Ik ben een vliegtuig!

Vanmorgen bij het wakker worden (Jawel, het was nog ochtend, zeer ongebruikelijk.) somberde het buiten behoorlijk. Hoewel de Luxaflex, of wat daar voor door moet gaan, nog dicht was, vermoedde ik ik dikke druppels hemelwater op het raam te zien. Ik liet de raambekleding daarom maar naar beneden. Wat ik niet zie, is er niet. Eruit moest ik. dat gebeurt anders nooit maar nu werd ik door Mijn lief vriendelijk doch dringend gevraagd uit bed te komen. En te douchen. Graag. Zuchten, kreunend en steunend verruilde ik m’n warme bed voor een warme douche. Dat het raampje van wat wij met enige grootheidswaanzin  de badkamer noemen open stond maakte het toch een wat frisse aangelegenheid. En omdat de wasmachine draaide leek de watertoevoer naar de douchekop ook al nergens op.
Zo’n ochtend.
Omdat we naar een afspraak bij Lucertis moesten. Het ontbijt bestond slechts uit een klein handje (Een patiëntenhand is gauw gevuld.) pinda’s pillen en een shot tequilla insuline. Ik vond mezelf wel het mannetje, hees me in m’n regenjas en volgde Agnes naar de auto. We hadden beter de boot kunnen nemen. Van het bakkie koffie bij Lucertis knapte ik wel wat op. Totdat de mevrouw waarmee we een afspraak hadden verscheen en ons vertelde dat wegens onhandige planning harerzijds het gesprek geen doorgang kon vinden. Nee, ik werd niet boos, hiermee hadden we al rekening gehouden. Heel proactief van ons. Maar weer naar huis dus.

Even nog rust. Heel even maar want om één uur had ik nog een geestelijke gezondheid gerelateerde afspraak. Met een (mij verder onbekende) psychiater. In de Verenigde Staten van Amerika tamelijk normaal en geaccepteerd, hier voel je al snel behoorlijk koekoek! als je naar een zielenknijper verwezen wordt. Ook prettig trouwens, steeds een andere ‘hulpverlener’. Dat houdt de continuïteit van de behandeling er lekker in. Hoewel? Continuïteit? Een jaar geleden was ik voor het laatst gezien. Trouw slikte ik de benodigde happypillen. “Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig.” Zo warrelde ik een beetje door het leven. Nogmaals liet ik mijn leven de revue passeren. de psychmevrouw hoorde alles aandachtig aan en vond dat ik wel recht had op mijn depressie. Ik ben geen Cessna! Ik ben een Boeing 737! Nou fijn. En al die tijd ‘onderbehandeld’. Dus meer medicatie. Meer loltabletten. Gewapend met een recept verlieten Agnes en ik het pand van Psyq.
Naar de apotheek. Nee, echt niet. Naar de apotheek gaan doe je maar één keer per dag. en we waren ‘s morgens al geweest. Dat gingen we geen tweede keer doen. We konden door naar, ja, alweer, Lucertis. Gaatje in de agenda om drie uur. Pfff… ik vond dat ik wel al genoeg geluld had, kon ik weer. Voor het goede doel. Met een half uur was deze sessie wel bekeken. Nu echt naar huis. Oh nee! Boodschappen. Er moest natuurlijk nog gegeten worden. En ik was al zo moe. eenmaal thuis dook ik m’n bed in. Agnes stortte zich op het maken van een website. Even bijkomen. M’n nieuwe telefoon aan m’n tablet gekoppeld en verder lekker nikserig liggen. Wachten op de avond en bedtijd.