Maar eerst even

En dan… Dat verzin ik nog wel. Om te beginnen; Wat is die Kwalbert Verlinde toch een zielepieterig holtedier zeg. Gad-ver- damme. In de aanloop naar het gelukkig achter de rug zijnde Eurovisie Songfestival wist het akelige sujet het liedje van Waylon en zij van De Lange en henzelf ook tot aan hun enkels af te fikken. En gay of niet, ook de Tros kreeg er geduchtig van langs. En wat zie ik zojuist bij RTL Boulevard? Diezelfde Verlinde steekt z’n arm tot aan de oksels in de reet van Waylon. Ik vind het ranzig. Als je een liedje kudt vindt dan vind je dat maar. Maar om het dan opeens een prachtig stuk muziek, en ook zo goed gebracht, te vinden wanneer het als tweede eindigt in dat songfestival… Mweh!

En dan bereiken je wat vervelende verhalen. Ziek hier, ziek daar. In allerlei gradaties waarvan één eigenlijk nog terminaal ook. En ga dan niet zeggen dat dat wel los zal lopen. Zelf ben ik in principe ook terminaal ziek. Zo is het nou eenmaal. En ja, ze (medici en andere geleerden) ze vinden heel veel dingen uit en methodes veranderen. Ja, maar onze vriendin en ik gaan dat soort doorbraken echt niet meer meemaken. De harde waarheid. Leuker kan ik het niet maken.
Soms gaat het gewoon zo. En dan kun je bidden en smeken of je op rauwe groenten storten, de dood laat zich niet vermurwen of foppen. Het enige wat overblijft is de tijd die rest zo leuk of zinvol, in elk geval met een stukje positiviteit, met je geliefden door te brengen. Al wordt dat, ook al wil je dat niet, steeds moeilijker. Maar ja, je zal toch nog heel even door moeten hoewel die laatste loodjes verdomde zwaar zijn.
Wat ik zelf het zwaarste vind, is dat ik het, net als de vriendin, al een keet heb moeten doormaken. Je weet wat je te wachten staat met als verschil dat het nu toch echt niet meer goed komt op deze wereld. We hebben onze tweede kans gehad. We kregen nog wat extra tijd. Gematst. Voor de laatste keer.