In het ziekenhuis 1

2 oktober 2013 1 Door robzter

image

Mijn lieve Agnes neemt dit blog al een tijdje waar. Maar nu ben ik weer. Ratata ratata… Lust je ook een broodje poep? Hè bah, ome Rob! Ouwe vieze man. Met een papje ook nog zeker? Ik begrijp dat een vers kadetje feces niet op prijs wordt gesteld. Awel, daar denken ze hier in de keuken van het EMC toch heel anders over. “Mag ik er wat meer menstruatiesaus over? Lekker bedankt!” Binnen dit smaakbelevingskader wordt er dus eten voor de patiënten bereid. Koken met de riemen die er zijn. Op maandag doperwtjes, dinsdag iets met maïs, woensdag snijboontjes en op donderdag flikkeren ze alles bij elkaar onder de noemer groentemix Erasmus. Erasmus. Blijkbaar een briljant denker maar als kok een miniem stipje in de nationale historie ergotderivaten .

En dan vrijdag. De kok, die ze aan z’n ballen aan het lepelrek moeten ophangen om daarna de grootste soeplepel vindbaar in z’n reet te steken, schiet in de paniek; nog drie dagen monden te vullen. Ter compensatie van het op z’n minst ongeïnspireerde voer dat volgt, wordt in de weekenden een zielige poging gedaan het zieke, zwakke en misselijke gepeupel, dat reutelend in hun bedden ligt, om te kopen met een krentenbol en een bruin (in Frankrijk kijken ze je aan of gek bent) pistoletje. Ja, met roomboter. Maar een bruin pistoletje!? Doe normaal.

Als mensen zich na hun ontslag een keer bij hun huisarts melden, worden ze linea recta doorverwezen naar een anorexia nervosa kliniek. Gelukkig ben ik vandaag weer voorzien van fourage. En ja, ik weet dat er in een magnetronmaaltijd voor 115 % aan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid zout zit. Omdat ik dus het pannetje warme prut ongezien retour doe, vinden ze hier dat ik te weinig eet. Daarom komen ze me telkens lastig vallen met wazige flesjes toverkollendrankjes. Die ranzige zooi werkt totaal niet mee. Zo goor dat na consumeren van de drabbige griebus gegarandeerd je hele maaginhoud, inclusief je maag en met een beetje pech ook je darmen, over de vloer verspreid liggen. Het toilet? Nee, dat haal je niet meer. Dus dat verdwijnt ook ongeopend in de vuilnisbak. Toedeledokie! Misschien vinden de zielige kindjes in Afrika het lekker. Die hebben ook niets in hun maag dat het uit kotsen waard is. Maar zet het mij niet voor.
En dan heb ik het alleen nog maar over het eten. Nou eten? Als je het je kat voert, rent het beest krijsend de tuin in, de schutting over, om nooit meer terug te komen.
Nog meer boosmakertjes? Nou zat. Misschien morgen. Als er een morgen is.