Koel

Met mijn excuses aan de verstokte zonaanbidders. Mea culpa. Maar ik ben toch wel een klein beetje blij dat het vandaag een beetje afgekoeld is. Ik was toch al niet van plan om naar het strand te gaan. Viva Balconia! Met een staande en een plafondventilator en heel veel spawater red ik het nog wel een beetje. Een beetje. Het zweet gutst van me af, m’n ogen zitten dicht – Alsof ik klappen heb gehad maar dan zonder blauw. – en lucht binnen krijgen kost iets meer moeite dan normaal. Het is allemaal niet dramatisch maar echt top voel ik me niet. Voel ik me wel eens top dan? Nou, soms, heel soms. Sort of.

Helemaal stilgezeten heb ik niet vandaag. Al redelijk op tijd werd ik wreed gewekt met hysterisch gekrijs. Iets over blikken en klikken. Mijn suggestie om eens een pilletje te nemen viel niet in goede aarde. Slaande deuren. Nee, geen openslaande, dichtslaande. Daar zit toch wel een verschil in. Vooral qua geluid. Met openslaande deuren hoor je plots de vogeltjes buiten en gekibbel bij de buren. Met dichtslaande deuren heb je voor de rest van de dag een knetterende pijn in je harses. Daar heb je dan ook wel weer tabletten voor, maar toch. Je dag begint niet leuk.

Daarbij had ik vannacht weer eens bar slecht geslapen. Dus mijn entree was er ook niet een van ‘kijk eens, daar hebben we ons zonnetje in huis’. En dan had ik m’n happy pills en doe eens even rustig pil al binnen. Laat ik het zacht uitdrukken:”Die dingen hielpen op dat moment voor geen meter.” De uren aansluitend op mijn opstaan uit bed zijn toch al niet de beste die ik heb. En zeker niet voordat ik de koffie op heb. Oh nee, met koffie doe ik ook rustig aan. Een kopje per dag en sommige dagen helemaal niet. Een soort sociale koffiedrinker, zeg maar. Vandaag waren Koos en Iris er, dus koffie na het diner.

Het diner. Zover was ik nog niet. Daar gaat de chronologie in dit verhaal. Terug naar de ochtend. Hoewel, ochtend. Al heel snel was het middag. Een snelle brunch met cornflakes. Daarna was ik weer een beetje het ventje. En ging de telefoon. Het was Erik, die wilde nu eindelijk z’n door ons geleende boormachine wel weer eens terug. Oh ja. Schandalig. Van ons. Wel gezellig. En eerlijk is eerlijk; ik heb toen Erik kwam ook maar een bakkie genomen. Nou ja, jammer dan.
Agnes moest nog een paar boodschapjes hebben. “Ga je mee?” Ik schoot in m’n schoenen, die Agnes eerst vanonder m’n bed vandaan moest halen, en startte m’n elektrische rolstoel. Meteen werd ik overvallen door dat Easy Ridergevoel ‘Get your electromotor rollin’ get her on the highway.’ Nou, wat een avontuur, zo’n ritje naar de Plus. Vooral die tegen fietsers bedoelde paaltjes vormen een behoorlijk obstakel. Niet zozeer voor fietsers. Vooral kinderen crossen er met een rotgang doorheen. Maar met een elektrische rolstoel wordt het al wat lastiger. Vooral als je zo breed bent als ik. Moewahahahaha… Nee, geintje.

In de supermarkt ging het verder prima hoor. Ik ben niet in de rekken met wijn gecrasht, niemand aangereden of andere calamiteiten. De supermarkt en ik waren nog in goede orde toe we het pand verlieten en naar huis liepen/reden. Die rare stoel met joystickbesturing begint al een beetje te wennen. Hoewel, als een politieagent me ziet rijden moet ik waarschijnlijk blazen. Dat vind ik prima. Ja, met alles wat ik slik gaat zo’n blaasapparaat direct naar de kloten. Heel het alfabet, niet alleen de ‘P’, komt in het display alvorens het ding een smerige rookwolk produceert. Dan zal ik wel mee moeten naar het bureau voor een bloedtest. Nou, die uitkomst zal ze nog verrassen. Probeer daar maar eens chocola van te maken.

Na alle wanden van de lift te hebben geraakt – Achteruit steken gaat me niet zo goed af. – waren we eindelijk boven. Tijd voor de Tour. Tijd voor Koos. En Iris. Zij kwam ook gezellig aanschuiven. Al met al, en ondanks het drukkende weer, liep de dag toch nog gezellig af. Zo misschien nog even het hondje uitlaten en dan is het bedtijd. Voor mij in elk geval wel.