Ikea

Vandaag was een goede dag. Op allerlei manieren. Een goede nacht rust. Daar begon het al mee. Lekker doorgeslapen, maar één maal hoeven plassen en weliswaar vroeg maar redelijk uitgerust wakker vanochtend. Dat was wel eens fijn voor een keertje. Beetje jammer dat toen ik wakker werd Agnes al klaar zat met de INR-spullen. Prik, au, bloed! Nee, dat viel wel mee. Ik ging er wel gelijk uit. Bakkie koffie van schatje met een schaaltje cornflakes en m’n dag was begonnen. Let’s do this!

Niet heel veel later kwam Iris binnen banjeren. Nog een bakkie dan maar. Beetje jammer dat we alleen nog maar oprotoploskoffie hadden. En nog van vage herkomst ook. Ja, helemaal smetteloos ging het dus niet echt. We zaten ons ook nog een beetje af te vragen of m’n rolstoel wel in het otootje van Iris zou passen. Dat bleek nog mee te vallen. Met wat passen, meten en gepast geweld kwam dat helemaal goed. Op naar de Ikea in Barendrecht.
Ha, het ballenbad! Daar wilde ik in. Maar ik was te groot. Ja, verdorie. Dan toch maar meubels en dingen shoppen. Al goed; Dat van die meubels was zeg maar ter oriëntatie. Helaas is het niet mogelijk om je door de Zweedse blauwe kolos te begeven zonder iets te kopen. Al is het maar een paar pånnenlåppen. En ja, dan kun je ook de blømpøtten – drie voor twee euro vijfenveertig – niet laten staan. Dat je ze eigenlijk niet nodig hebt omdat je absoluut geen groene vingers hebt en elk plantaardige levensvorm direct bezwijkt in jouw aanwezigheid, daar hebben ze over nagedacht bij Ikea. Drie meter verderop staan de kunstplanten.
Voor Agnes, ook niet befaamd om haar relatie met levend groen, nam ik dus maar een mooie doch zeer plastiekerige rode roos mee. Die blijft voorlopig nog wel even goed. Hoop ik. Nee, je weet het niet. Daarom. Zal je net zien dat het biologisch afbreekbaar plastic is. Ach, het gaat om het idee.
Na een paar uur de pijlen volgen, onderbroken door een Zweedse lunch, waarbij wat mij betreft de Zweedse balletjes en een verfrissend flesje Spa Rood niet mochten ontbreken, hadden Iris en ik toch wel wat af te rekenen.

Eens even denken. Wat had ik gekocht? Eh… een slacentrifuge, een bakspatel… Ja, en die roos dan. Klaar! Nee. Nog even langs de levensmiddelen. Agnes had me opgedragen om, jawel, daar zijn ze weer, Zweedse balletjes en nog het een en ander te kopen voor het avondeten. Nou, klaar dan. Naar huis. Voor het spitsuur los zou barsten.
De aftocht verliep echter niet geheel zoals de bedoeling was. Met onze vergaarde spulletjes stapten Iris en ik in de lift. De deuren gingen dicht en toen… niks. Kudt, we zaten vast in de lift. En Iris is toch al lichtelijk fobisch voor liften. En nu? Aha, een alarmknop. Helaas was het er een van het type veel lawaai, weinig hulp dus wat te doen? Gewoon, 112 bellen. Het zweet stond inmiddels in Iris’ bilnaad maar de brandweer bellen had effect.
Uiteindelijk kwam er iemand van de technische Ikeadienst en die wist ons te bevrijden. Met een imbussleuteltje denk ik. Of zullen ze misschien toch ook weten wat een verstelbare schroefsleutel of een waterpomptang is? We waren bevrijd. Hoera! Vlug, naar de auto. Rolstoel en buit achterin en wegwezen. Lekker naar huis. Een trauma rijker. Maar dan wel na het eten gezellig een horrorfilm kijken. Dat dan weer wel. Het is een bijzonder kind.