Feest
Vorig jaar oktober, november, hadden we het echt niet meer gedacht. Was wat ons betreft mijn einde nabij. Met man en macht lukte het de geleerden mij door de crisis heen te slepen. Maar ik ben er nog. En zo waren Agnes en ik vandaag drie jaar getrouwd. Hoera! Drie jaar. Het lijkt niks. Voor ons is het al heel wat. En we zijn nog steeds blij met elkaar. Geen kwantiteit? Dan kwaliteit. En een hoop lol. Elke dag geniet ik weer van Agnes met haar malle fratsen en liefde voor mij.
We zijn gewoon, ondanks alle tegenslagen, gelukkig met elkaar. En dat kan niet iedereen zeggen. Goed, mijn tijd zit er bijna op. Ik kan dan ook niet ontkennen dat vandaag gemengde gevoelens bij me oproept. De vreugde van het samenzijn. Het verdriet van het straks afscheid moeten nemen. Moeilijk uit te leggen, denk ik. Verwarrend ook. Laat ik me maar leiden door het goede gevoel dat ik beleef als ik met Agnes ben.
Het was een leuke dag. Ontbijt met zelf door Agnes gemaakte appelcake, thee en de niet te vermijden portie pillen. Opa koos was ook nog jarig. Agnes ging, zonder mij, op de koffie bij opa. En boodschappen doen.
De kinderen wilden al maanden een keer gourmetten. Dat er maar niet van kwam. Ik ziek, verhuizen… Vandaar dat we dan nu de gelegenheid aangrepen. En toen kwam Iris ook nog aanwaaien. Met Tygo.
Nou, blijf dan maar eten. Dat sloeg Iris niet af. Gourmetten? Met die kleine jongen? Dat ging goed hoor. We lieten hem gewoon lekker scharrelen (dat mag bij opa en oma) en zo af en toe stopten we het mannetje wat in zijn mond en zo had hij puntje bij paaltje nog aardig wat gegeten. Het is zo’n lief jong.
En zo rolden we zo’n beetje de avond in. Een onverwacht leuke dag. Volgend jaar weer. Maar dan gaan we proberen wat te sparen om het iets groter aan te pakken. Met alle kinderen erbij. Ik ga ervoor. Voor nog een jaar.