|
dinsdag, 08 juni 2010 20:26
Het gaat steeds een stukje beter en vandaar dat ik vandaag weer mee mocht naar de C1000. De voor mij op dit moment wijde wereld in. Ik was redelijk op tijd wakker vanmorgen. Zo rond tienen en Agnes had de zonnebank voor me neergezet. Er zijn vervelender manieren om nog even te doezelen. Agnes was verbaasd dat ik zo snel beneden was. Maar ja, dat was meer gedwongen door de natuur. Heel snel gaat dat traplopen niet. Ik durf eigenlijk niet eens te spreken van lopen. Trapstrompelen terwijl ik me met alle handen die ik heb aan de trapleuning of wat dan ook maar voorhanden is, vasthoud. Het valt me al mee dat ik de trap überhaupt op kom. Dat had ik vorige week nog niet durven denken. De fysio ook niet, en die zegt dat ‘ie er verstand van heeft. UItgeslapen, want lekker liggen tukken in dat grote waterbed. Dat bleek namelijk toch wel gedurende de nacht: ik heb de hele nacht niet bewust meegemaakt.
Eerst maar eens verzinnen wat te eten. Iets makkelijks want we zitten midden in de avond4daagse. Ik hoef niet mee. En dan zeg ik ditmaal niet ‘gelukkig’ want ik houd wel van dat soort dingen. Ja, gezellig toch? Lekker wandelen, roddelen en kletsen over van alles en nog wat en genieten van de omgeving die je nu eindelijk eens ziet in plaats van dat je er met de auto of fiets doorheen scheurt. De keuze voor eten viel op nasi. Ja, het is zo; Vier dagen pasta en rijst. En patat. Vandaag nasi. Ik durfde het wel aan om te gaan staan koken. Gewoon heel vroeg beginnen en net als ten tijde van m’n hartfalen alles stukje voor beetje snijden en klaarzetten zodat ik uiteindelijk alles alleen nog maar in de pan hoefde te gooien.
Mooi maar benauwd weer. Zomers in korte broek en met sandalen aan m’n blote voeten. In de rolstoel. Veel boodschappen hadden we niet nodig dus geen gogo’s vandaag. Het kassameisje zag een hoogzwangere bekende:’Hé, hoelang moet je nog?’ – ‘Nog 11 weken!’ Nog 11 weken? Fout antwoord. Ja, dan heb je een kind. Na 11 weken. En dan? Dan begint het pas. Maar dat beseft zo’n jong bezwangerd meisje niet. Voor je het weet moet je de avond4daagse lopen, ernstige gesprekken over jongetjes voeren en moeilijke beslissingen over schoolkeuzes nemen.
De tuindeur open en de laptop binnen handbereik. Nog even rust voor de kinderen weer thuis komen en ik moet gaan komen. Tot ik zo’n beetje stoom uit de oren van mijn lief zag komen. Ze zat zich nogal op te winden over het volgende stukje op telegraaf.nl
DONGERADEEL – De Friese plaatsen Dongeradeel en Dantumadiel hebben een bijzondere manier gevonden om te bezuinigen op uitkeringen. De sociale dienst gaat bijstandsvrouwen ‘updaten’ om ze vervolgens aan een rijke kerel te koppelen, die de dames kunnen onderhouden.Woordvoerder Martijn Adema van Dantumadiel bevestigt de aanpak tegenover de Leeuwarder Courant.
Er wordt per vrouw 1400 euro geïnvesteerd in de ‘opknapbeurt’, zo meldt de dienst. Hiermee kan echter vier ton per jaar worden bespaard, ervan uitgaande dat eenderde van de bijstandsmoeders aan de rijke man wordt geholpen en dus geen uitkering meer nodig heeft.Voor die 1400 euro mag de bijstandmoeder naar een kapper in Dokkum en krijgt ze een ‘imagoadvies’. Ook wordt de kledingkast doorgenomen, wordt er geshopt indien de garderobe niet hip genoeg is, en krijgt de vrouw tips op het gebied van sociale vaardigheden, lichaamshouding en presentatie.
Wanneer de vrouw ‘geupdate’ is, mag ze op de foto bij een fotograaf waarna ze wordt ingeschreven bij relatiebureau Mens en Relatie uit Oentsjerk.
Verplicht neuken anders ben je je uitkering kwijt. Dit kan toch niet echt waar zijn?
Zo blijf ik me toch verbazen. Maar nu even op de stoel met een extra kussen voor de buis met een harinkie en een biertje.
Reactie toevoegen
Laatst aangepast (dinsdag, 08 juni 2010 22:17)
vrijdag, 18 juni 2010 21:30
Zo af en toe een blogje kan geen kwaad. Maar, geteisterd door allerlei zaken die me in beslag namen en hier en daar een pijntje, is het bloggen er de laatste dagen flink bij ingeschoten. In plaats van boos en opstandig te gaan rellen zoals vroeger lijk ik nu overvallen te zijn door een soort uitzichtloos navelstaren. Het bedje in de kamer voelt weer net als vroeger. Dat iedereen zo’n beetje alles voor me moet doen is weer heel gewoon. Sokken aantrekken. Een tour de force. Veters strikken. Schier onmogelijk. Opstaan uit een stoel. Heb je even? Ja, lachen. Ziek, zwak en misselijk. Niet dat iedereen dat gelooft. Ja, echt, ik verplaats me bij voorkeur (??) per rolstoel.
Nee, het gaat niet goed met me. Tot verbazing van mijn bijna ex-leidinggevende. Die had me uitgenodigd voor een gesprek. Nou ja, ik werd schriftelijk bevolen me te melden. Wat ik dus maar deed. Ze stond me een beetje schaapachtig aan te kijken. Alsof ze nog nooit iemand in een rolstoel had gezien. Of bedacht ze eindelijk dat ik toch echt wel wat had? Ik zit nu een half jaar thuis en een telefoontje om te informeren naar m’n gezondheid heeft er al die tijd niet afgekund. Dat getuigt, lijkt mij toch, van weinig empathie en betrokkenheid. Wat je toch wel zou verwachten bij iemand die in de zorg werkt. Maar ja.
Ik had de indruk dat ze, samen met de baas van het spul, een heel gesprek in haar hoofd had om nog eens fijn uiteen te zetten waarom mijn contract niet verlengd werd. Daar had ik andere ideeën over en aangezien er nu toch niets meer op het spel stond werd het een kort gesprek. Te kort om een kop koffie te nuttigen. Het was een al lang beklonken zaak. Ze wilde het nog over punten hebben waaraan ik had moeten werken. Ja hoor. Gelukkig heb ik genoeg gesprekstechniek in huis om dat een pijnloze dood te laten sterven. Gewoon het gesprek aangaan met de andere gesprekspartner. En het kort houden.
Ergens ben ik blij dat ik er weg ben. Ik werk te lang in de jeugdsector om me op m’n 47ste te laten beknotten door een door angst geregeerde organisatie. Staat het niet in een handboek, protocol of ander goedgekeurd document? Dan kan , mag en zal het niet. Tenzij er wekenlang over vergaddert wordt. Over de stomste dingen. Of de computer voor de kinderen aan de andere kant van een muurtje mag. Nou dat mocht uiteindelijk. Dus dat dacht ik dan even te doen. Nee, daar moest een speciaal bedrijf voor komen. Die kwamen, haalden de stekkers uit het stopcontact, reden het computermeubeltje twee meter verderop en stuurden de rekening. dan een leuk spelletje op de computer gezet. Moest ik me melden omdat dat niet mocht. Waarom niet? Er stond nergens dat dat mocht. Echt waar! Voor het vergeten van een vitamine D tabletje wordt je publiekelijk per e-mail aan de schandpaal genageld. Over kind-gerelateerde dingen viel er niet veel op te merken.
Ik zal de kinderen wel missen. Het gedoe. En ach, die kinderen. Ik hecht meer belang aan hun reacties. En aan die van ouders. Niet leuk, een querulant die het goed doet bij je doelgroep. Een beetje bedreigend misschien wel. Nee, ik was uitgepraat in Oostvoorne. Het was achteraf gezien toch ook fysiek wel veel te zwaar. Als ik niet ziek was bestond mijn leven uit werken, me ziek voelen en slapen.Ik at alleen als ik een late dienst had want dan op het werk. Of anders patat of zo. Het maakte me niet uit. Ik was toch alleen. En dat het tamelijk ongezond was. So what? Dus ja… schijt. Aan mezelf uiteindelijk. Maar ik wilde zo graag.
En nu? Aan de slag met het UWV en verder is het koffiedik kijken.
OIndanks alle beperkingen heb ik het druk zat. En Agnes me maar overal heen duwen. Gisteravond naar de kennismakingsavond op de nieuwe school van Jirina. Die gaat naar de midddelbare school. Ja, lekker belangrijk. We willen eerst de musical zien! Allemaal spannend dus. Déja vu! Mathijs gaat ook naar een andere school. Agnes is niet zo blij, en dat is een eufemisme, met de huidige school. Ze heeft wat nogal onthutsende gegevens boven water gekregen. Vanmorgen hebben we een goed gesprek gehad met de directeur en de IB’er van de nieuwe basisschool. Mathijs is aangenomen. Hij was helemaal door het dolle toen ik hem dat vanmiddag vertelde. En toen hij ook nog een, weliswaar tweedehands, skateboard kreeg, kon zijn dag helemaal niet meer stuk.
En dan kun je weer verder met alles. Toch?
Reactie toevoegen
Laatst aangepast (zaterdag, 19 juni 2010 00:13)
zondag, 20 juni 2010 12:05
Wat is dat? Geschreeuw, gedoe. Hysterisch. (‘Neem effe een ritalinnetje!’ En ik kan er al snel zelf ook wel één gebruiken.) Oh ja; Het is vaderRobdag. En gisteravond hadden we heel smakelijk gezellig chocoladegefonteind dus het had zomaar gekund dat de kids wat te veel suiker binnen hadden gekregen. Vandaar de hyperactiviteiten in de keuken. Al de hele week verheug ik me op zelfgeknutselde kadootjes; Een gekleide en met waterverf beschilderde asbak. Een macramé stropdas. Dat soort dingen. Uit de tijd? Ja, op roken rust zo’n beetje een taboe en de laatste macrameeënde semihippie kwijnt momenteel langzaam weg in een humanistisch verpleeghuis. Fijn die gebruiken. En zo lekker voorspelbaar.
Traditioneel begint deze bijzondere dag met het onvermijdelijke ontbijt op bed. Dat moet dan wel eerst gemaakt worden. En liefst op zo’n manier dat de keuken achterblijft als een enorme janboel. En wie doet wat? Dat moet eerst uitgebekvochten worden. Zodoende waren lief en ik al ruimschoots voor het opdienen en uitreiken van een en ander wakker geschrokken. Erg wakker mag ik wel zeggen. We hoorden alles aan en de verwachtingen raakten, net als wijzelf, hoger en hoger gespannen. Ik kon het bijna niet meer aan.
Uiteindelijk was alles in gereedheid en naar boven gesjouwd.
Vol verwachting klopte mijn hart bij het openen van het eerste kado. Mathijs had een prachtig sleutelrekje geknutseld. Ik was blij en ontroerd tegelijk. Daarna mocht Jirina haar kadootje geven. Jirina had een prachtig sleutelrekje geknutseld. Ik was blij en ontroerd tegelijk.(Zoek de verschillen.) – Wat creatief van zo’n school om broertjes en zusjes hetzelfde te laten maken. Lekker vernieuwend ‘We laten alle kinderen hetzelfde doen. Iedereen is gelijk.’ De Montessorischool als socialistische miniheilstaat. – Geroosterd brood met aardbeien en koffie. En feest op bed met z’n allen. Als kers op de taart kreeg ik van de kids samen een tondeuse om al te uitbundig haar op verschillende lichaamsdelen te beteugelen. Dan maar niet flossen.
Met enige moeite, want vannacht nog heel laat naar The Family Guy en American Dad liggen kijken, lukte het om uit bed te gaan. Laten we afspreken dat vaderdag en moederdag voortaan pas om 12 uur ‘s middags beginnen. Als aanvulling op het feestontbijt nam ik nog een pistoletje met knakworst en toen was het, aan de lucht te beoordelen, hoog tijd om eens uitgebreid onder de douche te gaan staan. Met de nieuwe tondeuse verwijderde ik de gezichtsbeharing van een dag of vijf. Terug naar de Sonny Crocket-look. Na een flink lange en hete douche was ik klaar voor de nieuwe dag. Mijn voordeel was dat ik als plaatsvervangend manspersoon vandaag bejubeld diende te worden en dus vrijgesteld was van huishoudelijke taken. En ik doe al zo weinig tot niets. De keuken was dus niet mijn probleem. Lang leve vaderdag. ´Agnes, zeg jij eens dat die gasten niet zo´n herrie moeten maken!´ Ik doe niks meer vandaag!
Horen jullie nog wel eens wat van die Joran v.d. S. dan? Het is de laatste dagen opvallend stil omtrent ons nationale psychopaatje. Kennen jullie die computersimulaties waarmee ze gezichten verouderen van, bijvoorbeeld, lang vermiste kinderen? Dit kan ook met andere lichaamsdelen. Zo ziet de kont van Joran eruit na 1 jaar in de Castro Castrogevangenis:
Reactie toevoegen
Laatst aangepast (zondag, 20 juni 2010 17:58)
donderdag, 24 juni 2010 19:26
Soms denk ik, tegen beter weten in, dat ze misschien toch wel gelijk hebben in de Nederlandse biblebelt. Een dominee te Elburg (foto), waar de ergste geloofgelovers wonen, roept op te bidden voor de ondergang van Oranje en wel zo snel mogelijk. Nou vanavond lukt dat niet meer. Waarom hele volksstammen zich voor de buis, in het stadion of kroeg verzamelen om de wedstrijd tussen een of ander voormalig Oostblokland en Nederland te bekijken, is mij een raadsel. Ik heb uit betrouwbare en terzakekundige bron vernomen dat de wedstrijd niet meer ter zake doet. Het maakt niet uit wie er wint of hoeveel doelpunten er gemaakt worden; Nederland is door. Nog voor er een voetballert zich in zijn tenue hijst.
Dus pak die vuvuzela’s maar in, neem een biertje en besteed eens wat qualitytime aan de kinderen in plaats van met ze op een veel te laat tijdstip voor de buis te hangen. Doe eens een spelletje, lees een verhaaltje voor bij het slapengaan en doe eens iets geils met je vrouw of vriendin. Ben je zelf ook nog eens een beetje in beweging.
Meer woorden wil ik niet vuil maken aan het voetbal. Nee, dan Wimbledon waar twee tennissende nono’s al tien uur een baan bezet houden met hun laatste set. Dat zijn nog eens volhouderts. Gewoon doormeppen tot dat die twee punten verschil er zijn. Echte mannen. Dat zie ik voetballers nog niet doen; die zijn na 90 minuten speeltijd, waarin ze nog 15 minuten mogen uitrusten ook, zo moe dat ze al gauw drie, vier dagen moeten uitrusten alvorens zij in staat zijn aan een volgende partij te beginnen. Oh, weer voetbal.
Een raar land, Nederland. De PVV boekt een recordzege bij de verkiezingen maar heel het land maakt zich druk om een twitterende relnicht die het wel wat lijkt als er zich tijdens de huwelijksoperette van een Zweedse prinses met een sterk op Clark Kent gelijkende sportleraar een zwarte Saab in een of ander monument zou boren. Dan gebeurde er tenminste nog wat. Een Bredaas burgertruttenclubje werd boos (Saabrijders denk ik.) en nu bemoeit zelfs het OM zich ermee. En die De Leeuw had toch gelijk? Ik wilde naar de plechtigheden kijken, echt, maar ondanks drie blikjes Red Bull, The Prodigy keihard uit de speakers en m’n voeten in een bak koud water was ik toch in slaap gevallen. Zelfs Beatrix, peettante van de bruid, trok het nog maar net. Saai, saai, saai. De eerste de beste voetbalwedstrijd is spannender.
Nog even en er mag niks meer in dit land en nemen geheime genootschappen zoals de Bilderbergroep, Vrijmetselaars of de FIFA het land over. Het gonst dat het volgende boek van Dan Brown over deze laatste organisatie gaat; The Lockerroom Enigma. Vanuit de catacomben van hun megalomane tempels manipuleren de oefenmeesters de wereld terwijl zij zich vergrijpen aan blonde meisjes in Oranje jurkjes. Is Johan Cruijff dan toch de Verlossert? En zijn de Katholicisme simulerende Wesley Sneijder, Robben en weet ik veel wie, zijn discipelen? Voetbalplaatjes en Bud Light. Dat is wat ons te wachten staat.
Ik durf niets meer te zeggen. Het is allemaal de schuld van de massavoetbalhysterie. De wedstrijd is begonnen. Daar zit je dan met je beessies, vuvuzela’s, vlaggetjes en andere oranje ordinairia; Speelt Oranje, Blatter mag weten waarom, in het wit. Oh, ze moeten tegen Kameroen. Waar ligt dat? Wel een boel negerts in die club. Die jongens gun je toch een Cruijff-courtje in hun township?
IIk ga maar eens kijken wanneer ik dood ga. Dat lijkt me interessanter dan te kijken en luisteren naar twee licht dementerende dorpsoudjes die de NOS van hun bankje in de schaduw naast de kroeg heeft gesleurd om onbegrijpelijk commentaar te komen prevelen in de rust.
Voetbal. En dan ben je wereldkampioen. En dan? Wat een onzin dat WK! Wilt u nog even bidden dominee Kempeneers? |
