Geen zin
Het was negen uur. De wekker ging. Agnes was er natuurlijk al lang uit om de kinderen de deur uit te werken voor de laatste loodjes school. Negen uur. Nou, voldoende zin om op te staan had ik nog niet. Om twaalf uur nog niet. Geen zin, helemaal niet. Moe en ik; twee handen op één buik. Ik word er wat moedeloos van. Het koste me nog een half uur eer ik me de trap af liet zakken. Half een inmiddels en Agnes wilde boodschappen gaan doen. “Ben je er zo klaar voor?” Waarschijnlijk kon ze het antwoord al raden:”Nee.”
Daar zat ik dan. Ongewassen, de slaap nog in de ogen, een beetje voor me uit te staren. Lief – of toeval – dat schatje de Tour de France op had gezet. En nog op tijd voor het vertrek. Leuk hoor maar een beetje jammer dat dit nou al de derde rit op Corsica was. Hoeveel wil je koersen op een droge pukkel in de Middellandse Zee? Ik had de dorre bergen en de Maquis al wel gezien. Nog 130 km te gaan. Ik hing me een beetje te drogen op de bank, niet van zins veel meer dan dat te doen.
Ah! Daar was schatje alweer. Met de late lunch of brunch. Lekker, vers brood met lever. En ze maakte nog een boterhammetje voor me ook. Het eten haalde de kreukels een beetje uit hoe ik me voelde. Gevoederd en gelaafd was ik klaar voor m’n volgende taak. Ik ben al sinds vorige week maandag bezig de huisapotheek op peil te houden. En als iedereen in de keten nu eens deed waarvoor ze betaald wordt, was dat geen probleem. Maar ja, je kunt niet alles hebben in dit leven. Ik bracht me alvast in een offensieve mindset en pakte de telefoon om de apotheek te bellen. Daar wisten ze van niks. Nee, wanneer weten ze daar wel wat? Nooit nee. Nog geïrriteerder dan maar de huisarts bellen. Alle zeilen bijgezet worstelde ik me door het menu; ‘kies 1 voor levensbedreigende situaties.’
Bijna had ik het knopje 1 door het toestel heen geramd. Maar toen hoorde ik de geruststellende stem van Betty. Soms zit het wel mee. Snel schakelde ik terug naar m’n eigen vriendelijke zelf. Even later was het opgelost en had ik ook een afspraak met de dokter. Zo makkelijk kunnen dingen zijn als je niet moeilijk doet. Nou hopen dat de apotheek het ook nog begrijpt en wie weet heb ik dan woensdag eindelijk m’n medicijnen. Wat een gedoe. Ruim een week verder. Daar heb ik toch geen zin in? Alsof ik niets anders aan m’n kop heb.
Na deze gesprekken had ik wel gehad. Agnes had wat spulletjes gekocht om zelf jam te maken. Toen de eerste pot, met ananasjam, een feit was, vond m’n lijf het best. Naar bed dan maar. Waar ik prompt in slaap viel. Dat is toch niet normaal?
Morgen weer proberen. Echt. Ik geloof mezelf bijna. Ontbijten met een boterham met ananasjam. Dat is echte liefde.
Als ik dat boterhammetje met jam boven breng, is het pas echt echte liefde 😀
😆 🙄