Meer gedoe

Vandaag kreeg ik een doeverbod opgelegd door Agnes. Wegens te warm. Daar de voorkant het koelste gedeelte van het huis is, bleef ik op bed liggen. Slechts gezelschap gehouden door een ventilator. Zo was het goed toeven. En slapen. Wat goed uitkwam want ik had nog wat uurtjes tegoed. Agnes was vriendin Ellie aan het helpen met haar verhuizing. Was het daar niet een ietsiepietsie te warm voor? Ik dacht van wel. Tot zover ik nog tot denken in staat was.

Veel moeite met het doeverbod had ik zelf niet. Anderen wel. Waarom bellen allerlei mensen aan als ik net een beetje indommel? Ga bijvoorbeeld zelf thuis zijn als je een pakje verwacht. Doe zelf de deur open. Maar val mij er niet mee lastig. Ik heb al last genoeg van mezelf. Vooral op dagen zoals gisteren en vandaag. Gewoon te warm. Ik kan er niet meer zo goed tegen. Vandaar dus rustig aan en liters water naar binnen zien te werken. Wat niet altijd meevalt. En bier is absoluut geen optie. Daar zou ik het alleen nog maar erger mee maken. En het is al zo erg.

Gisteravond lagen Agnes en ik in bed nog wat te praten. Het gesprek kwam erop dat ik zo moeilijk, om niet te zeggen bijna onmogelijk, het flatgebouw uitkom. Op mezelf dan. Zonder iemand die de deuren opendoet en -houdt ben ik reddeloos verloren tenzij toevallige passanten me een helpende hand reiken. Een mens kan niet altijd helpen… maar een hond wel! Pling! we sliepen al bijna maar bij Agnes ging het licht op zolder weer aan. ‘Nou, als er dan geen aangepaste deuren en zo komen, vragen we toch een hulphond aan.’
Natuurlijk hebben we al een hond, maar van dat beest verwacht ik eigenlijk niet zoveel. Ja, dat hij uit z’n bek stinkt. Meer ook niet. En in de weg lopen, zodat ik steeds over hem struikel. Of, als ik m’n elro gebruik, over hem heen rijd. Ja, eigen schuld, dikke bult. Bovendien is het beest kortweg te klein om bij de deurknop te komen. Helpen? Ja, van de wal in de sloot. Een hulphond dus. Leuk, een blonde labrador of iets dergelijks. Zo eentje die zo het water inspringt als hij/zij een eend ziet. Geinig.

Nee, alle gekheid op een stokje… Die fucking wo… Nou ja, laat ook maar. Ik tob wel verder. Voorlopig vind ik het toch te warm om iets te ondernemen. Het is hier binnen beter dan buiten.
En verder? Verder gebeurt er bijzonder weinig. Geen artsenbezoeken, geen rare dingen. Het gaat zo een beetje z’n gangetje. In standje rustig aan dus. Heel rustig aan.

Denk aan de zieken, zwakken, misselijken en bejaarden. Houdt ze nat!