Ieniemienievakantie
Zo, weer thuis en fijn in m’n mandje. Ik ben helemaal afgeknoedeld. Maar het was allemaal erg de moeite waard. Twee weken terug zei m’n moeder dat ze zo graag weer eens langs wilde komen. Aan broer Hennie of zus Caroline zou ze vragen om haar te vervoeren. M’n moeder rijdt geen auto meer. (Dat zouden meer bejaarden niet meer moeten doen.) Haar medische toestand verhindert dit. Jammer, want ze is verder goed geconserveerd en ik zie haar anders nog wel met opgestoken middelvinger door het verkeer razen. Daags daarna belde Caroline:”Dan komen jullie toch een weekendje naar ons toe.” Dat was een nog beter plan.
Het plan was gesmeed en afgelopen vrijdagmiddag pakte Agnes een grote weekendtas in. De miniscootmobiel werd gedemonteerd om mee te nemen, alles ingepakt en in het autootje gestouwd, klaar om te vertrekken. Ja, wij wel, maar de auto niet. G%#verde%~$ver… Accu leeg! Wat nu? De ANWB bellen dus. Met een kwartiertje vertraging vertrokken we alsnog. Het was rustig op de weg. Dat schoot dus aardig op. Het Opeltje van pa krijgt elke keer de schrik van z’n leven als Agnes er mee rijdt. Zo hard heeft het karretje nog nooit hoeven rijden.
Wat volgde was een heerlijk weekendje bij Jan en Caroline. Jan en Caroline grepen deze keer de kans om zelf eens in het hutje te gaan slapen. Agnes en ik brachten na een gezellige avond samen met Jirina de nacht door in de slaapkamer van Jan en Caroline. En Mathijs dan? Die sliep in een tentje op het grasveld. Van slapen kwam niet veel. Ik had ‘s avonds een biertje genomen, heus, één glaasje maar, waardoor ik, bijgestaan door de plaspillen, er wel een keer of vijf uit moest om te pissen. Waardoor Agnes ook niet kon slapen. Als ik wat onrustig ben in bed dan ligt ze de hele tijd op te letten of alles wel goed met me gaat.
Alles was goed gegaan en de volgende ochtend kroop ik niet zo heel gewoon onder het dekbed vandaan. Iedereen was al druk in de weer. Caroline had broodjes gebakken en Mathijs was met Jan agrariërtje aan het spelen. Laat die twee maar schuiven. Mijn bijdrage aan alle activiteit bestond uit het kijken ernaar.
Hoewel, er moest nog wat aan de autoradio gebeuren. De voorkeuzezenders vastzetten in het geheugen. Ik word te oud voor al die ingewikkelde electronicashit. Doe effe normaal. Het is maar een autoradio hoor. En er moest een andere USB-kabel aangesloten worden. Met vereende krachten, want soms is geweld wel het antwoord sloopten Jan en ik het dashboardkastje uit z’n voegen om achterlangs de autoradio eruit te duwen. Ziezo, kabeltje verwisseld en klaar. Maar toen wilde het kastje niet meer in fatsoen. Zucht. Uiteindelijk ging het kastje met gepast geweld weer dicht. Joepie!
Ach ja, natuurlijk. We hebben ook nog gebarbecued. Nadat Jan onder begeleiding van luid damesgegil de laatste muis uit de barbecue had gejaagd. Oh god, nu hoor ik de cardiologen al verzuchten:”Nee toch, eerst al bier en dan ook nog barbecuen…” Maar, pas op, ik heb niet van de grill gegeten. Agnes, inmiddels bijzonder bedacht op dit soort zaken, zeg maar mijn eigen Keuringsdienst van Waren, had mijn voer binnen in de keuken in de pan bereid. Dus geen gekots, diarree of andere ongewenste gevolgen van eten. Ja, wel weer wat dikker.
Al met al weer een heugelijk weekend inclusief echt vakantiegevoel. En dat ik nu voor Pampus lig, was het meer dan waard.
Fantastisch Rob om dit fijne vakantiebericht te lezen. Weer een prestatie er bij. En uiteraard plezier. En nu even in de rust. Je hebt het verdiend.
En ik zie dat mijn iPad nog in de wintertijd staat. Toch nog veranderen.