Nightie Night
“Weet je wat, ik ga eens lekker vroeg naar bed.”, dacht ik gisteravond. Nou, nou, man, man. Dat was een succes hoor. En ik had toch niets geks gedaan; Niet te veel gegeten, geen alcohol. Maar niet slapen hoor. Agnes lag heerlijk te snurken naast me. Haartjes door de war en een glimlach om haar lippen. Heel tevreden lag ze onder haar helft en een groot deel van mijn helft van het dekbed. Dat weet ik omdat ik wakker lag.
Er spookte van alles door m’n hoofd. En door m’n darmen. Vooruit dan maar. M’n ingewanden wilden dan wel graag naar het toilet, de rest van het moede lijf dacht daar geheel anders over. Vooral het puntje van m’n neus en m’n voeten hadden het erg koud. Maar uiteindelijk wonnen de darmen het van de voeten. Met frisse tegenzin droegen die mijn logge lijf lijf naar het toilet. M’n billen waren niet zo gecharmeerd van de koude WC-bril. Kortom narigheid.
Snel! Vlug terug naar bed. Waar schatje nog steeds haar slaap der onschuldigen sliep. Oké, pitten maar. Uh, uh… Niks slapen. Nog steeds die onrust. Terwijl m’n hele lijf schreeuwde om slaap bleef ik maar draaien en woelen. M’n suiker te hoog. Dat moest het zijn. Ik had ook maar zo’n dorst. Meter en NovoRapid lagen op hun gebruikelijke plekje in de huiskamer. Weer uit bed. Licht in de huiskamer aan en eens even zien hoe ernstig het was. Dat bleek relatief mee te vallen maar ik spoot toch maar wat bij. Nou, zo zou het toch moeten lukken. Ik deed het licht uit en sleepte me terug naar bed. Waar Agnes nog steeds diep in dromenland was. Ze murmelde een beetje tijdens mijn poging wat dekbed te heroveren. Liggen, slapen.
Nee, pissen. Ik dacht dat ik helemaal gek werd. Oooohhhhhh…. Weer naar de plee. En terug tussen de klamme lappen. Ahhhh… Nu dan hoor; lekker maffen. Maar eh…..? Waar is de poes. Ik had heel de kat nog niet gezien of gehoord. Ze zou toch niet…? Het volgende uur spendeerde mijn brein aan de mogelijkheid dat het dier misschien wel dood was of zo. En daarom verliet ik maar weer de echtelijke sponde. Op zoek naar de kat. Ze lag niet in haar mandje. Dit was niet goed voor m’n tachycardie. Gelukkig; de haarbal lag onder de tafel op een stoel.
Ja, nou slapen hoor. Inmiddels was het vijf uur of zo. Met hier en daar een straaltje licht en het gekwetter van vogeltjes door het open raam. En ja hoor, daar was dan eindelijk de verlossende slaap. Het was weer een fijne nacht.
Gelukkig heb je het overdag ingehaald, nu dus maar afwachten hoe het vannacht weer lukt 🙂
kijk dan eerst waar de poes ligt , scheelt weer. welterusten