Hoe voelt dat nou?
En dan krijg je het onverbloemd te horen: Je gaat dood. Ja, we gaan allemaal dood. Maar in dit geval ga je binnen afzienbare tijd dood. Dagen, maanden, geen jaren meer. Kerstmis? Misschien. Tranen, verdriet en iedereen in rep en roer. Iedereen? Nou ja, bijna iedereen. Alleen ik, hoewel intens verdrietig, lijk me niet zo druk te maken. Een enorme klap. Natuurlijk. Maar wel eentje die ik van verre aan zag komen en waarvan ik wist dat ik hem niet zou kunnen ontwijken. Onvermijdelijk. En het enige wat ik nog kan doen is incasseren. Ook al komt de dreun hard aan en schieten de tranen in m’n ogen.
Voelen doe ik nog even niets. Dat komt nog wel. Verslagen voel ik me. Het vorige gevecht tegen de dood bood me een kans op de overwinning. Dit kan ik niet winnen. Zolang mogelijk rechtop blijven staan. Daar gaat het nu om. En dan de ring verlaten in de overtuiging dat ik het goed heb gedaan. Geen perspectief, geen toekomst. Zoveel dingen die ik nog had willen doen. Het gaat niet meer gebeuren. Wat blijft zijn de voetstappen die ik achter liet, het stof dat ik deed opwaaien. Het stof dat straks rustig neerdaalt.
Toen ik opgenomen werd in het EMC wist ik het eigenlijk al en naarmate de tijd verstreek werd het gevoel steeds sterker; Dit was het. Hier ga ik dood. De mensen om me heen durfden mijn gevoel niet te delen. Begrijpelijk. Maar ik heb dit al eerder meegemaakt. Alleen liep het toen beter af en dit gevoel was er niet. Ik voelde het, op een gegeven moment, durf ik te zeggen, wist ik het ook zeker. Al weken ben ik er mee bezig dat dit zou gebeuren. Morgen mag ik naar huis. Zelf had ik dat niet meer geloofd. Met gemengde gevoelens volgde ik de voorbereidingen om me naar huis te krijgen. Wat telkens uitgesteld werd. “Waar doen ze het voor?” Boos was ik bij elk uitstel. Boos en gefrustreerd. “Hallooooo! Nu leef ik nog. Ik wil naar huis. Is er dan niemand die naar me luistert?” Er waren genoeg mensen die naar me luisterden maar ik was gewoon te ziek.
In m’n hoofd is het nu redelijk rustig en ik voel me psychisch gezonder dan voor ik in het ziekenhuis terecht kwam. Alsof er een last van af is gevallen en ik nu eindelijk verlost ben van vele twijfels en onzekerheden. Ondanks dat de zekerheden die ik er voor terug kreeg niet zo leuk zijn. Nu voel ik me prima. Dat wordt straks wel anders. Ziek tot in m’n tenen. Maar daar denk u nog niet echt aan.
En m’n depressie dan? Ergens de afgelopen weken ging er een knop om; Ik ga niet meer omkijken in wrok en woede. Zonde van m’n tijd. Gelukkig heb ik Agnes die m’n humor en cynisme deelt. Want die blijven. Tot de laatste snik. Of schaterlach.
ik hou van je, tot in de eeuwigheid xxx
Slik , wat een prachtig mooi stuk, ik zeg geef niet op , opgeven is geen (nog) geen optie
nog alles mee maken en genieten van elkaar.
opgeven is geen optie zegt mijn zoon van 12jr altijd, hoe ziek je ook bent ,knokken zolang
je kan en wil.
Rob als schoonzoon ben je voor mij voor altijd mijn zoon geworden. Niet in de plaats van, gewoon een zoon. Voor altijd , en ook voor altijd een vader voor mijn kleinkindjes. Love.
Ik snap je. Tot heel snel want er moet naast woede, verdriet en machteloosheid ook vriendschap en schaterlachen bestaan. Met een bloedserieuze ondertoon. Je weet wat ik bedoel. Tot snel.
Prachtig geschreven Rob en ik houd van je cynische ondertoon. Wat moet ik verder zeggen?! Ik weet even niets te zeggen. Ik ben al dagen stom geslagen. Het is té makkelijk praten aan de andere kant en vanaf de zijlijn,…. Ik wens jullie alle liefde, warmte en genegenheid die er maar op deze aardkloot is te vinden! Liefs en XXX Hellen.
Shit!!! Succes… En al je tijd er dan is maak ze gek boven…
Liefs sabine
Lieve Rob wat heb je het mooi verwoord ,ik ben blij dat je vandaag lekker naar huis mag , geniet van alles . boosheid en woede kost een hoop energie. ik wens jullie heel veel sterkte toe XXXXXX
Lieve Rob, ik ken je niet persoonlijk, jij hebt me eens uitgenodigd op Facebook maar wat heb ik met je meegeleefd de afgelopen tijd. Ik heb vaak gelachen om je onverbloemde uitspraken en vaak met tranen in mijn ogen van de lach of van verdriet, jouw stukjes gelezen. Wat had en heb ik een respect van hoe jij in het leven staat.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en natuurlijk ook je gezin.
Veel liefs, Anita
Hé Robbie wat is dit nu weer. Heftig in de eerste plaats voor jou , Agnes en de kids. Maar ik voel me machteloos. Tot nu steeds genoten van je cynisme omtrent eigenlijk alles. Ik hoop dan ook van ganser harte dat ik daar nog even van mag blijven genieten. Ik wens je heel veel sterkte voor de tijd die komen gaat.
Groetjes Maarten.
Heej Tijger,
Ja soms weet je de dingen gewoon…!
Maar niet te snel opgeven nu..
Ik snap dat je het voelde…ik voel die dingen vaak ook wel aan.
Maar blijf nog wel ff volhouden he? 👿
Want zo snel willen we jou nu ook wqeer niet missen….
Dikke knuf!
Wilma.
Rob wat mooi geschreven, niet iedereen kan zo schrijven over zijn gevoelens, liefs voor jullie
Wanneer kunnen we langskomen?