Latertje
Tsjonge, jonge, jonge. Wat heb ik kut geslapen afgelopen nacht. En weer geen idee waarom. Een temazepammetje mocht niet baten. Volgens mij krijg ik gewoon steeds een placebo of zo. Of is het per ongeluk een amfetamine. In elk geval heb ik dus bijzonder niet geslapen. Er even uit, wat TV kijken op de bank. Eens wat zappen. Ja hoor, de een na de andere vieze halfnaakte sloeriedel ontsierde het beeldscherm. Ja, nee, daar ga je lekker van slapen. Eg nie! Ik niet tenminste.
Dan komt er een hele rits kinderprogramma’s (Ik vraag me af waarom. Maar wie ben ik?) gevolgd door gruwelijke misdaden. Alsof je daar dan van in slaap valt.
Nou, dan maar weer terug in bed om verder niet te slapen. Wat een ellende. En morgen, herstel, straks naar het EMC. Ja, Jezus hé… we hebben zo’n wekker die de tijd op het plafond projecteert – teringding, vooral wanneer je niet slapen kunt. – zodat ik fijntjes op werd gewezen dat ik nog een klein uurtje kon liggen. Slapen misschien. Maar ja, als het niet de buren zijn dan maken de vogels buiten wel een teringlawaai. Kutbeesten! Hou jullie snavels of ga weer slapen. Of ga dood of zo.
Veel zin om naar het EMC te rijden had ik niet echt. Ik voelde me gesloopt. Terwijl gisteren zo’n goede dag was. Te laat naar bed gegaan was ik ook niet. Vol goede moed en uitziend naar een fijne nachtrust had ik me op mijn bed gestort. Helaas. Nee, zeker gezien mijn precaire gezondheid zeg ik liever geen afspraken af. Vergeten doe ik ze wel eens. Maar dat doe ik dan weer niet expres.
Toch heb ik het maar gedaan. De afspraak afzeggen. Dat ging natuurlijk niet zonder verhoor door Carol. Maar ja, ik voelde me, buiten dat niet slapen dan en dus erg moe, prima. What can I say? Daarna heb ik blijkbaar toch nog tot een klein stukje in de middag geslapen.
Ik werd wakker door Agnes en Iris die een nieuwe wasmachine naar binnen sleepten. De oude was een beetje op en lekte nog ook. En hij maakte een herrie alsof er een opgevoerde scooter door de keuken scheurde. Weg ermee. Buren ook weer blij.
En nu? Na weer lekker gegeten te hebben, waarvoor hulde lieve Agnes, een beetje bankhangen, wat TV kijken, alweer. En het was lekker rustig vanavond. Agnes was zo moe, die heb ik met veel moeite naar bed weten te krijgen, Jirina ging met een vriendin naar de kroeg voor een examenfeestje en Mathijs keek voetbal bij opa. Mathijs en ik lieten het stinkbeest zojuist nog even uit.
Ik vind het het wel weer mooi voor vandaag.
Balen dat je nachten aan het doorhalen bent. Als het nu eens flink in de kroeg met een leuke groep vrienden was,… maar midden in de nacht in je uppie is er weinig aan! Die klok had ik allang naar z’n grootje gestuurd! Zo’n ding dwingt je gewoon om naar het plafond te blijven kijken,… Wens je vele goede nachten en dagen bruisend van de energie!
Al die kinderen ook he, maar Jirina heeft meegeholpen met de wasmachine niet Iris 🙂
Hoi Rob en Agnes
Mijn naam is Toine Visser en woonachtig in Nieuw Vennep.
Vier jaar geleden is nog in de revalidatie periode van een hernia mijn rug kapot getrapt op het werk door een paardelul van een collega.
Nu na een aantal zware rugoperaties(ijzer) een zooitje van die pokke blokkades en een neurostimulator die het niet deed en dus weer is verwijderd, ben ik weer bij af.
Op het moment slik ik 180mg morfine en 3000mg paracetamol per dag.
Ik loop nu in zeist in afwachting voor een morfinepomp, toevallig kwam ik op jou site, en veel dingen vooral medisch waren zo herkenbaar, maar de manier van schrijven van jou, ik bleef er gewoon in, ik heb een krul in mijn snikkel gelachen, helaas gaan dingen nu zo eenmaal in nederland, maar je kan er maar gewoon om blijven lachen.
Groet Antoine
Hoi Toine.
Wij hebben smakelijk gelachen om jou reactie 🙂 dank je wel hiervoor.
Succes met je operatie in Zeist, rob heeft daar zijn neurostimulator gekregen, fijn ziekenhuis en fijne neurochirurg.
Hou ons op de hoogte.
HOI agnes en Rob,
Alles kits daar? Tis weer een tijdje geleden dat ik jullie een mailtje heb gestuurd, eindelijk is de morfinepomp 13 okt 2014 geplaatst, tjeezus wat ben ik blij dat dit ding werkt, ik had bijna de moed opgegeven.
Sorry dat ik eff niets meer heb laten horen, ik heb namelijk te maken gekregen met het uwv(uitvaart wordt verzorgd), wat een ongelofelijke kut intstantie is dat.
Hoe moet je in gods naam zo’n incompetente verzekeringsarts nou uitleggen dat een morfinepomp hetmlaatste is wat ze voor je kunnen doen.
Dat is dus een onmogelijke opgave, maar goed het leven gaat door, dan heb ik ook nog een exwerkgever die mij en mijn gezin laat barsten, schiet dus niet op en ben nu verwikkeld samen met dat in allerlei procedures waar je gewoon niet echt vrolijk van wordt.
Ik hoop dat het bij jullie wat beter gaat, wij weten hoe klote het is, ook voor partner om te leven met iemand die de hele dag pijn heeft, ik heb ook ontzettend veel respect voor mijn vrouw, ik ben af en toe echt niet zo aardig geweest, dan druk ik mij nog zachtjes uit.
Nou als ik weer war nieuws heb mail ik weer, groetjes
Toine Visser