Mei

zondag, 02 mei 2010 23:10

Na wat overredingskracht van onze kant was het dan zover dat Mathijs en Jirina wel een (mid-)dagje naar vader wilden. We hadden heel verstandig wel verzwegen dat we zelf dan naar Caroline en mijn ouders zouden gaan. Caroline en Hennie staan hoog op het lijstje van ‘daar willen we graag nog wel gauw weer eens heen’. Bij Caroline en Jan staan natuurlijke de paarden in de voortuin en op een steenworp afstand van het huis van Hennie en Trine ligt het grootste skatepark van Europa. YeehaaaaaaH!

M’n moeder vierde vandaag haar 70e verjaardag. Vandaar een ritje naar Austerlitz en Amersfoort. We legden eerst aan in Austerlitz voor de lunch. En aanleggen was niet overdreven want we arriveerden niet na een autoritje maar meer na een boottochtje. Het had oonderweg niet opgeschoten. Waarom denken sommige mensne bij de eerste twee regendruppels al over borden ‘maximaal snelheid 60 km/h’ te zien? We waren dan ook blij dat het hek van Jan en Caroline openzwaaide en we konden parkeren. We werden nog vrolijker vvan de broodjes die Caroline voor ons bakte in de oven. Die gingen er met een bak koffie best in. Een beetje keuvelen over paardjes en veulentjes, de kinderen en nare exen en het te lange haar van Jan.
Exen daar doe je niet zoveel aan maar met het haar van Jan wist Carolinen wel raad. Daar ging voortvarend de tondeuse is. Al snel was ook Jan klaar voor verjaarsbezoek. Hij moest nog even wachten omdat Sara nog op haar stage was en door hem opgehaald moest worden. Agnes en ik namen Caroline alvast mee naar Amersfoort om ma te verblijden met ons bezoek. Verse koffie met een petit fourtje waren ons deel. En Agnes bewonderde het poppenhuis van m’n ouders.

Niet veel later arriveerden tante Yvonne en oom Rinus, gevolgd door Hennie, Trine en Oliver. Het was al gauw tamelijk vol in het huisje van paps en mams. Ondanks alle maag-/darmproblemen deed ik me te goed aan alles wat aan lekkers op tafel verscheen. En dan moesten we nog gaan eten. Ja ja… lekker bijdehand. Pa haalde een krat voer bij de Chinees en ook dat werd gulzig verorberd. Al met al was het een gezellige boel. Gekortwiekte Jan verscheen ook met Jari en Sara.
Het was al gauw tijd om naar huis te gaan. We moesten, ondanks de achterwacht van opa Koos wel op tijd thuis zijn voor de kinderen. Dat lukte, ondanks dat het Agnes niet lukte om in ongeveer een uur van A naar H te rijden. Opa had de hond al uitgelaten zodat niemand meer de deur uit hoefde. we zaten al een tijdje toen de kinderen thuis werden gebracht. Ze hadden het toch wel gezellig gehad zeiden ze. Al gauw verschenen er toch wat scheurtjes in de gezelligheid van hun verhalen. Een beetje jammer. We hadden die kinderen een leukere dag toebedacht. Ze waren in elk geval erg blij om weer thuis te zijn en Jirina kroop zelfs zomaar tegen me aan. Dat doet ze anders nooit. Ik had daar dus wel mijn gedachten over. Die kun je wel raden lijkt me. Ik houd ze maar voor me.

De kinderen waren moe, en wij ook. Eerst zij naar boven en toen wij. Hoewel dat ook steevast wat later wordt dan gedacht. Vanavond dus ook. Het was een drukke dag en ik stierf vande pijn in m’n rug. Dat moest dan maar. Nu lekker slapen. Agnes ligt er al in. Ik kruip er zo bij. Alvast bedenken wat morgen zou kunnen brengen. In ieder geval een belrondje naar wat medische instituten.

De ergernissen Top Tien

dinsdag, 04 mei 2010 15:46

Omdat Agnes (en meer mensen denk ik) het niet zo’n goed idee vinden dat ik hele einden autorijd met 1. uitvalverschijnselen in m’n rechterbeen en -voet en 2. een lading morfinederivaten in m’n lijf waar je een paard misselijk mee zou krijgen, is mijn blik op de weg aardig veranderd. Het is natuurlijk heel anders om naast iemand alleen maar te hoeven zitten dan dat je zelf moet sturen. Ik heb veel meer tijd om op de weg te letten dan wanneer ik zelf rijd. Dan heb ik het veel te druk met andere dingen dan zorgen dat ik van A naar B kom. Met de radio spelen. Kijken hoe de spiegels het beste staan; iets hoger… nee, iets naar buiten en wat lager… Telefoongesprekken voeren. Dat soort dingen. Ja, ADHD hè?
Tegenwoordig, de laatste tijd let ik ook eens op de weg. EN DAN ZIE JE DINGEN!!!! Ik erger me rot de hele weg. Ik ben nog niet goed vertrokken van A of ik zie al groen en geel. Sterker… we zijn nog niet weggereden of het begint al; Uitparkeren is bijkans onmogelijk omdat de een of andere mongool, te beroerd om even een stukje te lopen, z’n auto half op de stoep tegenover de voor het parkeren van voertuigen bedoelde vakken heeft geparkeerd. Hadden we maar een Hummer! Na drie keer steken en ‘na 100 meter rechtsaf en dan direct linksaf‘, ja ho maar tante TomTom… Er doemt een verkeersdrempel op waar de K2 jaloers op is. De beklimming is geen punt, in z’n één met een beetje slip op de koppeling komt iedere auto uiteindelijk wel boven. Op de top van het gevaarte heb je goed uitzicht op de kruisende straat. Links vrij? Rechts vrij? Tergend langzaam, om schade aan voertuig, lijf en leden te voorkomen, laat je je zakken in de peilloze diepte. Zo langzaam dat tegen de tijd dat je je alle vier de wielen weer in het horizontale vlak hebt staan er links en rechts vloekende verkeersdeelnemers naar je staan te toeteren en te middelvingeren.
Nou, dan wil ik alweer naar huis! Maar dat doe je dan weer niet . Nee, dat doe je niet.

Dus rijden we verder. De polder in. Allemaal twee-baans 80 km-wegen. En ja hoor, voor je ontwaar je de eerste al; Een Hyunday Getz, een Suziki Alto, iets bejaarderigs in ieder geval. En ja hoor, natuurlijk, het hoedje rijdt niet harder dan 60. En maar bumperkleven. Tegen onze voorbumper. En gas terugnemen helpt niets. Daardoor gaat het hoedje of sjaaltje nog langzamer rijden. Dan ontstaat er een listige situatie! De ruiten van het het autootje voor je beslaan zienderogen door uitgebroken angstzweet. Vanuit de tegenovergestelde richting komt een vrachtwagen aanrijden. Het indrukwekkende gevaarte rijdt keurig op zijn eigen weghelft. Plots remt het oudje voor je uit alle macht. JEZUS KRISTUS! Je schrikt jezelf het leplazerus en spreekt het ABS maar eens stevig aan! Wat denkt zo’n idioot nou? Dat die vrachtwagen smaller, of de weg breder, wordt als je maar hard genoeg remt? Nee lul! Ze zouden die mensen zonder pardon zo van de weg moeten halen.
Nu wil ik dus echt naar huis! Maar dat doe je dus niet. Wel doe ik nu toch m’n riem maar om.

Inmiddels ben ik goed wagenziek aan ‘t worden. Ik kan niet zo goed tegen meerijden. – Er zijn ook mensen die er er niet tegen kunnen met mij mee te rijden. Maar die snap ik niet. – We zijn ontsnapt aan de polder, we toeren op de snelweg en naderen de eerste tunnel op ons pad. Met een keurige 120 (het navigatiesysteem geeft een indringend piepje naar aanleiding van het overschrijden van de maximum snelheid) zoeven we de tunnel in. Een tikje gas bij en met de zelfde gang wil ‘t naar boven. Alleen heeft niet iedereen door dat je dus wel dat tikje gas bij moet geven om met dezelfde snelheid weer naar boven te gaan. ‘Hallo ABS… bent u daar alweer!‘ We zijn niet de enigen die moeten remmen en aldus ontstaat er weer een file voor de Botlektunnel. We zijn nu toch al tien minuten onderweg en we moeten nog naar Amersfoort.
We zouden nog naar huis kunnen gaan. Maar ja, ik zit niet aan ‘t stuur dus rijden we door.
Het wegdek van de A!5 is zo slecht dat m’n ruggenwervels te keer gaan als een stel sjoelschijven. Ik hoor het klakken als ze elkaar raken. Vooral de rechterbanen die gesloopt zijn onder het geweld van het drukke vrachtverkeer. Dan maar onnodig linksrijden want daar is het asfalt nog wel in redelijke staat. – Waren we maar met mijn auto gegaan! Die rijdt dan wel wat duurden maar wel comfortabeler. – Ergens langs de .A!2 is een blindganger gevonden en die wordt nu geborgen. De Duitsers willen ‘m terughebben want misschien hebben ze nog garantie op ‘t explosief. Omdat daar ter plekke maar één rijbaan beschikbaar is rijden we over Gorkum en de A27. Op welke weg ze in de buurt van Hagestein met wat bruggen bezig zijn. Zijn ze die aan ‘t afbreken om vakantievierende Duitsers tegen te houden? We rijden tenslotte zo de Hollandse Waterlinie in. De riem kon weer af. Erg gevaarlijke snelheden werden niet gehaald.

Ik ben blij als we bij B zijn en ik uit de auto mag. Een sterke bak koffie maakt me weer rustig. Even niet meer ergeren.

Laatst aangepast (dinsdag, 04 mei 2010 18:03)

Fucked Up

woensdag, 05 mei 2010 16:09

Ik heb me in jaren niet zo ziek gevoeld. Akkoord, ik zal best het een en ander verdrongen hebben en tijdens echt slechte perioden zo van ‘t pad af geweest zijn dat ik ‘t gewoon niet meer weet. Maar terug naar nu, of de afgelopen tijd dan toch. Hoe een simpel pijntje in de rug uit kan draaien op, nou een beetje overdrijven dan, een menselijke tragedie. Dat klinkt dan ook wel weer alsof ik ergens op een brug sta. Klaar om eraf te springen. Mmm… dat zou dan niet eens zo overdreven zijn. Als m’n leven niet 200 procent was opgefleurd door m’n relatie met Agnes had het er nu heel anders uitgezien. De constante pijn drijft me over de toppen van m’n incasseringsvermogen. Wat misschien ook kan komen doordat ik moe ben van alles wat me de afgelopen jaren is overkomen.

Na de transplantatie dacht ik dat ik gered was, dat ik m’n leven zo weer op kon pakken en verder gaan. Maar er bleek zoveel fundamenteel veranderd te zijn dat er niets op te pakken viel. Helemaal opnieuw moest ik beginnen. Met niks, met lege handen en een leeg huis. Een leeg leven. Met deze opmerkingen doe ik wel een boel mensen die om me geven en me steeds te hulp kwamen erg tekort maar aan het eind van de dag kwam ik thuis in eenzaamheid. Als enig gezelschap de schaduwen in huis en een kat die alleen om me gaf omdat ik haar eten gaf.

Stukje bij beetje raapte ik de rommel om me heen op en ging ik op zoek naar nieuwe dingen om m’n bestaan weer inhoud te geven. M’n gezondheid ging me sprongen vooruit. Ik vond een baan, ik pakte het fietsen weer op en voelde weer dat ik leefde. Een zomer op het strand. Alles lachte me weer toe en riep; ‘LEEF! Je hebt het verdiend.‘ En geloof me als ik zeg dat ik het geprobeerd heb. Geprobeerd om er alles uit te halen wat erin zat. Wat heb ik ‘t geprobeerd. Misschien wel te hard waardoor ik dingen niet meer zag zoals ze waren. De bril die ik droeg had roze glazen zoals alleen Gaby ze nog mooi vindt. Het enige wat me nog dwarszat was het alleen zijn.

Maar ik dwarrel weer terug in de tijd. Naar m’n verleden wat me voor altijd zal achtervolgen. Hoe ik m’n best ook doe om het van me af te schudden. De pijn en het verdriet erom is nu. Ik draag het de hele dag, zeven dagen per week, met me mee. Het doet van alles met me en niet in positieve zin. Ik ben stil. Zo stil dat Agnes de hele dag vraagt of ik ‘t allemaal nog wel leuk vind. Ze doelt dan op onze relatie. Onze relatie waarover ik alleen maar jubel van binnen. Maar ik kan me voorstellen dat ik een heel andere indruk maak als ik weer eens in mezelf verzonken op de bank zit. En ja, ik weet hoeveel ze van me houdt. Toch vraag ik me met enige regelmaat af wat voor haar de lol van onze relatie kan zijn. Dat ik zo lief ben voor de kinderen.

Het blijft namelijk niet alleen bij rugpijn. de medicatie die ik gebruik brengen een hoop bijverschijnselen met zich mee. Bijverschijnselen die met de duur van het gebruik lijken te verergeren. Het is zelfs zo gek dat Haloperidol, dat in mijn geval gebruikt wordt tegen misselijkheid, zelf ook weer bijverschijnselen geeft. En ik had al last van lichte tremoren in m’n handen. Simpel gezegd ben ik bijna nog zieker van de medicatie dan van de hernia. Waarbij ik moet aantekenen dat ik dit in bed lig te typen omdat ik niet op of neer kan na een kleine verdraaiing.Terug bij af.
Misselijk, tremoren, maag-darmproblemen, hoofdpijn. Je hebt hier kunnen lezen dat ik af en toe nog wel eens wat onderneem. Wat ik hier niet schreef is dat ik daar dan meestal fors voor moet betalen. Een uitje naar Amersfoort, een uurtje vissen met Mathijs… Niks voor niks.
Alles lijdt eronder dat mijn lijf het maar niet wil doen zoals ik het graag zou zien. Met de liefde zit het wel goed. Daar ga ik voor. Alleen hoort bij echte liefde op onze leeftijd ook een prettig seksleven. We zouden nu in de konijnenfase moeten zitten. Ware het niet dat ik door de Lyrica, de anesthesioloog had me al gewaarschuwd, toch een aardige erectiestoornis heb mogen krijgen. Je kunt je voorstellen dat ik daar niet blij van word. Een beetje slappe hap tussen de lakens. Maar goed, met een beetje creativiteit komen we nog een heel eind.

En constant moe van het vechten tegen de pijn. Ik kan de hele dag wel slapen en er zijn dan ook dagen dat ik dat dan maar doe. Dat ik ‘t maar over me laat komen en het even opgeef. Even niet. Even liggen. Me even nergens mee bemoeien. Met als gevolg dat ik dat dan weer ervaar als het me onttrekken aan de dingen die in het gezin moeten gebeuren. Want daar heb ik wel zelf voor gekozen; Een nieuw gezin en alles wat daar bij komt kijken. En het is juist dat gezin dat me op de been houdt in deze voor mij moeilijke tijden. En m’n eigen kroost ook hoor. Die zijn stuk weer erg bezorgd en lief voor me.

Professioneel ziet alles er ook niet zo rooskleurig uit. De baan waar ik ooit zo blij mee was zal er nu ook wel bij inschieten. In juli loopt m’n jaarcontract af. En zoals het eruit ziet wordt dat echt niet verlengd. Nou ja… ik werk al vanaf m’n vijftiende, ga ik toch ook eens lekker steun trekken of zo? Ik zie wel. Ik heb me er maar al bij neergelegd. Het is gewoon niet voor me weggelegd.

Ik sta nu echt wel op een breekpunt. Echter, in de afgelopen jaren heb ik mezelf wel leren kennen als iemand die zich wel weer uit de put weet te werken. Met veel hulp, dat dan wel. Maar ja… wat ben je als mens alleen, zonder hulp van anderen. Het is alleen allemaal even zo verdomd moeilijk. Zo verdomd moeilijk…

Laatst aangepast (woensdag, 05 mei 2010 23:00)

Tse Tse

vrijdag, 07 mei 2010 16:32

Agnes heeft vanmorgen maar het ziekenhuis, specifieker de harttransplantatiepoli, gebeld. Ze maakte zich zorgen. Ze was met Mathijs naar de huisarts geweest omdat het mannetje wat opgezette klieren in zijn hals had. ‘Pfeiffer‘, had de dokter gezegd. Ze maakte me wakker, het was al bijna twaalf uur, en vroeg me om het nummer. Al dat slapen van me, daar was ze wat ongerust over. En nu Mathijs dan Pfeiffer had… Ja, dat slapen. Ik doe bijna niet anders. Ben alleen maar moe. De laatste dagen, het is dat ik van de week om 12 uur bij de tandarts moest zijn en dat ik mezelf had overgehaald nou dan eindelijk eens gezellig een avondje naar Michel en Ellen te gaan, heb ik alleen maar in bed gelegen. Een paar uurtje in de late middag en de vroege avond wakker. Van uitrusten is geen sprake. Ik word er alleen maar duffer van en de pijn in m’n hoofd wordt van dag tot dag erger.
Geen zin in eten, iets te drinken hoef ik ook niet. Laat me maar liggen. Maar dat kan natuurlijk niet. En ik weet het ook allemaal wel; Ik drink te weinig, snoep te veel tussendoortjes en weeg dan ook weer bijna 100 kilo na een tijdje net even boven de 90 op de schaal te hebben gebracht, maag en darmen raken niet alleen van de morfine in de war maar ook van het maar passief een beetje liggen. Is het niet op bed dan neem ik de bank wel voor een groot deel in beslag. – Het is nu bijna 5 uur in de middag en ik heb twee bakkies thee en een koek op. –
Om een uur of twee, zoiets, had ik mezelf zover dat ik op de rand van het bed zat. Op zoek naar een joggingbroek en eeen t-shirt dat ik gisteravond had uitgetrokken en op de grond gegooid. De avond daarvoor was ik zo moe dat ik met al m’n kleren nog aan zo in bed was gekropen. Ik vond eeen joggingbroek en een t-shirt die ik allang in de was had moeten doen, keek er even vertwijfeld naar en trok het toch maar aan. Een diepe zucht en wat gekreun later stond ik beneden. Het was te laat voor een goeiemorgen.
Dan eerst maar eens naar het toilet. Je weet tenslotte maar nooit. Er lag een boekje over het honderdjarig bestaan van Feijenoord. En het wonder geschiedde! Wat nou MicroLax? Na twee bladzijden Feijenoord ging ik af als een dragonder. Fijn, ik was alweer eventjes niet geweest.
Ontdaan van een zware last plofte ik in een stoel. ‘Wil je iets drinken?‘ Ik kreeg toch een kop thee. Met een koek. En later nog een kop thee, die ik zelf zette. Geholpen door het weer bleef ik zitten met een beetje druilerig gevoel dat maar niet weg wilde gaan. Van de kinderen kon ik ook een stuk minder hebben merkte ik. Gewoon even rust. Niet die schreeuwerige kuttekenfilms van Disney XD of wat dan voor rotzooi ook! Fantasieloos en slecht getekend. Van Afred J. Kwak word ik ook een beetje zout, maar de verheerlijking van geweld wat die kinderen tegenwoordig in Full HD wordt voorgeschoteld… Het is tranentrekkend. Nou dat ging dus uit en MTV HD kwam ervoor in de plaats. De kinderen werden gemaand zich boven te gaan vermaken en wonderwel lukte ze dat. Wel een heel half uur. Toen waren ze weer beneden. Hoe deden mijn eigen meiden dat vroeger?

Caroll van de poli belde terug. Ze begreep wel dat Agnes zich zorgen maakte en ik kreeg natuurlijk ook weer de preek dat ik altijd te laat aan de bel trek als er wat is. Ze had de afgelopen tijd ook al gedacht dat ik echt op het randje van m’n kunnen zat. Nou ja, daar was ik inmiddels zelf ook wel achter. Het is dan ook allemaal wel flink tussen m’n oren gaan zitten. En chronische pijn kan gewoon verlammend werken. En alle medicijnen doen me ook geen goed. Waarvan akte. Uiteindlijk was het advies om toch te proberen te proberen wat actiever te worden om alle processen in m’n lijf een beetje op gang te houden en als de consequentie daarvan is dat ik dan veel slaap, dan moet ik maar slapen. Het is niet anders. Ik ben uitgeput. Het zou een gezond mens allemaal al te veel kunnen zijn. Laat staan voor mij. Gelukkig hoefde ik me geen zorgen te maken over het al dan niet krijgen van Pfeiffer. da’s dan wel weer een meevaller.
En dan de lichtpuntjes: die zijn er hooor! Zo hebben we de hand weten te leggen op ‘Stage’ van David Bowie in echt mono en beeldformaat 4:3 met strepen onder in het beeld door een versleten Ampex-band. Da’s nog eens nostalgie. Als ik het goed heb zit de ‘Reality Tour’ in de pijplijn. En dan moet ik opeens aan Maarten V. denken. Aan de goede tijden in de Hartelborgt. De lol, het pionieren. De bestorrming van de PABO in Breda. Zulke tijden komen vast wel weer. Het is alleen nog even verder zoeken.
Laatst aangepast (vrijdag, 07 mei 2010 19:01)

Rectificatie

vrijdag, 07 mei 2010 19:05

Agnes laat me noteren dat ik vanmiddag pas om half vier beneden was. Daar was ik me niet van bewust.

SMILE!

zaterdag, 08 mei 2010 19:55

Een Prodent Smile op mijn gezicht toveren. De tandarts is bezig met de ultieme, maar schijnbaar tot mislukken gedoemde, poging daartoe. In etappes vult hij de gapende gaten, hier en daar afgewisseld met een wortelkanaalbehandelingetje hier en wat tandsteen hakken daar. De man en zijn bijzonder lieftallige assistentes (Al een goede reden om naar de tandarts te gaan!) hebben het er maar druk mee en gaan dan ook een keer of vijf per jaar op vakantie! Vandaar dat ik aankomende week gelukkig even niet hoef. Telkens die verdovingen. die zijn wel lekker hoor, niks doet meer zeer of zo. Je krijgt er alleen van die lekke lippen door. Eten gaat moeilijk dus dacht ik van de week slim te zijn en om toch wat naar binnen te krijgen een soepie te nemen. Lekker… tomatensoep, dat zouden meer mensen moeten doen. Echterrrrrr… ik had net een mooi (en hoofdzakelijk wit!) T-shirt van Agnes gekregen. En dat had ik aan. Oh jee! Als dat maar goed zou gaan. Ik had er weinig vertrouwen in maar had wel behoorlijk trek in ‘t soepje gekregen.Zo zat ik midden op de dag met ontbloot bovenlijf tomatensoep te eten. Een handdoek binnen handbereik. En niet geknoeid
Nou, die tanden, dat wil wat en de hele afhandeling gaat nog wel even duren. Tot die tijd houd ik m’n kaken maar een beetje op elkaar. Ook wel lekker rustig.
—
Vandaag ben ik weer even de deur uitgeweest. M’n rug doet nog wel erg zeer. Maar ik wilde er even uit. En er moesten boodschappen gedaan worden. Ik was redelijk op tijd, nu wel voor half twaalf, uit m’n mandje en tegen mijn idee om het rustig aan te doen stond me al snel te scheren. Ik bekeek het resultaat in de beslagen spiegel. M’n kin en wangen stonden in schril contrast met m’n haardos, een totaal verwilderd gebeuren. Om een penetrante lichaamsgeur te verhullen, afspoelen lukt niet meer, ook nog even onder de douche. De gedachte maar eens een knipbeurtjee bij de kapper te laten doen. De kapper nam de telefoon niet op. Helaas. Ik wilde wel naar mijn vaste adres; Sissors. Nou ja, jammer dan. Dan maar alleen naar de Lidl, misschien hadden ze daar nog wat leuke dingetjes. Ik word altijd erg hebberig bij die rekken met non-foodaanbiedingen. De folder hoort bij mijn favoriete brievenbusvulling.

Eenmaal in het winkelcentrum bleek de kapper wel open. Dus, in plaats van me te gaan naar de Xenos en weet ik veel waarheen of, zoals Agnes bedacht had , te wachten op een muurtjee bij de fontein, zat ik plots toch in een kappersstoel. Ja, toch wel lekker als er iemand zo aan je hoofd zit te frutselen. Mijn grijze lokken dwarrelden al ras naar de vloer. Een kort fris koppie bleef over. Het was snel klaar, Agnes had haar kooprondje gedaan en zat te wachten. Op een muurtje bij de fontein. Ondanks het dragen van m’n orthese deed het lopen behoorlijk zeer in rug, been en voet. Ik wilde wel snel naar huis maar de boodschappen moesten nog. Ik sleepte me nog door de Lidl en besloot met Jirina dat we vanavond lekker hamburgers gingen eten. Hier en daar gooide ik wat in het winkelwagentje en sjokte achter Agnes en Jirina aan. Het was niet druk. Al snel zat ik in de auto terwijl de meiden de spullen inlaadden. En toen naar huis hoor.
Later ben ik nog even teruggegaan naar het winkelcentrum met Iris. Die wilde aardappelkroketjes. En Cornetto’s! Ha… lekker! Dat was een kort rondje en m’n bijna laatste actie voor vandaag. Ik heb de hamburgers nog gebakken en daarna ben ik lui op de bank geploft. Klaar voor eeen rustig avondje op de bank. Een muziekie, een boekie en een beetje kletsen. Even geen TV maar rust. Ook al is ‘t maar voor heel even. De TV staat nu weer aan. The Princess Diaries. Dan maar weer computeren.

Laatst aangepast (zaterdag, 08 mei 2010 21:12)

Verkeerd verbonden!

zondag, 09 mei 2010 19:21
‘Wie heb ik aan de lijn? Hallo hallo‘ Teleromeo? Josje zelf?? Om te zeggen dat het tegenviel zou niet aardig zijn. Het was Caroline. Maar niet m’n zus. Geheel onverwacht had ik Caroline T, trouw digitaal hartklachtengenootje, om niet te zeggen vriendin, aan de lijn. Ik was zo verbaasd, dat het een zeer kort gesprek bleef. Nou waren we ook druk bezig met de hond. Het beest had een teek en ik wilde dus zus Caroline, expert in dierenlief en -leed bellen. Nou, misschien trek ik nog wel eens de stoute schoenen aan en bel ik een keer niet per ongeluk. We hadden elkaar nog nooit gesproken en Caroline van Fred, zoals ze in m’n telefoonboek staat, schrijft niet alleen heel aardig, zo klonk ze ook.
dat was dus het begin van mijn dag. Even na vieren. Ik was weer pas om half vier uit m’n bed en beneden. Ja, sorry hoor, maar het is nou eenmaal zo. Overal doorheen geslapen. Onvermijdelijke herrie vande kinderen, maar ook de verschillende pillenwekkers. dat schiet natuurlijk niet op want nou zit ik te verrekken van de pijn in m’n rug. En van Agnes, hoe streng, mocht ik niet in één keer dan maar 80 mg morfine nemen. Damn… Gek hoor. Nee, het is maar goed dat ik niet alleen ben, want anders had ik dat gedaan. Geloof me maar.

Het was wel een cybersociaal restant middagje. Niet veel later raakte ik verstrikt in twee chats met Petra van de vliegtuigjes en comediant Louis (AKA Louke) Ik kan dat niet toch. Raak er helemaal van in de war. En dan tezelfdertijd ook nog bezig met m’n weblog. Nee dat trekken m’n grijze cellen niet. Maar wel gezellig. Even digibeppen over van alles en nog wat.
Wat er van de dag overbleef was toch wel gezellig. Ondanks moederdag (Ja, je kunt moeilijk alleen mama een ontbijtje brengen, dus dan ‘papa’ Rob ook maar. HAHA!) liep iedereen rond in ouwe zooi, was Agnes toen ik wakker werd druk bezig met het uitruimen van de Augiusstallen die de kinderen hadden gemaakt van hun kamertjes en nam ik zelf ook niet de moeite om meer aan te doen dan m’n campingsmoking.
Aan het eind van haar drukke werkdag kwam Iris ook nog aanwaaien. Ze had honger en gelukkig voor haar was er nog eten genoeg over. Gebakken aardappeltjes met sla en rollade. Beter dan een broodje vond Iris ook. Agnes en de kids gingen de hond uitlaten in de Ravense Hout en de kat eten geven.
En dan de avond. Het is vakantie en ja, dan raakt de regelmaat er een beetje uit. Dit heeft nogal wat gekissebis als gevolg. Half tien naar bed is dan veel te vroeg volgens jongetjes die normaal om half negen al hoog en breed in hun bed horen te liggen. En dan begrijp ik kinderen an 10 niet zo goed. Het heeft zoveel voeten in aarde tot Mathijs onder de douche staat, dat het reclameblok waarin hij dat had moeten doen allang voorbij was. Ja. jammer joh. Klaar met douchen, eindelijk, was ‘Wegmisbruikers’, dat hij zo graag wilde zien, voorbij. Afgelopen. Passé. Fini. Ja, en dan naar bed. Volgende actie. Pfffff…. ik heb Agnes zo’n beetje voor het eerst flink boos zien worden. Kinderen???? Doe mij er nog tien.

Morgen moet ik met Iris naar de neuroloog in Dirksland. Ik moet er zelf ook zijn. Dus dat kwam mooi uit. De rit erheen en terug kan nog wat worden. De Giro dd’Italia doet VP en Goerree- Overflakkee aan. En dus is er de weg die ik moet gaan een behoorlijke lange tijd afgesloten. We zien wel. Nou ga ik Peter R. kijken en wat nieuwe MP3-tjes in m’n telefoon plakken. Voor morgen.

Tot morgen!

P.S. Ik vind ‘t nog steeds bijzonder hoe de muziek die ik net in m’n telefoon heb geplempt zo, zonder draadjes, uit de speakers van m’n autoradio komt. ( Ik heb Iris snel naar Oudenhoorn gebracht.)

Laatst aangepast (zondag, 09 mei 2010 23:29)

Giroroze

maandag, 10 mei 2010 21:20

Iris en ik. Agnes maakte dit plaatje terwijl we zaten te wachten tot de renners van de Giro d’Italia voorbij zouden komen. Ik wilde eigenlijk niet mee. M’n dag had alweer te lang geduurd. Al vroeg was ik op pad vandaag. Mathijs moest bloed af laten nemen in het huisartsencentrum. Agnes zou met hem gaan maar Mathijs had toch wel graag dat ik ook meeging. Wakker was ik toch al en ja… ik kan me natuurlijk niet overal aan onttrekken. En als zo’n kereltje dan aan je vraagt om mee te gaan naar iets waar hij roch wel erg tegenop ziet. Wat moet je dan als reservepapa? Meegaan is dan het enige. Er is al een papa die hem steeds laat zitten. Laat ik er dan niet nog een zijn. Met een grapje en een grolletje viel het prikgebeuren reuze mee.
Er was nog net tijd voor een bakje koffie, dat ik overigens afsloeg, en toen kon ik de deur weer uit. Eigenwijs als wel vaker en het thuiszijn van de kinderen in consideratie nemend, had ik verzonnen zelf naar Dirksland te rijden. Naar de neuroloog. Iris moest ook bij de neuroloog zijn. Die haalde ik dus eerst op. Ik zei nog dat als het niet meer zou gaan ik Iris wel verder zou laten rijden. Dat vond Agnes niet zo’n goed plan. Iris heeft haar rijbewijs nog niet. Maar ze kan wel lekker rijden. Zelfs fileparkeren met een aanhanger. Dat kan ik zelfs niet! Op zich was het zelf rijden, dat ik normaliter verfoei wel lekker. Inhalen gaat wel heel erg makkelijk met de opgeflufte Fiat. Da’s dan wel weer lachen. De voortdurende pijn in rug, bil en been was dat echter niet. Verre van dat. En dat was dan nog maar de heenreis.
De rugpijn van Iris bleek niet door iets neurolgisch veroorzaakt. En ik was onverrichter zakee gekomen. Daar was ik vroeger heel erg boos om geworden. Maar daar had ik echt geen zin meer in. Ik ben het moe. En ik was niet helemaal voor niks gereden. Voor 50% maar.Snel terug naar Hellevoet. En met snel bedoel ik snel. Ik knalde met ruim honderd door de polders van Goeree-Overflakkee en eenmaal op de N57 ging de wijzer van de kilometerteller over de 120. Maar dat ding overdrijft. En het ging zo makkelijk, fluisterstil zoevend over het asfalt. Hoe blij ik was uit de auto te kunnen kruipen. Hoe onverantwoordelijk om zo’n ritje te maken.
Daar zat ik dan. Gauw morfine erin en uitzoeken hoe ik nog een beetje kon zitten. Maar ik hield me groot en deed vrolijk en nam een broodje. Dit is toch kut jongens.
Vandaag kwam de Giro dus langs en dit wilde heel Hellevoet niet missen. Heel Hellevoet? Ik hoefde niet zo hard. ‘Ga nou maar even‘, zei het eigenwijze stemmetje in me. Agnes nam een klapstoeltje voor em mee en zo fiesten we de paar honderd meter naar de hoek van de Nijverheidsweg en de Kanaalweg waar we de renners de hoek om zouden zien gieren. Het viel allemaal een beetje tegen. Het stelde niet zoveel voor en het was koud. En ik had spijt dat ik mee was gegaan. Met z’n allen zoiets doen was dan weer wel leuk. Maar om nou te zeggen dat het de pijn die het me op heeft geleverd waard was? Nee, niet echt.
We aten kliekjes, lekker makkelijk, en toen had ik het echt wel gehad. Gelukkig waren de kinderen lief vandaag. Anders had ik het niet getrokken.

Morgen naar de neurochirurg. Hij mag me wat mij bettreft gelijk houden! Ik ben kapot! Het blijkt elke dag toch steeds een beetje erger te kunnen.

Laatst aangepast (maandag, 10 mei 2010 22:09)

Toch opereren…

dinsdag, 11 mei 2010 16:51

Vandaag heb ik toch echt even moeten janken. Nee, niet per se omdat ik naar de neurochirurg moest. Het bloed afnemen, als ik daar nog maar een spiertje om zou verrrekken, nee, dat was het ook niet. En ja, dat dan weer wel: om de hele situatie zoals die nu is zou ik inderdaad wel kunnen janken. Om bij het begin te beginnen. Gister was fysiek al een kutdag. Aan het eind van de middag wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Half wakend, half slapendben ik de nacht doorgekomen en het was dan al om te janken toen de wekker vanmorgen ging. Nou deed echt alles me zeer. Tot aan m’n ballen toe. Hangen, zitten, liggen, staan… niets bracht verlichting. En ik moest toch in de auto naar Rotterdam. Nee, niet zelf rijden, dat maar even niet. Ik liet me rijden. Agnes regelde toezicht voor Mathijs en op het randje van op op tijd zijn vertrokken we naar het EMC. Het EMC, het Clara, Van Weel Bethesda.. je zou er het heen en weer van krijgen.

Vandaag dus het EMC, op ontdekkingsreis naar weer nieuwe afdelingen verscholen in grauwe gangen overdekt met grauwe systeemplafonds. Het klinkt chic, ‘assistent-neurochirurg’. Maar je zit gewoon verstopt in een hok. Ik vond de dokter terwijl Agnes de auto ergens in de spelonken van een overvolle parkeergarage parkeerde. Op een heel aparte manier, zoals ik later merkte. Ik moest, hoe kan ‘t ook anders behoorlijk lang wachten totdat mijn naam geroeepen werd. Waardoor de vraag bij me opkwam waarom er toch altijd van die hufterige stoeltjes in wachtkamers staan. Ben ik dan de enige met rugklachten die bij de neurochirurg komt?

Het spreekuur liep flink uit. Maar dan wel nadat Agnes, die 1. de weg naar de ingang en 2. de juiste poli had gevonden, en ik naar beslag hadden gelegd op de tijd van de dokter. En jawel hoor, het van Weel Bethesda had mijn ‘dossier’ opgestuurd naar het EMC. Nou, dossier? Voor ‘m op z’n bureau had de dokter een map met daarin de CD-ROM met de digitale beelden van mijn rug liggen. Zo kon ik voor de zoveeelste keer het hele verhaal doen. ‘Hoelang heeft u al last van pijn?’ ‘Waar doet ‘t zeer?’ ‘Is het uw linker- of rechterbeen?’ ‘Oh u bent al een keer aan een hernia geoopereerd?’ ‘Oh, al twee keer?’ ‘Loop eens heen en weer?’ ‘Kunt u bukken?’ SJESUS GRISTUS NOG AN TOE!!!!!!!!! Ik had m’n Ritalin vergeten en zat me behoorlijk op te fokken. Daarna kreeg ik voor d zoveelste keer ‘t verhaal over de risico’s. en dat het wel eens vanzelf over zou kunnen gaan. En dat ik vanwege mijn HTX een groter risico loop met operaties. Ja… dat wist ik onder de fucking hand wel. En ik werd boos! En verdrietig. Nou, hij ging liever niet voor een operatie. Nou, ik dus wel.
De assistent-arts-neurochirurg-in-opleidng-weet-ik-veel-wat- zijn-positie-in-de hiërarchie-is ging maar in overleg met zijn baas na mijn wat emotionele doorbraak. Tijdens zijn afwezigheid, Agnes en ik moesten even wachten in zijn bushokje, moest ik wel even huilen van ellende. Weer soebatten en het gevecht aangaan. Ik ken de statistieken toch. We hebben internet hoor. Gezeik! Gezeur. Gedoe… De tranen waren opgedroogd toe de dokter weer binnenkwam. Na ampel overleg waren de medici tot de slotsom gekomen dat er dan toch maar een operatie moest komen. Hè hè… Er werd gelijk werk van gemaakt. Er werd nog wel een slag om de arm gehouden door nog een afspraak voor me ter maken met het pijn-team van het EMC. Vervolgens kon ik meteen door naar de poli anesthesiologie en bloed afnemen. Het leek net of er wat gebeurde.
Zo was het wel een lange dag. En m’n rug deed maar zeer. Want geen pillen bij me. Een dame achter een balie bood me nog heel lief een paracetamolletje aan. Hahahahahahaha…. ja… Ik lachtte niet hardop maar bedankte haar beleefd. Toen alles achter de rug was konden we terug naar de auto. Ja, ik zou wel even de parkeerautomaat afhandelen terwijl Agnes de auto haalde. Nee dus. Als je je auto bij het EMC in de parkeergarage staan er wel overal borden naar de ingang , maar niet terug naar je auto. En dat in dat doolhof onder het EMC. Agnes was dus bang de auto niet op eigen kracht terug te kunnen vinden. Ze vreesde volledig te verdwalen. Moest ik meelopen. Ja fijn.

We hadden wel honger gekregen en legden onderweg nog maar aan bij de Mc-Drive. Wat vlees op een klef broodje en een milkshake en toen als de brandweernaar huis. We waren de avondspits net voor. Ik was het zo zat. Agnes haalde eten bij de toko. En toen vond ik ‘t mooi.

Ik lig nu op de bank en denk er over om zo een uurtje onder de zonnebank te gaan met muziek op m’n kop en verder niets. Een en ander op een rijtje krijgen. Er gloort weer een sprankje hoop aan de horizon. Maar ik denk meer aan een mirage in de woestijn. En ik maar roepen… Help!

De geleerden zijn eruit. Was de assistent gistermiddag tijdens het consult niet zo happig om tot opereren over te gaan. Vanmorgen leek het tij gekeerd. Ik werd gebeld door een mevrouw van de afdeling neurochirurgie: ‘… U krijgt nog een brief, maar volgende week donderdag wordt u opgenomen. Ik bel even zodat u vrijdag met de bloedverdunners kunt stoppen. …’ Oké… dit moest even bezinken. Zo lig ik me boos en zorgen te maken en zo slaan ze in het ziekenhuis om als een blad aan de boom, Een goeie manier om mij uit m’n structuur te laten donderen. Met een klap. En ze belde me nog wakker ook. Ik denk dat de baas nog eens even goed naar de scans heeft gekeken en toen wel zag dat het mis is. Op twee niveaus zit de boel goed fout.

Ik ging maar eens rechtop zitten. Dan maar naar beneden. Daar zaten Agnes en de kinderen nog van niets te weten. had ik ook eens een nieuwtje. En wat voor een nieuwtje. Agnes zat me een beetje ongelovig aan te kijken. Ontdaan zelfs. Ja, nu was het opeens wel heel echt en kwamen ook de risico’s levensecht te voorschijn. Want om eerlijk te zijn, ik maak er dan wel eens grapjes over, de kans dat Agnes over twee weken een rolstoeel mag duwen is aanwezig. Of dat ons sexleven een negatieve impuls krijgt. Dat soort dingen. Dat ze me niet meer hoeft te trekken maar mag duwen. Ja zeg… daar ga je toch geen grapjes over maken! (Waarom niet?) Dat je nooit meer zegt: ‘Ik voel me klote!’

Nee, alle gekheid op een stokje. Ik ben er wel bang voor. Ik heb al twee operaties gehad en weet dus wat me te wachten staat. En dat is niet om te lachen. Hoewel? De laatste keer in Goes had wel wat weg van een weekje weg met een paar maten. Jeetje hé, da’s al wel lang geleden. Maar wat hebben we toen gelachen. Zoals al aangehaald zit het risico erin dat, mocht de chirurg iets bibberen, je piemeltje alleen nog maar geschikt blijkt om mee te plassen. En toen kwam de fysiotherapeut. Met een stagiaire. Centerfoldmateriaal. ‘Zeg’, vroeg één van m’n kamergenoten aan die fysiotherapeut, ‘Ik heb wel eens gehoord dat je door die operatie impotent kan worden. Klopt dat?’ Ja, dat was dan wel weer zo volgens die man. ‘Kan uw stagiaire daar dan niet een leuk testje voor verzinnen?’ Wat liep me die man kwaad weg zeg. Maar even later was hij weer terug. Had hij uit een boek tamelijk expliciete plaatjes gekopieëerd waarop uit de doeken werd gedaan hoe je met rugklachten nog het beste een nummertje kon maken. Die hingen we dus boven onze bedden. Wat de zusters dus niet zo leuk vonden aof op prijs konden stellen.
Maar met zusters wisten we wel raad. De zuster die nachtdienst had (toen liep je in de zorg nog zo’n vijf nachtdiensten achter elkaar) presteerde het om ons de nacht na de operatie, we sliepen net door flinke doses slaapmiddelen, wakker te maken om ons van ligpositie te laten veranderen. Ja, dondert op! Na, twee dagen waren we mobiel genoeg om door het ziekenhuis te paraderen met behulp van stevig leunen tegen de deur. De vier pinguins werden we genoemd. Je mocht toen ook nog roken in het horecagedeelte. Daar haalden we een asbakje, gevuld met peuken. Die stond dus de volgende ochtend op tafel in onze kamer. Alwaar de ochtenddienst hem aantrof. ‘Hoe komen jullie daar aan? Hebben jullie zitten roken?’ klonk het bestraffend. ‘Ja, en die asbak hebben we gekregen van de nacchtzuster. We konden niet slapen en hadden trek in een peuk.’ ‘s Avonds kwam de nachtzuster weer op en aangezien we vlak na de zusterpost lagen, konden we de ruzie die ontstond goed volgen.

Maar ja… het is niet altijd feest.

Vandaag was een slappe dag. Een beetje zwartgallig afgepeigerd op bed liggen totdat ook dat zeer deed. Ik had de kinderen beloofd Vietnamese loempia’s met ze te maken voor de verjaardag van opa morgen. Dat is vanavond nog wel gelukt. Dat was niet zo moeilijk en die gasten hadden weer even iets te doen. Natuurlijk hebben we er alvast een paar geproefd. Opa en de visite zullen ze ook wel lekker vinden. Door de kleinkinderen gemaakte loempiaatjes smaken altijd.

Ik ga een week zenuwachtig zijn en heb het verder allemaal niet zo op een rijtje. Eén ding is zeker; Saai is het hier nooit.En Agnes… het komt echt wel goed meisje.

Laatst aangepast (donderdag, 13 mei 2010 12:41)

Poep

donderdag, 13 mei 2010 22:48

Zal ik af gaan tellen! Nee, laat ik dat maar niet doen. Gewoon nog maar verder gaan. Vandaag nog maar even op ‘t gemakkie dan. En nou ik toch over ‘gemak’ begin. Erg gemakkelijk ging het me niet af vanmorgen. Op het gemak. Ik moest wel. Maar ik kon niet. Afgaan bedoel ik. Ik ga natuurlijk regelmatig af. Maar dan als ik weer eens iets stoms doe. Je zal een kip zijn en aambeien hebben. Nou, zo voelde het wel. Ik denk, ik had nog geen horloge om, dat ik een kwartier op de pot heb gezeten om me te ontlasten. Wat dus wat lastig ging. Allemensen.
Door de morfine en het niet bewegen hebben mijn darmen het werk zo’n beetje stilgelegd. En zo is er een behoorlijke spijsverteringsopstopping ontstaan. Wat er van boven ingaat komt er vanonder niet uit. En waar laat je alles dan? Nou, gewoon, in een enorm opgezette buik. In darmen die de congestie eigenlijk niet meer aankunnen. In een maag die ijverig probeert de boel dan maar weer langs boven naar buiten te werken. Dus geregeld overgeven, ‘s nachts oprispingen en wel zo dat m’n maaginhoud zo’n beetje m’n luchtpijp inloopt. gatver, Wat goor! Smerige hoestbuien.
Dat moet natuurlijk wel over zijn als ik geopereerd word. Ik zou verzuipen in m’n eigen kots. En dat moeten we niet hebben. De movicolon moet maar even heel goed in het zicht gezet en bijbesteld worden. Desnoods dan maar een miniklysma . Die heb ik al in huis. Ja, ook niet lekker… maar wat moet ik?

Vandaag was opa Koos jarig. Agnes en de kinderen gingen daar vanmiddag heen en lieten mij maar op de bank liggen. Zo lang opzitten en pootjes geven zag ik eerlijk gezegd niet ziteen dus was ik blij toen Agnes voorstelde me voor het eten te komen halen. Het duurde niet lang voor ik enthousiast in slaap viel.
Het door ons gemaakte ten viel goed in de smaak. We hadden eer van ons werk. Zelf hield ik me in qua opscheppen. Het was toch nog even gezellig. Het leuke van een nieuwe relatie is ook dat je ook weer nieuwe leuke mensen ontmoet. Om 8 uur bespeurde Agnes toch wat scheurtjes in mijn vrolijke buitenkant waaar de pijn doorheen kwam. We gingen naar huis. Terug naar mijn bank. Liggen.

Ach, zo moet het dan maar een beetje. Het is nou eenmaal zo.

Laatst aangepast (donderdag, 13 mei 2010 23:30)

Verlichting

vrijdag, 14 mei 2010 17:38

En zo was het zo maar laat. Weer laat. Vakantie. De kinderen nog laat op. Dus voordat we alleen zijn, en de rust teruggekeerd, is het zo al tien uur en zijn we allebei moe. Agnes van al het achter alles en iedereen aansjouwen en ik… ik … nou ja… ik ben sowieso moe. Er rest dan nog maar één ding. Naar boven en naar bed. – You and me baby are nothing but mamals. So let’s do it like they do on the Discovery Channel – Om dan moe en voldaan in de kussens terug te zinken. Voor heel even bevrijd van de scherpe randjes van m’n rug. Een liederlijke dosis endorfine deed z’n werk. Kortstondig, maar alles bij elkaar gaf het op velerlei fronten aardig wat verlichting. En toen mocht het licht uit. Tijd voor een goed gesprek in het donker. En gesprekken duren bij ons vaak lang.
Over de kinderen. Op de verjaardag van opa, gisteren, was Mathijs opeens heel erg knuffelig met me. Ik zat op de bank en de tjijd dat ik er was week Mathijs niet van m’n zijde. Dat was wel lekker rustig. Maar wel opvallend. En stof tot nadenken. Misschien vindt ‘ie me gewoon wel lief. Een tijdje geleden was Mathijs M. , m’n oude mentorkindje op het MKT, tegengekomen in het zwembad. Ze kenden elkaar nog van vroeger. M. stond op een foto die Mathijs me had laten zien. Dat ik de stiefvader van Mathijs ben, dat vond M. wel een ‘boks’ waard. Blijkbaar had Mathijs een goede leasepapa te pakken. Die erkenning vind ik dan wel leuk. Daar durf ik dan wel voor uit te komen. Van die in zekere zin vaderbeperkte kinderen. Die zijn toch altijd wel op zoek. Naar iets. Iemand die aardig voor ze is, naar ze luistert, als het moet op hun kop geeft (maar niet lang boos blijft), leuke dingen met ze doet. Ik beloof m’n best te doen.
Met de kinderen begint ook alles een plekkie te vinden. Daardoor durven we ook wat meer plannen voor een onzekere toekomst te maken. We raken al goed aan elkaar gewend. Zelfs de hond zijn we langzaam aan de kat aan ‘t laten wennen. We, Agnes en ik, zijn er zeker van dat we met elkaar verder willen. En de kinderen hebben geen bezwaar tegen de ontwikkelingen die we voor ogen hebben. Van hen mogen we morgen al gaan samenwonen. Maar zover is het nog niet. Dat gaat nog wel even duren. Ze zullen nog even geduld moeten hebben. En da’s moeilijk. Gezien de huidige situatie kan het alleen maar leuker worden. We doen het rustig aan en lopen niet te hard van stapel.

Het slapen was dus laat, maar wel lekker. Omdat mijn darmen eindelijk eens goed geleegd waren lag ik niet de hele nacht half wakker van de buikpijn en bijkomende verschijnselen. Ik werd dan ook pas wakker van m’n telefoon die aangaf dat ik aan de pillen moest. En eerlijk gezegd voelde ik me redelijk uitgerust. Een verwarrende sensatie. Oké, misselijk, na de eerste beweging een zere rug. Maar toch. Agnes was er al uit. Die had een afspraak. Die had een ‘pitchtalk’ met een advocaat. Plassen. Twee trappen af. Ja, kijk, in m’n eigen huis pis ik gewoon inde douche. In het putje met de kraan open. Ja, dat ga ik bij Agnes thuis niet doen natuurlijk. Met een lege blaas en goede moed sleepte ik me weer naar boven. De zonnebank stond al klaar voor gebruik. Mmmmm…. even bakken. Dat ik da’lijk met een gezond kleurtje in het ziekenhuis lig zal ik maar zeggen. Lekker belangrijk. Na een half uurtje zonder gele Zeeman was het wel de vraag of ik er curry of mosterd op wilde. Es war mir Wurst! Nog heel eventjes nasudderen op een laag pitje.
En dan douchen. Ware het niet dat de combiketel kuren heeft. GEEN WARM, laat staan heet, WATER! Godverdegodver. Stond ik daar in m’n blote reet te bibberen naast een straal steenkoud water. Nee, lekker. Ik probeerde greep ter krijgen op m’n teleurstelling en gaf het idee van douchen, ondanks mijn inmiddels niet meer zo fris zijn, maar op. Dan maar koffie. Of thee. Benden op de bank hoorde ik de ketel aanslaan. Pfffff……. Kutding. Nou, ik vond het wel even best. Mail en Hyves checken en toen kwam Agnes binnen. Met goed nieuws. Ik kom m’n revalidatietijd wel weer door. Het douchen kwam er ook nog van. Fris en in korte broek verliep de dag zonder verdere noemenswaardige gebeurtenissen. Het was rustig. Mathijs was bij een vriendje logeren en kwam pas na het eten thuis. Een muziekje in plaats van tekenfilms. Eten. dag vrijdag! Ik ga eens kijken wat er op de LCD is.

Laatst aangepast (vrijdag, 14 mei 2010 20:20)

foodfuck

zaterdag, 15 mei 2010 16:59

Vandaag een blog met een persoonlijk tintje.

Hallo Dyane,

De currywurst (Oost-Duits volksvoer #1) van gisteren was je niet zo goed bevallen. Nou ziet eten er vaker niet zo smakelijk uit als dat het smaakt. Sommige dingen kun je dan ook maar beter met je ogen dicht eten. Toch zijn er mensen die denken dat je hele tijdschriften kunt vullen met plaatjes van eten. Vooral Engelsen zijn hier goed in. Dat is raar wantt de Engelse keuken is om te huilen. Zolang het vet en veel is vinden Britten het heerlijk. Op de website van GoodFood trof ik het plaatje aan dat hierrboven staat. Een typisch Engels ontbijt. Nou dat ziet er natuurlijk niet uit. Wiitte bonen in tomatensaus, kipnuggets, bacon, een rauw ei, toast en worst versierd met champignons! Wie heeft dat verzonnen? En dan heb ik het nog niet over haggis gehad. Je wordt al onpasselijk als je het recept leest! Maar ja, dat moet je gewoon niet willen doen.
En ja, waar vind ik dan die plaatjes? Wel eens van internet gehoord? En ik heb natuurlijk een neus voor ranzigheid. Nu moet ik wel bekennen dat dit Engelse ontbijtje wel een beetje gemanipuleerd is. Oorspronkelijk lag er maar één champignon op het bord. Ik heb deze foto al een keer gebruikt in m’n blog.
Vandaag eten we hotdogs op z’n Frans. ‘Ja, dat kan bijna niet anders‘, wou je zeggen? (Het is maar goed dat ik de kijkwijzer op m’n frontpage heb geplaatst.) Eten is dus eigenlijk best een smerige bezigheid. Maar ja, het kan zo lekker zijn. Oh, m’n broodje is klaar!

Groetjes van Rob.

Laatst aangepast (zaterdag, 15 mei 2010 17:55)

Je schrijft éen blogje voor één speciaal iemand en kijk eens aan; Ik heb er direct weer een vriend(-in) op Hyves bij! Waar een weblog al niet goed voor is. It’s so easy! Dit werkt beter dan al die datingsites waarbij ik me heb ingeschreven. Gewoon een etalage helemaal voor jezelf. Een weblog! Bij mij heeft het gewerkt. En ik heb mezelf niet eens mooier voorgedaan dan ik ben. Alle tekortkomingen, gebreken en defecten uitvoerig besproken en beschreven. En toch houdt ze van me. Met hart en ziel. Het streelt m’n ego en houdt me overeind. In bange dagen.

Nou ja, bang? Ik laat m’n leven niet meer door angst regeren. De ritalin voorkomt dat ik over van alles en nog wat loop te piekeren, dus… rust. in m’n hoofd. Natuurlijk maak ik me zorgen. Vooral over de komende operatie. Dat is zorg #1. Donderdag om 11 uur moet ik er zijn met m’n verschoninkje en en tandenborstel. Vrijdag opereren. Ik ben er niet echt gerust op. Als het tniet goed gaat wil ik wel zo’n mooie sportstoel. Beetje werken aan m’n bovenarmspieren. Zo erg zalhet wel niet worden. Het doet even pijn, maar daarna loop je weer al een kieviet. (‘Ik ben Rob Oosterboer, ik ben 47 jaar en ik doe roadrunner na!‘) vorige twee keren wel tenminste. En drie keer is scheepsrecht, dus na vrijdag ben ik er gewoon klaar mee. Kan ik weer met zware dingen sjouwen (hoef ik gelukkig ook niet meer zittend te plassen), leuke dingen doen met de kinderen, echt fietsen! Misschien dat er deze zomer dan eindelijk de fietstocht met Iris naar Caroline komt. Die heb ik in m’n hoofd al twintig keer uitgezet, maar door omstandigheden kwam het er nooit van. – Langs de Lek, door Schoonhoven, Lopik, Vianen, Houten, Driebergen en dan ben je al bijna in Austerlitz. Met Rotterdam wegsmokklen zo’n 60 kilometertjes. Ik wil ‘t zo graag!-

Het komt allemaal wel, alleen komt er steeds iets tussen. Vandaag kwam er lekker niks. Slapen tot een uur of half 1. Zonnebankje. Ik krijg al een aardig kleurtje. En het is wel lekker relaxen natuurlijk. Omhuld door de warmte, een prettig muziekje op het hoofd. Het is net of ik eventjes helemaal nergens ben. Zwevend in tijd en ruimte waar niemand me stoort en ik even alleen met mezelf ben. Ik kan m’n hoofd dan lekker leegmaken terwijl ik langzaam verbrand.
Vannacht had ik weer slecht geslapen met veel maagzuuroprispingen. Een keer eruit om te plassen. Ja, het was weer zo’n nacht. Ik sla ze liever over. De hele naccht zo’n ziek gevoel. Misselijk. Bah hoor! Toen ik eindelijk beneden kwam bleek Eric gebeld te hebben. Die moet ik maar even terugbellen dan.
Eigenlijk heb ik de hele dag zitten niksnutten. En dat terwijl Agnes druk was met wassen en strijken. Ja, dat kan ik dan weer niet. Ze heeft ook helemaal niks aan me. Nou, bijna helemaal niks dan. En daar komt niks van met de hele dag die kleine snuiters om ons heen die bij de minste of geringste dreiging van een kleine aanrraking of een kusje reageren alsof we liggen te wippen op het aanrecht. Tsja, in mijn beleving is het heel normaal dat je elkaar ook wel eens als papa en mama, of mama en haar vriend, zo af en toe een knufffel of een kusje geeft in het voorbiijgaan. (‘Ahhhhh…. ik kan jullie zien in het ruitje van de oven!!! ….. Ahhhhhhhh!!!!!!!’ – Sla je een arm om elkaar heen! Doe effe normaal! Pffff…. vermoeiend hoor. -) Of tegen elkaar aan op de bank zit.
Eén dag alleen. Het hoeft nog niet eens eeen nacht te zijn. Gewoon eens met z’n tweetjes…

Maar goed… ondanks het mooie weer en weet ik veel wat zaten de kinderen de hele dag binnen. TV te kijken. Natuurlijk. Ik vervloek dat Disney XD. Ik weet wel waar dat XD voor staat: eXtreem Dommakend!
Traditioneel schotelt Disney kinderen een wereld voor die niets, maar dan ook helemaal niets met de echte wereld of het leven te maken heeft. Sprookjes werden door het tekenfilmbedrijf ontadaan van alle elementen die de volksverhalen ongeschikt maken voor een al te jeugdig publiek. Mierzoetsappige kleurrijke verhalen waarin ‘problemen’ zich als vanzelf oplossen. Waar ondanks de pasteltinten alles zwart/wit is. Denken is niet nodig. Verrassingen uit den boze. De moderne sprookjes die Disney voortbreng zijn niet veel anders. Ouders zijn nooit gescheiden, of ze hebben een fantastische nieuwe partner. Financiële problemen bestaan niet. Alles kan. Er wordt niet gepest of gescholden. Altans, niet zoals in het echt gebeurt. Doorzichtige en voor de hand liggende plotwendingen die je al bij de eerste scene aan voelt komen. Als je één Zack en Cody hebt gezien weet je ook al hoe de volgende Zeke en Luther af zal lopen. Afgekloven eenheidsworst. Schaamteloze leegheid verstopt achter enorme neonoren. Sommige complottheorieën fluisteren dat de Disneydynastie een rol speelt in een groot complot om tot een nieuwe wereldorde te komen. Ik neig ernaar om dit nog te geloven ook. Te beginnen met het domhouden van de komende generaties.

Doen kinderen vandaag de dag niet meer buitenspelen of naar vriendjes of vriendinnetjes gaan? Wij – ik – deden dat vroeger toch wel? We hadden Nederland 1 en 2 en dat begon ‘s avonds om 6 uur en dan had je het gehad. Hele dagen zwierven we op straat. Er was altijd wel wat spannends te vinden. Bouwerijen, de tram uit de rails laten lopen, vriendjes op het plein om verstoppertje mee te spelen. En toen we heel jong waren de tuinderij van opa van Biezen. En mams en tantes maar wassen. Want ja, erg schoon bleven we er niet bij. En sporten in het weekend. Hele dagen werden doorgebracht op het korfbalveld. Kijken naar het eerste, zakgeld mee voor een colaatje en een broodje kroket. En overal lopen of op de fiets naar toe. Want onderweg was er ook nog van alles te zien of te beleven. Daar moet je nou mee komen. ‘Ja, maar we hebben toch een auto?‘ Acchterbankkinderen. De wereld door een zijruitje.
Kinderen zijn tegenwoordig nergens meer voor te porren en vinden alles stom, vervelend of te veel moeite. Consumeren in plaats van presteren. Lang leve Disney XD!

Laatst aangepast (zondag, 16 mei 2010 19:20)

T-shirtjes en gedoe

maandag, 17 mei 2010 18:36

‘Komen wij er ook in voor?‘ Nee… vandaag niet! Nou vooruit… Nee… toch maar niet. Donderdag komt steeds dichterbij en morgen gaan we maar alvast m’n rolstoel uit de garage halen. Vandaag ben ik nog wel even mee geweest de kinderen uit school halen. op de fiets. (Shit, toch kinderen in dit blog!) Een stukkie fietsen, mooi weer, mijn al redelijk bruine benen in een korte broek – gekregen van Agnes – gestoken. Oh… en Agnes had een ‘nieuwe’ salontafel voor in de Wee Wenee gekocht. Dus daar ben ik ook nog even geweest. Iris was thuis en die was druk aan het huishouden. Stofzuigen, de kattenbak verschoond. Ze had zelfs nog een stapel kleding van me gevonden. Kleding! Weet je wat ik nou zo leuk vind? Dat ik voor € 6,00 twee shirts heb gescoord bij de Zeeman. Met nog een grote pot crème voor m’n door de zonnebank gegeselde huid, doppeldouche voor mee naar het ziekenhuis en een spuitbusje deo, ook voor mee, was ik 12 eurootjes kwijt. Nou, da’s geen geld toch? Een grote zak drop en snoep kwam bij Jamin vandaan. M’n overlevingspakket voor het EMC is klaar. Ik ben er klaar voor!
ik kon vanochtend ook weer goed naar het toilet. Dat is toch nog wel eeen puntje van zorg: M’n spijsvertering.Ook met het oog op de operatie. – Chirurgen hebben liever geen bewusteloze kotsers op hun tafel. Krijg je allerlei complicaties van. Longontstekingen en zo. – Ik, en ik niet alleen, heb niet echt het idee dat dat nou al erg goed gaat. Ik moet tot mijn schaamte seeds enorm boeren. Dat zou op zich niet zo erg zijn maar de lucht die daarbij vrijkomt is werkelijk niet te harden. Serieus, heel de ruimte waar ik ben stinkt naar een soort open riool als ik een boertje laat. Echt zo’n rotte eierenlucht. En misselijk. Ah bah… daar moet ik misschien nog maar even mee langs de huisarts. Ik denk dat het door de pijnmedicatie komt. Wie weet lost mijn slechte ademprobleem zich ook wel op post-op op.

Verder had ik nog een leuk contact met m’n werk. Ik ging even bellen dat ik geopereerd ga worden. Dat ging even anders. Maar wel hoe ik gedacht had. M’n cheffin had al door laten schemeren dat ze m’n contract niet willen verlengen. Maar ja, er moet nog een beoordelingsgesprek plaatsvinden. En wel NU! Zodat zij verder kunnen. Ja, ‘t is wel even goed. Ik ben ziek. En niet zomaar een beetje. Ik heb gewoon echt wat. En m’n korte uitjes naar de super of de kinderen uit school halen daargelaten, lig ik een beetje op de bank. En nu met die operatie voor de deur heb ik helemaal wel wat anders aan m’n kop dan een gesprek te voeren zodat het straatje van de lokale bobo’s maar schoongeveegd is. Met mijn zieke lijf. Dat komt ook wel na de operatie. Maar dat kreeg ik niet helemaal overgebracht. Woensdag moet ik maar komen. Want anders… Ja, want anders wordt m’n contract niet verlengd of zo? Me sterkte wensen kon er nog net van af. Daar ben ik nou een beetje ziek van. Mensen in de zorg die zich niet in een ander kunnen verplaatsen. Dat lijkt me een eerste vereiste. Zelf slachtoffer van de zorg weet ik waar ik over praat. Eigenlijk ben ik pisnijdig rather pissed. Maar wat doe je eraan? Weinig. Erover praten. Ja. Mmmm. Ik ben een beetje teleurgesteld.

In m’n hoofd heb ik al afscheid genomen van die toko. Ik vind vast ooit wel weer wat anders. Desnoods ga ik weer terug naar justitie. Een goed kruiwagen is meer waard dan 10 diploma’s. En anders begin ik toch voor mezelf. Weet ik veel. Ik heb al eens een aanbieding gehad die ik afgeslagen heb. Beetje ambulante nazorg voor rugzakkindertjes of zo. Kwestie van her en der je telefoonnummer en e-mailadres laten slingeren. – Ha, opvoedingsadviezen krijg je van mij gratis en ongevraagd. Of je het nou leuk vindt of niet. – En misschien maar eens serieus een tijdje niets doen. Had ik dat niet gewoon direct na m’n transplantatie moeten doen? Maar ja… ik wilde zo graag weer aan de slag. Stilzitten is niet aan mij besteed. Maar betaal ik daar nu niet de tol voor? Ik ben bang van wel. Ik heb wel vaker de tol betaald voor mijn impulsieve verkeerde beslissingen.

Laatst aangepast (maandag, 17 mei 2010 22:06)

Schoolpleinmoeders

dinsdag, 18 mei 2010 11:43

Er kwam niets van slapen vannacht. Gisteren en eergisteren een beettje doorgeslagen in de dingen die ik dacht te moeten doen. Goed, ik hield er een ijsje in het zonnetje aan over. Maar verder? Spijt dekt de lading wel. Ik wist vannacht en vanmorgen in elk geval wel weer waarvoor ik donderdag naar het ziekenhuis ga. Ga ik het verder niet over hebben.

Het is een mooie dag, de zon schijnt en de bussen razen rakelings langs de schutting van de tuin. Scooters knetteren harder dan de vogels kunnen kwetteren. De geluiden van de stad. De geuren van de stad. Diesel vermengd met tweetaktolie. Mijn lief heeeft zich te rusten gelegd. Ik zou hetzelfde kunnen doen. Hoewel ik uitgerust zou moeten zijn. En eigenlijk zou ik nu druk bezig moeten zijn. Ik kan me er niet toe zetten. Na het weekend maar weer eens. M’n hoofd bruist van de ideeën. Er is te weinig tijd voor wat ik verzin. Allerlei mogelijkheden en hun alternatieven buitelen over elkaar heen als een nest puppies. Alles lijkt te kunnen.

Even rust en op de bank. Over- en afwegingen. Morgen een afspraakje met Jenneke. Behalve af en toe op het schoolplein heb ik haar al tijden niet meeer gezien. Er zijn meeer mensen die ik al lang niet heb gezien of gesproken. En nee, liefste geeft me alle vrijheid en ruimte. Maar na zo’n tijd, een eeuwigheid lijktt het, alleen zijn, is het zo fijn om weer thuis te kunnen zijn. Een leeg huis is geen thuis besef ik nu. Al jaren zwerf ik van adres naar adres, van verpleeghuis naar ziekenhuis. Nergens thuis. Nu dan eindelijk wel.
M’n ogen vallen dicht. die van de hond zijn het al. Die ligt bij m’n voeten te slapen. Zal wel een verstopte neus hebben. De police zingt over Sally, Won’t you be my girl. Ook een manier om je geluk te vinden. Ik heb ‘t mijne al. Bijna gaan Jos en Yvonne trouwen. Mijn (ex-)schoonzuster en zwager. Bijzonder. Ach.. wie weet? Ik durf geen nooit meer te zeggen. Voorllopig zeg ik dat ‘t zo goed is; Door liefde aan elkaar gebonden. Beste vriend Michel was vorige week (Of was ‘t alweer de week daarvoor?) een jaar getrouwd. Waar wil ik nou heen? Nog even nergens. Zonder briefje botert ‘t ook wel.
For better or worse… Well, I presume our better is still to come. Considering the worse is now. Dat onze relatie midden in de vuurproef zit, dat lijkt duidelijk.

Een beetje raar blog wordt het zo. Het gaat eigenlijk nergens over. Ik maak maar eens een foto van de hond. KLIK! Hij staat erop. Met die zielige blik in z’n ogen. Ik denk dat ‘ie weet dat íe zo lelijk is en daardoor zo ongelukkig kjkt. Hij kan er ook niets aan doen. Je zal maar als hond geboren zijn.
…

We zijn net met lege handen uit school gekomen. Jirina is aspirant-hangjongere en Mathijs kwam enthousiast naar buiten hollen:‘Ik zit in de schoolkrant. We gaan nu vergaderen!‘ Belangrijke dingen eerst. Daar zitten we dan. Te wachten op de intocht der gladiatoren herrieschoppers. We hebben wel nog gezellig staan kletsen op het schoolplein. De nagelnieuwe kersverse nog niet eens aan de kinderen voorgestelde vriend van een van de schoolpleinpraatgroepmoeders ligt na een bloedvergiftiging met nier- lever- en hartfalen, een lekkende darm en een kapotte hartklep in het ziekenhuis. (Pfoe… ik prijs mezelf gelukkig) Het gesprek ging dus al gauw over rolstoelen. Gaan we die duwen? Doen we gelijk een ELRO? Het is altijd gezellig op het schoolplein. Alsof je bij het RIAGG zit. Die heeft een autistisch kind waar niks-mis-mee-is-hij-moet-alleen-leren-zich-aan-te-passen (Ja… een autist!), de andere heeft zelf een (Whhhelp!!) posttraumatische stresstoornis, nog één heeft een schoonmoeder met borderline … Dan zijn wij nog tamelijk normaal. Hoewel??? Hier wordt ook kwistig met Ritalin en andere amfetaminen gestrooid. Ik loop zelf bij een psychiater!! Die ze dan bij de BAVO zelf eufemistisch ‘dokter’ of nog toedekkender ‘hulpvverlener’ noemen.
Dr Phil, die zo begint, is er niks bij. Ik neem volgende keer een verborgen camera mee. Zelfhulp op het schoolplein. Gat in de markt! Ik word schoolpleinwerker voor psychisch in het ongerede geraakte moeders. Daar krijg ik vast wel een of andere stichting warm voor. Gewapend met warme thee en kletskoppen schuim ik dan de Hellevoetse schoolpleinen af. Op zoek naar noodruftige moeders.

Net, onderweg naar school had ik een dolenthousiaste zus aan de lijn. Ze was op weg om een auto te kopen. Haar weliswaar niet nieuwe maar toch ook niet zo stokoude Opel (Ja, Duits hè.) had nu dan de geest gegeven. En praktisch bekeken kan ze niet zonder. Ik had gelijik een prijzige bolide in m’n hoofd. Maar nee. Ze was gevallen voor een knalrode Nissan Micra uit 1992 (Woehaaaaaaaaaa… mijn zus heeft een oudere auto dan ik!) Maar… ‘t is wel een lieverdje. Ze had er ooit vroeger zo een. Nostalgie in rood blik. Ik vind ‘t wel grappig. Alleen de sportstoeltjes ontbreken, Lientje. nou, ik ben blij voor d’r.
En het is nog steeds mooi weer. De lange broek verwisseld voor een korte. Lekker hoor. Het is avond. Tijd om de TV-gids te checken!

Doeg!

Laatst aangepast (dinsdag, 18 mei 2010 17:26)

Wilt u me nu?

woensdag, 19 mei 2010 10:32

Nee… eerst eten. En vandaag staat op het menu;

• bami
• witte rijst
• foe yong hai
• zoetzure komkommmer
• kip in zoete saus

Ja, het zijn hier lekker makkelijke eters. Maar niet heus. Vandaar dit uitgebreide menu. Agnes en ik koken samen. Eerlijk gezegd trek ik ‘t niet echt meer. Een burostoel in de keuken doet wonderen. We koken om de beurt een gerechtje. Eerst is nu Agnes bezig. Zij maakt de Foe Yong Hai. Daarna ben ik aan de beurt. Ik houd het makkelijk vandaag. De bami komt stiekem uit een bak van de Lidl. Ik pimp het alleen op met kipfilet, groenten en mijn geheime kruidenmix om er toch dat unieke tintje aan te geven.
Iris en Gaby komen eten. Mijn galgemaal werd het al genoemd. Ja… hahaha… grapjassen heb ik om me heen zeg. Jenneke was vanochtend niet gekomen. Zij komt de schade vanavond inhalen. Ik heb uitgevonden hoe ik een lekkere cappucino kan maken. Om je lepeltje bij af te likken. Wel veel werk voor een bakkie pleur. Dat dan weer wel.
We zijn net terug uit de Struijtse Hoek. de kinderen moesten naar de kapper. Hoewel het geen goed plan was, ben ik gezellig meegegaan. Jirina heeft nu mooie gekleurde slierten in haar haar en Mathijs een lekker kort koppie. Maar dat duurde maar en duurde maar. Mathijs wilde niet door een meisje geknipt worden maar speciaal door de jongen die bij de kapper werkt. Oh oh oh… die jongetjes tegenwoordig. Toen ik ‘m uit school haalde stond ‘ie met vriendjes deodorant te vergelijken of zoiets.
Lekker weer twee frisse koppies voor de schoolfotograaf morgen. Dat is natuurlijk ook altijd weer een evenement. Eerst helemaal opgefluft, paasbest en zo, naar school en dan met een grimas van de zenuwen op de foto. En als de foto’s er dan uiteindelijk zijn… Oh … my … god!!!! Ze vinden ze niet om aan te zien! Terwijl het toch leuke foto’s zijn. Peperduur, ddat ook, maar je wilt ze toch hebben. En o wee als je ze niet neemt. Dan is het huis te klein. Want er moeten natuurlijk driftig pasfotootjes geruild worden. Vooral meisjes doen dat. Ik heb die dingen wat zitten scannen en afdrukken.
De meiden zijn gearriveerd! Ha, gezellig. Nog even rijst koken en dan kunnen we aan tafel. Beter: Bordje op schoot voor de buis. Na het eten wil Gaby onder de zonnebank. haar eczeem speelt weer op en dan wil een scheutje UV wel eens helpen.
Nee, ja… vanmorgen dan. Draai ik me om, om Agnes een zoen te geven. Nee, lekker, ik denk;‘Wat heeft Agnes opeens veel haar. En wat een rare tandjes. AUW!’ Gatver’ Ligt de hond naast me in bed. Fijnzzzz… ‘Wat doet dat beest hier?‘ Ik had wel wat tegen me aan voelen duwen. Maar ja… dat gebeurt natuurlijk wel vaker. Raar wakker worden zal ik maar zeggen.En gelukkig maar want onderweg naar beneden hoorde ik de deurbel. Jenneke! Nee, maar dat wist ik toen nog niet. Het was de CV-ketelmonteur die de CV-ketel kwam maken.
Het is weer een beetje warrig verhaal geworden. Ik stop er maar even mee. Morgen zal Agnes desnoods wel wat schrijven. Ligt eraan of ze in het EMC WiFi bieden. In het Thoraxcentrum wel. Dus wie weet. Ik neem m’n laptop wel mee.

Tot ooit!

Het kappersbezoek van gisteren had ook nog wel een leuk randje. In het begin, toen ik Agnes en de kinderen, maar vooral de kinderen, net kende en bij ze over de over de vloer kwam, had Jirina een behoorlijk boos en verdrietig verhaal. Het ging er over dat de huidige vriendin van vader zich ten overstaan van vreemden had voorgesteld als Jirina’s moeder. Ook na ontkennen van Jirina dat dat dit zo was. Nou zat ik die gasten dus een beetje te plagen over hun vast verknipte nieuwe kapsel toen een mevrouw aan Jirina vroeg of ze altijd met haar vader naar de kapper ging. Jirina verblikte of verbloosde niet en ging gewoon verder met het gesprek. Ik probeerde nog voorzichtig ‘Ja, maar ik ben haar vader niet’ maar ik geloof niet dat dit, overigens pedagogisch niet zo handige want wat is er op tegen om de papa van Jirina te zijn, excuus echt nodig was.
Mathijs had er sowieso al geen probleem mee want die heeft al iets tegen vader gezegd in de trant van dat ik zijn papa ben en vader z’n vader. Want dat is soms duidelijk iets geheel anders. daar was ik dan weer niet zo blij mee, niet omdat ik die rol niet op me zou willen nemen maar het zet de verhoudingen nog meer op scherp. Het voorval maakte mij in ieder geval wel wat duidelijker wat mijn positie ten opzichte van de kinderen is.

Vanochtend belde Agnes me wakker. Tegen alle verwachtingen in had ik prima geslapen vannacht. Aleen een keertje eruit om te plassen. Dat krijgen mannen nou eenmaal op een bepaalde leeftijd. (Schijn je ook pillen voor te kunnen kopen) Voor het beter doen functioneren van het mannelijk geslachtsorgaan kun je trouwens best een hoop pillen is krijgen op de vrije markt. En met name via internet. Wat wel een hele vrije markt is. Daar is de vrijmarkt op 30 april niks bij. Nou, ik hoef ze – nog – niet. Pillen zat in m’n weekdoos. Jezus! Zit me iets dwars of zo?
Omdat ik vandaag opgenomen zou worden had ik Mathijs en Jirina belooft ze met de fiets naar school te brengen. Oh. wat bleef er van dat goede plan weinig goeds over toen ik dan toch wakker werd gebeld. Van Agnes mocht ik eigenlijk niet mee. Zij is wel verstandig. Ze belde me wakker om m’n koffertje in te pakken. Dat was er gisteravond bij ingeschoten. En van mijn ‘zin om’ bleek de helft gesneefd. Vol eigenwijsheid en bravoure stapte ik na een eerste koffie toch op de fiets. Ik had ‘t beloofd. En ‘t deed zeer.
Er bleek nog voldoende tijd voor een tweede bakkie en het kofferpakken. treuzelen hielp niet, want Agnes had me het inpakroer al gauw uit handen genomen. Toilettas met inhoud, kleding, laptop en nog wat spulletjes en klaar. Om weg te gaan. Ik kon nog afbellen. Dat ik ziek was of zo. Niet lekker. Misselijk. Wat eigenlijk redenen waren om juist wel te gaan. Dus gingen we maar. Het stagneerde al op de kanaalweg; Een rijdende wegafzetting omdat er ge-???? werd en tanken. Verder was er gelukkig geen echt oponthoud, maar toch deden we er, inclusief parkeergarage, iets meer dan een uur over. (In die tijd rijd ik naar Austerlitz, en da’s toch eccht 60 kilometer verderop!) Wat een ellende dat parkeren in het EMC. ‘Rond half elf’ stond er in de brief die de opname bevestigde. Het werd er na. Wat niet zo erg was, want er was toch geen bed voor me. M’n plekkie was wel vrij, maar er was geen bed voorhanden. ‘Het is hier toch een ziekenhuis‘, vroegen we ons af.
Een kniesoor die daar op let. Toch. Blijven we toch lekker zitten? Al dik een uur in de auto, een half uur op de afdeling, drie kwartier in het restaurant en nog eens bij de zaalarts. Die me weer honderduit ging overhoren. Kennen we de Zaanse Verhoormethode nog? Dezelfde, maar dan ook zo’n beetje de zelfde vragen een leerlingverpleegkundig- en een stagiairemeisje me een uur te voren hadden gesteld (en de assistent-chirurg voor hen en de anesthesist van het pijnteam van het EMC voor hem ende anesthesioloog van de pijnpoli van het Clara voor haar en de neuroloog van het Van Weel Bethesda voor hem en de huisarts weer voor hem) me hadden gesteld, passeerden alweer de revue. Ja, in dit tijdperk van digitale informatiesystemen.
Nou, houd daar dus maar over op! Dat werkt niet. Ik had even contact met de HTX-poli om te verifiëren dat men daar wist dat ik geopereerd ging worden. Tot hun grote verbazing. Nee dus. Misschien toch wel handig om te weten en dus blij dat ik nog even belde.
Om een lang verhaal kort te maken; Ik zat dus inmiddels te verrekken van de pijn en werd dus, Ritalin ook uitgewerkt, steeds narriger en kribbiger. En dat merkte meneeer de arts ook wel;‘Is dat strafwerk of zo? Dat jullie die gegevens steeds over moeten schrijven? Oh, je hebt helemaal geen gegevens? Maar dit is me al een paar keer gevraagd hoor!‘ Ik zat me weer eens ouderwets op te winden en Agnes begon zich alvast maar plaatsvervangend te verontschuldigen tegenover de man. Ik kon dat even niet meer opbrengen. Ik had ook al bijna op die meneer in het restaurant afgestapt; Of ‘ie zo ook bij de FEBO gaat zitten met z’n fricadelletje. Dat ik me nou vanochtend geen scheerbeurt gunde… alla… maar om nou met je bleke blote benen in een ochtendjas in een restuaran te gaan zitten? Ook al is ‘t in een ziekenhuis…

Na nog een paar keer in afnemende vriendelijkheid vragen of ik dan een bed kon krijgen, kwam er tegen half twee een zuster met een bed aanzetten. En bedankt. Het mocht even duren. Toen ik dus eindlijk lag, liet Agnes me achter. Met zichtbare moeite. – ‘Lieverd, ik red me wel in een ziekenhuis‘ hielp niet echt- Om niet gek veel later weer terug te komen met de kinderen. En toen was opeens het bezoekuur voorbij. En was ik echt aan mezelf overgeleverd. Maar gelukkig is er internet! Dat dan weer wel.
Laatst aangepast (donderdag, 20 mei 2010 21:31)

De operatie

vrijdag, 21 mei 2010 22:34

Iris, Gaby en ik waren vanmorgen al vroeg in het ziekenhuis zodat we Rob nog even gedag konden zeggen voor hij geopereerd zou worden.

De meiden zouden gaan winkelen en ik zou nog wel kijken wat ik zou gaan doen, maar in ieder geval iets in het ziekenhuis of rondom het ziekenhuis.

Rob werd keurig op tijd gehaald en dit moment was zichtbaar voor Iris en mij wel moeilijk.

Ik wist wat Rob zijn grootste angst was, al dagen sliep hij niet hiervan.

Hij was zo bang dat hij straks verlamd uit de OK zou komen.

Hoe vaak ik ook tegen hem zei dat dat heus niet ging gebeuren, de angst bleef bij hem aanwezig.

Het risico zat er nou eenmaal wel in, dus helemaal onreeél was zijn angst niet.

Uiteindelijk was Rob om half vier weer terug op afdeling.

Toen ik zijn bed zag aankomen in de gang had hij zijn knieeën een beetje omhoog, teken dat zijn benen het dus gewoon deden.

Hij was wakker maar daar was wel alles mee gezegd, hij keek ons aan maar leek ons niet te zien.

Hij was erg in de war en wilde alleen maar eten en drop…..en dat vroeg hij om de minuut.

Haalde zijn zuurstof eruit en zat maar naar zijn nachtkastje te graaien.

We hadden zijn drop maar inmiddels uit het laatje verwijderd.

als wij iets uit onze tas pakte of er ritselde iets dan riep hij gelijk…ik wil een een boterham!!!

Hij begon zelfs gelijk te vertellen dat het net dinky (de hond) was….Pavlov.

Ritselen van een zakje betekend eten

Hij kreeg eerst een glaasje water, na goed resultaat een vlaflip, en hierna mocht eindelijk de boterham gesmeerd worden.

Dat werd een boterham met daarna een krentenbol, toen kwam de avondmaaltijd, drie boterhammen gingen erin een kop mosterdsoep (vonden ze niet zo’n goed idee eigenlijk, maar vertel dat maar eens aan Rob), een halve zak drop en nog wat koekjes van iris.

Het ging goed hoor.

Het was moeilijk hem zo verward te zien, Gaby zei ook dat ze hem tijdens de vorige operaties zo nooit gezien heeft….

Ondertussen waren we mensen aan het bellen en SMSen dat het allemaal goed gegaan was…en sorry als ik niet iedereen heb kunnen bereiken, ik had niet van iedereen de telefoonnummers.

Gaby was inmiddels naar huis gegaan, toen ze zag dat pap goed terug was gekeerd van de OK , Iris en ik zijn nog gebleven tot het bezoekuur voorbij was.

Vaak gevraagt aan Rob of we weg moesten gaan, maar Rob was blij dat we er waren.

De neurochirurg kwam nog even langs en vertelde dat ze de hernia weg hebben kunnen halen en heel veel littekenweefsel in het bot waar de zenuw bekneld zat.

Er is dus vrij baan voor de zenuw nu.

Rob zei zelf al gelijk dat het rare gevoel in zijn been al weg was.

Hierna heeft hij lekker liggen soezen, Iris zat lekker te laptoppen (lang leve het gratis draadloos internet) en ik heb hoofdzakelijk de buurman in de gaten zitten houden.

De buurman Is heel erg in de war, loopt constant weg en was constant het vernevel apparaat uit de muur aan het verwijderen.

Rob heeft maar een extra Ritalin ingenomen omdat hij weet dat hij anders wel eens heel boos op die buurman kon gaan worden.

Net nog even op de msn met hem gesproken (de internetjunk ) en nu ging hij slapen.

Morgen schrijft hij gewoon weer lekker zelf.

Groeten Agnes.

PS leuk je nu even een keer gesproken te hebben Michel.

Laatst aangepast (vrijdag, 21 mei 2010 22:40)

The day after!

zaterdag, 22 mei 2010 21:39

Vanmorgen belde ik Rob om te vragen hoe hij zich voelde.

Ik kreeg een hele stille en verdrietige Rob aan de telefoon.

Hij had een hele slechte nacht gehad en had enorm veel pijn.

Het pijnteam was net langs geweest, en hij zou me zo bellen als deze hadden besloten wat ze verder nog konden doen.

De pijn was niet meer uit te houden voor hem.

Hij belde even later terug en vertelde dat hij andere morfine kreeg.

Hij zou nu snelwerkende morfine krijgen.

S’avonds bleek het oxy-contin te zijn.

Hij wilde zich niet laten wassen, en had niet geslapen van de pijn.

Om drie uur was ik bij hem met Jirina, mathijs was thuis gebleven bij opa, want die red het niet om zich zo lang te vermaken daar.

Voor jirina de laptop mee.

Zelf wat te lezen in mijn tas…..op voor een paar uurtjes doorbrengen bij mijn lief.

Toen we aankwamen lag rob net te slapen, maar werd snel wakker toen ik naast hem stond en hem aanraakte.

Hij vertelde dat hij vannacht gehuild had van de pijn en dat iedereen vast last van hem had gehad, hij had zo vaak geroepen dat het zeer deed en dat hij zo’n pijn had.

De nachtzuster (een oude zei hij) vond hem maar irritant en was niet van plan om hem te helpen met draaien enz….

het moet toch vreselijk zijn als je zo’n pijn hebt en zo’n mens (soory hoor, ander woord heb ik er niet voor) wil je niet helpen??? waarom doe je dat werk dan?

Ga dan lekker bij de HEMA worsten verkopen!!!!

Maar de oxycontin leek wel wat te werken…hij werd in ieder geval suf ervan.

Wat wel weer lekker is want als je slaapt voel je de pijn niet zo.

Hij lag geregeld lekker weg te soezen wel met een pijn verbeten gezicht.

Hij had wel trek in een lekker ijsje, dus gingen we een swirl halen

Nou zo´n ijsje is echt geen straf.

Dat ging er wel in.

Verder Heb ik gewoon lekker naast hem gezeten, zijn hand vastgehouden en verder gewoon niets.

Heb hem even een beetje opgefrist dat vond hij dan ook wel weer lekker.

En weer heeft hij tien keer tegen me gezegd dat ik toch eigenlijk niets aan hem heb hé…..Hoe vaak moet ik het hem nog uitleggen en zeggen.

Ik vroeg aan hem of hij niet liever lekker wilde gaan slapen en of wij dan weg moesten, zodat het rustig was voor hem.

Hij zei me zachtjes dat hij dan weer alleen was….en zoals hij zich groot houd voor zijn meiden doet hij dat dus ook voor zijn lease dochter….hij wende zijn hoofd af zodat jirina het niet kon zien dat hij emotioneel ervan werd.

Het alleen liggen in het ziekenhuis valt hem zwaar (het alleen zijn thuis valt mij ook zwaar)

Hij heeft vreselijke last van zijn buik ook, van al die morfinezooi ga je vreselijk verstoppen, na twee microlaxen geen resultaat.

Wel belde hij net dat hij heel even op de postoel heeft gezeten, dat voelde wel even lekker.

Maar zonder resultaat.

Maar ze hadden hem ff gewassen en zijn bed verschoond en dat voelde ook weer goed.

Zijn saturatie was wat aan de lage kant, maar daar wordt erg luchtig over heen gestapt, hij vertelde toen dat hij vannacht ook zo’n lage bloeddruk had.

Onder de 100 bovendruk, maar daar werd de nachtzuster ook niet warm of koud van laat staan dat ze na een uurtje ofzo nog een keertje wat kwam opmeten.

Vind het toch niet zo fijn idee…maar goed ik hou het gewoon even goed in de gaten en anders ga ik gewoon aan de bel hangen.

Kortom we hopen dat het morgen gewoon een betere dag wordt.

Morgen komen zijn ouders langs en ik ga ‘savonds met Iris en de kids.

En owja Rob hyeeft vandaag toch maar weer een keer verteld dat hij echt tien keer liever een HTX heeft dan een hernia operatie.

Van die HTX had hij een stuk minder pijn.

En de buurman heeft het gehele bezoekuur de krant gelezen, je legt hem gewoon even weg en begint weer opnieuw met dezelfde krant, wat voor een verward iemand iedere keer weer een nieuwe krant is.

Wel voordelig !!!!

Nou ik hoop dat hij morgen echt weer zelf kan schrijven.

Groeten Agnes

Laatst aangepast (zaterdag, 22 mei 2010 21:58)

Watskeburt

zondag, 23 mei 2010 19:57

Watskeburt? Het zal de trouwe lezertjes niet ontgaan zijn dat ik gisteren eergisteren geopereerd ben aan een hernia en wat zenuwblokkades. Hij drukte zich wat netter uit (dat leer je op de uni) maar de strekking van het verhaal van de dokter was dat het daarbinnen een flinke bende was. En is. Uiteindelijk werd er in het gebied tussen de wervels L4 en L5 het een an ander vrijgemaakt. Het vermoeden was dat daar de meeste klachten door werden veroorzaakt. – Ja, ik heb dan zoiets van: Pak dan gelijk door naar L5 en S1. En daarom ben ik dan ook geen neurochirurg. – Mochten er toch nog klachten blijven bestaan dan ben ik van harte welkom voor nog een sessie opp de OK. Daar heb ik inmiddels zo m’n gerede twijfels over. En wel hierom; KOLERE … WAT DOET HET ZEER! Voorlopig ben ik even genezen. Hoewel dat dus nog maar de vraag is. Dat weten we nu dus nog niet. Voorlopig doet het alleen nog maar pijn.
De operatie was lastig maar heeft in zoverre zin gehad dat de zenuwen nu weer ruim in hun jasjes zitten. En het moet gezegd dat ik vrijwel meteen een beter gevoel had in m’n been. En daar ging het ook om. En dat was ook de inzet van de chirurg. Pijn kun je medicamenteus bestrijden maar het verstoorde gevoel en de pijn in het been is lastiger te verhelpen. Nu zou ik in elk geval weer probleemloos moeten kunnen lopen. Probleemarm dan.

En goed, dan is het dag twee na de operatie. En weer zeg ik: ‘Doe mij maar liever toch een harttransplantatie!. Je bent wat langer zoet, maar het doet niet zoveel pijn.’ Nee, ondanks dat ik dacht mee er mentaal grondig op te hebben oorbereid, valt het weer vies tegen. De eerste nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Ja, bij het wegpuffen van de onbedaarlijke pijnsalvo’s als ik me een beetje bewoog. Het is hier dan ook niet echt eeen omgeving die de rust biedt om eens lekker zen te worden en mezelf te ontdekken. Ik heb wel dingen ontdekt maar die gaan niet over mezelf. Behalve dan dat ik minder stoer ben dan ik dacht. Dat laat ik liever rusten. Maar bijvoorbeeld wel dat er internetartikelen voorkomen waar je als autofabrikant liever niet je advertentie onder ziet staan.
De eerste nacht was dus nogal vande onrustige. Mede door mij want ik heb echt liggen janken. Maar mijn buurman. Dat is er pas één. Wat? Hij is er wel twee! Ah, het is wel zielig. De man is totaal de weg kwijt. En dan letterlijk. Nacht liep hij steeds weg. Nou ja… steeds… Dat viel eigenlijk wel mee. Al snel werd hietegen een oplossing gevonden; Een Zweedse Band. Maar hoe werkt zo’n ding? En nee; als de cliënt klaagt dat hij het benauwd krijgt door de band dan moet je die niet een gaatje losser zetten. Dan wurmt iemand er zich zo weer uit. Verhangingen, afgeknelde ledematen, er hebben zich geen ongelukken voorgedaan maar echt werken deed het tuig dus niet. Buurman zwierf vrolijk voort. En moet je dan niet eigenlijk toch wel eerst met de familie overleggen voordat je iemand fixeert? Ja… dat moet. Maar dat is wel lastig. Krijg je weer van die oeverloze discussies. Zijn die mensen het er niet mee eens en zo.Maar ja, als je dan de volgende dag bij pa/man aan het bed staat en die band zit nog aan dat bed.? En dan moet je Agnes hebben; die licht die familie dan wel even in over het hoe en wat van de infame band uit Scandinavië. Sociaal tiepje hè.
En dan was het na lang op m’n ruig liggen, hoe pijnlijk ook, toch wel prettig om even van houding te verwisselen. ‘Daar wil de nachtzuster me vast wel even mee helpen. Nou… nee. Ja, één keer. En toen vond degene die de baas leek, de bazigste dus, het wel welletjes. ‘Doe t zelf maar.’ Nee, daar heb je wat aan met pijn in je rug met een kracht van 10 op de schaal van Richter. Ik was te moe om me al te druk te maken. Dus de gebruikelijke bejegening mijnerzijds bleef uit. Het mens weet niet waaraan ze is ontsnapt. Anders doen ze mij in een Zweeds band. IK VECHT ME DOOD! Maar zo stoer was ik die nacht niet. Allerminst. Er kwam nog iemand van het pijnteam langs. Die konden die nacht niets voor me doen. En de dag erop ook niet echt. Er is veel pijnmedicatie die ik niet mag gebrruiken wegens m’n afstotingsmedicijnen.
De volgende dag werd dus ook niet echt vrolijk. Gedomineerd door pijn. Aan het eind van de dag gloorde er een sprankje hoop. Want tsja, op een gegeven moment moet ik toch in beweging. Vandaar dat een vriendelijke zuster (Die zijn er hier namelijk ook.) me hielp om op de rand van het bed te gaan zitten. Pijnlijk, maar wel een goed gevoel.
Bezoek en dan de nacht weer in. Nu sliep ik beter. Totdat er verderop in de gang een off andere mafketel begon te schreeuwen. En dit gewoon de hele nacht volhield. Godsklere. Het was nog een Marokkaan of zo ook zodat ik angstbeelden van binnenstormende Taliban krreeg. Hallamagalla Assetmacheilismachalles!! En hij wilde zijn kamer uit. Ik hoop dat ‘ie goed vastgebonden lag. Van slapen kwam niet veel meer en het werd al licht ook. Toch een aardig tukkie gemaakt. Hoewel niet echt fijn voelde alles een stuk beter aan. Ik vroeg een pijnstiller en warrempel… die kreeg ik nog ook. Nee, de bazin ging me echter niet meer op de pot zetten Ze had het veel te druk. (Een feestdag in het ziekenhuis. Druk? Ha!) Dat mocht de ochtenddienst doen. Het was 6 uur. Pffff. ‘Zoek ander werk‘, denk ik dan. Maar wie ben ik?
Nou, een nieuwe dag in de Muppetshow. Minder pijn. Hoop op dan eindelijk ontlasting. een gebakje bij de koffie. Joechei! Het beloofde een fijne en feestelijke dag te worden. Het wachten was op de uitstorting van de heilige geest! Maar die kwam niet echt. Eigenlijk echt niet. Wat wel kwam was weer uit bed. Nu om mezelf te wassen. Dat was dan weer niet zo feestelijk maar wel weer erg lekker. En zo kabbelde de dag verder. Pa en ma die op bezoek kwamen met pa in een hypo. Lekker slim. Helemaal uit Amersfoort. Maar ja. Een broodje er in en toen ging het wel weer. Daarbij was het ook bloedverziekend heet en benauwd (M’n saturatie blijft gerust hangen op 93, 94%) Niet zo lekker dus. Vies wel. Het was wel gezellig. Ik had eigenlijk willen laten bellen of ze heel thuis waren gekomen. Omdat ik daar zelf zo’n hekel aan heb, deed ik dat maar niet.
Ze werden bijna afgelost door Agnes, Iris en Jirina. Iris nam nog een hele bijzondere kaart mee. Van de moeder van een cliëntje. M’n sjouwkleuter. Die hanepoot van dat jong erop… ik ben snel te vertederen. Er wordt wel veel aan me gedacht. Milou die met R. naar me zwaaide toen ze vrijdag in het Sofia moesten zijn. Gekkenhuis. Het zijn van die dingen die me er doorheen halen. Maar ja, ook aan het bezoekuur komt een eind. En werd het weer rustig op kamer 706.
Eventjes. Want toen ging de wegkwijtbuurman los. Het is niet bij te houden vandaar een korte samenvatting van de gebeurtenissen. Etenstijd, m’n bezoek was er nog. De ‘student’ (Studenten van de Medische Faculteit draaien hier de diensten van de de voedingsassistentes in de weekenden en avonden.) Had een bak koffie voor me neergezet. De buurman komt de zaal oplopen. Teruggebracht eigenlijk. En begon in mijn koffie te roeren. Ik bedankte hem hier voor maar dat kwam niet aan. Hij wilde de koffie opdrinken. Toen hij het wel doorkreeg begon hij aan het blad van iemand anders. En toen was het nog maar zes uur. Niet veel later stond hij met z’n scheerapparaat in z’n handen. In honderd stukkies! Ja, die kreeg de zuster niet weer in elkaar. Mooie bezigheidstherapie voor mij. Ik ben zo handig. Hij kan zich weer scheren morgenochtend.
Daarna wilde hij zijn tanden poetsen. dat lukte wel alleen had hij geen handdoek. Ik lig naast het fonteintje. En mijn spullen ook. Dus ging hij in mijn toilettas zoeken naar een handdoek. Een andere, wel bij zinnen, buurman kwam toen maar uit bed om mijn spullen te redden. Goed, tanden gepoetst. Naar bed. Hij kleedt zich tot het hemd uit en …. kleed zich weer aan. Met andere spullen dan hij aanhad. Toen hebben we de zuster maar even gebeld. dat het gewoon € 80 per uur kost als wij op patiënten willen letten (Dus, heeft u een PGB en iemand om op e passen of een activiteit mee te ondernemen…) De zuster heeft hem toen in bed gekregen. Uiteindelijk.
Maar eens kijken wat vannacht en morgen brengen.

Laatst aangepast (zondag, 23 mei 2010 23:36)

OK… ik begrijp ‘t wel. Zolang er types als ik bestaan zal er bezuinigd moeten worden op de zorg. Maar om nou bij mij te beginnen. Ik moet hier alles zelf doen. Zelfs dat ik op andere patiënten moet letten zodat er op bekwaam personeel beknibbeld kan worden hoort in dit pakket! Dat had zelfs de lokale Hellevoetse VVD niet kunnen bedenken. Die houden het op wegsaneren van wat ouderen- en gehandicaptenvoorzieningen. Tamelijk onschuldige praktijken. Ja, ze waren er weer vannacht; de zonnestraaltjes van de afdeling. En ik bellen natuurlijk. Ja. Want dat doen patiënten. Om de nachtdienst te zieken met onnozelheden. Tenminste, dat maakte ik dan zo op uit de houding van de dames. Nou, de warmte straalde op me af. Hartverwarmend! (?) Hartverscheurend! zal ik dan toch bedoelen. Het was nog net niet ‘Wat mot je, vervelend lelijk stuk vreten?‘ maar veel scheelde het niet.
Nou, ik moest alleen maar poepen hoor. En wel een beetje rap want anders had het leed naar even later bleek niet te overzien geweest. ‘Wat heb ik daarmee te maken‘, zag ik haar denken. ‘Dan moet u naar de WC lopen!‘ hoorde ik haar zeggen. Ja… dûh…. Tsjesus zeg. Moest ik dan alles voorkauwen? Dat m’n rug zeer deed. Zodat ik niet zelf op kon staan. Ik was uit het oogpunt van spoed en hoge nood alvast helemaal zelf overeind gekomen. Maar alleen opstaan? Tricky! Rolstoel? ‘ Ik ga geen rolstoel halen hoor. Lopen maar.‘ Dat haar collega er toch nog aan te pas moest komen om de tocht te volbrengen: Kleinigheidje. Maar ik zat wel op tijd op de plee. Net. Gelukkig maar want met wat ik neerlegde had een hele kleuterklas een hele woensdagmiddag kunnen kleien. – ‘Wel handjes wassen jongens en meisje. Zo, water, zeep, goed wassen. Goed zo. Nu netjes afdrogen. Zo… klaar!‘ – Nou, zo erg van de hygiëne was mijn zonnestraaltje niet. Amper had ik m’n handen onder de kraan of ze stond al ongeduldig á la Bugs Bunny achter me te ongeduren of ik al klaar was. Ik was zo blij dat ik lekker had zitten kakken na drie dagen niet dat het me geen reet meer kon schelen.
Terug ook lopen natuurlijk en eerlijk gezegd ging dat me wel aardig af. Van al het gedoe was de wegkwijtbuurman wakker geworden. Ja, dat kan, erg zachies ging ‘t allemaal niet. De buurman wilde de kamer aflopen om naar de WC te gaan. Niet dat hij die had kunnen vinden, maar daar gaat het nu niet om. Nee, dat ging niet gebeuren. Hij moest weer in bed, daar blijven en dan zou buur wel een urinaal krijgen. Ze bonjourde hem me ferme, niet te zeggen krasse, taal in z’n nest en haalde een urinaal. Ja, en dat zou goed gaan. Nou, nee dus. Maar goed, dat was pas later. Totaal in de war stond buurman, in het half donker, met dat urinaal te schutteren. Ik kon er alleen maar naar kjken en meewarig het hoofd schudden. Wat is het nou voor moeite om die man even bij de hand mee te nemen naar het toilet? Geen toch, verpleegkundigen in mijn lezerssschaar, op een afdeling waar je zo’n beetje de hele nacht kunt koffieleuten? Toen ‘ie klaar was wist wegkwijtbuurman natuurlijk niet wat hij me die fles moest. Wat een nodeloos getob voor zo’n arme man. Ik begon al boos te worden en kon er echt niet meer van slapen. Dan maar een beetje op ‘m letten. Hij ging weer lekker slapen.
Het urinaal? Waar had hij dat gelaten? Gewoon, rechtop, een beetje zo op z’n bed aan het voetenend gezet. Waar anders, confuus als hij was. Het was al licht toen buurman wakker werd en de kamer uit liep. En de zusters aangelopen kwamen. Buurman moest weer naar de WC. Ja, logisch. Maar was in de dokterskamer beland. De zusters voerden hem terug naar onze kamer. ‘Oh jee, een natte boel!‘ Ik vroeg of ze dat erg verbazend vond. ‘Nou ja, meneer is een beetje in de war.‘ (Waar ik niet op doelde met mijn vraag, maar dat terzijde.) En ze commandeerde buurman onder bedreiging van, jawel, daar is ‘ie weer, de Zweedse band, het bed in. ‘Hij is gewoon totaal de weg kwijt!‘ zei ik. Dat vond ze nou niet vriendelijk gezegd van me. ‘Nee, jij bent een toonbeeld van vriendelijkheid!! En hij wil plassen!‘ Plots kon meneer wel meegenomen worden naar de WC op de gang. Pleurt op zeg! Ik was klaarwakker en nam maar een Ritalinnetje. Om erger mijnerzijds te voorkomen. Die dingen helpen echt wel! Oh, ja… het natte bed kon wel zo blijven voor de dagdienst. En in een ondergezeken bed kun je rustig verder slapen. Stinkt ook niet of zo. Fijne collega. Zoek een fijne baan die je wel leuk vindt. Ga worsten stoppen bij de HEMA! Valt niemand je lastig. En laat het mooie vak van verpleegkundige over aan mensen die er wel zin in hebben. Zoals de rest die me hier geholpen heeft tot nu toe. Zo, wat was ik weer eens fijn boos.
Buurman ligt nu nog even lekker te slapen. Het kan allemaal zo makkelijk zijn als je niet zo moeilijk doet. Half zeven. De dag is begonnen. Mag ‘ie misschien alweer snel voorbij zijn? De lol is er een beetje af. Ik kon wel janken.
Gelukkig verscheen al snel de dagdienst. En de student met brood en koffie. Veel koffie. Ik vroeg en kreeg twee bekers en zette me met goede zin, want weer ruimte aan de schranserij. En zo begon het toch nog te stralen. Hiermee geholpen door de koffie werd ik langzaam weer wat alerter en ik nam eens goed in me op hoe de bedden opgemaakt werden. Op zon- en feestdagen is alles wat er maar gebeurt, of zelfs maar dreigt te gebeuren, interressant. Ik vatte moed en liet me uit bed praten met de belofte dat ik onder de douche mocht. Daar had ik nou geen bezwaar tegen en niet veel later, een half uurtje om een pijnstiller in te laten werken, stond ik prinsheerlijk onder de warme stralen. Wat kunnen simpele dingen dan lekker zijn. De dag werd wat mij betreft steeds leuker. Tegen tienen zat ik schoon en fris naast m’n bed op een stoel. Nog een bak koffie, met een koude sinas ernaast, wat een vreemde combi. En daar zat ik dan. Te wachten op… nou ja,,, verras me! Hoe leuk gaat ‘t nog worden?
Te leuk. Want niet veel later, ik draaf altijd een beetje door, lag ik weer plat. Samen met mijn pijntjes en dingetjes. Van de zuster mocht ik best even huilen. En heus, ik voelde al nattigheid opwellen. Maar toen ging de telefoon. Michel. Als ik die in het schermpje zie dan weet ik dat er een hoop onzin volgt. En jawel: Of ik verstand heb van of ervaring met de een of andere zonneschermenboer. Ja, zie ik eruit alsof ik een zonnescherm in de tuin heb? Wat ik ervan begreep was dat er bij Michel, nou ja, zijn zonnescherm dan, een nippeltje van een transistortje was afgebroken. Het was een moeilijk gesprek, vandaar. De verbinding werd namelijk steeds van telefoonmaatschappij’swege verbroken. Michel woont ook in de Bonsenhoek en dus moet je ook bij hem in de tuin gaan staan met een duim in je hol en de telefoon zo hoog mogelijk in de lucht om een beetje te kunnen bellen. Het draaide aldus uit op een vaag gesprek over buisjes, doeken, schroevendraaiers en, nou ja, toen viel mijn verbindingding een beetje weg. Zo gaat dat nou bijna altijd. We zien elkaar dan ook niet zo vaak. Maar dat is meer omdat Ellen dan al gauw een beetje hysterisch wordt. Laatst liet er iemand een boer in de buurt van de koningin. Ja.. Nou nou nou… dat wij daar grapjes over maakten. Droogkloot en ijskonijn. Wie wie is mag je zelf uitvogelen.

Gauw verder schrijven want het is opeens laat! Natuurlijk werd ik ook vandaag niet aan m’n lot overgelaten en kwamen Agnes en Jirina op bezoek. Mathijs vond het toch wat lang om zo’n hele tijd hier naast mijn bed te zitten en bivakkeerde bij opa. En we zaten niet eens de hele tijd op het bedompte en benauwde zaaltje. Want Agnes had m’n rolstoel meegenomen. En zo konden we naar buiten. In de min of meer frisse lucht. Kijk, je moet het gewoon even regelen! En daar heeft Agnes het maar druk mee. En dan moest ze tussendoor ook nog een vriendin uit een benarde situatie bevrijden. Gab ging de kamer van haar dochter denkelijk opruimen of op contrabande doorzoeken toen op onverklaarbare wijze het slot onklaar, en zij ingesloten raakte. Onvervaard vermorzelde Agnes de deur en kon er opgelucht adem gehaald worden. Gelukkig had Gab de stash Breezers gevonden zodat ze er ongetraumatiseerd en zelfs in opperste stemming vanaf kwam. (Zo, sta je toch nog in m’n weblog! Ha!) Je geeft Jirina en laptop en dan heb je heel gezellig met je lief!
Maar helaas… GTST wachtte en moest ik afscheid nemen. De computer werd snel ingepakt en ik bracht de dames naar de uitgang. Zwaai zwaai, bye bye! En toen. Het bedompte hok? Nu ik mobiel was lonkte er een initiatief; Afdeling 1200. Sweet Home 1200. De harttransplantatieunit. Het was even een puzzelrit maar toen zat ik toch aan de koffie met Patrick en Marco. Ja, dat was wel weer even gezellig. En ik denk dat het voor hun toch ook wel aardig is om een beetje te zien hoe het met hun klantjes gaat. En ik kwam, toevallig, bekenden tegen. Ja, een klein cluppie hè? Frans was opgenomen met een longontsteking. dan schrik je eerst even. Maar het ging weer goed. Morgen een koffieafspraak. Het was wel een roteind rollen. Ik heb er gewoon kramp in m’n handen van. En j, ook dat: pijn in m’n rug! Eikel!

Laatst aangepast (maandag, 24 mei 2010 21:36)

Voorlichting

dinsdag, 25 mei 2010 19:17

De kaatste nacht in het EMC. De wegkwijtbuurman gedroeg zich. De rest van Oz verkeerde in chaos. Ik had last van delieren door de morfine en durfde op een gegeven moment m’n ogen niet meer dicht te doen. En sliep dus niet tot 6 uur. Ergens in de tussentijd was de wegkwijttbuurman wakker geworden om ye plassen. Zo vlug ik kon schoof ook ik uit bed en liep met hem de gang op; ‘Kijk meneer‘, wijzend op de zonnestraaltjes verderop in de gang,’Daar bij die dames is de WC, Die dames helpen u dan wel.‘ Daar konden ze niet meer onderuit en keurig brachten ze hem even later terug en legden hem in bed.
Uiteindelijk viel ik in een door de bizarste dromen geteisterde slaap. eigenlijk blij (Wat ook, oefffff….. door een Odol kwam.) en zwetend als een otter werd ik om 11 uur wakker. De dokter deed zijn visite en was er van overtuigd dat ik naar huis kon. Een jong blond leerlingetje deed me eens lekker onder de douche en droogde me af. Last day in Oz. Nadat ik even had uitgerust reed ik naar de HTX-poli om te vertellen dat de operatie geslaagd was. Daar rinkelde m’n telefoon. Agnes zat op me te wachten. Aan het eind van de middag was ik thuis! Alles deed zeer. Ik haalde met veel moeite het bed in de huiskamer. Thuis! Wat was ik blij. en de rest ook.

Ik heb , denk ik, de verkeerde operatie ondergaan. Bij ontslag uit het ziekenhuis krijg je allerlei al dan niet nuttig voorlichtingsspul; stenciltjes, foldertjes en alles begeleid door uitleg door ‘ons personeel’. Ons personeel is dan vast op vakantie of op cursus. Uitleg blijft vaak uit. En dan ben je helemaaal teruggeworpen op het schriftelijk materiaal. Maar wat moet ik hier dan van denken? Uitleg over de operatiewond;

… willen wij ervoor zorgen dat de operatiewond goed geneest. Het is daarom van belang dat u op de hoogte bent van de hier onderstaande aandachtspunten …

• Thuis hoeft u geen verband meer op de wond te dragen. Als u naar buiten gaat is het wel wenselijk er een hoofddeksel over te dragen.
  …
• Wanneer de hechtingen zijn verwijderd, mag u de volgende dag uw haren wassen met een zachte shampoo. Wees hierbij wel voorzichtig met de drukuitoefening bij het litteken van de wond.
  …

Hadden we nu toch maar om uitleg bij het briefje gevraagd. Te laat. Ook de medicatie was niet helemaal duidelijk. Hadden we in een boshutje gewoond dan waren we toch een beetje het bos ingestuurd. Nou heb ik toch het idee dat ze het op neurochirurgie allemaal niet zo heel nauw namen met het doen van controles en zo. Of verzorging. Ik had m’n ogen post op nog maar net open toen ik een infuusstandaard met een zak NaCl zag hangen. ‘Oh, shit! Die zit aan mij vast!‘ Ja, dat izniegoenie! Voor een getransplanteerd hart. En dat vertel ik het verplegend personeel. Maar wat weet een patiënt nou allemaal? Ik blufte er een cardioloog tegenaan en toen werd er toch maar even ruggespraak met een arts, En daarmee was het lot van het zakje bezegeld. Het werd opeens snel weggehaald. Toch maar wel. Saturatie 93%. Ja, nou en. ?’Harttransplantatie misschien?‘ Ja, nou en? Voor de niet ingewijden; Dan zit er behoorlijk te weinig zuurstof in het slagaderlijk bloed.

Laatst aangepast (dinsdag, 25 mei 2010 22:39)

Pisvinger

donderdag, 27 mei 2010 16:27

Nou, eh, hèhè… m’n bazin heeft ‘t hardop durven zeggen; m’n contract wordt niet verlengd. Fijn. En waarschijnlijk heb ik, vanwege mijn onderbroken arbeidsverleden geen recht op WW en kan ik zo de bijstand in. Het is allemaal goed geregeld. Wie zou er niet depressief van worden. Gisteravond al een kutavond om dat die lul uit Krimpen aan de IJssel, de fractievoorzitter van Groen Links aldaar, beter bekend bij velen als ‘die pisvinger‘ of te wel de verwekker (vader is te veel eer) van mijn leasekinderen het weer voor elkaar had. Sinds ze uit school kwam had hij Jirina de hele tijd telefonisch gestalkt. Het arme kind was er er helemaal zenuwachtig van en zat op een gegeven moment bijna te huilen.’Ik wil niet met hem praten maar hij blijft maar bellen!‘ Om het nog even lekkerder te maken belde hij Agnes, helemaal uit z’n stekker. Hij dreigde het AMK in te schakelen en nou ja, toen kregen we de kinderen helemaal niet meer rustig. Mathijs lag de televisietijd ‘s avonds stijf naast me op bed met een arm om me heen en om 1 uur ‘s nachts zaten we nog met Jirina op de bank.
Die dreigementen, daar lachen Agnes en ik om want het is een lafbek van de ergste soort die zich achter zijn advocaat verschuilt en de alimentatie niet betaald. Van het uitvoeren van dreigementen is het in 7 jaar nog nooit gekomen. Nou, wat een held. (Ik ga in elk geval geen groen links meer stemmen. Als er zulke mensen bij die club zitten!) En hij is nog dom ook. Ja… wie gaat er nou helemaal door het lint in een voicemail? Schelden, dreigen, grof taalgebruik. Je kunt het maar vastgelegd hebben voor de toekomst. We hebben ook nog wat telefoongesprekken achter de hand waarin hij vreselijk tekeer gaat tegen de kinderen. Nee, dat wil je echt verder niet weten. En ja, we kunnen er boos om worden, natuurlijk, maar uiteindelijk is het alleen maar zielig voor de kinderen die zich aan alle kanten bedreigd voelen en absoluut niet weten wat ze ermeee moeten. Als je het over geestelijke terreur hebt…

Maar nee, Agnes heeft het natuurlijk steeds gedaan. Die zorgt niet goed voor de kinderen en leidt een leven aan de zelfkant. Met mij. – Hij heeft het natuurlijk nog niet verwerkt dat ik een (veel) grotere en duurdere auto had dan hij toen ik nog zijn buurrman was. – Nou, ik zie dat niet. Ik zit hier, Mathijs tegen mijn benen geleund, we hebben net lekker gegeten, de TV staat aan, Jirina eet haar toetje. Oké, we hebben het niet breed en bezit is waar vader alles aan afmeet dus wij zijn niet geschikt om kinderen op te voeden., maar het is gezellig, er wordt gelachen, de kinderen zien er goed uit en lopen heus niet in lompen. Dus… lekker belangrijk. Feitelijk heeft pisvinger nooit zelf zijn kinderen opgevoed. Hij heeft ook kinderen uit een van zijn vele vorige relaties maar die zijn eerst opgevoed door hun eigen moeder en daarna, tot zij het huis uitgingen, door Agnes! Door jeugdzorg werd hij ooit gediskwalificeerd als opvoeder vanwege het ontbreken van pedagogische kwaliteiten maar mocht zijn eerste leg (Mijn leasekinderen bestonden nog niet.) in huis blijven door zijn huwelijk met Agnes. Triest zo’n man. Wat een losert.

Ons leven gaat ondanks alles gewoon door. Om pisvinger maken we ons niet druk, die zoekt ‘t maar lekker uit met zichzelf. Materiële dingen kunnen ons weliswaar niet gestolen worden maar zijn stukken minder belangrijk dan vroeger. We hebben elkaar, houden van elkaar en zorgen voor elkaar. (Mmmm… dat moet je bij mij dan letterlijk nemen.) Basaal gaat het daar toch om in ons nieuwe leven.

– In het kort even over mij; Het gaat elke dag een stukje beter. Ik beweeg me makkelijker en kan nu zonder hulp op en van bed komen. Daar voel ik me een stuk beter bij. Ik hoef Agnes niet steeds te vraagen me te helpen. De dokter is geweest en de fysiotherapeut is gewaarschuwd. Dat hoor ik maandag, hoe dat gaat. Mij hoor je dus niet klagen. Ik heb ook al twee nachten goed geslapen en dat maakt ook dat ik de pijn en de emotionele toestanden beter aankan. –

Laatst aangepast (donderdag, 27 mei 2010 21:18)

Junk

vrijdag, 28 mei 2010 18:32

Oops, I did it a again. A little too much. Plannen genoeg, dingen te doen. En een zere rug als gevolg. Vanmorgen vroeg schrok ik wakker. En dat bedoel ik dan wel heel letterlijk. Ik was al een beetje aan het ontwaken omdat de kids bezig waren met naar school gaan toen de de hond plotseling op m’n bed sprong. Ik schrok me wezenloos en in een reflex kroop ik in elkaar. De pijn schoot van m’n billen naar m’n nek. Tering! Dat deed zeer. Ik wist ook niet meer hoe te gaan liggen. Bewegen was een bezoeking en per ongeluk hoesten een klein drama. Ik bleef nog even liggen en probeerde me voor te stellen hoeveeel pijn het zou doen om uit bed te gaan. Want dat moest wel. Het toilet riep en ik zou gaaan douchen. Agnes was weg en toen was het toch opstaan geblazen. Heel erg zeker zonder hulp voelde ik me niet. – Ik ben doodsbang om te vallen. – Het opstaan viel niet mee. Laat ik het maar niet over lopen hebben. Misstapjes veroorzaakten felle pijnscheuten.

We hadden bedacht dat ik vandaag zou gaan douchen bij de vader van Agnes. Die woont even verderop in een bejaardenwoninkje. Beneden, gelijkvloers en… een ruime natte ruimte met handgrepen, douchestoeltjes. Perfect. Agnes hielp me met aankleden en zo zat ik weer in m’n rolstoel. Daar zaten mentaal wel wat haken en ogen aan. Maar, vond ik, daar moest ik me maar overheen zetten. Ja, eigenlijk is het gebruiken van een rolstoel om ergens te komen ook een kwestie van een kans pakken. Anders had ik niet kunnen douchen en was ik niet buiten gekomen. Totaal gedesorganiseerd, want wat moet je meenemen om te gaan douchen, maakten we ons klaar om naar pa te gaan. Agnes hielp me met aankleden, naar buiten en in m’n rolstoel.
De vergelijking met kamperen ging niet helemaal mank; Met een handdoek, washandje en een toilettas maakten we een wandelingetje in het zonnetje naar de douche. Het was ondanks het strakke blauw en de zon behoorlijk fris. En omdat ik stil zat helemaal. Het douchen was wel een verademing. Ik voelde het vieze vuil van me afspoelen. IIk schoon en fris liepen/reden we weer naar huis, Agnes en ik. Nog even uitrusten op bed voor de volgende activiteit.
Na het rustpuntje wandelden we naar de school van Jirina en Mathijs. Een van de juffen wilde Agnes even spreken en dus was het vanzelfsprekend dat ik daarbij zou zijn. Alles bij elkaar nam nogal wat tijd in beslag. Tijd die ik zittend doorbracht. En dat begon m’n rug steeds minder leuk te vinden. Waar nog bij kwam dat ik vandaag was begonnen met het afbouwen van de morfine. Ja, stoer hè? De huisarts had al gezegd dat het opgelegde schema wat drastisch was. Ik ben wel van het drastische. Maar dit kon niet meer.Agnes had er zin in hoor! Die bleef lopen. Ze was nog niet klaar met me en liep in fiks tempo door naarde C1000 om het avondeten in te slaan. Ik moest haar wel overhalen me mee te nemen want anders had ze me thuis afgezet.eigenwijs dus weer.
Ik sterruf van de pijn. De morfine moet maar weer omhoog. Vanaf morgen. Verslaafd hè? Junk. En afkicken is moeilijk. KKan ik mezelf gaan begeleiden voor een keertje. Wat een grap.

Laatst aangepast (vrijdag, 28 mei 2010 22:19)

Nee, niet eigenwijs

zondag, 30 mei 2010 14:57

‘Sukkel!‘ Ja, ik ja. Dan gaat het even een beetje en dan wil ik mee naar de bibliotheek in een poging Mathijs aan het lezen te krijgen. Hij had van de week een boekje van Geronimo Stilton gekregen en dat tamelijk snel uitgelezen. En dat voor een liever-niet-lezen-kind. Zelf vind ik lezen heel leuk en lezen is ook wel belangrijk voor de ontwikkeling van een kind. Maar ja, dan sta je eenmaal met dat joch in de bieb en dan vindt ‘ie natuurlijk niks leuk. Terwijl ik van alles leuk vind en hem dat dan ook aan probeer te smeren. Na enige tijd en aandringen hebben we toch een paar boeken. Zelf zocht Mathijs nog een boek over dyslexie uit. School en wij denken dat hij toch wat lees- en schrijfproblemen heeft. En nieuwsgierig als hij is, wil Mathijs daar dan wel het een en ander over weten. Dyslexie maakt sommige dingen wel wat lastiger maar je bent natuurlijk geen analfabeet en ook niet dom. Kwestie van andere randvoorwaarden scheppen.
Jirina vond een boek over familie. ‘Wat is nou familie?‘ Dat is in deze tijden niet zo’n makkelijk te beantwoorden vraag. Vroeger, toen alles beter was, had een kind papa en mama, opa’s en oma’s, ooms en tante s en neefjes en nichtjes. Simpel. Maar tegenwoordig met al die opgesplitste familie’s… Het is soms een grote onoverzichtelijke bende van onduidelijke figuren die dan weer wel en dan weer niet familie zijn. Eén hoofdstuk ging over wat een vader nou is. Nou, je begrijpt ‘t al; Jirina vond hier weinig aanknopingspunten met de realiteit in. Een vader doet leuke dingen met je. Je kunt altijd bij hem terecht met al je vragen en hij luistert maar je. Hij leert je dingen. Een vader is ook wel eens boos op je maar blijft dat nooit lang. Bij je vader voel je je veilig. Hij helpt je waar hij kan. Dat soort vanzelfsprekendheden. Misschien daarom wel dat op de kalender op de WC ‘vaderdag‘ door een van de kinderen werd doorgestreept en vervangen door ‘Robdag‘.
De kinderen hadden van spaargeld inlineskates gekocht en deze dienden meteen uitgeprobeerd te worden. Zodoende waren we gaan wandelen naar het winkelcentrum. En terug. Te ver, te lang, te pijnlijk. En daar betaal ik vandaag de tol voor. Vanochtend werd ik wakker en de eerste beweging veroorzaakte een misselijkmakende golf van pijn. Ik kon alleen maar op m’n rechterzij liggen en elke poging om van houding te veranderen strandde vruchteloos in pijn. Al bewoog ik maar een been. Eender welk been. Ja, en toen moest ik toch echt ook naar het toilet. Op de een of andere manier wist Agnes me daarheen te slepen. En weer terug. Pas om een uur of drie, na twee doses morfine en flink wat paracetamol, ging het een beetje beter. De stripjes morfine liggen heel verleidelijk naast m’n laptop.
Vandaag doen we dus allemaal maar niks. Agnes heeft nog even uitgeslapen en heeft Mathijs naar een vriendje gebracht. Jirina is bezig met muziek en haar MP3 speler en ik kijk een beetje naar weet ik veel wat op de TV en computer wat. En dat zal de dag wel duren.
De regenachtige dag druilt voort. Ik mis niks. Mooi weer om binnen te blijven. Tussen de buien door wordt er nog wat geskate, ik werk wat aan een website en Agnes, geen rust in haar kont, scharrelt wat en kookt . Lekker. Spinazie. Na het eten binden de kinderen de skates weer onder. Als ze terug zijn download ik nog wat muziek voor ze. ‘Welk nummer wil je hebben dan?‘ Er volgt iets onverstaanbaars wat na enig spelwerk ‘Alors, On Dance‘ blijkt te zijn. Leuk nummer. Zo dansbaar ook! Zelf ook maar even op mijn spelert zetten. Dan is ‘t eindelijk bedtijd voor het kleine spul. De TV gaat uit. Een romantisch muziekje en een boekje brengen weer wat rust in onze hoofden. Allebei hebben we het helemaal gehad. Zo nog wat morfine en dan is het mooi geweest voor vandaag. Morgen weer een rustdag wat mij betreft.