Mei

Grenzenloos

woensdag, 18 mei 2011 19:23

Zaterdagochtend. The morning after, zal ik maar zeggen. De rode wijn van de vorige avond hakt nog even lekker door. Dat je denkt van ‘Laat mij nog maar even met rust’. Een wonder dat ik nog aan de verplichtingen die het huwelijk de gehuwden oplegt heb kunnen voldoen. Hoewel? Nee, dat was een makkie. Verleiding heeft niets met enige juridische status te maken. Desalniettemin bemerk ik de sporen die vrijdag – trouwdag bij me heeft achtergelaten. Ik heb al enigszins onhandig, steunend en kreunend en me vasthoudend aan alles wat maar houvast biedt naar het toilet geweest. Als de telefoon gaat. Een telefoon. – Nu denk ik de mobiel van Agnes. – Agnes neemt aan. Roomservice of zo. Verder is het stil in huis. Mathijs en Jirina logeren bij vrienden. Uitslapen. Oh nee,die telefoon. Het is toch wijd en zijd bekend dat we gisteren een feestje hebben gevierd? Welke…
Blijkbaar krijgen we inderdaad een ontbijtje op bed thuisbezorgd. Of we in bed willen blijven. Nou ben ik niet van plan eruit te gaan maar in dit geval zoek ik toch maar even een onderbroek en een shirtje op. Niet veel later staan Belinda en Gabriëlle, beiden raad ik een carrière als insluiper af, met een mand vol proviand in de slaapkamer. Een weldaad aan verse baksels, verse koffie en een zjuutje. Lekker hoor. Maar daar blijft het niet bij. Agnes en ik dienen ons toch wel in korte tijd binnen nu en straks aan te kleden, en een koffertje en onze paspoorten te pakken. Ik neem eerst nog een paar van die lekkere broodjes. En dan spring ik onder de douche. Scheren had ik de dag tevoren al gedaan.
En dan? Waar gaan we heen? En hoe. Erik had al een paar keer geïnformeerd naar de technische staat van mijn auto. Er is iets stuk aan de automaat. Het is Erik die ons om een uur of half één naar het zuiden rijdt. Richting België. Over Breda. Antwerpen dus. Nee. We razen door de Kennedytunnel die nu eens niet verstopt zit en langs het sportpaleis. Brussel dan. En ik twijfel aan m’n Frans. Erik laat Brussel rechts liggen en zo rijden we niet veel later universiteitsstad Leuven binnen. Je weet wel; Van de Katholieke Universiteit Leuven. En wij maar klagen over Hogeschool InHolland. We zijn onderweg ontvoerd te worden naar een comfortabel en rolstoelvriendelijk hotel in het centrum van Leuven. Het Kloosterhotel.
Het hotel is onderdeel van een aaaneenschakeling van historische gebouwen uit diverse perioden en in de middeleeuwen hield men nog niet zo rekening met rolstoelgebruikers. Maar gelukkig legt het bijzonder vriendelijke personeel de loop- ehhh… rolplank uit als ik voor de deur sta. Net zoals als de buitenkant ademt het interieur van het Kloosterhotel een stijlvolle klassieke sfeer uit. In de comfortabele lounge klinkt hedendaagse lounge. Muziek bedoel ik dan. Chauffeur/reisleider Erik regelt een en ander en vertrekt dan. Ons stil en ongelovig achterlatend. Zomaar een weekend met z’n tweetjes. Ver weg van huis en kinderen. Tijd voor elkaar.
We installeren ons op de kamer en gaan de stad in. Leuven blijkit een echte studentenstad te zijn. Charmant en levendig, veel oude fietsen en pandjes die alleen in België aan de slopershamer ontsnappen. Het hotel mag dan rolstoelvriendelijk zijn, de straatjes in het centrum van Leuven zijn at zeker niet. Leuk winkelen is het echter wel. En ach, daar gaat het niet om. Nou, dan donder ik -tig keer uit m’n rolstoel omdat ik genietend van al het moois weer een kuil of een richel inrijd. We lachen erom, maken foto’s en voelen ons echt een beetje op huwelijksreis.
‘s Avonds wacht er een tafeltje op ons in een nabijgelegen restaurant. Genietend van elkaar en het eten brengen we hier de zaterdagavond door. Het feest gaat maar door. We verbazen ons over het publiek. 160 Kilometer van huis ben je echt in het buitenland. De mensen zijn andes, de taal is anders de mode is anders. Wij voelen ons anders. Na het eten schuifelen we over het terrein van het hotel terug naar onze kamer. Hannesen met drie trapjes en een krap halletje met naar binnen slaande deuren. Slapen.
Het ontbijtbuffet de volgende ochtend voorziet gelukkig ook in koffie. Vol van alles hebben we weinig geslapen. Ik doe me te goed aan een keur van kazen, een puddingbroodje en bedenk dat ik het wel goed vind. Dit is genieten. Heerlijk. Me even geen zorgen maken of letten op wat ik eet. Dit weekend is van Agnes en mij. Na het ontbijt maken we nog een ommetje. Als het gaat regenen lopen we terug naar het hotel. Agnes pakt de koffer weer in en dan nestelen we ons met een boekje en koffie in de verlaten lounge. Bij de open haard. Nog even met z’n tweeën. Wachten op Erik die ons weer op zal komen halen.

Het is mooi geweest. Wat een cadeau. Geweldige noten. Bedankt lieve vrienden.

En dan zijn we weer thuis. Thuis na het mooiste weekend dat we ons maar konden wensen. We halen de kinderen op, de hond wordt thuisgebracht en er heeft een kat in een kinderkamer gepist.
We zijn weer thuis.

Trouwen

maandag, 16 mei 2011 16:41

Het weekend zit erop. Maandag. Het druilt en we hebben alweer boodschappen gedaan. Agnes staat achter het fornuis, druk met potten en pannen. De kinderen zijn terug uit school en spelen met de Wii die we zojuist hebben gekocht. De hond hangt de poezenpolitie uit. De katten trekken zich hier zo weinig mogelijk van aan en liggen lui een beetje kat te zijn.Een gewone maandag na een ongewoon, heel bijzonder, weekend.
Na weken van stressen en regelen viel alles vorige week op zijn plek. De voor en de achtertuin helemaal netjes gemaakt door Iris en Eric, Gaby die onzichtbaar achter de schermen van alles voorbereidde en Agnes die spulletjes regelde en knutselde. Op het laatste moment. Nachten van weinig slaap. Piekerend of we wel aan alles gedacht hadden.
Vrijdag de 13e. Onze dag. Vroeg werden we wakker en tot onze opluchting, na het dagenlang op de voet volgen van alle online weerdiensten die we maar konden bedenken, scheen het zonnetje. Alle tijd van de wereld. Op m’n gemakkie stond ik op terwijl Agnes en Jirina gierend van de opmaak- en aankleedzenuwen door het huis dwarrelden. Omdat Belinda inmiddels was gearriveerd om de dames bij te staan met jurken en make-upjes trok ik alvast de bij mijn pak horende pantalon aan. T-shirtje en plastic klompen maakten het af.
Zo’n dertig keer hoorde ik dat ik me aan moest gaan kleden. En Mathijs ook. Wel dames, mannen hebben geen twee uur nodig aleer zij de deur uit kunnen. En ze hoeven ook niet naar de kapper om hun haar er fatsoenlijk uit te laten zien. Dus konden Mathijs en ik het nog wel even rustig aan doen. Overhemdje en een beetje gel in de haartjes en jasje aan. Tien minuutjes werk. Hoewel de stropdas, want alweer een tijd geleden, wel even wat aandacht vereiste.
En toen, helemaal in pak, haartjes strak, begon het toch wel toe te slaan. Het bijzondere gevoel dat het nu toch bijna zover was; nog een paar uur en ik zou mijn liefde voor Agnes en overstaan van iedereen die er bij wilde zijn officieel bevestigen. Trouwen. Een hele dag in het teken van onze liefde was aangebroken. Overtuigd van de liefde die Agnes voor me voelt besefte ik dat ik de goede beslissing had genomen. Ik was er helemaal klaar voor.
Tijd om foto’s te maken. Michel, net als Belinda getuige, vertolkte een dubbelrol als fotograaf. Met onze eigen, door Agnes versierde, auto vertrokken we naar de Vesting. Zoals eigenlijk iedere trouwende Hellevoeter doet. De molen, de vuurtoren, het strandje en de wallen. Jammer dat Fort Haerlem van links tot rechts en van boven tot beneden in de steigers en blauwe zeilen stond. ‘s Zomers is ons dorp hartstikke footgeniek zodat er genoeg mooie plekjes zijn om een bruid en bruidegom op de gevoelig plaat vast te leggen. Servo’s zoemden en de spiegel klikte onder een perfect fotozonnetje terwijl Michel onze poses fotografeerde.- As I write heb ik de foto’s nog niet gezien. Maar buiten dat ik erop sta zullen ze best leuk geworden zijn. Michel heeft er zo’n 2K gemaakt dus allicht ziiten er wat gelukte bij. Iris, die altijd leuk fotografeert, heeft zich de rest van de dag ook niet onbetuigd gelaten en haar foto’s hebben we al wel. Ook daar zaten hele leuke bij. –
Voordat de plechtigheid in de raadszaal van Hellevoetsluis’ gemeentehuis zou beginnen wilden we nog wel even wat te eten naar binnen werken. De avond te voren hadden Agnes en ik een enorme stappel broodjes gesmeerd voor de lunch. Alle familie komt van ver en met onwelwordingen schieten we niets op.

Thuis werden we opgewacht door de hele familie en onze getuigen. Die waren door Gaby, onze eventmanager, al van broodjes, koffie en zo voorzien. Dochterlief had alles prima geregeld. Ze had de versiering van de tuin ter hand genomen, gezorgd dat er statafels en andere spullen waren en de eerste gasten dus ontvangen. Kim, een vriendinnetje van Gaby, verzorgde de bediening tijdens de receptie. Wat ze, ook afgaand op reacties van de gasten, uitstekend deed. Agnes nam de pauze ten baat om iets aan haar kleding te herschikken. Hierna kon ze weer ademhalen en zitten.
En toen de hoofdattractie van de dag; Het stadhuis. De ambtenaar van de burgelijke stand. Hier ging het allemaal om. Hiervoor had iedereen zo zijn of haar best gedaan; Het huwelijk van Agnes en mij. Zo trots als een aap stapte ik naast mijn aanstaande vrouw in de auto. Nog heel even en dan zou Agnes door de echt met mij verbonden zijn. Een paar luttele kilometertjes in de door mijn lief eigenhandig versierde Espace scheidden ons van een getrouwde toekomst.
Bij het stadhuis stonden er al behoorlijk wat belangstellenden op onze aankomst te wachten. We waren redelijk vroeg en we konden onze zenuwen nog even onder bedwang brengen terwijl we in een apart zaaltje het moment afwachtten dat we de raadszaal, Agnes’ oude plekje in de politiek van Hellevoetsluis, zouden betreden. Een bijzondere plaats om ons huwelijk te laten voltrekken door Atie, een kennis van Agnes.

Atie hield als ambtenaar van de burgelijke stand een leuke toespraak. Leuk, emotioneel, gevoelig, grappig. Ons verleden, mijn ziekte, hoe we elkaar hadden gevonden, het overlijden van Agnes’ moeder. Een lach en een traan. Zoals het leven, ons leven, nu eenmaal is. En zo praatte Atie ons, onze getuigen Michel, Caroline, Belinda en Gabriëlle en alle anderen aanwezig richting het ofiiciële gedeelte van de voorstelling; Het beloven van onze trouw aan elkaar, het zetten van handtekeningen en natuurlijk onze eerste zoen. Die we voor de foto graag nog eens overdeden. Tranen van geluk. Agnes en ik waren niet de enigen die zo blij waren. een mooi moment om met iedereen in de zaal te delen.
Daarna was het partytime. een of andere onverlaat had een rits blikjes aan mijn rolstoel gehangen en rammelend verliet ik, zo rijdend helaas niet aan de arm van mijn kersverse echtgenote die naast mij liep, het stadhuis. Getrouwd en wel. En gelukkig. En blij. Enzovoorts.
Inmiddels was de achtertuin mooi versierd en maakten Agnes en ik een feestelijke entree in ons eigen paradijsje. De zon deed nog steeds zijn uiterste best en iedereen was vrolijk. We waren aangenaam verrast door niet alleen het aantal aanwezigingen maar ook door wie er waren. Natuurlijk is iedereen even leuk om over de vloer te hebben maar de nooit verwachte aanwezigheid van internet/ICD-vriendin Caroline en de al heel lang (13+ jaar) niet in real live ontmoette Annemieke (Allang geen ‘Mik’ meer) en Theo was wel bijzonder. En Fred, letterlijke hartsvriend. Hij was er ook.

Geanimeerde gesprekken, prachtige hapjes, genoeg te drinken. En genoeg tijd en gelegenheid om met iedereen een praatje te maken. Ook geweldig hoor, een feest met 200 man, maar dit intieme samenzijn vond ik toch wel veel plezieriger en persoonlijker. Ik had me geen mooiere receptie voor kunnen stellen. Al die lieve en dierbare mensen die Agnes en mij geluk kwamen wensen en op onze toekomst drinken. De kinderen die zich prima gedroegen. alle lichamelijke ongemakken vergeten.
Terwijl Kim iedereen nat van binnen hield en de stroom hapjes in stand hield en de camera’s van Michel en Iris klikten liep de receptie langzamerhand ten einde. Het werd dan ook tijd voor de afsluiting van deze dag. Die op dat moment al niet meer stuk kon. Alles toto in de puntjes verzorgd, geen onvertogen woord of wanklank. Gewoon voluit genieten voor Agnes en mij. Van elkaar en van de mensen om ons heen.

Een happie eten met familie en naaste vrienden. Wederom gereden door Niki Lauda Belinda kwamen we aan in Brielle. In De Hooghcamer, het restaurant waar Gaby werkt, brachten we de prachtige dag tot een culinair einde. Goed eten in een luxueuze ambiance, nog meer genieten van de prettige conversaties, een mooie toespraak van schoonvader Koos, niet één van mij omdat ik er inmiddels helemaal doorheen zat, mijn excuses hiervoor. Ik kon alleen nog maar stil genieten.

Wat ik dan ook deed tot ik sliep die avond. Slapen tot de volgende ochtend. Die ook al weer bijzonder zou blijken te zijn. Wat een dag. Een dag die niet allen voor Agnes en mij maar ook voor de kinderen, familie en vrienden zo bijzonder was. Kinderen, familie en vrienden die deze dag voor ons zo bijzonder maakten. Een dag die voor ons en anderen een hoop vervelende ervaringen verdreef zoals de zon de sneeuw doet smelten.
Agnes en ik, wij stapten op vrijdag 13 mei 2011 samen, gesterkt door de betrokkenheid van iedereen om ons heen en de liefde voor elkaar, vol goede moed en met uitzicht op nog meer geluk een blijde toekomst in.

In de knoop

zaterdag, 07 mei 2011 18:31

Vrijdag trouwen. Nog, even tellen, niet mijn sterkste punt cijfertjes en logica, 5 dagen resten er tot de grote of, beter gezegd, lange dag. Stress dus. Ik had nog steeds geen overhemd. Of schoenen. En een stropdas in de juiste bij de jurk van Agnes passende kleuschakering hing ook nog niet in de kast. Liever kom ik er niet maar toch stapten we vanmorgen laat in de auto om naar Spijkenisse te rijden. Agnes, Mathijs en ik. Een wit overhemd. Hoe moeilijk kan het zijn? Erg. Schijnbaar. Een ware queeste ving aan.

Nog niet goed en wel uit de auto of Mathijs moest plassen. Maar hij wilde ook een opblaasboot. Een bootje werd het niet. Plassen wel. Daar hebben ze in Spijk een heuse plaswinkel voor. ‘The Place 2 P‘. Je verzint het niet. Ik niet. Iemand anders dus wel. Die dringende kwestie werd dus op geplaste wijze opgelost. Maar niet voordat we de C&A hadden afgestroopt op zoek naar wat zomerse shirtjes en vooral… een wit overhemd voor onder m’n pak.
Een paar kleurige T-shirts, inmiddels maatje 3XL, ja het gaat goed met me, uit het rek met aanbiedingen wasgeen probleem. Voor een overhemd schoot ik een jong ding aan dat haar zakgeld aanvulde tussen de rekken textiel.
‘Hebben jullie witte overhemden, voor onder een pak, met mouwen waar manchetknopen in kunnen?’ Je zag het meisje zich afvragen wat manchetknopen dan in vredesnaam wel mochten zijn. Maar, dat moet ik haar nageven, ze deed een dappere poging de klant zo goed mogelijk van dienst te zijn.
‘Jaaa… die heb ik wel. maar alleen met korte mouwen.’
‘Nee, dat vind ik een beetje raar staan, denk ik.’ Nu sloeg de verwarring toe.
‘Dan moet ik het aan mijn baas vragen. Een momentje als ‘t u blieft.’
Geen overhemd. We zochten verder.
Naast het winkeltje van de Brenninkmeijertjes is een GameStore gevestigd. Echt iets voor Mathijs en Agnes liep even met hem naar binnen. Eens informeren of er iets bij stond wat Mathijs zich kon veroorloven. Er was wel wat prijsverschil tussen de verschillende spelletjes. Dat kwam, legde de winkelbediende uit, door het verschil tussen de oude en de nieuwe collectie. Denkelijk om tegemoet te komen aan de mentale capaciteiten van zijn doelgroep, doorgaans bezitters van door straling van beeldschermen aangevreten hersenen waarschijnlijk, voegde de verkoper nog ter verduidelijking toe dat spelletjes in de nieuwe collectie net nieuw in de collectie zitten en spelletjes in de oude collectie al een tijdje in de collectie zaten en dus wat ouder zijn. We waren er zelf nooit opgekomen.
Het bracht Mathijs niet dichter bij de aankoop van een computergame en mij niet bij een overhemd. Iinmiddels begonnen mijn armen al flink zeer te doen en te verzuren en vormden zich blaren op mijn duimen door het nu zelf voortbewegen in de nieuwe rolstoel. Die lekker rijdt en veel makkelijker manoeuvreert dan de oude, dat moet ik wel zeggen. Een verademing. maar morgen spierpijn.
Na nog wat omzwervingen, een oplopende temperatuur en een lekker broodje vond ik dan eindelijk een overhemd naar mijn zin bij een echte klassieke herenmodezaak. Pal tegenover de uitgang van de parkeergarage waar de zoektocht was aangevangen. Alas… Zo gaan die dingen soms.

Doorstart

vrijdag, 06 mei 2011 14:33

Weken stilte. Terwijl de storm toch al lang en breed woedde. Dat er wel genoeg gebeurd is. Te veel om hier nog eens dunnetjes over te schrijven. Het leven blijft lachen natuurlijk. Verbazingwekkend. DomLinks dat met het ene domme na het andere onhaalbare idee de kolommen haalt. Bin Laden die er een derde oog bij kreeg en nu ergens als visvoer dient. Een plaatselijke wethouder die huilen doet omdat z’n rotonde niet doorgaat en nu dan maar nieuwe stoplichten wil hebben. Ik zie het stampvoeten voor me. En ik natuurlijk. Ik haal de kranten dan wel niet. Maar toch. En oh ja, daar heb ik dit blog voor. Een beetje egotrippen. Robbie de Zelfkietelaar. Of zoiets.
Omdat ik overal haast mee heb in het leven dat ik nog voor me heb raas ik verder. Eerstkomende halte natuurlijk de bruiloft. Volgende week. De bezegeling van de liefde tussen Agnes en mij. Jirina telt de uren af terwijl Agnes en ik de tijd uit het oogpunt van planning, organisatie en uitvoer liever iets trager zagen verstrijken. Want die tijd vliegt. Zoveel te doen. Zelf draag ik een steentje bij om daarna 3 dagen uit de running te zijn. M’n kop wil wel maar het lijf niet echt.
Of echt niet. M’n actieradius te voet wordt allengs minder en vorige week stelde een neurochirurg vast dat het eigenlijk over is met m’n rug. De verwachting is dat de rechterheup en knie het langzamerhand op zullen gaan geven. Nog een operatie is niet aan de orde. De nieuwe rolstoel staat al te pronken in de kamer. De pijnklachten nemen toe. Nog even volhouden. Van Agnes moet ik rustig aan doen zodat ik onze trouwdag een beetje fatsoenlijk doorkom. Zelf wil ik alleen maar meer doen. Het bezwaart me zeer dat ik buiten meedenken slechts aan de zijlijn kan toezien hoe iedereen zich uit de naad werkt. Vooruit; Ik heb de trouwkaart ontworpen. Van fotografie tot afwerking. Daar ben ik dan wel weer een beetje trots op. (Vandaar het plaatje.)
De psycholoog heb ik even gelaten voor wat ze is. Hoewel nog niet het zonnetje in huis is de ergste depressie wel overgewaaid. De hoop gevestigd op een goed resultaat van de volgende maand te plaatsen neurostimulator. Maar eerst trouwen. Een groot leuk ding. Maar het zijn ook kleine dingen die me op de been houden. DJ Peter die belt vanuit het verre Noordwijk. Sinds we de optredende artiesten van het derde garnituur op een personeelsfeest het optreden zuur hebben gemaakt is ons het lachen eigenlijik niet meer vergaan. Zuipen, feesten en patat met frikadellen met mayo, veel mayo eten.
En natuurlijk plannen maken voor de toekomst. Lekker niksdoen. Hoewel dat laatste voor hardwerkende mensen leuk klinkt is dat het in werkelijkheid natuurlijk niet. Ik zal me toch moeten gaan beraden over te ontplooien activiteiten.
Er komt misschien ooit nog wel wat op m’n weg. Toch weer iets in de hulpverlening, trainingen, pedagogische ondersteuning, webdesign? M’n psycholoog vond crisisopvang wel iets voor me. Interesses en vaardigheden genoeg. En kansen creëer je zelf.Ik geef me een jaar om overeind ter krabbelen. “I shall never surrender!” M’n nieuwe leven met Agnes geeft me de kracht en de strijdbaarheid om nog harder door te gaan. Hoe frustrerend de dingen soms ook kunnen zijn. Me erbij neerleggen is geen optie meer. Aanpassen. Consessies doen. Oké. Dan maar wel een elektrische fiets. Dat soort dingen. En dat vind ik al moeilijk genoeg. De adrenalinekick zal ik moeten missen. Een tijdje terug was er een documentaire over de FOBA in Amsterdam op TV. Daardoor ging m’n hart, dat het overigens prima maakt, ja dank u, wel wat harder slaan. Dat blijft toch kriebelen.

Maar goed. Eerst trouwen. Het leven gaat door. En het is wel leuk.