Maart
donderdag, 22 maart 2012 21:18
Als prettig gestoord ADHD-duo
loop ja vaak wel in zeven sloten tegelijk. Van het één komt altijd het ander. Zelden wat goeds, trouwens. – Ah, nee… – Ooit kreeg ik van Michel een waterornamentbak, compleet met pomp. Leuk, niet te groot, zo’n 60 centimeter in het rond. Leuk toch? Ja! Beetje aankleden, een keer een andere fonteinkop aangeschaft. Maar ja… na jaren trouwe dienst begon de pomp lawaai te maken. Irritant gebrom dat het klateren van het water overstemde. En ja, wat kost dat nou zo’n nieuwe pomp? Voor drie tientje weet je alles.
Dus kwam er een nieuwe pomp. Met weer een nieuwe fonteinkop, want die zat erbij. Die zette Agnes keurig in de bak waar nu geen deksel meer op ging. een soort vijvertje dus. Als het ware. Alleen jammer dat het fonteintje zijn sierlijke waterstralen buiten de bak deed belanden. Zo was de bak al snel halfleeg, of halfvol, wat je wilt. Goede raad was niet heel duur. Twee mogelijkheden; A. De fontein minder laten spuiten of B. een grotere vijver.
Agnes ging voor B. En dan bedoel ik ook dat ze er voor ging. Al snel zat ik aan de telefoon met een meneer die voor een luttel bedrag een ronde vijverbak met een doorsnede van anderhalve meter. Vrouwen en ruimtelijk inzicht. ‘Waarom wil je dan met de aanhanger? Dat past toch wel achter in de Espace?‘ Bijna ja. Met de aanhanger dus. En dan blijkt eenmetervijftig toch best wel groot.
En toen was Agnes de trotse bezitster van een enorm zwart gat. Waarmee we er nog niet waren. Er moest nog een gaatje in de grond gegraven worden. Dat kon Agnes best zelf. Daar ben ik te teer voor gebouwd. Met hulp van Mathijs en een schoolvriendje ontstond er iets dat op dagmijnbouw leek. De pas opgeruimde tuin veranderde in een modderige ravage. En wat te doen met al die uitgegraven klei? En ik moet mezelf nageven, mijn vaardigheid met rolmaat en stokjes om in de aarde te tekenen zorgde er voor dat het gat de goede maat kreeg. Laat mij maar delegeren. Een keer passen en de tweede keer zat het als gegoten. Aan het begin van de avond zat er water in en dat bleef, ook met een op volle kracht spuitende pomp, netjes in de vijver.
Het was een zware klus. Mijn lief was zo versleten dat zelfs een flinke massage met alles erop en eraan geen soelaas meer bood. En dat allemaal omdat de oude vijverpomp kapot ging. Maar we hebben nu wel een aardig plas water in de tuin. Met waterplanten en alles. Nu alleen nog vissen.
dinsdag, 20 maart 2012 15:10
Maandagmorgen,gisteren, voor controle naar de cardioloog. Elke keer vind ik dit van tevoren al een lastige. Want er kan natuurlijk van alles mis zijn zonder dat ik dat nou meteen merk. Dat is natuurlijk tot nu toe niet het geval geweest, maar toch spookt het op zulke dagen door m’n hoofd. Dus na een slechte nacht en met een licht verhoogde bloeddruk naar het Erasmus. En natuurlijk ook weer zonder me te wegen of te tempen. Dat wegen en tempen. Tsja, dat zou eigenlijk elke dag moeten. Een vast ritueel; wegen, tempen en pillen nemen. Zo zou m’n dag moeten beginnen. Meestal ben ik al blij als ik het op kan brengen m’n bed uit te komen. Alles doet zeer, misselijk, stijf… Maar ja, daarvoor, en voor nog meer, moet ik die pillen innemen.
Agnes reed – dat leek haar verstandig – zodat ik nog even wat kon zitten suffen. Dat suffen bleef wat hangen want in het ziekenhuis liep ik helemaal verkeerd.
Op weg naar radiologie voor een X-Thorax. Dit keer was het Agnes die de weg hervond. En geraakten we toch nog bij de balie voor een röntgenfoto. Achter deze balie zat een buitenlanderige jongeman zich eens lekker ongegeneerd uit te rekken. Waar houdt schaamhaar op en begint buikhaar? Ik wist het niet. Wat ik wel wist was dat het heerschap mijn opmerking over zijn leuke naveltruitje niet kon waarderen. Heel narrig vroeg hij me naar een ID, want anders kon hij mijn aanvraag niet opzoeken. Ik lepelde mijn patiëntennummer op. ‘Kan het zo wel?‘ Kon een gezicht nog verder vertrekken? Huftertje!
Op de weegschaal bij de HTX-poli bleek ik drie kilo afgevallen. Op papier leek dat niet zo maar vorige keer had ik een beetje, zo’n drie kilo ja, gesmokkeld. ‘14 – komma nog wat – kilo.‘ en ik stapte voor dat dit uitkwam snel van de weegschaal. Die gisteren dus 14,3 kilo aanwees. ‘Nou ja, ik ben in ieder geval niet aangekomen…‘ Ja, dat was zo. Oké. Leugentje. Maar de bestwil erbij was ver te zoeken. Omdat Fred en Gerda er ook waren – Fred moest voor een biopsie opdraven. – was de ochtend goed door te komen en leek het wachten veel minder lang te duren. Bloed prikken en een ECG. Deze keer vergat ik niet de elektra uit te schakelen.
En dan de dokter. De Poolse/Roemeense/Tsjechische/Joegoslavische* cardioloog van wie ik naam steeds vergeet en vergat ik die niet, dan kon ik hem niet uitspreken. Dat doe er niet toe. Het is een aardige vrouw en ongetwijfeld, want anders zat ze niet waar ze nu zit, een kundige arts. en zo’n accent is wel charmant.
Omdat ik er nu toch was, gooide ik eens al m’n klachten die ik aan bijwerkingen van de diverse medicijnen op tafel. Dit ook omdat veel ervan tijdens de weken revalideren boven water gekomen of verergerd zijn. En hoe zit dat dan? Kan het allemaal niet wat minder? En, helaas, nee, dat kon en kan niet. Even tevoren was het Fred al opgevallen dat ik zoveel immunosuppressiva slik. Daar had ik, bij gebrek aan vergelijkingsmateriaal eigenlijk nooit zo bij stilgestaan. Wat is veel? Wat is weinig? Bestaat er een normale hoeveelheid.?
En nu moet ik wat woorden die hiervoor staan terugnemen. Het is wel al een paar keer, vier om precies te zijn, mis geweest. Vier keer had ik een afstoting. En in deze bieden in het verleden behaalde resultaten dan wel niet een garantie voor de toekomst, en iedere transplantant krijgt gegarandeerd met afstoting te maken, – en gaat daar uiteindelijk direct of indirect aan dood – maar ik loop een behoorlijk verhoogd risico hierop. Even slikken. Niet alleen ik, maar Agnes ook. Dan blijk je opeens nog meer maar een mens van de dag dan je gezien de omstandigheden al dacht.
– Niet dat ik nu gelijk m’n uitvaartpolis ga checken… maar toch… Confronterend was het wel. De voetjes weer ferm op de grond. Oh, en die uitvaartpolis heeft Agnes net nog gecontroleerd. Die is in orde. Misschien weer eens een leuke afscheidsrede op papier zetten en bedenken welke muziek ik wil laten horen. –
Ik zal het dus moeten doen met de bijwerkingen – misselijkheid, peesontstekingen, botontkalking, spierpijn, vermoeidheid,gewrichtspijn, spierafbraak… laat verder maar. – Het alternatief is niet zo aantrekkelijk. Om niet depressief te worden schuif ik het maar het liefst zo ver mogelijk van me weg in een poging zo prettig mogelijk te leven en lol te hebben. Ik kan me daar toch ook niet 24/7 mee bezig houden. Dan heb ik geen leven. Dat het soms boven komt borrelen, zoals nu, daar ontkom ik niet aan. alles gaat wel door. En het liefst met mij erbij. Dus daar ga ik dan weer.
Vandaag was het de beurt aan het Rijndam. Daarover morgen. Ik en deadlines…
woensdag, 14 maart 2012 19:24
De telefoon gaat en het is Fred. ‘Kom je met de fiets of met de auto?‘ De afspraak om koffie te komen stond al en ik was bezig met de laatste restjes ochtendactiviteiten. Alleen nog wat gel in m’n haar smeren. Fred moest z’n snorfiets naar de de fietsenmaker in het winkelcentrum brengen, zo bleek. ‘Dan kom ik wel met de auto. Tot zo.’ Jammer fiets, ik heb je nu even niet nodig. Goed, m’n haar zat min of meer in model. Agnes een kus en in de auto dan maar. Fred woont vlakbij en met het speelse stratenplan zou ik sneller met de fiets dan met de auto bij hem aangekomen zijn. De koffie stond bijna klaar en zo te ruiken stond er iets lekkers in de oven.
Ja, we zouden gelijk naar de fietsenwinkel. Wat dus betekende dat we eerst zomaar een uur zaten te kletsen over de gewichtige dingen des levens. Zoals het belang van lekker eten. Waarom je niet met een hele horde zeikbejaarden en hun caravans en campers op vakantie moet willen gaan zoals in het programma We Zijn Er Bijna van omroep Max. En de belofte van mooi weer, natuurlijk.
Ja, dat We Zijn Er Bijna; Omroep Max, die mij tot zijn doelgroep rekent, afficheert dit als een avontuurlijk reisprogramma. Avontuurlijk. Natuurlijk. Men neme een kudde in verschillende stadia van Alzheimer, in staat van chronische ontreddering en incontinent voor azijnzeik geraakte bejaarden in bezit van auto + caravan of camper. Kijkend naar dat programma rijzen de haren me te berge. Moet dat zo als je de zestig gepasseerd bent? Dan pleeg ik hier en nu, zo achter m’n toetsenbord, zelfmoord. Want die lui in dat programma, achter hun na slim onderhandelen met het vakantiemobiel meegeleverde potje met geranium, zijn ook al dood.
Avontuurlijk. In colonne van camping naar camping, waar je steeds wordt opgewacht door de vooruit geracete reisleidster die alles voor je geregeld heeft. Plekje is al voor je uitgezocht. Pootjes uitdraaien, de meegenomen proviand uit de kastjes (Echt te bizar wat die oudjes allemaal te vreten mee hebben genomen. Alsof er in Spanje – Welk land al sinds de jaren 60 van de vorige eeuw toch echt niet meer als avontuurlijk bestempeld kan worden. – geen winkels bestaan.) En dan de hele dag lopen kankeren op alles wat er fout gaat of niet bevalt. De lokale stratenmaker wordt op hoge poten en met hangende buik in een onbegrijpelijk koeterwaals (De bejaarde in kwestie bazuinde even later bij de de andere kolonisten vol trots rond rond dat dat z’n beste Engels was. – MAAR JE BENT IN SPANJE LUL! – ) te verstaan gegeven dat hij moet stoppen met herrie maken. Die Spanjool begrijpt er natuurlijk geen ruk van en gaat dus lekker verder tekeer met zijn pneumatische sloopbeitel. En zo sleept het programma zich van het ene toeristisch oord naar de volgende trekpleister. Avontuur. Het enige spannende is of opa met z’n versleten prostaat ‘s nachts wel op tijd het toilet op de camping kan vinden.
We zijn toch nog wel in het winkelcentrum geraakt. Fred natuurlijk eerder op z’n brommertje dan ik met de auto. Als voorproefje op het seizoen pikten we een terrasje bij Het Verschil. Overdekt weliswaar. Maar toch. De lekkerste koffie van de Struytse Hoeck. Mensen kijken en verder met waar we gebleven waren in ons gesprek. Aankomende maandag moeten we allebei voor controle naar dezelfde cardioloog. Zoiets schept een band hè? Nee hoor. We kunnen het zo ook wel met elkaar vinden. Doet u ons maar een espresso en een cappucino. We zaten lekker. Kjijkend naar het passerende volk en ons realiserend hoe gelukkig we onszelf mogen prijzen met onze nieuwe harten. Nee, wij zijn geen lotgenoten. We zijn levensgenoten. Laat ons maar lekker op onze eigen manier oud worden. Dat lijkt ons veel leuker.
Na een beetje lanterfanten in de middag haalde ik wat boodschappen. Het was lekker rustig. Geen kinderen. De één nog op school en de ander bij een vriendje. Nog even wat meer lanterfanten. Aan mij om te koken deze woensdag. Agnes was werken. Foe Jong Hai met nasi. Geen ingewikkelde dingen. Gewoon eerlijk, simpel eten. Wel veel cholesterol. Maar daar heb ik dan weer pillen voor. Die dan weer bijwerkingen hebben. Ach wat. Zo gaat dat. Weer een aardige dag. Morgen naar Rijndam. Het lijkt wel of ik het er druk mee heb. Nu nog even m’n brood voor morgen maken en m’n tas inpakken. Dat lukt me morgenochtend echt niet.
dinsdag, 13 maart 2012 20:59
Lullen als Brugman. Tot ik mezelf niet meer kon horen. Nou, dat wil wat zeggen. Ja, en niet alleen maar stom uit m’n nek, dat zou niet zo erg geweest zijn, dat kan ik wel. Met m’n ogen dicht en twee handen op m’n rug. Al m’n gesprekstechnieken heb ik uit de kast getrokken. En dat om het maar niet te hoeven hebben over waar m’n gesprekspartner het gesprek heen wilde hebben. Puur geen zin. In het Rijndam, waar anders. Ik begeef me daar elke dinsdag en donderdag met volledige inzet en motivatie. Dat moet wel. Het gaat om iets belangrijks; mezelf. Intrinsieke motivatie. Daar draait het om.
Ik verlies me helemaal bij de psychologe, stort me op de fysiotherapie en sport en verdiep me in me zelf. Alleen de ergotherapeute. Daar heb ik niet zo veel mee. Dat moet ik even uitleggen;
Op het gebied van therapie, in tamelijk brede zin, ben ik niet gisteren uit een ei komen kruipen. Inmiddels is de materie me wel duidelijk. Zowel als therapeutisch medewerker als cliënt/patiënt. Helemaal een leek ben ik niet en ik durf me zelfs te beroepen op enige expertise en een hoop ervaring. Vooral professioneel. De kant van de cliënt heb ik áltijd met zon beetje alles in me zover als mogelijk van me af gehouden. Noem het arrogant, maar ik verwacht van een hulpverlener die mij hulp verleent minstens net zo goed, of gedreven, is als ik. Oei! Ja, dat durf ik hier wel op te schrijven.
Eerste eis die ik op mijn lijstje heb is dat je van mensen moet houden in dit werk. In ieder geval dat je mensen interessant vindt. Ik wil een soort passie voelen, een profesionele basishouding die meer gebaseerd is op het gevoel voor mensen dan op wat er in de boeken staat die school je voorgeschotelt. Fingerspitzengefühl. Want dan gaat het bijna vanzelf. En dat gaat het niet. Het voelt alsof ik het er bij haar uit moet trekken. Twijfelend, onzeker, aarzelend. Dat werkt niet bij mij. Ik moet ‘ja, maar…’ zeggen. M’n therapeut niet! Overdonder me, imponeer me, trek aan me, geef me een schop onder m’n hol, scheld me uit… weet ik veel… MAAR DOE WAT?
Vanochtend komt ze me uit de wachtruimte halen en m’n toch wat bi-polaire afwijkendheid zat al lekker in de lift. ‘Ga je met me mee?‘ – ‘Yes, let’s dance… ‘ ,of iets van die strekking, zei ik vrolijk terwijl ik me uit de bank hees. ‘Nou, liever niet‘, was de wat bitse reactie. Nou joh, dan niet. Wat mij betreft was de toon gezet. Dit ging het niet worden. Zoek het uit dan. De bekende kont tegen de krib. En ze was al tien minuten te laat. Zonder excuus. Dus zo moeilijk was het niet om m’n houding 180 graden te laten draaien.
Daarna was de sessie van mij. Ik had wel een idee welke kant ze het gesprek op wlde laten gaan en wat er aan de orde zou moeten komen maar daar had ik geen zin meer in. ‘We gaan het op mijn manier doen.‘, was het enige dat in me opkwam. Zodoende ging het dus helemaal nergens meer over, al leek dt wel zo. Volgende keer nieuwe kans. Voor beiden. Zo heb ik er niet veel aan.
Gelukkig mocht ik me daarna uitleven met fitness. Een beetje zweten, een beetje swingend over de loopplank met m’n muziek aan. Strutting my stuff. Gewoon lekker. – Temeer daar ik het gevoel heb dat m’n lijf een stuk minder krachtig protesteert. – Ja, het gaf me wel voldoening. Fietsen. De fietsen staan met de achterkant tegen de muur dus iedereen loopt voor je langs. De fysiotherapeute van dienst kwam aan lopen en ik riep:’Ho, pas op!’ – ‘Wat is er?’, vraagt ze, een beetje geschrokken. ‘Ja, kijk nou uit Ik dacht dat je ging oversteken.‘ Zij en de man op de fiets naast me moesten lachen. En ik voelde me weer een stuk beter.
De dag kwam aan het einde met een alweer goed gesprek met de psychologe. Als overdenking gaf ze me de volgende spreuk mee: Het gevecht tegen de realiteit verlies je altijd. Nu moet ik nog in gaan zien dat dat zo is. Daar ben ik namelijk niet van overtuigd. Maar wie weet. Ooit dans ik weer.
|
dinsdag, 20 maart 2012 15:10 Maandagmorgen,gisteren, voor controle naar de cardioloog. Elke keer vind ik dit van tevoren al een lastige. Want er kan natuurlijk van alles mis zijn zonder dat ik dat nou meteen merk. Dat is natuurlijk tot nu toe niet het geval geweest, maar toch spookt het op zulke dagen door m’n hoofd. Dus na een slechte nacht en met een licht verhoogde bloeddruk naar het Erasmus. En natuurlijk ook weer zonder me te wegen of te tempen. Dat wegen en tempen. Tsja, dat zou eigenlijk elke dag moeten. Een vast ritueel; wegen, tempen en pillen nemen. Zo zou m’n dag moeten beginnen. Meestal ben ik al blij als ik het op kan brengen m’n bed uit te komen. Alles doet zeer, misselijk, stijf… Maar ja, daarvoor, en voor nog meer, moet ik die pillen innemen. Op de weegschaal bij de HTX-poli bleek ik drie kilo afgevallen. Op papier leek dat niet zo maar vorige keer had ik een beetje, zo’n drie kilo ja, gesmokkeld. ‘14 – komma nog wat – kilo.‘ en ik stapte voor dat dit uitkwam snel van de weegschaal. Die gisteren dus 14,3 kilo aanwees. ‘Nou ja, ik ben in ieder geval niet aangekomen…‘ Ja, dat was zo. Oké. Leugentje. Maar de bestwil erbij was ver te zoeken. Omdat Fred en Gerda er ook waren – Fred moest voor een biopsie opdraven. – was de ochtend goed door te komen en leek het wachten veel minder lang te duren. Bloed prikken en een ECG. Deze keer vergat ik niet de elektra uit te schakelen. Vandaag was het de beurt aan het Rijndam. Daarover morgen. Ik en deadlines… Zaterdagzaterdag, 10 maart 2012 21:57 Gewoon een zaterdag. Ietsjes uitslapen en dan lekker lang ongewassen en nog ruikend naar slaap rondlummelen in m’n badjas. Koffie en een broodje. Lekker schijten. Maar ja, over dat laatste schrijf je dan weer niet uitbundig. Zo’n zaterdagochtend. Er moeten boodschappen gedaan worden. Natuurlijk. Maar dat kan nog wel even wachten. Eerst uitvechten wie er het eerst onder de douche gaat. Laat mij maar als laatste. Dan kan ik rustig scheren, mastur… ehhh… en… wassen, tanden poetsen, nou ja, de dingen die je onder de douche doet als man. Op m’n gemak. Zaterdagochtend. Ach wat. Er moeten boodschappen gedaan worden. Zaterdagmiddag plotseling. Met welke auto gaan we? Hebben we veel nodig? Om ons daarna in het Twingootje voor te houden dat we ook best boodschapjes op de fiets kunnen halen. Als het beter weer is. Of als we maar weinig nodig hebben. Of als… Laten we voorlopig de auto maar nemen. Het zonnetje schijnt. Zonnebril op en Agnes rijdt. Ik neem me direct voor dat vandaag een fietsloze zaterdag wordt. En dan hangen op een verjaardagsfeest waar ik niemand ken en niemand mij kent. Geen publiek voor ranzige moppen. Ik ken geen andere. Wil ik koffie? Nee, bedankt, ik was al aan het bier. Naast me een VWO-pubermeisje dat het alleen maar over school en kunst en school kan hebben. Nog nooit een beurt gehad en weinig kans dat dit er ooit nog van komt. Meid, zorg dat je snel aan een leven komt. Daar komen de bitterballen. Misselijk van de taart en de paaseitjes ben ik al. Doe mij nog maar een biertje. Zo’n zaterdagmiddag. Thuis eten we tosti’s. Agnes ziet op één ritje naar Rozenburg om Jirina naar haar vriendje te brengen een overval op een bus én een kerel die half dood in de berm ligt na te zijn aangereden en komt helemaal enthousiast thuis. Politie, traumaheli tralala. Gaat de TV uit voor een muziekje en is het zaterdagavond. Een borrel en een stukje worst. En dan naar bed. Zo’n zaterdagavond.
Papegaaivrijdag, 09 maart 2012 21:50 Natuurlijk is het een bak met een baard als die van Methusalem. Maar ja, ik kon het niet laten. In de Jumbo. Tussen het bier en de chips kwam ze voorbij gelopen; een meisje met haar in alle kleuren van de regenboog. Het deed zeer aan m’n ogen. Dus, zogenaamd tegen Agnes, zei ik, hard genoeg zodat de wandelende verfkwast het ook kon horen:’Jezus, ik schrik me rot! – Agnes kijkt me verbaasd aan – Ik heb wel eens een papegaai geneukt en nu ben ik bang dat dat m’n dochter is.‘ Ik hoor het wannabe Gothic vriendinnetje dat als duistere schaduw het My-Little-Pony-meisje vergezelde nog zeggen ‘Hoorde je wat die man zei?‘ Ik piste zowat in ‘n broek. Het winkelcentrum. Wat zal ik zeggen. Er verandert nooit iets. Dezelfde bejaarde zeikerds in hun scootmobielen voor de Blokker, wachtend op de eerste rokjesdag. Van die dagen dat de mannetjes zich helemaal onder zitten te kwijlen. Bah! De Blokker kon mij de lang gezochte plastic eierlepeletjes verschaffen. Een nieuw tostigeval was bijvangst. Morgen eten we tosti’s. Vermoed ik. Veel meer valt er niet te vertellen over vandaag. Een verplicht stukje gefietst, kibbeling gebakken en die onder de zonnebank laten zakken. Ja, ach. Weekend. Een beetje rustig aan. En dan zien we wel weer verder.
Papegaaivrijdag, 09 maart 2012 21:50 Natuurlijk is het een bak met een baard als die van Methusalem. Maar ja, ik kon het niet laten. In de Jumbo. Tussen het bier en de chips kwam ze voorbij gelopen; een meisje met haar in alle kleuren van de regenboog. Het deed zeer aan m’n ogen. Dus, zogenaamd tegen Agnes, zei ik, hard genoeg zodat de wandelende verfkwast het ook kon horen:’Jezus, ik schrik me rot! – Agnes kijkt me verbaasd aan – Ik heb wel eens een papegaai geneukt en nu ben ik bang dat dat m’n dochter is.‘ Ik hoor het wannabe Gothic vriendinnetje dat als duistere schaduw het My-Little-Pony-meisje vergezelde nog zeggen ‘Hoorde je wat die man zei?‘ Ik piste zowat in ‘n broek. Het winkelcentrum. Wat zal ik zeggen. Er verandert nooit iets. Dezelfde bejaarde zeikerds in hun scootmobielen voor de Blokker, wachtend op de eerste rokjesdag. Van die dagen dat de mannetjes zich helemaal onder zitten te kwijlen. Bah! De Blokker kon mij de lang gezochte plastic eierlepeletjes verschaffen. Een nieuw tostigeval was bijvangst. Morgen eten we tosti’s. Vermoed ik. Veel meer valt er niet te vertellen over vandaag. Een verplicht stukje gefietst, kibbeling gebakken en die onder de zonnebank laten zakken. Ja, ach. Weekend. Een beetje rustig aan. En dan zien we wel weer verder.
Strijkenwoensdag, 07 maart 2012 20:14 Er viel niet veel met me te beginnen vanmorgen. Het enige dat geen zeer deed was zo’n beetje m’n linkerbeen. Deze kreukels lieten zich er niet zo makkelijk meer uitstrijken. Ik heb alle mij bekende goden en heiligen aangeroepen voor ik onder zware protesten van het wrakke lijf m’n bed verliet. Het bed waar Agnes net weer met een jaloersmakende souplesse ingerold was. Warm naast me. Sliep ze nou echt weer? Nee, er ging een schattend oog open dat mijn kunsten opnam. ‘Wat gaat die nou doen?’ zag ik het oog zich afvragen. Dat ik alweer de hele nacht had lopen spoken was niet onopgemerkt gebleven De koffie van Michel hielp me wel weer op m’n praatstoel. Michel, altijd goed voor een relativerend gesprek. En verstand van zaken. Zelfs van revalidatiezaken. En met slappe smoesjes over ziek, zwak en misselijk hoef ik ook niet bij hem aan te komen waardoor ik een veilig anker aan hem heb. Het werd zo twaalf uur. Allebei hadden we nog van alles te doen zodat het al gauw weer jas aan en in de auto was. Tot Mathijs bijna verwilderd de slaapkamer binnen kwam vallen. Omdat het takkentrollenweer met storm en regen was, had Agnes mijn auto meegenomen om Jirina uit school in Brielle te halen. Volgens Mathijs had de een of andere onverlaat een auto op mijn invalidenparkeerplaats geparkeerd. En als je me boos wilt krijgen dan is het door zulk a-sociaal gedrag. Dus de goden mochten wederom op komen draven. Hoewel ik meer had aan de centraliste van 0900-8844. Die stuurde onverwijld een auto langs. Een heuse politieauto. Een hele Volkswagenbus zelfs. Met twee echte agenten erin. Agenten met een bonnenboekje. HA! Etenstijd. Een gevallen avond. Dat was mijn dag. Gekreukeld – morgen mag ik weer – en de politie die vandaag dan toch m’n beste vriend was. Er zijn best wel toffe wouten hoor.
Niet zeikendinsdag, 06 maart 2012 21:16 ‘Nee, niet ouwehoeren. Gewoon, ja goed zo, gewoon je nest uit komen. De wekker is gegaan. Vandaag geen onzin. Aan de bak. Ook al heb je vannacht weer niet geslapen. Dat ene uurtje telt niet echt.’ een behoorlijk strenge toesptaak aan m’n eigen adres was vanmorgen geen overbodige luxe. Ik had de afgelopen dagen al gefietst, waar ik geen zin in had, proberen m’n bezigheden over de dag te verdelen. En ja, zelfs het gezellige uit eten afggelopen zaterdag was toch wel wat zwaar geweest. Ondanks alles gaat het circus dat Rijndam heeft natuurlijk wel door. Vanmorgen moest ik weer. Maar wat een moeite kostte het me vanmorgen. Het was maar goed dat ik m’n tas gisteravond al had ingepakt. Dat m’n broodjes gesmeerd in de koelkast stonden. Zonder te ontbijten omdat ik me daar te brak voor voelde reed ik over een rustige A15 naar Rotterdam. De muziek, een vers bemachtigde CD met absoluut foute 12 Inches uit de jaren 80, knoeperhard om nog een beetje alert te blijven. Fitness. Een uur. Ik werd er helemaal blij van. Niet dus. Ik stortte me op de apparaten. Voor de loopband stond een spiegel. Het viel me op dat ik m’n rechtervoet heel erg scheef neer blijk te zetten tijdens het lopen. Maar dat terzijde. Plichtmatig werkte ik m’n lijstje oefeningen af. Het uurtje was zo voorbij. Het duurde zo’n drie kwartier. Toen was ik klaar. En was ik best wel een beetje blij. Ik had nog steeds niets gegeten, wat ook niet meewerkte natuurlijk, en haalde m’n broodjes tevoorschijn. Een heel tussenuur. Hoewel ik er eerlijk gezegd niet zo heel veel behoefte aan heb, aan menselijk contact in een instelling, zette ik me aan de grote tafel in de wachtruimte. Meer eigenlijk omdat de stoelen daaraan comfortabeler zijn. Misschien lijkt dit wat a-sociaal. Ik raakte toch wel aan de praat. Dat gaat wel vanzelf. Zo sociaal ben ik dan wel weer. Het is alleen zo dat ik in m’n ervaring al zo veel mensen heb toegelaten en weer verloren. Door doodgaan ook. Geen zin meer in. Maar nu liet ik m’n MP3-speler op tafel liggen. En ach, het was nog best gezellig ook. Om het woord ‘lotgenoten’ maar weer eens te bezigen. Na de lunch, uitgezweet, was het de beurt aan de psychologe om eens in mijn psyche te wroeten. Wat haar, zo zou later blijken, aardig lukte. Het was een kutweek geweest. Dagen met een extra portie pijn en chagrijn. En vooral boos. Errug boos! Natuurlijk is het haar vak, maar dat had ze snel boven water, Voorzichtig polste ze me of ik een oefening met haar wilde doen. Of ik daar voor open stond. Ik sta overal voor open. (Nou ja??) Als beloning voor dit alles mocht ik daarna nog lekker zwemmen. Het was lekker in het warme water. Op m’n gebak trok ik wat baantjes. Een half uurtje bijna gewichtloos. Met een van Iris geleerde keurige schoolslag. Ik hield het een kwartier vol. Daarna nog even wat dobberen. Op de kant klimmen lukte niet. an maar met het trapje. Haartjes nat, douchen en aankleden. Na nog een half uurtje ergotherapie zat de dag erop. Mooi geweest. Jammer dat de Maastunnel vaststond door een RET-bus met pech. Pas na een dik uur sturen was i thuis. Waar lief het eten klaar had staan. En ik op de bank plofte. Uitgewoond. Versleten. Stuk
Geen zinvrijdag, 02 maart 2012 21:41 Te moe, medicatie, stress, pijn. Slecht geslapen. Zo’n dag om nergens zin in te hebben en boos en chagrijnig rond te lopen. En dan moet er ook nog van alles. Mathijs vroeg of er een vriendje mocht komen spelen. Die moest dan wel gehaald worden. Vooruit dan maar. Nauwelijks van pillen voorzien of aangekleed zat ik in de auto. Keurig 50 rijd ik over de Rijksstraatweg. Je past je aan hè. En ja hoor, geheel in de geest van opa, die nog in het autootje rondwaart, rijdt de bestuurder tergend langzaam de weg op, vlak voor m’n neus, om met ongeveer 20 kilometer per uur verder te rijden. Wat een ontzettende lul. Makkelijk dat het grootlicht en de toeter van mijn auto aan dezelfde stengel zitten. Daar hebben die Fransen wel over nagedacht. Alles gaat aan. De lul op wielen gaat er niet sneller door dus haal ik hem maar in en snijdt hem af. Dat was één. En toen moest ik ‘s middags nog fietsen ook. Alsof het daar lekker weer voor was. Het was grauw en grijs en kud en ik had er absoluut geen zin in. M’n achterband was zacht en moest opgepompt worden. Gelukkig dat er tijdens het fietsen niet echt iets gebeurde. Ja, dat ik helemaal afgestoffeerd thuiskwam. En voor wat? Ik was nog stuk van gisteren. Ik had er gewoon geen zin in vandaag.In niks. Het enige wat ik wilde was in m’n bed liggen en even niks. Morgen weer een nieuwe dag. Wie weet? Maar dan is het de sterfdag van m’n schoonmoeder. Dus dat zal ook wel niet geweldig worden. Soms…
Ervaringen met mijn lichaam
Het stond al sinds vrijdag, vrijdag brengt de post mijn rooster voor de volgende week, in m’n agenda, heel intrigerend: lichaamservaringsgroep. Mij benieuwen. Het klonk in elk geval ernstig geitenwollensokken. De geur van agogiek op de SPH kwam weer in mijn neus als een déja senti, zeg maar. Daarna was het een half uurtje fysiotherapie. Dat bestond alleen maar uit het Rob op z’n lazer geven dat hij, zoals afgesproken niet had gefietst tussen de behandeldagen in. ‘Ja, maar ik was ziek…’ werd meteen gekwalificeerd als smoes. Nou vooruit dan maar, het hoofd gebogen, boetekleed aangetrokken en beterschap beloofd. Het valt ook allemaal niet mee. En geef toe: Het is nou niet het geweldigste om te doen; lekker buiten fietsen. Om half vijf zat het er op. Nog wat zweterig naar huis. Waar lief op me wachtte, me te eten gaf en de zonnebank voor me neerzette. Altijd fijn om thuis te komen. Met een lichaamservaring erbij. En ik had er al zoveel mee ervaren.
|
