Klaag

Moe lig ik op m’n bed in de kamer. Vannacht heb ik geslapen als een ijsbeer in winterslaap. En dat zonder slaapsnoepjes. Snap jij het, snap ik het. Bah, ik haat dit. Daarbij heb ik nog een knetterende hoofdpijn ook. Over m’n rug zwijg ik maar even. Gewoon even klagen mag wel. Vind ik. Redenen te over, al zeg ik het zelf. Nee, ik zit niet in een depressieve episode. Gisteren nog gelachen. Dus dat zit wel goed en nee, ik ben niet bipolair.
Maar vandaag verveel ik me. Zo dat ik zelfs naar Honey Boo Boo heb zitten kijken. Omdat ik zelfs geen zin had om de afstandsbediening van de mediabox te zoeken. Waarschijnlijk hebben wij de enige a.b. met pootjes die gek is op verstoppertje spelen. Gek? Ja, ik word er gek van. Aan de andere kant trek ik HBB geen heel uur. Nu wat?

Nou, niks. Toch maar in beweging gekomen en muziek aangezet. Inmiddels was Agnes al lang en breed met haar vader naar het ziekenhuis vertrokken. En wel naar het Van Weel Bethesda in Dirksland. Midden in de bijbelgordel. Vandaar dat er voor elke handeling flink gebeden wordt. Waar bidden ze dan voor? Nou, voor van alles; dat de chirurg nou eens niet recht uit de kroeg de operatiekamer binnen komt. Of dat het beademingsapparaat het vandaag wel doet. En dat de lunch weer lekker mag zijn. Dat bidden kost behoorlijk veel tijd. Vandaar dat het wachten er altijd lang duurt omdat alles uitloopt in het streekziekenhuisje. En een reanimatie? Eerst bidden. En dan nog een keer bidden voor de ziel van de overledene. Er komt werkelijk geen eind aan.
Ze hebben er ook een kinderafdeling. Laat ik hierbij melden dat ik persoonlijk mijn kinderen liever niet in de handen van die gristengekkies achter zou laten. Ik zou er 24/7 naast blijven zitten. Met een traytje Red Bull bij de hand. Maar dat ben ik dan. De mensen van het eiland doen er zelf niet moeilijk over. Die behoren dan ook tot dezelfde sekte. Brrrr…

Eindelijk kwam Agnes om heel laat in de middag thuis. Ze was nog ‘even’ langs de apotheek geweest. Ook dat nog. Breek me de bek niet open. Hebben ze daar iets nieuws bedacht; Moet je wanneer je een niet eerder gebruikt medicijn komt halen € 6,00 betalen. Zogenaamd voor de uitleg over het medicijn. Tieft op met je zes euro! Als ik een volgende keer zelf ga, eis ik echt een uitleg van minimaal een kwartier. Dat zeggen ze toch zelf. Dat ze de tijd nemen voor de klant. Dan maken ze dat maar eens waar. Al lezen ze de bijsluiter maar hardop voor. Zo kan ik ook geld verdienen. Zijn ze nou helemaal gek geworden bij die Jiskoot! Mafketels. Altijd gezeik of ze hebben het niet en dan dit. Urenlang wachten. Laat ze maar eens gaan werken voor d’r centen. “Dit zijn plastabletten. Daar gaat u van plassen.” – Kaatsjing, kassa! – Joh, heus. Pleurt op! Ik ben geen debiel. Dat zijn ze zelf.

Dat was het? Nee! Ik ging nog met Agnes naar het winkelcentrum. In m’n rolstoel. Kan de boel daar nou eens niet opnieuw bestraat worden. De eerste de beste achterstandswijk is beter geplaveid. Wat nou, rolstoel? Volgende keer huur ik een landrover om te gaan shoppen. Wat een arremoe. Verpauperde pestzooi. Dat is het. Er te rolstoelen is hetzelfde om als wielrenner Paris – Roubaix te rijden; Aan de finish kun je je materiaal wel wegflikkeren en zitten je nieren ter hoogte van je longen. Om je als gemeente rot voor te schamen. Mensen van hier gaan in Duitsland op wintersport en breken hun benen. Mensen uit Duitsland hier op vakantie gaan winkelen en breken ook hun poten. Soort revanche of zo?

Zo weer lekker druk gemaakt. Nu eens kijken wat er op de televisie is. Waarschijnlijk niks. Of nog minder.