Krijg toch
Hè hè, poehee… Fijn weer thuis. Dus het gevalletje ‘ik voel me niet zo lekker’ liep dit keer met een sisser af. Ja, het was weer leuk. Vooral op de SEH. Het duurde weer eens uren totdat ik eindelijk naar boven kon. Voor m’n gevoel heb ik langer op de SEH verbleven dan op de afdeling. Voor de gelegenheid mocht ik eerst naar de ICCU. De artsen vreesden voor van alles. Dat is natuurlijk ook hun werk; zich druk maken over de gezondheid van een ander.
Voor mijn gezondheid gaf ik heel eventjes geen stuiver meer. Volgens Agnes zag ik lijkbleek. Wat dan wel weer een toepasselijke kleur, of beter het ontbreken van een kleurtje, is. Schudden in m’n tuig, nog een Excorcistje erbij. Koorts tot een riante 39 graden. En toen de ambulance. Naar mijn tweede huis in Rotterdam. Zonder blauw blauw. Jammer. Dat voelt altijd zo spannend.
Om een lang verhaal kort te maken zal ik niet uitweiden over de bijna hoogbejaarde SEH-verpleegkundige die me niet met handschoenen aan wilde prikken. Want dat kon ze niet. ‘Ja, dat is uw probleem, maar ik heb geen zin in weer een aderontsteking.’ Of haar collega herintreedster die het al helemaal niet lukte een venflon in te brengen. Ben ik een voodoopop of zo? Het ging wel over mijn lijf en mijn gezondheid.
Maar goed; De dingen gaan voorbij en bij het ochtendgloren kon ik dan eindelijk naar boven. Na een kort verblijf op de ICCU kon ik naar het vertrouwde nest: de HTU. De dames en heren medici konden beginnen met
hun queeste naar de oorzaak van mijn onwelbevinden. – Is dat wel een woord? – Helaas werden hun inspanningen niet geheel bevredigend beloond. Ik was dan ook razendsnel hersteld. Tenminste, wat me dan geveld mocht hebben, de symptomen ervan waren al snel verdwenen. Met een voorraadje antibioticum en het advies om meer te drinken op zak mocht ik na een paar dagen huiswaarts keren.
Op m’n eigen bank en in m’n eigen bed. Beetje jammer dat de slaap niet kwam. En ik had in het ziekenhuis net zo’n fijn dag-/nachtritme opgebouwd. Om eerlijk te zijn ben ik eigenlijk toch wel blij dat Agnes me niet om zes uur in de ochtend wekt om me te wegen en m’n bloeddruk te meten. Dat zou ik haar niet in dank afnemen. De schat.
Welkom thuis Rob, daar maak je veel mensen blij mee (tot ze weer beseffen wat voor een plaaggeest je eigenlijk bent 😉 )
Fijn dat je weer thuis bent Rob! Heerlijk,…. Eigen haard is goud waard ! Rustisg aan en lekker verder opknappen!