November

Donderdag 1 november 2007
Sommige mensen volgen dit blog wel heel erg op de voet. Midden in afgelopen, wederom doorwaakte, nacht werd mij al een taart aangeboden. Dat sla ik nooit af natuurlijk! Zo gaat het goed! Als het met die dochters nou ook zo vlot gaat… Dat zal alleen wel niet.

Maar goed. November. Drie jaar op de wachtlijst. Het is een tijd zeg. Genoeg geneuzeld over wachtlijsten. Dat verhaal kennen we nu onder de hand wel.
Nee, dan vandaag. Daar word ik blij van. Niet dus. Alweer de hele nacht niet geslapen. Het wordt een beetje eentonig. Nou vind ik dat wakker liggen niet zo heel erg. Daar wen je wel aan. En het voorkomt nachtmerries. Het was dat ik me zo beroerd voelde.
Voor een beetje afleiding ben ik maar een beetje aan mijn weblog gaan sleutelen. Dingetje hier, dingetje daar. Eindelijk reden om te piekeren; waarom werkt het niet? Stomme computer. Nou ja, het lag natuurlijk aan mezelf. Uiteindelijk was ik wel tevreden over het resultaat. Slapen lukte echter nog steeds niet. Balen.

Je begrijpt dus dat de morgenstond van alles in de mond had behalve goud. Wat dan wel? Daar denk ik liever niet aan. Überhaupt heb ik niet zo veel gedacht vandaag. De krant werd een beetje gedachtenloos doorgebladerd, de televisie is al de hele dag uit. Zelf brand ik een beetje op de waakvlam. Een goed fik zal het vandaag wel niet meer worden.

Vanavond maar een beetje zinloos buisstaren. Wat een ongeïnspireerde troosteloze grauwe dag.

 

Vrijdag 2 november 2007

Mijn laatste beetje moed heb ik bij elkaar geraapt. ‘Teleurstellend’ is niet de juiste omschrijving voor vandaag want het was nog best gezellig.
Na een redelijke nachtrust werd ik om half elf wakker van Margareth. Die zag het al snel; lekker laten liggen. Ik was het roerend met haar eens. Ze schreef iets in het grote boek van de thuiszorg (dat ik een luie sodemieter ben) en vertrok.
Veel rust was me niet gegund. Een half uurtje later kwam Cees binnen. Voorzichtig maakte hij me wakker en zette een kopje thee voor me. Dan moest ik er maar aan geloven. Ik moest toch plassen, eruit moest ik sowieso. Zo slap als een vaatdoek duizelde ik naar de WC.

Snel terug. Naar mijn bakkie thee en de onvermijdelijke weegschaal. Die laatste bleek me goedgezind. Killootje eraf. Een lachertje natuurlijk. Als ik ooit nog getransplanteerd word, moet er minstens 10 kilo afgetraind worden. Ja. Mmmm. Dat gaat lukken…

Moet je net van lekker eten houden. Meggie kwam boodschappen voor me doen. Als presentje had ze bij zich… een kookboek. Als het zo doorgaat eet ik er misschien nog wel 10 kilo bij. En dat kan natuurlijk niet. Wat niet belet dat ik zeer binnenkort toch wel iets uit het boek zal gaan bereiden. Eg wel!

Vandaag viel er niet veel te koken. Want patatdag. (uiteindelijk zelfs dat niet) Om toch tot wat bezigheids therapie te komen had ik bedacht ‘hapjes’ te gaan maken. Ik ben mijn eigen bezigheidstherapeut. Apart was wel dat Cees de activiteit moest uitvoeren. Met wat kliekjes uit de vriezer, een beetje gehakt en bladerdeeg leefden we ons helemaal uit.
Terwijl we midden in de zooi (overal bladerdeeg, bloem, gemorst ei en olijfolie) zaten, zagen we Jenneke langs het keukenraam fietsen. Even later stond ze binnen. Met voor Gaby een bakje kibbeling en voor mij een broodje makreel. Volgens mij mag ik dat wel hebben. Net als de zoutarme hapjes. Dat zoutarm zo lekker kan zijn!

Daar kwamen we even later achter toen we met z’n allen op de bank zaten. Het zijn een stelletje vreetzakken hier ook. We hadden er een stuk of twintig. Ik nam er drie om alles geproefd te hebben. Nu zijn ze op.
Ik vond het een gezellige middag. Ook al viel mijn bijdrage aan de gezelligheid ernstig tegen. Dat ik zo moe kan zijn wist ik niet (eigenlijk wel). Maar dat geeft niet. Met mijn ogen dicht op bed luisterde ik naar het gesprek tussen Jenneke en Cees. Toen Cees ons had verlaten en Gaby doodziek in haar bed lag, bleven Jenneke en ik alleen achter. Jenneke las de krant en ik… ik deed waar ik momenteel het beste in ben; niets!

Dat heb ik de hele middag en avond volgehouden. Zo meteen weer lekker slapen hoop ik. Of wordt het weer een nacht films kijken op het horrorkanaal? Je kent ze wel; van die heel slechte no-budget films waar geen acteur dood in aangetroffen zou willen worden. Daarom worden de rollen vertolkt door serveersters en hamburgerbakkers die rondkomen door bij te klussen als acteur.

We zullen zien.

 

Zaterdag 3 november 2007

Ik denk dat ik dood ben. Al een tijdje hartstikke dood en niemand die het in de gaten heeft. De laatste dagen heb ik namelijk behoorlijk last van flatulentie. Niet normaal meer! En daar komt een odeur bij vrij, dat wil je niet ruiken. Beschamend gewoon. Alsof ik helemaal verrot ben van binnen. Zou ik een zombie zijn? Zo’n rottend wandelend lijk waar de dampen vanaf komen en de ingewanden half uithangen. Het typische zombieloopje heb ik soms ook.
De symptomen stapelen zich op. De enige discrepantie is dat ik er goed uitzie, wat bij zombies meestal niet het geval is.

Vermoedelijk kijk ik teveel naar horrorfilms. Vannacht niet. De Lama’s en Tequila heb ik gezien Dat was het zo’n beetje. Om één uur sliep ik. Niet slecht. En nog steeds zonder slaappillen.

Tot nu (16.00 uur) is het een gewone, wat grauwe, rustige zaterdag. Gaby ligt de hele dag al in bed want nog steeds ziek, Iris is al een hele tijd in het winkelcentrum en Marcel is naar Terneuzen. Zeg dus maar gerust saai in plaats van rustig.
Ik voel me erg moe en sta behoorlijk shaky op m’n benen. Goede argumenten om lekker lui in bed te liggen. Gelukkig is er nog steeds verschil merkbaar tussen lui en lethargisch. Vandaag ben ik gewoon lui. Beetje typen terwijl de TV op de achtergrond aanstaat. Kijken wie er luier is; de poes die in de vensterbank naast me ligt, of ik. De poes wint. Alweer. Vandaag beslommerd niets me.

Buiten wordt het al donker. Ik heb mijn lampje aangedaan en ga zo maar eens beginnen met de krant lezen.
…

 

Zondag 4 november 2007

Wat een waardeloze dag. Moe, moe moe… Douchen, niet ontbijten vanwege de misselijkheid. Een mok thee. Die ging er dan nog wel in. Wegen. Anderhalve kilo erbij. Toch niet te veel gedronken gister. Slapen. Vanmiddag misschien beter. Gewoonlijk wel. Nu niet. Eind van de middag een boterham met… weet ik niet meer. Pijn in mijn buik, hoofdpijn, nog steeds misselijk. Alleen water drinken. Geen koolzuur. Morgen hopelijk beter.

 

Maandag 5 november 2007

De critici hebben gelijk. Als ik de foto’s van deze maand tot nu toe bekijk kan het wel wat minder met het eten; donderdag een taart, vrijdag, nou vooruit, iemand die iemand op wil eten, zaterdag pinda’s met een biertje en een hand waar van gegeten is, zondag ik zei de gek in de keuken en vandaag samen met buddy Cees in de keuken.
Dat eten is een obsessie. Maar wat moet je als je verder eigenlijk niets meer om handen hebt? Vasthouden aan iets wat je nog wel kan. Dat is in mijn geval koken met bijstand. Als ik maar de chef mag zijn. Heel het weekend heb ik er naar uitgekeken dat Cees zou komen. Langzaam maar zeker ontstaan de culinaire ideeën en groeit het boodschappen briefje. En ja, ik heb vannacht de kasten afgestroopt om te kijken wat ik nog in huis had.

En dan maar wachten tot het maandag is. Met alleen het worden van maandag was ik er nog niet. Voordat Cees zou komen moest er nog een hoop gebeuren. Sylvia kwam huishouden. Fijn, na het weekend kon het huis wel een soppie gebruiken.
En de wijkzuster. Maar wie kwam er nou weer over het grind in de tuin aan banjeren? Beat me! Een vreemde dame. Daar had ik om eerder aangehaalde voor mij moverende redenen geen trek in. Dan maar niet douchen. Ik was gister nog geweest, ik vond het gescheten.
Tijd voor koffie. En een gesprek over het al dan niet kunnen gebruiken van zelfrijzend bakmeel bij het maken van pisang goreng waarna Sylvia en ik tot de slotsom kwamen dat ik het maar gewoon moest proberen. Op goed geluk.
Het maken van een beslagje was zo gebeurd. Ja, het stond heel leuk in een schaaltje op het aanrecht. Het zag er goed uit. Zou het ook een lekker korstje om de bananen maken? De boodschappen moesten nog gehaald worden, de bananen dus ook. Hoe veel kan er van iemands geduld gevergd worden?

Nadat Cees, die inmiddels was gearriveerd, boodschappen had gedaan, kon het keukenfestijn losbarsten. Om een lang maar gezellig verhaal kort te maken kan ik vertellen dat de pisang goreng goed gelukt was met het zelfrijzend bakmeelbeslagje. Smullen!!

Tussen de witlof, peen en uien en gehaktballen door vertelde Cees dat hij dr. B. op de televisie had gezien. Dat had ik uit andere bronnen ook al gehoord. En jawel hoor. Daar verschenen De Dokter en verpleegkundige Ellen op de buis in een reclame van Zilveren Kruis Zorgverzekering. Grappig! Dat De Dokter zomaar bijklust in een reclame.

Zo lekker bezig vloog de dag voorbij. Het ging hartstikke goed vandaag. Een fijne dag dus. Daar had ik wel recht op, vond ik. Morgen weer zo’n dag?

 

Dinsdag 6 november 2007

Van onze economische redactie.
De Nederlandse economie en werkgelegenheid worden geplaagd door overnames en fusies. Tot nu toe is deze tendens vooral zichtbaar in het bedrijfsleven. Volgens experts op het gebied van katholieke feesten en Noord-Scandinavische sagen dreigt na de ABN-AMRO nu het instituut Sint Nicolaas het slachtoffer te worden van een vijandige overname.
De goedheiligman lag al enige tijd onder vuur van de kerstman en zijn consortium van elven en rendieren. Recent is er sprake van een derde speler op de feestmarkt; sint Maarten. Sint Maarten opereert voornamelijk in het noorden van Nederland en heeft een zeer klein deel van de markt in handen.

Verdeelt Sinterklaas de aandacht over de distributie van snoep en het verstrekken van presentjes, de kerstman en sint Maarten concentreren zich respectievelijk op kadootjes en snoepgoed. Jaarlijks opent sint Maarten het feestseizoen.

Sint Nicolaas verkeert in zwaar weer door toenemende kritiek op zijn discriminerende personeelsbeleid. Traditioneel neemt hij alleen zwart personeel aan. De werknemers worden aangenomen als knecht zonder uitzicht op een carrière. In de huidige multiculturele samenleving wordt hier steeds vaker aanstoot aan genomen.
Dat de Kerstman ‘elven’ uitbuit raakt blijkbaar geen gevoelige snaren. Deskundigen verklaren dit met de stelling dat kleine mensen minder weerbaar zijn dan allochtone Nederlanders.
Het spreekt in het voordeel van de Kerstman dat hij getrouwd is met de Kerstvrouw. Dit maakt hem minder verdacht als kindervriend dan Sinterklaas, een celibatair levende katholieke bisschop. De veelvuldige aan het licht komende schandalen met kleine jongetjes binnen de kerk van Rome draagt niet bij aan de verbetering van zijn positie.

Over sint Maarten is slechts bekend dat hij als Romeins soldaat zijn mantel deelde met een naakte thuisloze.

————————-

Over mijn persoontje heb ik weinig te melden. Vanmorgen heb ik lekker uitgeslapen. Ik voelde me prima. Maar eens een rustdag inlassen voordat ik mezelf weer hopeloos voorbij loop. Alle kinderen waren aan het werk, naar mama, naar het paard en weet ik veel wat nog meer. Dat houd ik bewust maar niet bij. Later vanavond stroomt alles weer binnen en is het gedaan met de rust. Wel gezellig.
Voor Marcel maak ik straks nog pisang goreng. De arme jongen was helemaal teleurgesteld dat er gister niets voor hem over was. De schat.

 

Woensdag 7 november 2007
Ik weet niks. Sorry.

 

Donderdag 8 november 2007
In de reeks onzinnige onderzoeken die weliswaar veel geld kosten maar op generlei wijze enige relevantie vertonen is nu de consumentenbond aan de beurt.

DEN HAAG – Mensen die veel koffie uit automaten drinken, kunnen een grotere kans hebben op een hartinfarct. Dat concludeert de Consumentenbond in een onderzoek dat woensdag is gepresenteerd.

Vooral vers gemalen koffie uit automaten (fresh brew) bevat volgens de bond vaak aanzienlijke concentraties cafestol, een cholesterolverhogende stof.

De Consumentenbond stelt dat, bijvoorbeeld, een suikerpatiënt van zestig jaar met een ongezonde leefstijl in principe al een risico van 40 procent heeft om voor zijn zeventigste een hartinfarct te krijgen.
Als hij daarbij jarenlang ongeveer vijf koppen automatenkoffie per dag drinkt, stijgt het risico van 40 naar 42 procent, aldus de bond.

(c) ANP bron: nu.nl gepubliceerd 7 november 2007

Dat raadsel is dus ook verklaard. Vijf koppen automatenkoffie? Voor tienen ja. En daar komen ze nu (nou ja… vorige maand dan) mee. Te laat. Vooruit. Zou ik dit eigenlijk niet moeten melden in het ziekenhuis? Daar staan, ook op de verpleegafdelingen, allemaal van die automaten. Dat er nog levenden het ziekenhuis verlaten lijkt hiermee een wonder.
Na de eerste schok las ik het artikel nogmaals en bleek het een storm in een beker koffie te zijn. De genoemde resultaten zijn van toepassing op een 60-jarige ongezond levende diabeet. De kans op een hartinfarct neemt met wel 2% toe. Over significantie gesproken.

Thuis drink ik graag espresso. Eén per dag en niet dagelijks. Hoe slecht zou dat dan zijn? Dat vraag ik me nu dan wel af. Loop ik nu 0,002% meer kans op nierinsufficientie of zoiets? Zo’n risico durf ik wel te nemen. Ik laat me voortaan niet meer gek maken door onheilstijdingen over voedingsmiddelen.
Dat het Algemeen Dagblad er een maand na dato ook nog eens zo’n twee pagina’s aan wijdt, begrijp ik niet helemaal. Er is wel meer dat ik niet begrijp. Van kwantumfysica begrijp ik ook niets.

 

Vrijdag 9 november 2007

Ik vind het wel wat hebben, zo’n storm. Spectaculaire windsnelheden (die zelfs ik niet haal), waterstanden meters hoger dan NAP (Nationale Auto Pas?) en zandzakken voor de deur. Nederland op zijn best in de strijd tegen het wassende water. Klinkt er iets heldhaftiger dan ‘We bewaken de dijken!’ uit de monden van bonkige stoere mannen in kaplaarzen en oliejassen? Je proeft de noeste arbeid om Holland te beschermen tegen de dreigende zee.
Ja, Máxima, dit is nou de Nederlandse identiteit; tot je liezen in het water met zandzakken sjouwen, water uit de kelder pompen en zieken en zwakken behoeden voor een vreeslijke verdrinkingsdood.
Visafslagen waar de vis zo naar binnen zwemt heb ik gezien. En een dijkbewaker die vond dat er opvallend veel water was. De Maeslantkering in de Nieuwe Waterweg die nu gelukkig wel dicht ging. Dijkgraven die hun 15 minutes of fame beleefden. Nederland in bange dagen. En dat was dan nog maar één nachtje. Je moet de Nederlanders eens te keer zien gaan als een echte ramp zich voltrekt. Ha… Nederlanders geen identiteit.

Mijn dag verliep niet zo stormachtig. Cees was er al vroeg bij vanmorgen. Dit samenzijn draaide natuurlijk weer uit op het beoefenen van mijn liefhebberij. In plaats van de traditionele vrijdagavondpatat, wat hier toch niet zo op prijs gesteld wordt, aten we vanavond kip met kerrie en boontjes.

Meggie zou eigenlijk morgen boodschappen voor me doen. Plotseling werd er op het raam geklopt. Zwarte Piet kon het nog niet zijn. Wie dan wel? Meggie en Erwin. Met boodschappen. Gezellig. Had ik toch gezelschap. Gaby was namelijk naar haar werk en Iris de hort op naar Oudenhoorn. (Iris kwam al snel terug omdat ze zich niet lekker voelde. Ik heb haar direct naar bed gestuurd.)

Ik voelde me nog wel gevleid ook. Of er nog wat te eten was? Er was nog genoeg te eten. In de koelkast stond een kant en klaar bakje met kip/kerrie. Een beetje extra kerriesaus met perzik erbij. Erwin schijnt mijn brouwsels nogal op prijs te stellen. Zo sta je niet voor Jan Doedel in de keuken. Marcel daarentegen moet nog erg wennen aan mijn kookstijl. Die houdt niet zo van spicy. Dat leert ‘ie dan maar.

Deze vrijdagavond pakte dus leuker uit dan ik verwacht had maar is nu voorbij. Iris in bed, Marcel en Gaby naar de kroeg. Rust.

Mijn verjaardag komt steeds dichterbij. Daar ben ik wel een beetje gespannen voor. Het is immers de tweede verjaardag die ik niet zou halen. Als ik nu maar niet sneef in het zicht van de finish. Ik ga niet veel doen aan mijn verjaardag. De verjaardag van Gaby bleek al veel te vermoeiend. Dat ga ik me, zo kort na elkaar, niet nog een keer op de hals halen. ‘s Middags komen opa en oma en daar blijft het een beetje bij. Zo vergroot ik mijn overlevingskansen aanzienlijk.

…

Gisteren is de huisarts langs geweest. Dat had niets met mijn hart te maken. Daar heb ik dr. B. voor. Ik heb pijn in mijn been. Jaren geleden ben ik geopereerd aan een flinke hernia. Sinds die hernia heb ik steeds last gehouden van mijn rechterbeen. Door te bewegen was het altijd wel te doen. Daar ik me inmiddels begin af te vragen wat bewegen ook alweer was, doet het weer zeer. Soms zo dat ik er niet op kan liggen. Dat is toch lastig als je de hele dag moet liggen.
Vanmiddag kwam fysiotherapeut Maarten me weer eens goed te grazen nemen. Dat voel ik morgen nog ben ik bang. Zolang het helpt hoor je me verder niet klagen. De verzekering kan nog roet in verdere behandeling gooien. Tot nu toe willen ze een beperkt aantal behandelingen vergoeden. Maarten gaat zijn best doen hier wat aan te veranderen.

Marcel en Gaby zijn gisteravond naar Tarzan geweest. De musical. Volgens Gaby, helemaal enthousiast, hadden ze hele goede plaatsen en was de show helemaal geweldig. Fijn dat ze zo’n leuke avond hadden. Het was al laat dus de tortelduifjes gingen snel naar boven. Nog even Tarzan en Jane spelen.
Voor Marcel kon gisteren toch al niet meer stuk. Hij kon z’n nieuwe auto ophalen. En gelijk helemaal van Terneuzen naar Scheveningen rijden. Vanmorgen straalde hij nog. Geweldig.

En nu is de week weer voorbij. Weekend. Bah! Fijn weekend iedereen.

 

Zaterdag 10 november 2007
Wat gebeurt er nou op een willekeurige zaterdag zoals vandaag? Wat doe ik?

na een rotnacht wakker worden om, pak ‘m beet, 12 uur
Richard komt brood brengen en drinkt een bakkie koffie met me
in etappes de vaatwasser uitruimen
de vaatwasser inruimen en het aanrecht schoonmaken
beetje in dit blog kloten
kots van de kat opruimen
kat de tuin inschoppen
kat weer binnenlaten (dit herhaalt zich enige malen)
Wilma bellen en haar feliciteren met de verjaardag van Shelley
broodje eten en wat drinken
poes van het aanrecht jagen want die lust ook wel vis
brievenbus legen en door de folders snuffelen
TV kijken ook al is er niets bijzonders
halve perzik eten en krantje lezen
van vier tot zeven slaapje doen
toch maar wat eten
met Iris Idols kijken
laatste pillen voor vandaag nemen
proberen te slapen

de hoe ging het vandaag smile-o-meter
ik voelde me beroerd/wel lekker:
ik had er zin in:
moe:
lol:

 

Zondag 11 november 2007
Van dat laatste punt gister kwam weer weinig terecht. Allemaal leuk en zo, maar het resultaat was wel dat ik tot vanmiddag vijf uur heb liggen slapen. Wat mij betreft is er weinig gebeurd vandaag. Het weekend is ook om uit te rusten. Morgen weer aan de bak. Hoop ik.
Het plan tot nu toe is om me te storten op het voorbereiden van mijn feestmaal voor woensdag. Ik maak niets bijzonders, allemaal simpele dingen, en heb dan twee dagen de tijd om het klaar te krijgen. Dat moet lukken en biedt wat vertier. Dit weekend had ik ananasbeignets willen maken. Een paar broodjes heb ik gesmeerd. Meer niet.

Zo maar een volgende poging tot slapen wagen. Nachtrust schijnt een goede remedie tegen slapeloosheid te zijn.

 

Maandag 12 november 2007

Ik ontkom er echt niet aan. Vandaag stond geheel in het teken van kokkerellen. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen. Toen ik wakker werd was het nog lang niet zover. Eerst de huishoudelijke en persoonlijke hygiëne.
Sylvia ging te keer in de keuken. Langzaam aan werd ik er echt wakker van. Het was dan ook al tien uur geweest. Na het koffieritueel heb ik gedoucht. Dat was wel tijd ook. Vorige week donderdag vond mijn laatste badderen plaats.
Syl verschoonde mijn bed zodat ik helemaal het ventje was.

Een vluchtige verkenning van lichaam en geest wees uit dat ik me best wel aardig voelde. Weer maandag hè. Het slapen vannacht had ook goed uitgepakt ondanks dat ik pas heel laat in slaap viel. Een droomloze slaap tot de wekker ging. Na het innemen van mijn ontbijt (pillen) viel ik moeiteloos weer in slaap.

Er zijn dagen die rotter beginnen. En het afgelopen weekend? Ach. Ik heb leuke en lieve berichtjes in mijn gastenboek en per e-mail ontvangen. Dat beurt me dan wel weer op.

Terwijl Gaby en Marcel boodschappen deden kwam Cees. Inmiddels was ik redelijk opgedroogd dus we konden aan de slag. Er was een hoop te doen; sauzen maken, vlees grillen, boemboe voor nasi maken. Noem maar op.

Vanochtend had Sylvia de keuken net zo goed niet hoeven schoonmaken. De combinatie staafmixer en mijzelf bleek niet zo’n beste. Ik was bezig met een beslagje voor pisang goreng toen ik , geheel per ongeluk, de mixer draaiend en wel uit de smurrie haalde. Zelf zag ik eruit of er een olifant op me was klaargekomen en over de keuken zal ik het maar niet hebben. Ik had Cees nog nooit zover achteruit zien springen. Hij bleef dan ook schoon. En lachen! Ja, ho maar Cees!

Vijf minuten later kon ik er zelf ook wel om lachen. We maakten de boel schoon en gingen snel verder met waar we mee bezig waren. De middag sloven had wel resultaat. Voor woensdag, dan heb ik eters, is alles voorbereid. Een beetje opwarmen en dan smullen van nasi en babi pangang.

Voor de kinderen stond er een ovenschotel met zuurkool klaar. Sandra en ik genoten later van hamlapjes met perziksaus en kerriebloemkool.

Deze maandag is voorbij gevlogen. Zo snel dat de krant nog dichtgeslagen op de bank ligt. Die komt vanavond nog wel. Morgen rustig aan en dan is het zo woensdag.

 

Dinsdag 13 november 2007

Ik zal jullie even voor zijn. ‘Hoe komt zo’n lelijke vent aan zo’n mooie dochter?’ En dan te bedenken dat de andere twee net zo mooi zijn.
Dit was weer zo’n te koesteren moment. Gaby op schoot, even knuffelen. Die meiden zijn zo snel groter en ouder geworden. Het is fijn dat zoiets nog steeds kan. Weer zo’n sentimentele ingeving van me.
Zeker is dat ik trots ben op die grieten. Mijn baby’s die nu zelf wel bepalen hoe ze hun leven willen leiden. Niet geheel zonder een leidende hand van papa en mama natuurlijk.

Ze zijn nu allemaal naar Sandra. Het is stil in huis. Stilte voor de storm die zal opsteken als ze straks thuiskomen.

Vandaag was een beetje slaperige dag. Slaap ik eens een nacht goed, sla ik gelijk weer helemaal door. Een paar wakkere ogenblikken daargelaten, heb ik tot bijna drie uur vanmiddag liggen slapen. Sandra belde om te informeren van mijn wel en wee. En of ik mijn pillen wel had geslikt. Nee, shit, helemaal aan de aandacht ontsnapt. Dat is niet de bedoeling.

Om toen nog weer in bed te kruipen vond zelfs ik van de gekke. De hondenmand die ik mijn bed noem eerst maar eens even opmaken. Daarna kon ik in alle comfort en rust de krant lezen. De krant; bron van vermaak en verbazing. In geval van het AD van vandaag verbazing dat een artikel niet alleen de krant maar zelfs de voorpagina haalt.

Onder de kop Christelijke beleggers verliezen miljoenen euro’s een wederom totaal overbodig artikel.

De strekking van het artikel was dat een grote groep christenen het slachtoffer is geworden van zwendelpraktijken. Dat is natuurlijk ook een bijzonder misselijke lafhartige misdaad, te vergelijken met een kind zijn lolly afpakken.
Maar wat is de nieuwswaarde (Zelfs het programma Radar besteedt er vanavond aandacht aan.) in deze ?
Christenen laten zich al zo’n 2000 jaar lang geld aftroggelen. Tot nu toe berustte het monopolie bij de maffia uit het Vaticaan en hiervan afgescheiden splintergroeperingen. Zij innen al eeuwen ‘beschermingsgeld’ van hun naïeve volgelingen. Wanneer er niet betaald wordt, zal de toorn Gods over hen nederdalen. Daar hoor je nooit iets over in de media! (Sterker nog; sommige media zijn in handen van christelijke criminele organisaties.)

En dan zou Willem Holleeder de cel in moeten wegens afpersing? Die gaf die vastgoedtypes tenminste nog een koekje van eigen deeg. Zo ontstaat het vermoeden dat de kerken in Nederland een grote vinger in de pap van de Nederlandse rechtspraak hebben. Niet voor niets staat een CDA’-er aan het hoofd van het ministerie van justitie.

Nu zien anderen plotseling hun kans. Het is dan ook te gemakkelijk voor woorden.
Christenen geloven sowieso alles; dat er een man in de hemel woont die de baas speelt over van alles en nog wat, dat de dominee echt wel van zijn minderjarige neefje afblijft en meer van dat soort ongeloofwaardige zaken zoals het verrichten van wonderen. (Nou, laat maar eens zien dan! Ik kan hier en daar wel een wondertje gebruiken.)
Hoe moeilijk kan het dan zijn om ze iets eenvoudigs als een louche of zelfs niet bestaand vastgoedproject in Bagdad met 25% rendement aan te smeren? Peanuts natuurlijk. Teakplantages in Darfur schijnen het ook goed te doen.

Het restje van de dag dat overbleef verliep zonder schokkende dingen. De nasi voor morgen moest gemaakt worden. Terwijl de rijst pruttelde in de rijstkoker bedacht ik Marian van de HTX-poli eens te bellen.
Als ik stuk zit mag ik altijd bellen. Nu het even lekker gaat kon ik ook wel eens bellen, vond ik. Ook wel eens leuk, even geen gezeik. Fijn mens, Marian, ze is vriendelijk zonder zich de kaas van het brood te laten eten en terzake kundig. En we kennen elkaar al vanaf mijn hartinfarct. Dat is wel prettig. Ik, en andere patiënten met mij vermoed ik, voel me zo nooit een nummer in dat grote boze ziekenhuis.

Het is weer mooi voor vandaag. Morgen lekker jarig. Kadootjes en zo. Ik ben zo nerveus (??) dat ik vannacht vast niet kan slapen.

 

Woensdag 14 november 2007
Loop ik normaal gesproken met molentjes, vandaag loop ik met een feesthoedje. Hoera! Dat heb ik toch maar weer geflikt. Nog een jaar erbij. Daar durfden we mijn vorige verjaardag niet eens aan te denken. Ik was vroeg wakker (Toch stiekem wat spanning?).Een paar vluchtige felicitaties van de kinderen in de ochtendspits waarna ik toch eigenlijk nog wel wilde tukken.
Helaas was ik klaarwakker. Het was half acht. Doe even normaal. Alle festiviteiten had ik pas in de middag gepland. Echter, tegen tienen had ik mijn eerste kado al te pakken. Riet had een kaart bij zich van het wijkteam en een leuk tasje met lekkere oosterse kookhandel.
Daar was ik nou nog eens blij verrast mee. Wat later in de ochtend kwam Margareth speciaal even langs om me te feliciteren. Wat een aandacht! En dan ook nog alle mailtjes, berichtjes en krabbels. De dag kon vanochtend al niet meer stuk.

En dan was het nog niet eens middag. Wat zou de dag nog meer voor me in petto hebben? Genoeg. Alles bij elkaar had ik een huis vol met (schoon-)kinderen, opa en oma, Caroline met de kinderen, Jip en Jenneke en Sandra en Roon. Buddy’s Rita en Cees mochten natuurlijk niet ontbreken. Het was hartstikke gezellig.

Koffie met taart waarvan we allemaal vonden dat het zonde was om ze aan te snijden. Gezellig kletsen over van alles en nog wat. De gesprekken gingen meestal over nog wat. Van alles is denk ik niet zo interessant.

Hartstikke leuke kadootjes kreeg ik en de berichtjes, mails en krabbels bleven de hele dag binnenkomen. De presentjes bestonden voornamelijk uit kookgerei. En een wokset. Net zoiets als gourmetten maar dan met wokjes. Nooit van gehoord of gezien maar Caroline kwam het ergens tegen. Ik was met alles even blij. Ik leek wel een kind.

Cees en ik kunnen ons binnenkort dus nog beter culinair uitleven.

Zo’n beetje de hele handel bleef eten. Nasi met babi pangang. Helemaal uit eigen keuken. Niks afhaalchinees. Een heleboel en het ging allemaal op. En na het eten koffie met nog een taart. Iedereen ging op tijd weg, zoals de bedoeling was. Alleen de kinderen hielden me nog een tijdje gezelschap.

Het was een ontzettend vermoeiende dag. Maar alles bij elkaar maakte het absoluut de moeite waard. Daarom wil ik iedereen, visite, kinderen, mailers, kaartenstuurders, krabbelaars, bellers en gastenboekschrijvers bedanken. Met z’n allen hebben jullie er voor mij een topdag van gemaakt! Bedankt! (En nu een Oscar of zo???)

Oh ja, de foto’s komen morgen. Nu slapen.

 

Donderdag 15 november 2007

Ik heb een stapeltje foto’s van gisteren uitgezocht om aan jullie te laten zien. Van de taarten, van het eten en van de visite. (klik op een fotootje in de stapel)
Wat een topdag was het zeg. Je begrijpt dat ik nu tamelijk aangeslagen in bed lig. Gelukkig voelde ik me op m’n verjaardag als in topconditie.

Vandaag was een uitgelezen dag om eens uit te rusten. Niet dat ik me gisteren druk heb hoeven maken; alles regelde zichzelf. De foto van mij in de keuken is een beetje nep.

Compleet uitgeteld begon ik aan de dag. Veel beter werd het ook niet. Zolang ik maar een beetje bleef liggen hoefde ik niet te over mijn nek. Nu hoefde ik gelukkig ook niets. Gelukkig maar.
Sylvia ruimde de puinhopen van de explosie in de keuken op waar ik erg blij mee was. Terug van de tandarts waar Gaby heen moest haalden zij en Marcel de boodschappen die nodig waren. De koelkast was akelig leeg na gisteren.
Marcel wilde vanmiddag hapjes maken en Erwin kwam koken. Fijn; een dagje geen Rob Braakemmer spelen. En leuk met zijn vijfjes eten. Hier en daar bespeurde ik dat er wat rivaliteit in de lucht hing.
Na het eten gingen G&M zwemmen en M&E naar de broer van Erwin.
De dag in een notendop. Nu lig ik een beetje TV te kijken en dit te typen. Geheel op het gemakje. Toedeloe!

 

Vrijdag 16 november 2007

Een lekkere rustige dag. Precies wat ik nodig had. Kalmpjes aan gedoucht na een mok thee. Krantje lezen en dat was het eigenlijk.
Nou… niet helemaal. Ik heb ook mijn verjaardagskado’s een beetje opgeruimd. Dat riep een klein probleem op. Waar laat je al die dingen? Wat nog in de kastjes en laatjes paste, heb ik opgeruimd. Wat overbleef staat nog steeds op de eettafel. Maandag komt Sandra me helpen de keuken ordenen. Er kan een hoop weg en Sandra wil wat spullen die ik kan missen hebben.
En alles rustig aan hoor. Net toen ik aan het maken van tapenade was begonnen kwam Maarten binnen om een poging tot het bestrijden van de pijn in mijn been te wagen. Gek word ik van die poot. Misschien is een beentransplantatie ook wel wat.
Maarten was klaar met me zodat ik verder kon met de tapenade. Die kan ik ook wel kopen maar dan is het niet bepaald zoutarm. Als ik het zelf maak wel. Een simpel crackertje erbij en een verantwoorde snack was geboren.

En spoedig weer overleden. Onverwacht hoorde ik een sleutel in de voordeur. Wie kon dat nu zijn? Meggie was al lang weer weg. Ze had de zware boodschappen gedaan. Het bleek Sandra te zijn. Verrassing. Ze kwam even thee drinken. Dat veranderde al snel in rosé. Ehh… nee geen zaak van het doen van een wonder, maar gewoon de waterkoker weer uitzetten en een fles rosé uit de koelkast halen. En wat te happen erbij. Vaarwel crackers en tapenade.

Na het eten ging Gaby naar het winkelcentrum. ‘Ahhhhhhh… wil jij crackertjes meenemen?’ Dat wilde ze wel. Dus om vanavond nog wat te hebben, maar een nieuw bakje tapenade gemaakt. En toen op bed. TV kijken. Een leuke dag was het.

 

Maandag 19 november 2007

Het weekeinde was weer van een enorme sufheid. Dat krijg je vanzelf wanneer je eigenlijk twee dagen ligt te maffen onder het motto ‘nu even niet!’ Wat bij mij gelijk een heel weekend even niet wordt. De rust heb ik gewoon broodnodig. En uitrusten gaat uitstekend in het weekeinde. De kinderen zijn of aan het werk of liggen hun roes uit te slapen. En ook als er geen sprake is van een roes liggen ze toch te slapen.
En dan op maandag fris en fruitig op. Ja, dus niet echt. En dat terwijl ik de maandag meestal fluitend begin. Nou… vandaag eens een keertje niet. Dat is psychisch hoor. Bijna altijd kijk ik in het weekeinde al uit naar maandag. Afgelopen zondag bedacht ik al dat ik vandaag niet zo’n zin zou hebben. Met zo’n instelling kom je de dag niet door natuurlijk.

Wat moet gebeuren moet gebeuren. En ik hoef nooit zo veel. Vandaag stond alleen koken op het programma. Om me daar met een Jantje van Leyden af te kunnen maken, verzon ik gisteren al dat we maar chili con carne zouden eten. Makkelijk en snel. Een kwestie van alle ingrediënten verzamelen en klaarzetten waarna je alles in een pan sodemietert. Studentenhap. Net iets moeilijker dan een pot witte bonen in tomatensaus opendraaien.
Thee drinken met Elly. Sylvia was er niet. De thuiszorg had gebeld dat ze niet kwam. Nee, dat haal je de koekoek. Die had vorige week donderdag, de dag en de puinhoop na mijn verjaardag, nog niet verwerkt. Syl, kom rustig nog even bij. Omdat het er in het weekeinde helemaal bij ingeschoten was, ging ik nu maar wel even douchen.

Een hele tijd gebeurde er weinig tot geheel niets tot dat Cees kwam. En toen gebeurde er nog vrij weinig. Echt sprankelen deed ik niet. Cees deed de boodschappen en vertrok weer om iemand anders ook even te helpen. Hij heeft het maar druk met dat vrijwilligerswerk. Een kleine drie kwartier later was hij weer terug. We ramden even snel het eten in elkaar, namen wat te drinken en toen moest Cees weer ergens heen. Druk basie.

Samen met Sandra (dus Sandra) Even opnieuw: Sandra heeft de keuken voor me opgeruimd. Wat een kastruimte had ik plotseling. Nu hoef ik zelf nog slechts de laatjes te ontdoen van overbodige frutsels die al jaren niet gebruikt zijn en waarschijnlijk nooit meer gebruikt zullen worden maar die je toch bewaart.

Eerst ruimen, dan eten. Onder het eten bespreken we meestal ons lief en leed en dat van de kinderen. Iris had vorige week toetsweek. Vandaag kwam ze thuis met haar cijfers. We kunnen trots zijn op het meidje. Ze had dan ook keihard geleerd.

Dat was vandaag. Morgen moet ik naar dr. B. voor controle. De drukmeting is nog steeds niet gebeurd. Wellicht krijg ik daar dan opheldering over. Morgen dus meer. Hasta la pasta!

 

Dinsdag 20 november 2007
Vooruit dan maar; naar De Dokter in het verre Rotterdam. Heel vroeg uit bed vanochtend. Dat ben ik toch niet meer gewend. Leuk vond ik het ook niet. Vannacht ging het slapen uitstekend. Op tijd erin, snel in slaap gevallen, maar één keer eruit om te plassen. Wat een genot. Totdat er allerlei wekkers gingen.
Dat betekende vast dat ik wakker moest worden. Gatver. Nee daar had ik zin in. In plaats van een lekkere douche dan maar even een kattenwasje. Ehhh… dat ging het wegens misselijkheid en gebrek aan wijkzusters niet worden. Dan maar een flinke wolk deo. Ook goed. Niet echt goed maar meer een kwestie van jammer dan.
Dokter B. had terecht een hoop aan te merken op mijn almaar toenemende gewicht en uitdijende gestalte. Zo wordt het steeds moeilijker om een geschikt hart voor me te vinden. Ook al omdat ik steeds in een andere gewichtsklasse val.
Ik moest maar een beetje actiever worden. Nou graag! Ik moest van haar rust houden. We gaan het meemaken. Voor de rest geen klachten. Geen vocht. Prima toch? Over twee maanden hoef ik pas terug te komen. Alleen; moet ik me daardoor gesterkt voelen in mijn beleving dat alles wel lekker gaat of is dit meer in de trant van wat moeten we nog met hem?
Om half twaalf waren Meggie, die me gereden en bijgestaan had, en ik thuis. Nog een hele middag te gaan. En wat voor een middag. Eerst fysiotherapie door Maarten. Ik heb zo’n pijn in dat klotebeen , niet grappig meer. Maarten daarentegen is wel grappig. (Wat is het verschil tussen een vrouw en een nijlpaard? Eh … De ene heeft een grote bek en een dikke reet, de ander leeft in het water.) Nee, dan Iris, die weet er ook wel een paar. Wat is het Griekse woord voor incest? Ik zou het niet weten. Papalamepymelos!

Goed, dat ging weer helemaal nergens over. Maarten had al een tijdje zijn hielen en de rest gelicht toen er een mevrouw aan de tuindeur stond. De dame in kwestie zag eruit als of ze naar een high-tea ging. Nou, eens vragen wat dat dan in mijn tuin moest. Streepjespantalon, (nep-)bontje, het peroxideblonde haar keurig gecoiffeerd en het aangezicht verfraaid met een subtiele maquillage. Ze moest vast bij de Engelse buren zijn.

Maar neen, niets van dat al. Het bleek de huishoudelijke hulp te zijn. Okééhhh… Met wat bijstand van Iris kon ze aan de slag. Roze huishoudhandschoenen aan en gaan. Het leek wel of ik in een uitzending van Hoe schoon is jouw huis? was beland.
De dag verliep vervolgens in alle rust. Iris ging naar het peerd en ‘s avonds naar een opfriscursus spartelen, Gaby en Marcel aten bij Sandra. Nou, daar zat ik weer alleen. Een beetje naar de TV koekeloeren. En dat was het dan voor vandaag. Meer had het ook niet moeten zijn. Ik ben toch wel flink moe geworden van alles.

Toedels!

 

Woensdag 21 november 2007
Zo dan! Goh! Jeetje hé! Weer liggen slapen vannacht joh. Heerlijk. Jammer dat de poes een beetje ziekies is en de hele nacht liep te braken. De halve nacht liep ik met de keukenrol door de huiskamer te rennen. Ach, het diertje kan er ook niets aan doen. Tussendoor sliep ik lekker.
Zo werd ik dan ook redelijk uitgerust wakker toen Elly kwam. Ze was wat aan de vroege kant en had een Hulpzorgpiet bij zich. De Hulpzorgpiet maakte voor iedereen een mok thee. Dat ging er wel in. De thee spoelde de smaak van dooie ratten een beetje uit mijn mond. Onder de douche.

Het ochtendritueel was snel achter de rug, de aftrap voor vandaag genomen. Eerst maar eens … ik moest even denken hoor. Ik had wel zin om me op mijn hobby te storten. Jawel, ondanks de vermaning van dr. Balk dat ik op mijn gewicht moet letten, stond ik al vroeg in de keuken pannenkoekjes te bakken. Uiteindelijk moeten daar risolles mee gemaakt worden.

Risolles? Ja, wie kent ze niet? Voor wie ze niet kent is dit de kans om het ontstaan van deze lekkernij mee te maken.

Dag 1: Het maken van de pannenkoekjes.
De pannenkoekjes vormen straks de omhulsels van de risolles. Bleke, net gare, pannenkoekjes worden het. Gebakken met een beslagje van zelfrijzend bakmeel, eieren en (lauw) water in een ingevette pan op een laag vuurtje. Nee, nee niet bruin bakken! Het moeten bleke onaantrekkelijke naar niets smakende gevallen blijven.

Wel, het experimenteren ging me redelijk goed af. Ik had wat mooie dunne flensjes en toen was het beslag op. En mijn bakmeel ook. Terwijl ik de laatste schep beslag in de pan deed kwam Rita binnenlopen. Verplichte pauze dus. Morgen de vulling en vrijdag de assemblage en afwerking.

En koffie. Het lijkt wel of ik de hele dag niets anders doe dan koffie en thee drinken. Dat is echt niet zo hoor; ik neem ook wel eens een glas water of tonic. Koffie dus. Rita een senseootje en yours truly een espressootje. Eens even rustig zitten. Maar hup, niet versaagd, er moet eten op tafel komen!

Rita ging dus boodschappen doen. Onder de hand sneed ik alvast een uitje, grilde een paprikaatje en wachtte op de verdere ingrediënten voor mijn niet te versmaden spinazieovenschotel. De rest van de middag werd zo besteed aan het kalmpjes bereiden van de ovenschotel en gehaktballen.

Over van actief naar passief. Rita was vertrokken, geen kinderen thuis. Nieuws kijken. En de onvermijdelijke reclames natuurlijk. Het RTL nieuws bracht het zorgwekkende bericht dat er veel mis gaat bij kijkoperaties. Blijkbaar kijken chirurgen niet goed of hebben ze gewoon slechte ogen. Het is wat in de gezondheidszorg; eerst kunnen verpleegkundigen niet rekenen en nu kunnen chirurgen niet meer kijken.

Hoe zou het met de ogen van dr. B. gesteld zijn?
Tussendoor bracht een reclame de bevestiging dat Nederland nu dan toch echt gek aan het worden is. Een fabrikant van hygiënische papierwaren heeft een toiletpapier speciaal voor kinderen op de markt gebracht. Met een eigen houdertje en een iets kleiner formaat per velletje. Het moet toch niet gekker worden. Als ze een beetje verstand hebben (Hoewel het erop lijkt dat steeds meer ouders zaagsel of kortsluiting in hun bovenkamer hebben.) vegen papa’s en mama’s daar hun reet mee af.

 

Donderdag 22 november 2007
Het wordt bijna normaal. Vannacht heb ik alweer heerlijk liggen slapen. Door twee wekkers heen geslapen en pas om half twaalf werd ik wakker omdat Riet binnenkwam. De meiden niet gehoord toen ze weggingen. Helemaal niks. Helaas bleven zo ook mijn ochtendpillen ongeslikt. Dat is niet de bedoeling.

Half twaalf. Meer dan twaalf uur geslapen. Nu was ik wel wakker. Deze dag hoefde de wereld weer niet zonder mij verder te gaan. En dat houd ik toch alweer een tijdje vol. Voorlopig ben ik ook niet van plan het strijdtoneel te verlaten.

Aan de slag dus om vandaag iets nuttigs te doen. Wel, nuttig? Iets waar ik zin in had tenminste dan toch tenminste wel. Je raadt het al; dag 2 uit het waarschijnlijk korte leven van mijn risolles.

Dag 2: Vandaag geen plaatje van eten. Dat had geen gezicht geweest. (nee, dit is lekker!) Naar Indisch eten moet je ook eigenlijk niet kijken maar er gewoon lekker van smullen. De vulling dus. Eerst maar eens wat gehakt geruld met ketjap, wat kruiden en een pepertje. Dat is zo gebeurd. Even proeven, niet te pittig, precies goed. Mmmmmm.
Dan de ragout. Wat er in ging? Boter en bloem natuurlijk. Melk. Gefruite uitjes, een beetje dunne eiermie, wat gesnipperde groenten zoals prei en witte kool. Alleen nog het gehakt erbij en ook dit was klaar. Het zag eruit alsof de kat niet goed geworden was.

De smurrie verdween in de koelkast om eens goed af te koelen en op te stijven. . Weer een stap op weg naar een heerlijke versnapering. Morgen zullen we weten of ze ook nog te eten zijn.

Na al dat gehobby moest er ook nog voor het avondeten gekookt worden. Maar eerst de krant lezen en het journaal op de diverse zenders bekijken zodat ik weer helemaal op de hoogte was. Daarna ruimde ik de keuken wat op om zo ruimte te maken voor de bamivervaardiging.

Op die manier kwam de dag wel voorbij. Het leven was weer leuk vandaag. En de bami lekker.

 

Vrijdag 23 november 2007
Waarom denken invallende hulpen in de huishouding vaak dat ze zich moeten bemoeien met hoe de meiden en ik leven in dit huishouden? Bijzonder irritant. Zij wonen hier toch niet? Puntje bij paaltje moeten ze gewoon schoonmaakwerkzaamheden verrichten.
Werkzaamheden die ik bepaal. En ik maak ook wel uit of mijn meiden al dan niet hun kamertjes opruimen. Beter nog, daar bemoei ik me helemaal niet mee. Dat zoeken ze zelf maar uit. Dus de huishoudelijke hulp hoeft zich daar al helemaal niet mee te bemoeien. En ik blief er zeker niet op aangesproken te worden.
En dan ook nog anderhalf uur doorbrengen in de douche. En afgeven op de vaste hulp. Ja, da’s lekker makkelijk. Keuken? Niets aan gedaan. Stoffen? Niet gedaan. Stofzuigen? Snel afgeraffeld. ‘U hoeft de kamers boven niet te doen’ en dan beneden komen en klagen dat het een chaos is in de kamers boven. Ja doos! Daar hoefde je ook helemaal niet in te zijn.

Ik ben er klaar mee. Sylvia wil ik en verder geen vreemde snoeskippen meer in mijn huis.
En verder? Even een klein stukje terug in de tijd.
Margaret was druk bezig me nou eindelijk eens onder de douche te krijgen toen Cees zich meldde. Die redde zich wel even met een bakkie koffie. Hij moest zich voorbereiden op…

Dag 3: Hoe loopt het af met de risolles? De flensjes waren gebakken en lagen te wachten in de koeling, de vulling ernaast. Het één hoefde nu alleen nog maar verenigd te worden om te transformeren tot , jawel hoor, risolles!
En dat werd best nog een zware bevalling. Vooral het vouwen van de pannenkoekjes vergt enige oefening. De vulling ligt te wachten om omhuld te worden door de een dekentje van pannenkoek. Eerst de korte zijden en daar overheen de lange zijdes. Ik vouwde en Cees haalde ze door een geklutst eitje en paneermeel.
Twee aan twee verdwenen de risolles in de koekenpan met loeihete olie. En zie; bruingebakken kwamen ze uit hun warme badje te voorschijn. Goudbruin en heerlijk geurend. Cees en ik waren verheugd dat het zo gelukt was. Even proeven? Om twaalf uur? Nee, nog even niet. Het stapeltje zag er verleidelijk uit.
Cees ging, even later kwam Sandra. Oh, en Maarten ook. Maarten om me te pijnigen en Sandra om me mee te tronen naar het winkelcentrum. Eindelijk zou ik na maanden weer eens buiten komen. In het kader van het actiever worden zeg maar. Naar de brillenwinkel om mijn bril een beetje te restaureren en naar de super om wat boodschapjes te halen. Het was top!
Sandra bleef bij me eten en toen was de dag wat mij betreft voorbij. Het was leuk. Van het weekend lekker uitrusten want het was wel vermoeiend. Nou en!

 

Zaterdag 24 november 2007
In alle rust zwom ik gisteravond een beetje kanaal. En wie verscheen er (deze week voor de zoveelste keer) in beeld? Bastiaan Geleijnse, één van de creatoren van Fokke en Sukke. (Samen met Neil Reid en Jean-Marc van Tol) Fokke en Sukke: snedig, kort door de bocht en zonder aanzien des persoons. Briljant. Een eend en een kanarie die in hun blote piemel de actualiteit van commentaar voorzien
Bas kwam in een talkshow met de oplossing voor het tekort aan donororganen:’Alle donoren moeten dood!’ Geniaal in al zijn eenvoud.

Nu ik het toch over gisteren heb, nog even over het uitstapje. Het was een vreemde gewaarwording. Het was niet zo druk in het winkelcentrum waardoor de overrompeling behoorlijk meeviel. Blij dat ik even buiten was en zelf wat boodschappen kon doen. Het was wel koud zeg!
Na het winkelen weer thuis namen San en ik een bak hete thee en… een risolles. Dat was ik zomaar vergeten. Ze waren behoorlijk smakelijk. En nu dus bijna op. Snel een keer nieuwe maken.

Zaterdag hè. Weinig te melden. In de krant stond ook al niet veel bijzonders. Misschien dan dat het land van Ooit voortaan het Land van Nooit heet. Dat komt ervan als je kinderen de baas laat zijn.

En dit komt ervan als een vriend van Erwin zich buigt over de scooter van Iris. Ze is nu al een week ongemotoriseerd. En of ze daar van baalt? Ja. Maar ze draagt haar lot dapper en fietst zich helemaal suf.
Als dit maar goed komt!

Ja, dat was het echt wel zo’n beetje. Zaterdag. Morgen zondag. Ook zo’n opwindende dag. Hopen dat er vanavond in elk geval dan nog wat leuks op de buis is. Zo meteen maar eens de gids checken en me dan voor de buis installeren met geen hapje en geen drankje. En geen gezelschap.

 

Maandag 26 november 2007
‘Je moet wat actiever worden!’ Zo gezegd, zo gedaan. Maar wel de rolstoel mee. Het is weer tijd voor vreemde taferelen. ‘Vreemde taferelen? Wat voor taferelen? Vertel meer!’ Vertel meer… Ik noem het altijd maar het Andy-effect. Ik ga niet uitleggen wat dat is, klik maar op Lou en Andy hiernaast. Dan wordt het je wel duidelijk.

Nou, vandaag heb ik het lekker rustig aan gedaan. Te beginnen met thee drinken in gezelschap van een wijkverpleegster. Altijd gezellig. Vanochtend had ze een zielig verhaal; Van het weekend was haar poesje kwijt geraakt. ‘Heb je al je slipjes goed uitgeschud?’ vroeg ik medelevend. Maar dat kwam niet helemaal door. Uiteindelijk was het beestje na een langdurige zoektocht te voorschijn gekomen en weer veilig thuis. Gelukkig maar! Ik moest snel even een traantje wegpinken.
Na dit iets te vroege kerstverhaal werd ik fijn onder de douche gestopt waar ik weer heerlijk misselijk uit kwam. Schoon! Dat was dan wel weer lekker.

Voor het douchen, ik sliep nog, was mijn telefoon al gegaan. Een vriendelijke dame meldde dat Sylvia nog ziek was en dat ze vanmiddag een vervangster zouden sturen. Nou, liever niet. Dat zei ik haar ook. Hopelijk is Sylvia donderdag weer opgeknapt.
Cees liet vandaag verstek gaan. Hij is druk aan het klussen in het flatje waar dochter Margot onlangs de sleutel van kreeg. Jammer. Maar ik ben de dag wel doorgekomen in de keuken. As usual. Niemand wil dit weten maar het was een raar zooitje koken. Gefrituurde tilapia gemarineerd in mosterd en honingsaus, pisang goreng omdat Gaby daar trek in had, sla met een, jawel, honing en mosterddressing en aardappelpuree.
Het resultaat heb ik gezellig onder het genot van een petit peu de vin met Sandra op zitten eten. En toen was het alweer avond en helemaal donker. Dag Sandra. Dag maandag.

 

Woensdag 28 november 2007
Zo vandaag een beetje kalm aan. Gister al een te leuke en dus vermoeiende dag gehad. Op mijn verjaardag had ik van Caroline en Jan een wokset gekregen. Net als een gourmetstel maar dan met kleine wokjes. Hartstikke geinig. De doos stond al die tijd onuitgepakt naast de tafel. Tijd om het culinaire speeltje uit te proberen!
Naar de supermarkt met Gaby. Zelf wilde ik gewoon naar de MCD, bijna om de hoek, maar onze Gaby wilde eigenlijk wel naar het winkelcentrum, een teringeind lopen. Het werd dus de Jumbo in het winkelcentrum. Met de rolstoel. De rolstoel met zachte banden die we bij het benzinestation oppompten. Hetgeen Gaby een hoop kracht bij het duwen scheelde.

Wat een assortiment die Jumbo. Samen scharrelden we ons maaltje bij elkaar. Ik werd de supermarkt uitgeduwd met een enorme tas op schoot. En ik had het koud op de terugweg. Dat ben ik niet meer gewend joh. Rap naar huis. Eerst langs Jamin, snoepjes kopen. En daarna naar huis. Koppie thee, even bijkomen.
Nou, makkelijk eten vanavond; iedereen zelf een potje koken. Niet dus. Rijst en mie koken, sausjes maken, vlees snijden. noem maar op. Zo stond ik dus toch nog tamelijk uitgebreid in de keuken. Ah, leuk joh; beetje kloten met eten.

En dat is het ook eigenlijk wel zo’n beetje. Je moet niet denken dat ik ook alles wat ik maak helemaal opvreet. Vorige week een grote stapel risolles. Daar heb ik er zelf twee van genomen. De rest was ik zo kwijt, ze vielen nogal in de smaak. Van de berg pisang goreng die ik in opdracht van Gaby had gemaakt, zijn slechts een paar stukjes in mijn mond verdwenen.
Het gaat me meer om de lol van het bereiden, het experimenteren en zien hoe mensen het lekker opeten. Ik eet echt maar heel weinig. De brunch bestaat meestal uit een kopje bouillon met groenten. ‘s Avonds schep ik hooguit twee flinke opscheplepels van wat er op de kachel staat op. En echt snoepen komt weinig voor. Chips en koekjes zijn er eigenlijk nooit in huis. De kids talen er ook niet naar. Beter toch?
Gisteravond zaten we gezellig met z’n drietje lekker te wokken. Helaas moest Iris naar een cursus voor haar werk. Het was leuk en lekker. En heel anders dan gourmetten. Je kunt hele minimaaltijdjes wokken. Top hoor. We zaten tot een uur of negen aan tafel.
De avond ging om met uitbuiken.
Vandaag dus rustig aan. Rustig gedoucht, rustig krantje gelezen, rustig op Rita gewacht.
Samen met Rita heb ik de keukenlaatjes opgeruimd. Dat was flink nodig. Nu heb ik keurig opgeruimde laatjes in de kookzone van het huis. Voel ik mezelf ook weer wat opgeruimder.

 

Donderdag 29 november 2007
Deze donderdag startte tamelijk moeizaam. Het was wel fijn dat Sylvia er weer was. Na een poosje wakker knapte ik een beetje op.

En toen iedereen weg was … Nou ja, laat ik er maar niet over beginnen. Ik heb me in elk geval goed vermaakt in m’n eentje. En lekker gegeten.

Nu is het avond en lig ik een beetje wezenloos bij te komen. Geen kinderen, helemaal niemand. Bwegh! Hopelijk is morgen spannender. Maar dat zal wel weer niet. Zo meteen maar een bakkie thee.

 

Vrijdag 30 november 2007
Wat denkt iedereen wel niet van me? Nanne beticht me van het spelen van vieze spelletjes met mezelf. In mijn eigen gastenboek nota bene! En dan zou ik het nog stiekem onder de dekens doen. Kom op zeg. Als ik alleen maar kijk naar een pornofilmpje begint mijn hart al rare fratsen uit te halen.
Alhoewel??? Zei De Dokter niet dat ik wat actiever moet worden? Zie ik daar de eerste vrijwilligster al opstaan? (Nee Nanne. Jij niet. Jij wilt te graag. En dan zitten we straks met twee dooien. Bovendien hebben G&M m’n bed al verrampeneerd.)

In mijn mailbox was het al niet veel beter. (klik op Dirk) Stelletje vunzen! En dat van een therapeut wiens naam ik hier niet zal noemen omdat ‘ie me anders erg zeer gaat doen.

Om allen gerust te stellen: ik ben een keurig tiep. Het soort dat het graag rustig aan doet. Zoals ik me dat vandaag had voorgenomen. Dit voornemen heb ik uitgesproken tegen Margaret. Ik ging niet douchen daar ik na een kookorgie gister behoorlijk helemaal stuk had gezeten en het daarom kalm aan wilde doen.
Dat werd dus koffie met een risolles (dat was het dus gisteren!) voor Margaret en een mok thee voor mij.

Het beloofde dus een rustige dag te worden. Dingen gaan nooit zoals ik ze in gedachten heb. Ik had gister voor Sandra een maaltijdje gekookt en belde haar om te vragen of het gesmaakt had. Dat had het. Maar daar gaat het nu niet om Ze vroeg off ze me op moest halen om even naar buiten te gaan.
Dat kwam mooi uit want ik wilde nog een deegroller hebben. En een garde. Even later belde Jenneke die langs wilde komen. Zo hobbelde ik met twee dames door het winkelcentrum alwaar we naast het doen van boodschapjes een lekker kopje koffie en thee dronken. Gezellie!

Moe en misselijk lig ik nu een beetje TV te kijken. En dit te verzinnen en typen. Morgen dan maar rustig aan. Oh nee: Richard neemt me mee naar de markt. Broodjes halen en zo.