Gieren

12 juni 2013 3 Door robzter
vlieg

Agnes ziet ze vliegen

Zaterdag. Post! Ha! Van het EMC. Wat moeten die nou weer van me? Vorige week had ik al een brief gekregen dat ik een afspraak had gemist en dat er een nieuwe afsprak was gemaakt. Een afspraak? Met wie dan? Dat vermeldde deze brief niet. Afzender iemand op het diabetesplein. Bellen dus maar weer. En ja er was een afspraak gemaakt, met een internist, door cardiologie. Goh, ik had toch bij de laatste controle begrepen dat het niet nodig was dat ik naar een internist zou. Nou komt het natuurlijk wel vaker voor dat de ene hand niet weet wat de andere doet. Maar als de geleerden het willen stap ik wel in de auto naar Rotterdam. Ik heb toch niets anders te doen.
“Verras me”, denk ik en maak de envelop open. “En Gaston… Wat heeft hij gewonnen?” Nou, niks. Of ik maar even 43 eurootjes en een klein beetje wilde schuiven. Oh? Wegens het niet verschijnen op een afspraak. Ja, ammehoela. Het is dat de Ritalin en Citalopram m’n emoties behoorlijk dempen, anders was ik terstond in de auto gestapt om ze eens flink mijn waarheid te gaan vertellen. En dat ik binnen 30 dagen moest betalen. Wat nou, administratieve pisvingers? ik ga helemaal niets betalen. Stelletje lelijke struikrovers zijn het. Zo kan ik ook m’n tekorten dekken; Over de ruggen van onschuldige en onwetende patiënten. Behalve de scheldwoorden heb ik dit met koeienletters op de nota geschreven. Volgende week moet ik toch in het EMC zijn. Ga ik die persoonlijk even retourneren. Met enige toelichting!

En zo voort. Het was een week van brieven, vooral boze, nou ja, ontstemde dan, schrijven. Of ze in ieder geval bedenken. Kortom, ik slik al weer een paar nachten slaappillen. En toch kom ik nog niet tot rust. Last van klachtjes en pijntjes. Vandaar dat we ook nog naar de pijnpoli in het Maasstad ziekenhuis zijn geweest om m’n neurostimulator bij te laten stellen. Want m’n rug en daardoor ook m’n been gingen van kwaad tot erger. Met veel geduld stelde de verpleegkundige (Of Nurse Practitioner, ik weet het eigenlijk niet, het apparaat opnieuw af. Ik loop weer. Iets beter en kleine stukjes. En nu de zomer (Ahum) er is, en de gympen uit de kast draag ik ook m’n orthese weer. Dat is ook niet alles. Maar je moet wat. Toch? En misschien eindelijk een afspraak maken met de fysio. dat zou ook nog schelen.

Qua vrolijkheid was het ook al geen topweek. Bah!

Alweer woensdag. En genoeg gemokt. Vond Agnes. Zij had op het internet voor een prikkie, je snapt niet dat ze het ervoor kunnen maken, macrovoorzetlensjes gescoord. Voor nog geen tientje, inclusief bezorgen. Ze vindt het leuk om priegeldingen te fotograferen. Kleine bloemetjes, priegelige beestjes, dat soort dingen. En zo troonde ze me vanmiddag mee naar het Quakjeswater, hier vlakbij. aangezien wij niet echt een ANWB-echtpaar zijn, reden we eerst drie keer verkeerd. Enfin, met enige vertraging vonden we toch de parkeerplaats. En het begin van de route. Ook dat nog.

Een klein stukje moest kunnen. Hier en daar foto’s makend, rustend op een bankje haalde ik toch nog de uitkijkplek. Aan de overkant van het water resideerden nog wat lepelaars. Zulk een mooie natuur. En dat op nog geen vijf minuten rijden van huis. Mooi toch? En de mooie blauwe, niet gesloopte verrekijker was zomaar gratis! Waar vind je dat nog? Gratis! Het moet niet gekker worden. Het zonnetje scheen en m’n trui kon uit. Op de laatste restjes moed liep ik terug naar de auto. Thuis stuurde Agnes me naar bed. Even liggen tot een en ander niet meer zo heel veel pijn deed.
‘s Avonds nog een klein stukje door de regen met de hond.
Dit stukkie tikken en straks lekker pitten. Chemisch.