Moe

2 augustus 2014 2 Door robzter

20140803-000740-460282.jpgMoe is een eufemisme voor hoe ik me voel. De hele dag heb ik in m’n bedje doorgebracht. Op zich niet gek natuurlijk ware het niet dat ik zo moe word van het moe zijn. Uitgerust wakker worden is er niet bij. En dat van twee dagen druk in de weer zijn? Slappe hap. Hollen of stilstaan. Zal ik het dan nooit leren? Voor altijd de laatste renner achter het peloton, hangend aan het elastiek? Vandaag of morgen knapt dat elastiek en kom ik er nooit meer bij. De koers gereden. De Martosaurus Smeetzilla die nog wat lofproza over de kijkers uitstortend. Nee, hè… getver! Die man zal op je uitvaart verschijnen. Dan draai je je toch om in je kist? Een keer of vijf. Op z’n minst.

Dat eten maken van de week heeft me meer energie gekost dan ik eigenlijk had. Laat ik maar zeggen dat ik op dat gebied flink in het rood sta. Het kost me gewoon weer een paar dagen om er weer bovenop te komen. Dat is nog steeds niet anders en het zal wel niet beter worden ook. M’n ziektekostenverzekeraar heeft me al m’n fysiotherapie door de neus geboord. Wat ik allemaal mankeer staat, helaas, niet op de lijst. ‘Atrofieer maar lekker een eind weg.’ Nog geen dekseltje krijg ik van een potje af, na een paar meter lopen doen m’n dan inmiddels aanvoelend als gekookte spaghetti benen zeer.

20140803-001403-843913.jpgJa, die benen, met name het rechter, ook zo’n verhaal. Die neurostimulator doet redelijk wat hij moet doen. De trillingen zijn echt stukken beter uit te houden dan de pijn wanneer ik het apparaat heb uitgeschakeld. Een vervelende bijkomstigheid is echter wel dat ik er letterlijk knikkende knieën van krijg. Vooral aan het einde van de dag, dan wordt lopen echt lastig en moet ik echt goed opletten om niet op m’n plaat te gaan. ‘No, please. Not the face!’ Daar moet ik wel bij zeggen dat ik al een tijdje niet meer gevallen ben. Een paar keer bijna, maar bijna telt niet.
Naarmate de dag vordert worden dingen toch wel wat lastiger; Duizelig na opstaan van een stoel of zo, wat verwarder en ja, tegen negenen is Rob alweer zo’n beetje op. Maar ja, om dan al naar bed te gaan lost ook niets op. Moe als een hond. Maar slapen? Ho maar! Staren naar het plafond. Last van jeuk, pijntjes, geluiden, irritante onderbroeken en meer nachtelijke ergernisjes. Dus blijf ik maar op voor zolang ik het volhoud. En dan soms toch maar slaappillen. Die doen niets, maar voor het idee. Ik ga gewoon voor het placebo-effect. Oh, wacht, als je dat weet werkt het niet. Nou ja. Ik slaap gewoon geregeld klote. Of een gat in de dag. Om gek van te worden.
Agnes vindt het, zegt ze, niet zo erg. Vandaag was een gat in de dag dag. Tegen etenstijd kwam ik m’n bed eens uitrollen. Had zij lekker al een heel boek uitgelezen. Bij de nieuwe konijnen. Ja, nieuwe konijnen. Ze lijken een beetje op Dinky. Zielig voor ze. Foto’s heb ik nog niet. Als ik morgen bijtijds uit bed ben, kiek ik ze voor jullie. Als ik m’n camera kan vinden. En de accu’s vol zijn. Ja, maar weer eens gaan fotograferen. Vond ik altijd leuk. En photoshoppen. Ook leuk. Ik moet trouwens toch langzamerhand m’n eigen rouwkaart gaan ontwerpen. Klusjes genoeg. Leuke klusjes. Rotklussen, daar begin ik niet meer aan. Zonde van m’n tijd en energie. Vooral m’n energie.

Oké, nu nog wat aardige relevante plaatjes zoeken en dan vind ik het wel weer mooi. M’n bed, met daarin Agnes, lokt.