hadden haar nog zo gezegd dat ze met haar tengels van de telefoon af moest blijven en alleen koffie mocht halen! En gewoon volhouden hoor.
Ik kreeg er geen speld tussen. Ik kon haar er niet van overtuigen dat er toch echt een vergissing in het spel moest zijn. Nu komt er morgen iemand. Volgens domme doos tenminste. Morgen maar even het ziekenhuis bellen voordat er iets vreselijk mis gaat. Wat was ik kwaad zeg. Om erger van mijn kant te voorkomen heb ik de verbinding met supermuts maar verbroken. Ik had haar beter op kunnen hangen! Letterlijk!
Nu begrijp ik waarom ze op de televisie fondsen proberen te werven voor de bestrijding van trombose. Dat geld gaat helemaal niet naar wetenschappelijk onderzoek maar is hard nodig om stagiaires met meer dan twee hersencellen te kunnen verlokken bij de trombosedienst in Rotterdam stage te lopen. Het is goed met ze. Ik ga hier dan ook niet het gironummer vermelden. kan ik beter mijn eigen gironummer vermelden. Koop ik leuke lichtmetalen velgen onder mijn rolstoel! Ja toch? Of van die blauwe neonlampen. Ook vet!
(En dus geen lijm gekocht. Dit even tussendoor.)
Tja en vandaag heb ik Rob maar weer eens geschoren, hij had een baard, dat willen jullie niet weten.
Trouwens, als Rob verteld dat ie helemaal niks doet, ben ik het daar niet mee eens. Hij doucht, maakt eten en drinken voor zichzelf, zit op de bank, speelt met de laptop, kijkt tv, leest een krantje, maakt een praatje. Ik bedoel maar, dit kost een hoop energie toch?
Verder doe ik erg mijn best om zoutarme maaltijden op tafel te krijgen. Wat aardig lukt, alleen kost het me gewoon moeite om úberhaupt te koken en het dan ook nog eens zo te organiseren dat alles tegelijk klaar is. En dan heb ik het nog niet eens over het bedenken van de boodschappen en deze dan ook nog eens in de supermarkt kopen. Maar, voor het maken van het boodschappenbriefje heb ik Rob.
dinsdag 5 oktober
(Rob schrijft:) Sandra is vandaag niet zo geïnspireerd om te schrijven. Er spoken te veel dingen door haar hoofd. Niet zo gek als ik bedenk wat ze allemaal heeft doorstaan. Zelf durf ik nog steeds niet in haar aan mij geschreven dagboek te lezen. Je zult het maar meegemaakt hebben. Daarom vind ik dat ze zich er heel flink door heen slaat. Ik zou het niet gered hebben.
Alles komt nog steeds op haar neer. Ik ben wel thuis, maar praktisch gezien zou ik net zo goed nog in het ziekenhuis kunnen liggen. Ik draag eigenlijk niets bij aan het reilen en zeilen van het huishouden. Beetje jammer. Gelukkig helpen de meiden nog wat. Samen doen Sandra en ik de boodschappen, ik het brein, Sandra de handen om spullen uit de schappen te pakken en benen om op te staan. En om mijn rolstoel te duwen. Want het was weer mooi weer dus zijn we even naar de MCD gewandeld. Laat ik het zo maar blijven noemen al zit ik in een rolstoel. Zo redden we het samen wel. In ieder geval wel weer lekker gegeten. Dus het boodschappen doen was gelukt. Lukt er tenminste nog iets.
Vanmiddag is Fred B. gezellig even langs geweest. Gezellig over operaties en enge aandoeningen gekletst. Nee gekheid, aardige vent, lekker gekletst. Onderdehand belde de bedrijfsarts. Die bleef ouwehoeren. Ik stortte bijna in elkaar van ellende. Weer dat hele verhaal (waarvan ik zelf de helft nog niet begrijp) vertellen. Uiteindelijk maar gezegd dat hij de cardioloog (zoek er maar eentje uit in het EMC, ze kennen me allemaal) maar moest raadplegen. De beste man vond het wel raar dat ik zolang in het ziekenhuis had gelegen met een hartinfarct. Ja gek hè? Ik was blij toen hij ophing. Maar even later belde hij weer; hij wilde toch wel weten wie de behandelend cardioloog in het EMC is. Omdat ik in een tamelijk coöperatieve bui was heb ik dat maar verteld.
Het is nu eindelijk avond, het loopt tegen tienen en ik ben moe. Dus dit was het weer voor vandaag. Welterusten.
woensdag 6 oktober
Mooi. Geen afspraken vandaag. Dus… uitgeslapen joh! Het was al 11 uur toen ik eindelijk onder de douche stond. Sandra had al een paar maal geroepen dat ik uit bed moest komen maar de oude Rob begint al weer aardig zijn kop op te steken. Uit bed komen??? Zo vroeg??? Voel eens aan je hoofd! Oh, wacht; Sandra bemoeit zich er even mee. Ik sta niet onder de douche, ik zit onder de douche. Ja, dat is wel een wezenlijk verschil. En dat ik dat niet jaren eerder verzonnen heb. Lekker zitten onder de douche. Wie heeft er eigenlijk bedacht dat je moet staan onder de douche! Zitten is veel lekkerder!!!!!!!
Maar dat terzijde. Waar het hier om gaat is wat we vandaag gedaan hebben. In bed liggen is niet zo’n spannende activiteit. Nee werkelijk niet. Kwestie van niet durven, vrees ik. Maar laat ik het daar niet over hebben. Eindelijk was ik dan toch zo ver dat ik aangekleed en wel beneden op de bank zat met een espressootje en een boterham. Wat nu te doen.?
Sandra kreeg het in haar bol. Ze wilde wandelen. Nog even profiteren van het oktoberzonnetje. Aldus zat ik even later dik ingepakt in mijn rolstoel, onderweg naar het winkelcentrum. Hadden we daar wat nodig dan? Nee, eigenlijk niet. Voor de vorm hebben we maar een tandenborstelbeker voor in de keuken gekocht. Eén hele euro uitgegeven. Wauw!!
Bij thuiskomst puilde de brievenbus wederom uit van de kaarten en andere post. De andere post bestond voornamelijk uit rekeningen. Er zat ook een dikke envelop van de arbo-dienst bij met een leuk boekje. De titel van het informatieve drukwerkje luidt: ‘Ik ben ziek. Wat nu?’ Daar moest ik mijn hersenen even voor laten kraken: “Tja, ik ben ziek. Hoe weten ze dat bij de UWV? En wat nu? Ook een goede vraag, waarvan de UWV waarschijnlijk dacht dat ik me die nog niet gesteld had. Doodgaan misschien? Beter worden lijkt op dit moment niet echt een optie, maar je weet het niet. Een intrigerende vraag waar ik me nu liever nog niet mee bezighoud.
Het UWV vindt, want dat stelt zij in de inleiding van het boekje, dat ik er alles aan moet doen om weer aan het werk te gaan want anders wordt het steeds moeilijker om weer aan het werk te gaan. Ja…hallooooooooo! Welke lul heeft dat geschreven? Ik lig bijna drie maanden in het ziekenhuis omdat ik zin had in een compleet door de ziektekostenverzekering vergoede vakantie. En een bijna geheel door een infarct verwoest hart leek me wel een leuke bonus! Wat een eikels daar bij dat UWV: “Het ligt geheel aan uzelf als u niet snel weer aan het werk bent!” Staat die afkorting voor Uitermate Waanzinnige Vakidioten? Wie wat leukers kan verzinnen zet het maar in het gastenboek.
Vanavond komt DJ Peter op visite.. Als ik pech heb neemt hij Brian ook mee. Pech? Ja, een beetje wel. Want de laatste keer dat ze in het ziekenhuis waren heb ik zo hard moeten lachen en was het zo gezellig dat ik de rest van de dag nodig had om weer een beetje bij te komen. Stelletje mafkezen. Maar beter zo dan lui die een beetje zielig om je heen staan te doen. Ik weet heus ook wel dat ik niet in blakende gezondheid verkeer. Dat hoeft niemand me meer te vertellen. Of, zoals een zuster in het EMC het verwoordde: “Je hebt het lichaam van een jonge god, maar het hart van een oud versleten mannetje van 90!” Ik wist niet of ik al dan niet blij moest zijn met die opmerking. Daar ben ik nou nog steeds over aan het nadenken.
Sandra is boodschappen gaan doen. Ze vindt het nog steeds moeilijk om zonder mij de deur uit te gaan. Maar Iris is met haar mee gegaan. Dus zal het wel goed komen. Iris is wat dat betreft nogal het doortastende type. “Meekomen!”
Weten jullie wat ik nou zo graag eens zou willen? Terwijl ik daar normaal gesproken nooit zo’n lol in had. AUTORIJDEN!Daar moet ik nog mee wachten tot december. En een stuk in mijn kraag zuipen in de kroeg. En een patatje oorlog met een berenklauw pindasaus. Gisteravond heb ik mezelf toegestaan dat ik mezelf voor tien minuten erg zielig mocht vinden. Dat hielp ook niet veel.
Voor de verandering, al de zoveelste nacht, heb ik vannacht slecht geslapen. Ik weet niet hoe dat komt. Ik maak me niet bewust al te veel zorgen, ik pieker niet. Balen doe ik er wel van. Steeds wakker. Dan jeukt het weer overal of er doet weer iets pijn. Zo schiet het niet op. Morgen komt de huisarts een visite doen. Ik denk dat ik hem maar wat lekkers om te slapen ga vragen. Daar ben ik wel niet zo’n liefhebber van maar zoals het nu gaat werkt het ook niet.
Het is weer lekker van de hak op de tak. Er valt geen touw meer aan dit stuk vast te knopen. Wie het nog snapt mag het zeggen, wie het niet snapt zingt het maar in een lied! Hetgeen ook weer nergens op slaat.
Donderdag 7 oktober
Rare dag vandaag. Vanochtend, zoals elke ochtend, de wekker op half acht voor het eerste pilletje. Dan nog even een half uurtje slapen tot acht uur, weer de wekker voor de rest van de pillenmassa + snel twee boterhammetjes voor Rob maken. Weer even terug kruipen om tegen negenen echt op te staan. Alweer bezoek van een trombosedienstmevrouw, alweer lek geprikt.
Een bezoekje gehad van de huisarts. En ook van Marjo, die er ook nog was tijdens het bezoekje van de huisarts, wat het geheel een beetje chaotisch maakte. Was ze nou een collega van Rob of een collega van dokter de Waard? Ha, ha. Toen ging ze ook nog als een wervelwind door de huiskamer, geweldig, “dan hoeven je ouders dat morgen niet meer te doen”.
En toen kwam Pia aan de deur en vroeg om het “mandje”. Daar wilde ze graag weer een gezellig bloemstuk in maken voor ons. Komt ze even later vervolgens aan de de deur met een heel mooi bloemstuk in een vaas. Kijken we nog wat later in de tuin, is de tuintafel helemaal toppie opgemaakt met “het gevulde mandje” plus allerlei bladeren en herfstfruit(?). Hartstikke leuk en gezellig. Pia bedankt! Dat vrolijkt ons wat op en ik heb zelf geen enkele inspiratie in die richting op dit moment.
We hebben een poging ondernomen tot het inplakken der kaarten. Het is niet gelukt, ik heb de emoties die daarbij loskomen bij mij niet onder controle. Dus zal Rob het zelf moeten gaan doen al dan niet met hulp van een van de meisjes.
Ook nog samen een kadootje gaan kopen voor Gaby, die is bijna jarig en wordt alweer 16. Sweet sixteen and already been kissed. Hmmm, aartje naar d’r vaartje en moertje.
(Rob schrijft verder:) Maar voor de rest vind ik het vandaag allemaal helemaal niet zo leuk. Wat is er nou zo leuk dan? Dat ik een vochtbeperking heb? Dat ik nog geen 25 meter kan lopen en dan instort? Dat ik niet meer lekker kan gaan stappen? Dat ik niet meer mag autorijden (als ik dat al zou kunnen)? Ik ga Hans Teewen’s ‘Het leven is kut’ maar weer verheffen tot lijflied. en wie heeft ergens het liedje van Brigitte Kaandorp, Het komt allemaal wel goed’ liggen. Daar moet je dan eens goed naar luisteren. Dan begrijp je wat ik bedoel als ik zeg dat ik het vreselijk vind als mensen dat zeggen. “Het komt allemaal wel goed.”
Kortom; de dag was wel leuk maar ‘s avonds trok ik het even niet meer. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen. Maar ook een echo laten maken. Zal ik me alvast zenuwachtig gaan maken?
Vrijdag 8 oktober
Ik wilde vanochtend uitslapen. Wat moet ik de hele dag op. Opzitten en pootjes geven? Nog een beetje negatieve nasleep van gisteravond. Gelukkig is Sandra dan nog een beetje van ‘niet ouwehoeren, schouders eronder, ja het is vervelend maar kom op.’ Zodoende zat ik nog redelijk vlot onder de douche (vond ik zelf). Ik had ook weer zo slecht geslapen. ik was al wat langer wakker gebleven in de hoop dan lekker door te slapen. Maar nee hoor. Gewoon wakker midden in de nacht. en ik moest nog plassen ook.
Ik wilde eigenlijk niet uit bed gaan uit angst Sandra wakker te maken. Zij vind het nog steeds angstig als ik ‘s nachts uit bed ga en richting douche vertrek. MAAR IK MOEST ECHT NODIG!!!!! Dus toch maar, tollend op mijn benen, naar de wc. Ik dacht de hele operatie heel stilletjes en onopvallend uitgevoerd te hebben tot Sandra me bij het wakker worden vertelde dat ze toch wakker was geworden. Volgende keer nog stiller doen.
Er moest ook nog een echo gemaakt worden. Daartoe togen Sandra en ik naar het EMC. Het kostte een half uurtje en toen waren we de deur weer uit. De uitslag volgt volgende week. De cardioloog maakte de echo zelf en zei zo op het eerste gezicht geen schokkende nieuwe dingen te zien. Dus op dit moment is het niet slechter maar ook niet beter. Mmmm… En zo’n dokter vraagt dan altijd hoe je zelf vindt dat het gaat. Nou, daar durf ik tegenwoordig bijna geen antwoord op te geven. Oké dan; ik voel me redelijk, de omstandigheden in aanmerking genomen
En bij terugkomst uit het ziekenhuis, een beetje later, voelde ik me nog beter. Kijk; het is wel leuk dat je vrouw tijdens je ziekenhuisopname je auto gebruikt. Maar dan moet ze hem wel af en toe wassen! Toch? Dat was dus in maanden niet gebeurd. Haar eigen auto trouwens ook niet. En dan moet je erbij bedenken dat we allebei een witte auto hebben. Die waren dus echt niet wit meer. Waarom ik me dan beter voelde? Oh ja, daar ging dit over. Mijn schoonvader heeft mijn auto gewassen! HOERA!!!!!! Hij is weer wit! Excuseer alle uitbundige uitroeptekens. De auto van Sandra was van de week al door iris gewassen.
Ik brei er nu een eind aan want Michel is er dus nu wordt het gezellig! Sandra gaat straks naar salsa. Ze zit nu al te geeuwen. Dat wordt wat.
Zaterdag 9 oktober
Het was een rustige dag. Wel een leuk uitje vandaag, ik ben met Rob naar de manege gereden en we hebben een half uurtje naar een paardrijdende Iris gekeken. Iris was helemaal blij verrast dat haar papa kwam kijken.
Papa was ook blij dat hij even kon kijken.
Voor de rest vandaag geen bijzonderheden.
Zondag 10 oktober
Het beloofde vanochtend een mooie dag te worden. Na de lunch brachten we Iris naar Eef en Elly. Die hebben paarden in de achtertuin, dus daar wil Iris wel graag heen. Na een boterham en een lekkere bak soep (voor Sandra dan) gingen we terug naar huis. Fijn even op de bank liggen uitrusten. Na het schoonheidsslaapje hebben we een film gehaald om ‘s avonds gezellig met z’n tweetjes te kijken.
Toen we rustig op de bank zaten ging mijn telefoon. Ik herkende het nummer niet. Het was de vader van Jaqueline. Hij wilde Sandra spreken. Vreemd vond ik dat. Ik hoorde , en zag alleen Sandra haar aandeel in het gesprek en al snel vermoedde ik het ergste. Helaas werd mijn vermoeden bewaarheid. Jaqueline, mijn ziekenhuismaatje, is vanochtend overleden.
Nu ik dit hier opschrijf springen de tranen weer in mijn ogen. Jaqueline was mijn maatje. Wat een geweldig gevoel voor humor. Ik was altijd stiekem een beetje jaloers op haar wilskracht en de manier waarop ze met al haar problemen omging. Zonder Jaqueline waren de uren dat Sandra niet in het ziekenhuis mocht zijn, en ik me vreselijk eenzaam voelde, nog moeilijker geweest.
Wat hebben we gelachen. Vreemde MSN-sessies met schoonzus, rake cynische opmerkingen over hart- en longaandoeningen.
Zo’n bericht doet je beseffen dat de dood achter de deur op je staat te wachten.
Ik stop nu even. Een wrang einde van een mooie dag. We missen je Jaqueline!!!!!!
Dinsdag 12 oktober
Roerige dag vandaag. Rob had eindelijk een goede nachtrust gehad. Dat is meegenomen. Ontbijtje voor hem gemaakt. Zoals elke ochtend gaat Rob dan richting toilet, zo ook vanochtend. Nou zet Rob in de ochtend nogal de sluizen open zeg maar, met als gevolg dat zijn lage bloeddruk, nog lager wordt.
Dit gebeurde vandaag erg snel. Rob liep na het plassen richting slaapkamer, schreeuwde vervolgens “San ik val” en viel recht vooruit tegen de deurpost, deinsde achteruit en viel voorover de slaapkamer in, met een klap op de grond. Ik kon hem niet opvangen. Pijn, schrik, noem het maar op. Even later kruipend naar bed en toen heb ik hem op bed gehezen.
Rob had heel erg pijn in zijn hoofd, was duizelig en misselijk, hoorde het suizen, kon geen licht verdragen en reageerde erg suf. Huisarts gebeld, in eerste instantie met assistente afgesproken dat hij tijdens de visite langs zou komen ( tussen 11 en 13). Ellen gebeld (verpleegkundige hartfalenpoli) en advies gevraagd. Zij zei o.a. dat ik Rob ieder kwartier wakker moest maken. Een uurtje later namen de klachten toe en heb ik weer de huisarts gebeld met de vraag of hij nu direct langs kon komen. Hij kwam gelukkig gelijk. Dat is het voordeel van een huisarts om de hoek. Even wat functies gechecked en toen een hersenschudding geconstateerd. Bloeddruk van 80/60. Tja, het zal eens goed blijven gaan.
Afijn, Rob de hele dag op bed, ik hem iedere keer wakker maken en hem maar in de gaten houden. Eind van de middag kwam de huisarts weer even langs en voelde Rob zich ietsje beter, maar nog steeds belabberd.
Tjonge, wat een dag. De onrust in mij is weer toegenomen.
Woensdag 13 oktober
Erg onrustige nacht gehad. Maar dat zat erin natuurlijk. Vanochtend wilde Rob, eigenwijs als ie is, toch uit bed en naar beneden. Dat ging allemaal nogal moeizaam uiteraard. Eigenlijk de hele dag veel liggen slapen op de bank. Dat vond ik logisch, maar Rob is er erg boos over dat dit nu weer gebeurd is. Hij (en ik ook) vindt het nu wel eens tijd worden dat “het eens gewoon een beetje goed gaat”. Dat hij zich toch even lekker in zijn vel voelt zitten. Want door het vele liggen heeft hij ook vreselijke pijn in zijn rug en komt haast niet meer overeind.
Hij heeft dus niet alleen moeite met rechtop staan en lopen vanwege de lage bloeddruk en het supervermoeid zijn, maar dus ook door de hevige rugpijn. Morgen maar weer eens de fysio bellen. Het schiet allemaal niet op.
Ik voelde me zo onrustig dat ik iets te doen zocht en met Gaby de voorzolder maar eens opgeruimd heb. Dit was een grote bende (eigen schuld overigens). Het opruimen was een succes, maar wat ik aantrof achter alle bende niet, helaas. Daar zitten dus verwarmingsbuizen. En bij een van de koppelingen was het al een jaartje of wat aan het lekken en dus was dit verrot en stond op springen of zo iets. En een buisje eronder was totaal verroest. Jawel! Heb ik weer. Snel Isaac gebeld , onze redder in nood, alweer…
Hij kwam vanavond gelijk kijken en heeft de boel in orde gebracht. Dit kostte enige scheldpartijen, want ook deze reparatie ging natuurlijk niet gewoon. Want “gewoon” bestaat in huize Oosterboer niet, zoals iedereen inmiddels ook wel weet.
Ook deze dag is bijna voorbij. Rob heb ik al vroeg naar bed gebracht, dit vond hij toch ook wel verstandig. Hij barst van de koppijn en is nog steeds misselijk. Hopelijk voelt hij zich morgen ietsje beter.
Morgen? Laten we hopen op een rustige nacht, dat zou prettig zijn. En als we dan allebei ook wakker mogen worden, dan is er misschien weer een morgen.
Donderdag 14 oktober
Het is een redelijke dag geweest. Rob voelt zich wat beter, maar is ontzettend moe. Even terug bij af.
De afgelopen dagen hebben een hoop energie gekost, zowel fysiek als emotioneel.
Morgen naar de poli voor controle. Spannend.
Ik hoop dat Rob zich sterk genoeg voelt om morgenmiddag afscheid te kunnen nemen van Jacqueline….
Vrijdag 15 oktober
Wat een vreselijke avond hebben wij achter de rug. Ik had gister net het weblog geschreven rond half negen toen ik Rob hoorde roepen.
Ik snelde naar boven en Rob had het erg benauwd. Het gevoel werd erger en beklemmender en hij was erg kortademig. Langzaamaan raakte Rob in paniek en heb ik direct het ziekenhuis gebeld voor advies. Zij raadden mij aan, als dit kon, naar de spoedeisende hulp te gaan. Zij zouden al doorgeven dat wij eraan kwamen en de dienstdoend cardioloog zou dan ook ter plekke komen. Aldus geschiedde.
Want Rob wilde niet op een ambulance wachten, in die tijd zouden we zelf al in het EMC zijn. Paniek! Snel (?) naar de auto en als een idioot naar Rotterdam.
Vreselijk, wat een rit. We arriveerden na 20 minuten op de SEH. Hup, in de rolstoel en naar binnen rennen.
Direct aan de draadjes, ecg’tje draaien, bloeddruk meten, saturatie meten, venflon inbrengen en bloed afnemen. G..ver..g..ver. De angst was in ons beider ogen af te lezen. Zijn ademhaling ging veel te snel en zijn bloeddruk was ineens hoger dan normaal. Hij werd streng toegesproken door het aanwezige personeel, dit om Rob tot rust te manen. Dit lukte pas na een tijd. En iedere minuut duurt een uur, dat kan ik jullie wel vertellen. Tegen elfen was hij weer rustig (daar helpt een oxazepammetje altijd goed aan mee) en was de pijn min of meer weg. Hij was uitgeput, dat wel. En had erge hoofdpijn en was misselijk, natuurlijk ook vanwege de hersenschudding.
Er werd geen duidelijke aanwijzing gevonden, toch werd er ook nog een longfoto gemaakt, just in case. Aangezien er vandaag al een controle op de poli bij Dr. Balk gepland stond, mocht Rob tegen 01.00 uur naar huis.
De terugweg ging aanzienlijk beheersder. Thuisgekomen direct naar bed en Rob viel gelukkig in slaap. Ik niet…
Ik kan niet uitleggen wat er door je lijf en hoofd gaat als dit gebeurd. Het zoveelste akkefietje deze week. Verschrikkelijk.
Vandaag naar de poli. Rob voelde zich nog steeds beroerd. Om 10.00 uur de controle-afspraak. Eerst bij Ellen langs, hartfalenverpleegkundige. Toen naar de cardioloog, uitgebreid onderzocht, veel, heel veel vragen. Ook werd de uitslag van de echo verteld. Geen verslechtering, zeer zeker geen verbetering. De pompfunctie van het overgebleven deel van het hart is erg slecht. Het feit dat Rob deze week gevallen is en ook nog gisteravond naar de SEH moest, baart extra zorgen. Hij heeft geen enkele reserve om dit soort toestanden op te vangen. En zoals de cardioloog zei, ‘u verkeert in zorgelijke toestand’. Tja, dat wisten we al.
Nu hebben ze wat medicatie aangepast. Beetje hier van af en een beetje meer van dat.
Zo gaat dat dan. Volgende week weer terugkomen. En hopen dat de duizeligheid minder wordt.
Rob wilde persé naar de crematie van Jacqueline. Dit werd vanochtend echter door de artsen afgeraden. Rob is in een te slechte conditie en het zou te emotioneel voor hem worden. Met alle gevolgen van dien.
We zijn dus niet gegaan. In gedachten zijn we echter wel bij Gerrit en familie en vrienden van Jacqueline geweest. Wij wensen hen heel veel sterkte toe.
Zaterdag 16 oktober
Geen bijzonderheden. Rob heeft veel geslapen. We zijn wel in de middag even naar buiten gerold voor wat frisse lucht.
Zondag 17 oktober
Vrijwel geen verandering in Rob zijn situatie. Hij slaapt veel en ging ook al om half zeven naar bed. Hij is vreselijk moe.
Na de afgelopen week en na een dag als vandaag, waarop hij eigenlijk alleen maar slaapt, is het voor ons beiden erg moeilijk om tot een positieve gedachte te komen.
Maandag 18 oktober
Helaas; geen inspiratie, geen tijd. Rob nog steeds niet lekker. Dus die kon niet schrijven.
Woensdag 20 oktober
Rob voelt zich nog steeds niet beter. Vandaag dan ook toch maar de knoop door gehakt en een bed in de huiskamer gezet. Het is niet anders.
Inmiddels is de fysiotherapeut ingeschakeld, hij komt 3 keer per week langs. Hopelijk geven de massages enige verlichting.
Vrijdag 22 oktober
Vandaag weer op controle geweest op de poli. De cardioloog is nog steeds zeer bezorgd. Hij noemt de situatie nog steeds erg onstabiel. Met behulp van de medicijnen proberen ze of Rob zich wat beter kan gaan voelen. Op dit moment is dat nog steeds niet zo. Volgens dr. Caliskan heeft dat heel veel tijd nodig. En conditie opbouwen is niet eens aan de orde, daar is Rob te zwak voor.
De symptomen van de hersenschudding zijn aan het afnemen, gelukkig.
Maandag 25 oktober
Gaby is jarig vandaag. Nu is ze al 16! Hoera!
Een verjaardag anders dan anders, net als de verjaardag van Iris in augustus. Alleen is Rob nu thuis. Normaal gesproken plan je een dag vol visite voor de jarige Jet. Nu kijken wij niet verder dan een dag vooruit en had Gaby ons er vorige week op gewezen dat ze toch graag visite wilde, natuurlijk. Ik kon het even niet bedenken, dus heeft Gaby zelf bedacht dat er iedere dag bezoekers konden komen. Niet meer als twee tegelijk. Dus heeft ze vanaf vrijdag toch visite gehad en kadootjes gekregen en zich toch een beetje jarig gevoeld.
Rob gaat zich een beetje beter voelen. Overdag heeft hij geen hoofdpijn meer en is hij niet meer misselijk en minder duizelig. Hij kan wat langer zitten en zijn eigen boterhammen weer klaar maken.
Woensdag 27 oktober
Het is redelijk rustig in huize Oosterboer. Ik durf het haast niet te schrijven. Maar nu heb ik het toch gedaan. De klachten van de hersenschudding zijn zo goed als verdwenen.
Rob zegt dat hij zich een stuk beter voelt. Ja ja… dat verhaal kennen we. Nou is hij inderdaad al een paar dagen niet omgevallen, benauwd geweest, of noem maar op.
By the way, we zijn op zoek naar een barkruk, liefst opklapbaar of verrijdbaar. Rob wil zich culinair gaan bezighouden nu hij zich wat beter gaat voelen, maar hij kan niet lang staan. Hij heeft al geprobeerd om zittend op een eetkamerstoel een eitje te bakken, maar onze keuken is op maximale hoogte gemaakt, dus in dit geval komt Rob net met zijn hoofd boven het keukenblad uit.
Vrijdag 29 oktober
Rob heeft weer twee prettige dagen achter de rug.
En wat heb ik voor hem gekocht? Een icecrusher. Is ie helemaal mee in zijn nopjes. Het is gewoon moeilijk om je aan een vochtbeperking te houden van 1500 ml per dag. En een glas gecrushed ice is dan een uitkomst.
Kunnen we er ook lekker rozenstroop en gecondenseerde zoete melk doorheen doen. Hmmm.
De fysiotherapie helpt goed en met behulp van de slaapmedicatie brengt Rob nu de nachten slapend door.
Dat helpt dan weer om de dag redelijk door te komen.
Vandaag niet naar de poli geweest, wel werden we gebeld door Ellen, de verpleegkundige van de poli hartfalen, om te vragen hoe het ging. Zo zie je maar, zelfs op afstand wordt je toch gecontroleerd. Beter, want we zijn best onzeker over van alles en nog wat.