Oktober
Get The Picturewoensdag, 06 oktober 2010 18:55 Ja, leuk, een nieuwe hobby. Ga wat doen. Dat lethargische gehang op de bank de godganse dag. Ga weer fotograferen. Koop een fototoestel! Of zo. Nieuw was natuurlijk geen optie. Marktplaats wel. Daar vond ik een leuke Canon 350D met toebehoren voor een leuk prijsje. Want als voormalig amateur en motorisch gestoorde had ik wel wat eisen. De belangrijkste? Een antibibbersysteem! Die tremoren blijven lastig. Met de Canonobjectiefjes die we nu hebben kan zelfs een koffieverslaafde Jochem Myjer met Parkinson gestoken scherpe plaatjes maken. Dan moet het mij ook lukken. De rest van de week heb ik het rustig aan gedaan. Ik verrek van de pijn. Maar ja, vertel eens iets nieuws. De oproep voor het pijnteam van het EMC lag vanmorgen op de mat. Twintig oktober kan ik er terecht. Tot die tijd nog even doorbijten. Voor het tussen de oren gebeuren heb ik van de week een intakegesprek bij Psyq gehad. ‘Psyche en Somatiek’ Zou zomaar de titel van een dissertatie kunnen zijn. En fysio. Ik heb het er weer lekker druk mee. Hoezo ‘Zoek een hobby’? Ik heb er al een. Laatst aangepast (donderdag, 07 oktober 2010 15:25) Schrikbeelddonderdag, 07 oktober 2010 20:32 Nadat ik vanmorgen logeetje Noah naar school had gebracht (Ja, met de auto. Erg toch hè?) verschanste ik me in de slaapkamer. Met alles wat ik in me had – en dat is niet veel en al helemaal niet voor negenen – sleurde, duwde en schopte ik de zonnebank in positie. Mijn 4-delig met-de-auto-naar-school-breng-kostuum lag in no-time op de grond en ik op bed. Ik zocht en vond de afstandbediening van de televisie. Heel lang geleden deden die dingen ‘klik” maar dat denken we er nu maar even bij. ‘Klik’: Nederland 1, 2 of 3. Weet ik veel. Omroep MAX, Voor de actieve vijftigplussert! Djiesus Kreist!! IK BEHOOR BIJNA TOT DE DOELGROEP! Eens kijken hoe ik er over zo’n 2 jaar voorsta. Laatst aangepast (vrijdag, 08 oktober 2010 16:23) Handigzondag, 10 oktober 2010 19:52 Het was weer een week zeg. Vrijdagmiddag nog even knutselen op het dorpsschooltje. Nieuwe kinderen, nieuwe kansen. En een moeder erbij. ‘Nou, hallo, ik ben Rob. We gaan knutselen.‘ Ja, wie ik ben weet de hele school geloof ik wel: De vader van Mathijs. ‘Maar meneer… Mathijs lijkt helemaal niet op u!‘ Ik leg uit dat dat komt omdat ik zijn stiefvader ben en dat het dus genetisch bepaald is dat we niet op elkaar lijken. Alleen m’n medehulpouder snapt het. We gaan beginnen. De sokkenpoppenmoeders met wie ik het lokaal deel doen alvast proppen in de oren want straks gaat er getimmerd worden. En gegiecheld en gelachen. Ja, zo hoorde ik, de kinderen vinden me wel leuk maar ook erg druk. – Nou, waar heb ik dat eerder gehoord? – En dat is in de beslotenheid van een klas niet altijd rustbevorderend. Maar wel gezellig. Soms mis ik het lesgeven nog wel. Ook al is het inmiddels al zes jaar geleden dat ik voor m’n eigen klasje stond. Hardloopwedstrijden in de gang tijdens computerles met jongens van de behandelafdelingen. Met sportdag een motorracespel over het netwerk in het computerlokaal met aan elke PC een kofferversterker, of iets anders waar dan ook maar geluid uitkwam, van Roy, de muziekleraar. Een teringherrie! Gekke dingen. Maar ik zie ‘t me niet meer doen. Boodschappen doen, een verjaardag, de vergeten boodschappen doen. Zaterdag is voor we het weten voorbij. De dagen gaan dan ook al flink korter duren. De avondwandeling van de hond is een duistere aangelegenheid aan het worden. En dan durft er niemand meer het Enge Bos in. Na een mislukte poging om wakker te worden en uit bed te gaan welke strand onder m’n nog lekker warme dekbedje begint dan ook voor mij deze zondag. Te laat, dat wel, maar ik wilde toch al niets doen vandaag. Vooruit, er moet wel gekookt worden. Ik had de goegemeente kip in bier beloofd. Af en toe werp ik een blik in de tuin, waar de buurman met een maatje een schutting aan het plaatsen is. Mathijs is met een vriendinnetje mee op de fiets naar Vierpolders. Agnes en Jirina zitten te computeren. Ik ook, hypergefocust Marktplaats doorspittend voor een flitser. Ik weet al wat ik wil hebben. Iedereen in zondagsmoking. ‘Rob, je had beloofd m’n fiets te maken.’ Jirina. Shit, dat is waar ook. Vrijdag was ze thuisgekomen met de mededeling dat het rijwiel niet meer trapte. (‘Hoe ben je dan hier gekomen uit school?’) Het is na de kip in bier, de tijd voor het donker wordt dringt. Samen met Koos, onderwerp ik de fiets aan een grondige inspectie. Dit ging niet makkelijk worden. De trapas was compleet uit het bracket gelopen. ‘Hoe kan dat nou*?‘ Godverdegodverdegodver… ‘Ja, dan breng je hem maar naar de fietsenmaker hoor.’ stelt Agnes voor. Ja, dag, dit kan ik zelf ook. Al het gereedschap heb ik. Laatst aangepast (zondag, 10 oktober 2010 22:56) Maandagmaandag, 11 oktober 2010 17:08 Wat is er dan met maandagen? Behalve dan dat je er een hitje mee kunt scoren en vervolgens wereldberoemd wordt in heel pikzwart Afrika. Persoonlijk heb ik niets tegen maandagen. Of dinsdagen. Veel verschil is er niet. Dat op zondag de winkels dicht zijn. Maar dat ligt gewoon aan de gristelijke elementen in de politiek. Elke ideologie belet individuen zelf te denken en verantwoordelijkheid te nemen en religie spant hierin toch wel de kroon. En om op die grondslag dan politiek te gaan bedrijven. Op z’n minst twijfelachtig. Religie is door de eeuwen heen doodsoorzaak #1, hierbij allerlei enge ziektes (Hoewel de katholieken flink hun best doen om AIDS ruim baan te geven. Waardoor het geloven in een opperwezen weer meer voorsprong neemt.), natuurrampen en ongelukken verre achter zich te laten. |
Boodschapjes
vrijdag, 15 oktober 2010 18:59 Nou, omdat het niet anders ging en er toch kinders gevoerd moesten worden, wierp ik me op als doener van boodschappen. Zuinig als ik ben reed ik naar de Lidl om daar te foerageren. Ik was niet echt heel erg gemotiveerd of enthousiast en m’n voet en been deden al behoorlijk zeer voor ik de deur uitging. Tel daar nog bij op dat het ochtendritalinnetje reeds behoorlijk aan werking had ingeboet en ik in een flinke rebound zat… Pijn, moe en helemaal niet vrolijk begon ik mijn spullen op de band te leggen en er stonden meteen mensen achter me. ‘Meneer, deze kassa is echt gesloten hoor. Ik ga dicht.‘ En de blonde praktijkschool drop-out haalde haar kassala uit de kassa. De werkwilligster deed nog een poging. Maar ik was het zat! Fijntjes wees ik amoebebrein op haar voortreffelijk inzicht en functioneren. ‘Ik ga m’n boodschappen wel ergens anders halen!‘ Ik keerde m’n boodschappenkratje om in het karretje en wat op de band stond vond ik daar wel goed staan. Toedeledokie!!! Dan maar naar de Goembo. Nog meer lopen. Ik had het helemaal gehad. De klanten achter me ook. Die maakten wat ik begonnen was nog even af. Vanochtend was ik dan ook al voor mijn doen vroeg op. Ontbijtje met restantje nasi en dr. Pepper. Beetje niksen. Fijn hard muziek draaien. En vanmiddag lekker op het schooltje aan de gang. De ene dag is de andere niet. Een patatje voor een keertje. Aan de eettafel tekenen met Mathijs en Jirina en als besluit Indiana Jones. De Mazzel! Laatst aangepast (vrijdag, 15 oktober 2010 20:44) maandag, 18 oktober 2010 11:19 Nederland moet niet gekker worden in ons overspannen depressieve Nederlandje. Nederland begint een beetje het bange jongetje in de klas te worden waarvan iedere dag zijn lunchgeld wordt afgepakt. Bang om de straat op te gaan omdat er gemene jongens op de hoek staan. Hij heeft wel eens geprobeerd daar iets van te zeggen maar toen kreeg hij een buurtwerker op z’n nek. Die zei dat de gasten het niet zo meenden en dat hij op moest houden met klagen en rot doen tegen die jongens. Ja, en het is natuurlijk ook wel zo dat hij een beetje nichterig overkomt. Altijd maar gezellig willen zijn, aardig voor iedereen, ook al wordt hij uitgescholden en steken ze de banden van z’n fiets lek. Er zijn wel eens kinderen die bij hem komen spelen maar die zijn er slechts op uit om een bende van z’n kamertje te maken en z’n speelgoed te jatten. Het jongetje Nederland moet maar eens flink in therapie. Laatst aangepast (maandag, 18 oktober 2010 18:16) zaterdag, 23 oktober 2010 18:57 Het is waar; Hoe dichter bij Dordt, hoe rotter ‘t wordt! Ten eerste omdat ik in het, hoe heet dat ziekenhuis ook weer, Schweitzer, of zo (?) m’n eerste herniaoperatie mocht ondergaan en ten tweede omdat mijn lief net iets te gespannen raakte door bijvoorbeeld wegafsluitingen in de binnenstad die na een slingerdeslang want overal éénrichtingsverkeer extra rondje uiteindelijk alles bleken behalve afgesloten. Mooi hoor, de binnenstad van Dordrecht. En omdat de gemeente Dordrecht horecavergunningen uitdeelt als waren het flyers voor een gratis dance-event zijn er ook genoeg kroegen. Heel pittoresk dus. En gezellig ook. Maar niet als je met de auto Jirina naar haar zus wilt brengen voor een stukkie logeren. Uiteindelijk heb ik Agnes de auto uitgestuurd en deze zelf geparkeerd anders had heel Dordrecht nu nog één grote opstopping geweest. Zelf was ik wel toe aan een stevige borrel. Zus woont .zo’n beetje boven een kroeg. Ja, dat kan dus bijna niet anders en hoe gemakkelijk wil je het hebben, dat de andere stamgasten je na een avondje barhangen wel even naar boven brengen en in je mandje leggen? Wat nou; dagdromen mag toch? Helaas kwam er geen biertje op de bar. Ik kwam de auto niet eens uit. Laat staan de kroeg in. Ik moest maar terug naar huis rijden. Dat had ik ook al bedacht en de spiegels had ik al gesteld. Dan maar een borrel uit eigen voorraad. Later. Toeristisch Dordt doen we nog wel eens een keertje bij een volgend logeerpartijtje. Gaan we met het onrendabelen vervoer. Alhoewel? Laatst aangepast (zaterdag, 23 oktober 2010 21:34) dinsdag, 26 oktober 2010 17:46 Het weekend is voorbij, het is alweer dinsdag. De tijd vliegt. Maar niemand weet waarheen. Of waarvoor. Ik zeker niet. Ik draag niet eens een horloge. Het weekend leek wel eeuwen te duren. Dat heb je wel eens. ik had me eigenlijk, alhoewel met een slag om de arm, ingesteld en verheugd op een vrijdagavond met lief samen, een bioscoopje, uitslapen op zaterdagochtend en rust. Vooral rust! Jirina ging dus lekker naar haar grote zus. En Mathijs… Die zou ook gaan. Maar bedacht zich om de één of andere reden. Jammer. Voor ons. Ja, ook. Maar meer nog voor Mathijs en z’n zus. Ons avondje bioscoop komt echt nog wel. Lekker belangrijk. Gezellig naar je zus (die je toch al niet zo vaak ziet) is veel belangrijker. Voor een kind helemaal. Volgende keer dan maar. Als je aan kinderen, ook ‘tweedehandsjes’ (ahhhhh….), begint, weet je dat je daar tot het einde der dagen aan vastzit. Wat niet wegneemt dat ik een en ander het afgelopen weekend niet meer helemaal trok. Door van alles. Gewoon m’n eigen frustraties en toch ook wel boosheid op… ja, waarop moet ik nou boos zijn. Nee, niet op Mathijs. – Die ging het weekend zoals gebruikelijk weer z’n eigen buiten of bij vriendinnetje Dieuwertje spelende gang. Daar heb je geen kind aan. – Maar gewoon op mezelf. Op dat stomme lijf wat het niet wil doen. En zeer doet. En dat het allemaal weer zo belachelijk lang moet duren voor er dan echt wat gaat gebeuren. En dat ik dan wel leuk verzin naar de bioscoop te gaan maar dat ik nog niet eens fatsoenlijk een kwartiertje op de bank kan zitten zonder van de pijn steeds even op te moeten staan en bewegen wat dan ook weer zeer doet. Ik zit weer op het punt dat ik denk alles wat ik nog wil op m´n buik te kunnen schrijven. Veel gezelliger word ik er niet op. Voor niemand niet. Dat ga ik niet ontkennen. Maar alles moet wel door. Ik ga m’n best doen. Gisteren was Gaby jarig. En ik had een afspraak om m’n kennis en inzicht te toetsen. Pffff … ja … Dat werd wel een verhelderend gesprek. Ik denk dat ik het allemaal wel weer een beetje snap en op een rijtje heb. Tijd nuttig besteed en nog een leuk mens ook. Een drukke dag. De verjaardag werd nog wel een gezellig avondje. Met bier en FunMix enzo. En allemaal jonge mensen. Een beetje laat thuis, dat wel. Waar lief op de bank op me lag te wachten. Nog even de dag doornemen. En toen naar bed. Handen boven de dekens en fluiten. En slapen. Laatst aangepast (dinsdag, 26 oktober 2010 21:48) |
Vroeg
woensdag, 27 oktober 2010 09:33 Waar ik me al niet druk om kan maken. Wakker liggen zelfs. De busexpeditie met meisje gister was nou niet zo verlopen dat ik zoiets had van ‘Dat gaat morgenochtend helemaal goed komen‘. Zo’n achterbankkind, 13 jaar, voor het eerst met de bus naar school. ‘s Morgens vroeg, nog helemaal donker. Dus, zo bedacht ik gisteravond, moest ik maar met haar meerijden. Onopvallend, incognito. Want ik snap heus wel dat het lullig overkomt op eventuele ook bussende schoolgenootjes als je verzorgende volwassene (ik geef er maar weer een slinger aan) je begeleidt op weg naar school. Ja, dat die anderen ook ooit voor het eerst met een volwassene in een bus zijn gestapt doet daar niets aan af. Agnes haalde lekker verse broodjes bij de bakker en zo kwam alles weer goed. Enige verwennerij had ik wel verdiend. En wel hierom; Na het ochtendrondje met de hond kwam Agnes verschrikt en toch ook wel een klein beetje boos de tuindeur in gestormd. ‘Waar heb jij gister je auto geparkeerd???‘ Ja, nou, gewoon waar ik hem altijd neerzet. Ongeveer. Toch? Ja, ik vergeet wel eens wat maar waar had ik hem anders neer moeten zetten? Niet zo’n hele moeilijke vraag, zelfs niet voor de eerste bak pleur. ‘Nou…. daar staat ‘ie dan niet meer hoor!!!‘ (Nu aanmerkelijk opgewonden.) Ik kon naar aanleiding van deze mededeling slechts droogjes concluderen dat mijn voertuig dan waarschijnlijk gestolen zou zijn. Door een Marokkaan. (Dat laatste hield ik maar voor me, anders krijg ik vanavond weer cous-cous te eten als straf.) – Jammer, want gisteren, ik haalde haar van school, vertelde Jirina dat ze twee jongetjes hoorde zeggen dat ‘die meneer wel een vette auto had’. En het is absoluut van groot belang in wat voor auto je vader rijdt als je een puber bent. Ik kan me nog herinneren dat m’n zusje, broertje en ik m’n vader ooit de aanschaf van een in onze ogen beslist belachelijke Sunbeam af hebben weten te houden. En toen ik ooit opperde een Fiat Multipla te kopen dreigden m’n meiden van me te gaan scheiden. Met de Sigma die het toen werd mocht ik wel pontificaal op de stoep voor school parkeren om ze op te halen van alweer een schoolfeest of disco. Mathijs vroeg me met verbazing of ik nou niet boos moest worden of gaan schelden of weet ik veel wat hij dacht hoe ik had moeten reageren. Tsja, zo zit ik dan weer niet in elkaar. Daar lig ik dan weer niet van wakker. Dan vind ik weer dat je druk maken geen constructieve bijdrage levert aan de situatie. En daar kunnen anderen dan weer niet tegen en wordt er gedacht dat ik het allemaal niet serieus neem. Wat ik wel doe. Maar ja. De hysterie is bij mij ver te zoeken. Ik ben een moeilijk man. Zo was van de week m’n bril kwijt. Ja, nou die was niet kwijt hoor. Ik wist alleen niet waar ‘ie lag. Tsja… komt wel weer boven water. En ja hoor; De bril lag dus gewoon in het dashboardkastje van m’n auto. Die dus vanmorgen gewoon pal achter de Dacia van Agnes stond geparkeerd toen ik zelf even ging kijken. Drukte om niks. Goedemorgen. Iedereen wakker? Laatst aangepast (woensdag, 27 oktober 2010 14:36) zondag, 31 oktober 2010 19:43 Pa,ma,Caroline, Jan, Hennie en Trine bedankt. Heel hartelijk bedankt. Maar na 6 jaar trouwe dienst moest er dan toch, ja, helaas, een nieuwe notebook komen. Het Toshibaatje wilde nog graag, maar ach, het ging niet meer. Al die nieuwe software. Maar wat dan. Overgeleverd aan Windoos of aan de Mac. Prijstechnisch werd het dus een Windoosmachine. Met Windoos Zeven. Wat een drama! Nee,echt; Dit OS is ontwikkeld voor debielen. Wat een minachting van de gebruiker. Niks, maar dan ook niks kun je zelfstandig instellen. Werkelijk alles moet met wizards. Ja, leuk en vast ook handig voor digibeten maar zelf word ik er behoorlijk agressief van. Alsof je een auto bestuurt en er komt een kruising aan;
Eh, ik wil rechtsaf!
Ik weet ‘t zeker.
Ja, dûh… ik wil rechtsaf richting aangeven.
Pfffff… JA!!!!!
Ja, kutding!!! Wat denk je zelf?? Dat had ik toch al gezegd!
IK WIL GEWOON, HOE MOEILIJK KAN HET ZIJN, RECHTSAF SLAAN!!!
… Helemaal in de war en het spoor geheel bijster geef je links richting aan en annuleer je de auto die er dan maar mee stopt. Die weet het ook niet meer. Weet je wat? Ikj rij weer naar huis en begin opnieuw. Ooit zal ik aankomen. Ergens. waar dan ook. Misschien. Bij het eerste opstarten schrok ik me al een beroerte. Is dit ontwikkeld door een kleurenblind stel visueel uitgedaagden? Allemaal heel dolletjes al die grafische lolletjes. Maar die heb ik als eerste vakkundig gesloopt. Wat heb je aan al die spookachtig doorschijnende Unidentified Flying Desktopitems waardoor je op een gegeven moment echt niet meer ziet wat je nou aan ‘t doen bent? Ik heb toch een laptop gekocht? En geen trippende psychedelische flipperkast on acid. Je zal epilepsie hebben! En morgen mag ik toch naar de psychiater. Doe ik dit wel in de rondvraag. Komt het wel weer goed. |