Herrie op het struikelcentrum

Sinds mijn rug besloot er de brui aan te geven, heb ik nog maar één poot waar ik een beetje stevig op sta. Slecht ter been. Wel ja, dat kon er ook nog wel bij. Eerst alleen slechte adem en dan ook nog een slecht ter been. Voordeel van slecht ter been is dat zo’n been niet riekt. Nou kan dat als comorbiditeit (even een moeilijk woord, dat staat intelligent) bij diabetes nog wel komen natuurlijk. Voor het gemak laat ik m’n zweetvoeten buiten beschouwing. Dat is wel zo fris. Bij mij zie je er niets van. Van dat been. Het valt dus niet zo op. Mij valt het wel op. Buiten dat lopen, staan en soms zelfs zitten, naargelang de vorm van de dag, ongemak of pijn maar meestal het laatste veroorzaakt, struikel ik over de minste of geringste oneffenheid op mijn pad.
Lopend over ons lokale winkelcentrum, De Struijtse Hoek, is het dan ook oppassen geblazen. Net als hier op Nieuwenhoorn, lijkt het erop dat de bestrating werd gelegd door zelfs voor Poolse begrippen stomdronken Polen. Agnes houdt me daar dan ook altijd stevig vast. Dat daar nou nooit eens iets aan gedaan wordt. Het is een schande! Het zal wel een geldkwestie zijn. En het is al jaren zo. Crisis hè.
Maar dan! Het was me nog niet opgevallen, want hardhorend, ook dat nog, tot ik vanmiddag ondefinieerbare geluiden hoorde op de parkeerplaats bij de Appie. Wat was dat nou? Hangt er voor een kapitaal aan luidsprekers aan de lantaarnpalen. Alsof het winkelend publiek behoefte heeft aan muziek bij het parkeren. Hoewel; Muziek? Ik kan me voorstellen dat het irritante mechanische gekweel op de parkeerplaats bij de Efteling of zo het publiek alvast in de juiste stemming brengt na een helse rit met de kinderen op de achterbank. Maar dit als oorstrelend bedoelde initiatief gaat helemaal nergens over.
Ik arriveer op het winkelcentrum met slechts boodschappentassen in de kofferbak en het was maar vijf minuutje rijden. Ik hoef ook nergens voor in de stemming te komen. Als ik boodschappen moet doen is er meer voor nodig dan een blikkerig muzakje om mijn mineurstemming in een vrolijk majeur om te doen slaan. Wat mij betreft hadden ze de munten voor die speakers liever in nieuwe bestrating gestoken. Maar nee, een of helder licht vond irritante achtergrondruis om het geluid van langzaam rijdende auto’s en rammelende winkelwagentjes nog erger te maken belangrijker. Weer zo’n bestuurder aan wie de evolutie van amoebe tot mens voorbij is gegaan. Ik denk niet maar ik besta toch. Proficiat!