Napoleon

6 juli 2013 4 Door robzter

image

Niet de eerste, maar de laatste klap is een daalder waard. Gisteren was weer een totaal ontregelde dag. Het begon al met een afspraak bij de huisarts. Nee, die waren we niet vergeten. Maar hoe laat moest ik er ook al weer zijn. Oh, eind van de middag pas. Ik kon nog even gaan liggen. Ja, even. Toen ik wakker werd had Agnes het pand verlaten om met Jirina naar de … ja, hoe heet het alweer? … nou in ieder geval zo’n goedkope textielsuper in Rotterdam te gaan. Ik had de dag voor mezelf. Wat een beetje tegenviel. Ik voelde me alleen maar alleen en verveelde me. Weer een middag op de bank en een beetje kanaalzwemmen. Zelfs de lust om iets te eten ontbrak me.
Gerinkel, gepiep of wat een telefoon tegenwoordig dan ook voor geluid voortbrengt, onderbrak mijn lusteloos niets. Het was iemand van de leiding van het Maerlant College. Waar kindlief de afgelopen drie schooldagen had doorgebracht? Niet op school of bij de afsluitende buitenschoolse activiteiten. Ja, godverdegodver… Alweer? Dat gaat goed zo. Maar wel ooit een diploma willen. Yeah, that’s the way to do it. Wonderbaarlijke wezens, pubers. Awel, mijn boosheid wakkerde al aardig aan. Laat ik maar zeggen dat ik daar niet zo goed tegen kan.
Niet veel later kwam het volgende boosmakertje. Puber nummer twee had vijfenvijftig euro van z’n zus gejat. En ja, dat was dus op. Op vijftien euro na. De buit had hij aan een vriendje gegeven. En dat om shag, energy en andere rommel te kopen. Ik begon nu echt pislink te worden. En het was niet de eerste keer. We hebben van ellende een kluisje moeten kopen om cash geld in te bewaren. Anders wordt het gejat. Nog geen dubbeltje kunnen we in onze zakken laten zitten. Ik was het echt zo vreselijk zat, dat gezeik.
Ik vroeg aan Jirina of ze even de vaatwasser wilde legen. Alleen maar uitruimen. Meer niet. Nou, dit te kort, dat te lang. Matthijs moest het maar doen. Ze deed al zoveel in het huishouden en ze moest wat anders gaan doen. Ja, haar nagels lakken of foto’s van zichzelf maken met haar telefoon. Veel meer kon het echt niet zijn. Oké. Toen ben ik even flink boos geworden. “Ik doe het zelf wel!!” Luie donder! Zo zat was ik het. Ik kon er niets aan doen. En er sneuvelde een bord dat ik iets te hard in de kast zette.
En toen moest ik nog naar de huisarts. In verband met wat verdachte plekjes op m’n huid. Natuurlijk kwam het ook op m’n depressiviteit. We gaan wat anders proberen. Adieu Psyq, Delta, here I come. Naar het MFC voor dagbehandeling. – “Nee, geloof me nou! Ik ben echt Napoleon Bonaparte. HEUS!” – Ik kan wel wat hulp gebruiken. Het huilen staat me nader dan het lachen. Volgende week donderdag weet ik het. Daar ga ik weer.