Maerlant Mafia

De term vrijwillige ouderbijdrage is al gevallen. Vrijwillig lijkt me nu niet een moeilijk woord. Drie lettergrepen maar en het betekent dat iets niet verplicht is. Daar denkt de directie van het Maerlant College, de Maerlant Mafia heel anders over. Vrijwillig is gewoon verplicht. Zo simpel is het. En zoals dat in de onderwereld gebruikelijk is, wordt geen middel geschuwd om de bijdrage te innen. Afpersing, bedreiging; noem de methodes maar op. Dat alles om het toch al niet geringe kapitaal van de school ieder schooljaar weer een flinke injectie te geven.
De meeste ouders krijgen de acceptgiro in de bus en betalen grif. Dat kan ik me wel voorstellen als ik de auto’s zie waarin het gros van de kinderen opgehaald wordt. Zie je een auto onder de € 40.000 op de parkeerplaats, dan is deze hoogstwaarschijnlijk van een leraar. De school krijgt steeds meer een exclusief tintje. En dat wil men daar graag zo houden. Het heeft er alle schijn van dat kinderen van ouders die lager op de economische ladder staan actief geweerd worden.
En daar gebruikt de Maerlant Mafia de ouderbijdrage voor. De bijdrage is significant hoger dan die van scholen in de omgeving en er moeten door ouders zaken betaald worden die ten laste van de school horen te komen. Een verplicht tenue voor lichamelijke opvoeding, werkschoenen voor transport en logistiek, een tekendoos etcetera? Moet de school gewoon zelf verstrekken want verplicht gesteld. Niet op het Maerlant. De ouder betaald. En wie dat niet kan, pech. Geen noodfonds of wat dan ook. Een sociaal gezicht heeft de school niet. Dat is duidelijk. En wie niet wil, heeft ook pech. Dan wordt de leerling uitgesloten van activiteiten waarvan hij of zij niet uitgesloten mag worden. Zoals activiteiten waarvoor separaat van de ouderbijdrage wel is betaald. Zoals een werkweek. Wie zwicht er nou niet voor dergelijke chantage?

Ik ben er een beetje klaar mee. Wij krijgen onze € 175 gewoon niet terug. En het lijkt een pietluttig bedrag maar voor ons is het veel geld. En dan heb ik het nog maar niet over het sociale en pedagogische klimaat. Misschien een andere keer.