Gierende hartkleppen

Wat heb ik weer gelachen vanmiddag. Ja, zielig zitten sippen, dat kan iedereen. En ik moet toegeven dat ik me daar ook wel eens heb overgegeven. Want het is makkelijker het bijltje er bij neer te leggen dan de strijdbijl op te nemen en je angsten en demonen te lijf te gaan. Maar hulp van de juiste mensen maakt het wel makkelijker. Ik ben het verliezende team en m’n vrienden, en m’n familie natuurlijk ook, zijn de supporters die me hoopvol naar de onbereikbare overwinning juichen. Geweldig toch?

Agnes duikelt de een na de andere jeugdvriend van me op. Gewoonweg fantastisch. Laat schatje maar zoeken op het wereldwijde web. Ze lijkt wel een beetje op Penelope García, uit ‘Criminal Minds’. Haar laatste vondst is een vriend van de middelbare school, Peter. Hij was vroeger al goed maf en vol bravoure en na vanmiddag kan ik alleen maar concluderen dat hij dat nu nog is. Want, verrassing, vanmiddag stond hij samen met Louis voor de deur. Tadaaaaa… Geen spat veranderd behalve wat minder haar misschien.

Het feest kon beginnen. Het ene moment lag ik voor halfdood, want zo voelde ik me, een beetje te hangen, het volgende barstte het vuurwerk, dat toch nog altijd ergens in me met een smeulend lontje wacht, los. Vroeger konden we al vreselijk lachen met elkaar en anderen, vandaag gingen we gewoon verder. Of we elkaar gisteren nog zagen. Fantastisch. Alle verhalen kwamen weer bovendrijven. Nou ja, alle… Toen ik uiteindelijk op instorten stond, gingen Louis en Peter naar huis, dus we hebben nog genoeg gespreksstof voor volgende keren.
Zoals die keer dat we naar Scheveningen gingen. Peter had z’n rijbewijs dus met een grote Mercedes 500 SEL uit 1800 of zo op pad. Je kon toen nog gratis parkeren en Peet reed naar het Zwarte Pad. Alwaar we een man in een petieterig autootje zagen die al voor de vijfde keer een parkeervak probeerde in te steken. We moesten dus even wachten. Maar toen het mannetje achteruit stak voor poging zes stuurde Peter bijna zes meter aan Mercedes-Benz in één vloeiende beweging datzelfde vak in. Tering, wat was dat mannetje boos. Maar ja, wat ga je doen als er dan vijf jonge gasten uit zo’n bak stappen? Ja, niks dus. En wij schaterend naar het strand. Whoehaaa!
We waren het er met z’n drieën over eens dat we onze tijd op de middelbare school zo weer over zouden doen. Wat hebben we daar gelachen. Zoals toen een lerares Engels een geel geval aanhad dat wij op kaas vonden lijken. Ja, kasie, wij in de pauze bij de dierenwinkel slangenvoer, oftewel een doos witte muizen, gehaald en losgelaten in het lokaal. Dat soort geintjes. Moet kunnen toch? – Laat de kinderen dit maar niet lezen. – Alsof het gisteren gebeurde.
Het was alles bij elkaar een geweldige verrassing. Deze dag had geen zilveren randje; hij was gewoon helemaal goud. Peter Ruitenburg zou zeggen:’Goed man!’ En dat was het ook. Een goede dag! Meer dan goed om erna helemaal stuk te zitten. Weer gelachen toch? Je kunt nooit genoeg lachen. A laughter a day, keeps the cardiologist away. Morgen ben ik een weggooier, nou ja, nu al, maar dat interesseert me geen bal. De balans slaat door dit soort dagen helemaal door naar de positieve kant. Oké, lichamelijk doodmoe (pun intended) maar mentaal kan ik er zo weer een tijdje tegen.
En al die korte tijdjes zijn bij elkaar toch weer een lange tijd. Ik roep ‘Hi ho, Silver‘ en galoppeer de toekomst, mijn toekomst, in. De ondergaande zon tegemoet. Oh nee, dat was Lucky Luke. En die sukkelde meer een beetje op zijn trouwe Jolly Jumper. Whatever… Galopperen of op een sukkeldrafje, als ik maar kom waar ik zijn wil.