High five
Naar nu blijkt zijn laatste blog, wat nog klaar stond om gepubliceerd te worden……een blog zoals we hem kennen in volledige boosheid en grofheid over hoe hij soms zo heerlijk naar zaken keek….maar ach de soep werd nooit zo heet gegeten als hij werd opgediend, helaas kon niet iedereen dat altijd zien.
in een grijs verleden solliciteerde ik bij MinJus als cipier. Bij de eerste selectie werd mij een pen met opschrift overhandigd: ‘Geen dag is hetzelfde als je in de gevangenis werkt.’ Wat klopte. Dus waarom kreeg ik niet zo’n pen van Agnes toen ik verkering met haar kreeg? Het is altijd wat. Nu heeft ze weer waslijngate veroorzaakt. ‘Waslijngate? What the fuck is nou weer waslijngate?’ U leest geen kranten? Ze staan er bol van. Wat is nu het geval? Eerder deze week tikte Agnes waslijnbeugels op de kop. Wat roestig, dat wel, maar niets dat een beetje Hammerite niet op kon lossen. Eenmaal opgehangen met ertussen een fris en vrolijk rood waslijntje gespannen zag het er keurig uit. Klaar voor de schone was. Ja, haha… zo simpel bleek dat niet te zijn. Een of andere knakkerbakker van de woningbouwclub dacht heel anders over het resultaat van Agnes haar geknutsel.
‘Ho ho mevrouwtje. Dat gaat zomaar niet zeg! Wat zijn we nu helemaal aan het doen! Haalt u dat er eens snel weer vanaf en terug naar uw fonkelnieuwe aanrecht.’ Ja, heel verstandig om dat tegen mijn lieve ADHD-vrouwtje te zeggen. Die wordt dan per direct, stante pede zeer obstinaat. Wel netjes, maar toch tamelijk recalcitrant. En strijdbaar. Ook nog. En ze schuwt de publiciteit ook niet. Niet dat Agnes die publiciteit zoekt. Het is meer dat de publiciteit haar wel vindt. Ons huis werd overspoeld door het journaille. Foto’s, video, telefoontjes. Van het AD tot SBS6. Ja, alweer. Agnes is onderdehand zo’n beetje een BH-er (Bekende Hellevoeter), wellicht zelfs een BN-er gezien de reacties. Ja, daar stond ze dan; Agnes de was ophangend op de website van het Algemeen Dagblad.
Nee, daar had de onderknuppel van de woningbouw natuurlijk niet op gerekend. En zeker niet op dat de journalist de baas van het spul ging bellen. Die niets wist van een verbod op wasrekken. Tsja, het was al opgevallen dat er een en ander niet goed ging in de communicatiedriehoek Maasdelta – hoofdaannemer – bewoners. De waslijn, met was en al, blijft dus hangen. ‘Een knappe vent die mijn waslijnen eraf komt halen’, aldus Agnes. Nou, ik ga het niet proberen. Nope nope nope. I’m not going there.
Ook geinig waren de reacties van de feestcommissie van ‘De Zes Flats’. Deze club bestaat uit een aantal dames en een heer die het ook niet kunnen helpen dat hun respectieve ouders neef en nicht waren. Wat helaas wel inhoud dat er geen bal gebeurt. Nou ja, geen bal? Jaarlijks doteert de verhuurder zo’n paar duizend euro aan de feestmutsen. Nou en daar krijg je als bewoner dan ook wat voor. Alleen zou ik nu even niet op een activiteit kunnen komen. Oh ja! Een paasbrunch. Geloof ik. Waar de opperpaashaas met haar vazallen in hun van het budget aangeschafte feestelijke bodywarmers aanzaten. Och heden, welk een pret en jolijt. Het zelfbenoemde bestuur, dat zichzelf als zodanig heeft geïnstalleerd omdat ze zelf hun statuten niet begrijpen. Logisch, want opgesteld door een heuse notaris. En zo’n man gaat geen statuten opstellen met alleen eenlettergrepige woordjes. Nee, echte grote mensentaal. Met moeilijke woorden en zo. Ik denk zomaar dat ze niet eens weten wat statuten zijn.
Maar verder gaat het goed hoor. Alleen verdienen sommige lui een high five. In hun gezicht. Met een stoel.