Fillempie

Het weekend zit er weer op. Waar op? Daar op! Alle feesten en partijen zijn geweest en morgen weer aan … Nee, niet aan de slag, het werk of wat dan ook. Morgen gewoon weer zo’n dag. Als alle dagen snipperdagen zijn is de lol er gauw af. En ik heb al een boel dagen door de versnipperaar gehaald. Elk dingetje dat de sleur doorbreekt is dan een feestje. Op de koffie bij de cardioloog, een afspraakje met de psychiater. Hoogtijdagen. Hosanna*. En dit weekend zijn Agnes en ik met Iris naar de bioscoop geweest. ‘Now you see me‘, een goede film. We kregen het er warm van. Of was dat omdat Arcaplex geen airco heeft? Ik houd het op het laatste. Het drukte de pret niet. We konden ons niet voor de geest halen wanneer we voor het laatst naar de film waren. Deze zaterdagavond was zeker een hoogtepunt. Kan ik weer even mee verder. En Agnes denk ik zomaar ook.
En dan vandaag, er zou iemand voor de auto komen kijken. Vroeg uit de veren. Helaas voor niets want er kwam niemand opdagen. Helemaal voor niets was het ook niet echt. De kinderen hadden het wel weer gezien bij biopa. Die stonden om een uur of één alweer voor onze neuzen. Maar gauw pizza’s voor ze gehaald. Zelf ben ik weer terug in bed gekropen om er pas voor het eten weer uit te komen. Lekker eten. Daar wil ik wel voor uit bed komen.

En dat was dan het weekend. Morgen mag ik inderdaad voor een intake naar de vestiging van Delta hier in Hellevoetsluis. De lijst met moeilijke en indringende vragen heb ik al ingevuld en al klaar liggen. Vaste vraag is “Gebruikt u medicijnen? Zo ja, kunt u dan hieronder het soort medicijn en de dosis invullen?” En dan volgen er vier regeltjes. Ja, daar krijg ik alles wel in gefrommeld. En ik snap ook niet wat voor een knuppeldik die formulieren maakt. Neem nou die invulregeltjes; Simpelweg, want anders te ingewikkeld, op regelafstand één in Word gemaakt. Bedoeld voor kaboutertjes met hele kleine pennetjes waarschijnlijk. Zo dicht op elkaar kan toch niemand schrijven. En ik met m’n fantastische fijne motoriek zeker niet. Gelukkig bestaan de meeste vragen uit multiple-choice of andere aankruismogelijkheden. Mijn handschrift is nauwelijks te ontcijferen.
Ik ga het ze morgen wel weer, voor de zoveelste keer, vertellen en uitleggen. Het is nog maar een intake. Het kan nog alle kanten op. Wel heb ik begrepen dat groepstherapie onderdeel van de behandeling uitmaakt. Dat lijkt me dan weer lachen.

Ja, en dan hebben we nog het gevalletje ‘Vriendje van Coke-kanje’. Tsja, wat zal ik daar nu nog eens over zeggen. Wie het laatst lacht, heeft de grap niet begrepen.
Aan de andere kant kan ik me ook wel voorstellen dat het eng is om met je vriendinnetje naar haar ouders te gaan. Ik ben zelf ook ooit, ergens in een grijs verleden, 18 geweest. Heel even maar hoor. Een jaartje of zo. Tot m’n negentiende ongeveer. Toen was ik 19. Niet dat toen alles anders werd. Dat niet. En, hoewel nu niet meer voor te stellen, ik had ook wel eens een vriendinnetje. Of twee. Tegelijk. Dat was erg ingewikkeld, maar daar gaat het nu niet om. Nee, lastig; schoonouders. En ik zal je schoonvader maar zijn. Nou, daar ben je lekker klaar mee. En ook al heb je een andere schoonvader dan ik. Je moet wel naar binnen, die mensen een handje, een zweterig handje ook nog (Ik spreek uit ervaring.), geven en jezelf netjes voorstellen. Opzitten en pootjes geven. En dat alles terwijl je weet dat de ouders van je vriendinnetje dondersgoed weten dat je met hun dochter naar bed wilt en dat pa en ma weten dat jij weet dat zij dat weten. Ik ben wat van wit naar rood en weer terug verschoten. Het hoort er gewoon bij. Ik vond het nog eng toen ik naar de vader en moeder van Agnes moest. Ik was 48! Maar uiteindelijk viel het mee. Dat doet het altijd. Weet ik nu. En oefening baart kunst; met elk vriendinnetje wordt het makkelijker. Echt waar. Komt allemaal wel goed.

* Als in de gristelijke traditie.