Kerstmis

13 november 2013 5 Door agnes oosterboer

lijn Maar weer eens een blogje, het is inmiddels alweer ff geleden.Als ik de kamer binnenloop om vier uur check je in een fractie gelijk de kamer af, wat staat er, hoe ziet rob eruit en hoe ligt hij erbij.
Ik kwam gisteren binnen en zag gelijk dat het niet goed ging, rob zei zich alweer wat beter te voelen.
Een uurtje voor het bezoek was het even paniek geloof ik, hij had ineens hoge koorts en lag te schudden in zijn tuigie (op zijn haags uitgesproken door rob;-) )

Ze hebben gelijk de lange lijn eruit gehaald en die was inderdaad vies, een lijn sepsis dus.
Er is gelijk een dosis antibiotica toegediend en een uurtje later voelde hij zich alweer beter, toen de thermometer kwam had hij echter 39,5 maar hij voelde zich goed.
wel was zijn urine heel troebel en bloederig dus hup maar weer een katheter erin zodat ze goed konden zien wat er met de urine ging gebeuren.
Gisteravond werd dus ook de medicatie gestopt die het hart van wat extra zuurstof moet voorzien, ik begreep vandaag dat die alleen via die lange lijn gegeven kan worden….die is eruit nu dus die medicatie kan nu even niet gegeven worden. (kom ik zo weer op terug)
Vandaag kwam ik op de kamer aan en weinig te scannen, geen bed…..geen paniek maar wel schrik, ik weet van geen onderzoek af?

Rob was net opgehaald voor een buik echo, dit omdat hij nagenoeg niet urineerde 🙁
De moed begint me echt een beetje in de schoenen te zakken.
De verpleging verteld me dat ze in ieder geval wel een bacterie gevonden hebben…..vloekvloekvloek inwendig.
Zoals het er nu naar uitziet is het een E-coli bacterie, maar waar die zit en of het deze werkelijk is horen we denk ik morgenochtend.
De verpleging vertelde dat rob heel erg moe is maar beter dan gister…..
Ze hebben vanmorgen ook een echo gemaakt van zijn hart en hij lijkt toch weer wat vocht vast te houden maar die medicatie voor het hart kan nu niet meer aangesloten worden zoals ik net vertelde, ze gingen dus weer wat rommelen met de plasmedicatie.
Intussen komen Tanja En Peter binnen, he baalen zeg rob is er niet.
Tanja en peter zijn vrienden van de middelbare school en de lagere school van rob.
We kletsen alvast wat en daar is rob eindelijk, ik zie het gelijk, een stuk witter en grauwer dan gisteren damn zeg.

Met zijn vieren kletsen we gezellig wat heen en weer, veel herinneringen worden opgehaald, en details worden meegedeeld he Tanja 😉
Ik vind het zo bijzonder om die oude vriendschappen te zien die rob de laatste jaren eindelijk weer kan ophalen.
Jaren was dat niet mogelijk, maar schijnbaar is rob toch voor veel mensen onuitwisbaar en gezellig gebleken en staat hij in hun geheugen gegrift (ik kan me er alles bij voorstellen), maar blijf het zo jammer vinden dat die vriendschappen jaren niet mogelijk waren….maar ben zo blij en dankbaar dat hij nu zoveel goede vrienden uit zijn jeugd nu in ieder geval wel kan zien.
Tanja en peter moeten nog terug richting het haagse land dus gaan rond zes uur weer weg, rob is helemaal kapot.
Dat wil hij niet laten merken natuurlijk als de visite er is, maar hij stort volledig in als we samen zijn.

Schonezus belde nog dat schoonpapa vandaag naar het hospice is gegaan, is toch ook een zeer emotioneel gebeuren.
Alles zo definitief en onomkeerbaar, zo confronterend.
Ik wil morgen even gaan overleggen of ik toch met rob in de auto nog een keer naar Amersfoort mag om nog een keer naar zijn paps te gaan.
Zijn vader was van de week waarschijnlijk van de stress zo aan het hallucineren dat nog een bezoek aan paps me echt wel wenselijk lijkt.
Het is zo belangrijk als je nog afscheid kan nemen, ik zou zo graag afscheid hebben willen nemen van mijn ma, dat ik als geen ander weet hoe belangrijk het is.
Wat moet deze periode intens zwaar zijn voor rob zijn moeder, zijn zus en zijn broer……je man en vader die terminaal is en je zoon en broer ziek in het ziekenhuis tig kilometers uit elkaar.
In gedachte vaak bij mijn schoonmoeder, zou graag wat vaker langs gaan, maar kom nu echt snel even die kant op, even op bezoek bij ze.
Het is een lieve en warme familie, ik ben dankbaar dat ze mij en mijn kids vanaf dag 1 zo geaccepteerd en opgenomen hebben.
Vandaag heb ik even een dipdag en begin een beetje moedeloos te worden……we gaan weer net als de vorige keer van het 1 naar het andere, en terugkeer naar huis lijkt op het moment weer ver weg.
We stellen het nu maar bij, zei ik verleden week nog, schat volgende week ben je thuis.
Zeggen we nu maar, “met de kerst ben je in ieder geval thuis” 😉

 

Morgen zijn 51ste verjaardag, helaas in het ziekenhuis….tis niet anders, hoop dat hij zich iets beter voelt dan vandaag, zodat hij een beetje ervan kan genieten.
het is een verjaardag van terugdenken, terugdenken aan een geweldig feest wat iris en ik  (met financiele hulp van meerdere mensen) verleden jaar hebben kunnen regelen.
Ook toen veel “oude” vrienden gezien, vrienden die er (weliswaar digitaal) nog steeds zijn.

We gaan voor morgen weer beter nieuws en in ieder geval een voorzichtig feestje 🙂