How do you do?

25 augustus 2014 3 Door robzter

IMG_0955.JPG‘En…’ Vragen mensen me wel eens, ‘hoe gaat het nou met je. ‘What do you want? An answer you can handle? Or the ugly truth?’, denk ik dan. Maar wat is die lelijke waarheid dan? Ja, ehh, ik weet het soms zelf ook niet goed. Gaat het goed? Ja? Nee? En zo nee; Hoe niet goed gaat het dan met me? Hangt dat af van cijfertjes en waardes? Gaat het erom hoe ik me voel of hoe de dokters vinden dat ik me zou moeten voelen? De ene dag gaat het mieters, de volgende brengt alleen maar ellende en zie ik tussen de meeuwen een paar gieren hun rondjes in het zwerk draaien. Belust op het vlees dat aan mijn schamele botten hangt.

De laatste tijd vind ik het zelf – Maar wie ben ik? – niet zo fantastisch gaan. Ondanks dat ik de hele dag alleen maar moe, moe en moe ben, kan ik ‘s-avonds in bed de slaap niet vatten. Woelen en draaien. Dat is al wat ik doe. Verwisselen van bed, wel of niet nog even TV kijken of muziek luisteren. Het maakt allemaal nog steeds geen reet uit. Maar vooruit. In m’n kop blijft het redelijk helder. En zo niet, dan leun ik op Agnes.
Agnes, mijn heldin. Rots in de branding. Hoop in bange dagen. Nog meer clichés? Vast wel. Oh, en ook handig met electronica.

Wordt er dan helemaal niet gelachen? Om eerlijk te zijn… Niet zoveel. Door de vermoeidheid voel ik me bij vlagen zo, ja, zo leeg. Dan loop (Nou ja, zoveel loop ik nou ook weer niet.) ik een beetje met mijn ziel onder m’n arm. Gelukkig heb ik niet meer dat stilstaan bij wat ooit was, fysiek vooral. Ja, Rob Oosterboer heeft zich ergens bij neergelegd. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Wat is er met mijn strijdlust gebeurd? Wel, die is nog niet verdwenen. Slechts het doel is anders. Mijn pijlen zijn gericht op het zolang als mogelijk is de status quo te handhaven.

IMG_0959.JPGAls ik heel eerlijk ben en de vermoeidheid even buiten beschouwing laat, mag ik niet echt hard klagen. Dat heb ik daarnet eigenlijk wel gedaan. Maar ach, ik vergeef het mezelf. Het valt alles nog reuze mee. Dan zal er één en ander niet optimaal functioneren? Ik moet roeien met de riemen die ik heb. Tegen de stroom in. Dat wel. Daar word ik sterk van. Hoop ik. Ik ben zieker geweest. Veel zieker. En daar ben ik nog lang niet. Volgens mij haal ik de nieuwe aardappelen nog makkelijk. En maak ik patat van ze. Ha! Patatje Oorlog. Lekker! – Of een broodje Spina Bifida, voor de Rotterdammers onder jullie: een broodje open ruggetje. – Bij Ladage. Nou… Maar die is nu dicht en al was hij open was ik er toch echt de deur niet voor uitgegaan. Eg nie.

Ik blijf lekker zitten waar ik zit. Thuis. Voor de buis. Straks Opgelicht en De Rijdende Rechter. Eens kijken wat voor schobbejakken* er nu weer voor het voetlicht worden gebracht en welke boom of andere aanplant, hekje of regengoot nu weer iemand tot razernij heeft gebracht. Altijd lachen. De Rijdende Rechter. Gegarandeerd. Ik ken de man verder niet maar zou zo een borrel met ‘m gaan drinken. Die kerel moet toch fantastische verhalen hebben om te vertellen?
Zal ik voor die tijd nog gauw een zonnebankie pakken. Wel lekker. Even helemaal Zen. Dat is goed voor m’n hoge bloeddruk. Muziekje erbij. Van die kleine geneugten in het leven die ik heb leren waarderen als een groot goed.
Zolang ik dat nog zie, gaat het goed. Het gaat dus, als antwoord op je vraag, goed.

*= Dat woord wilde ik zo graag eens gebruiken. En nu kon het.