Februari

Woensdag 6 februari 2008

Noodgedwongen heb ik mij weer een tijdje koest gehouden op het wereldwijde web. Inmiddels is het inderdaad al 6 februari. De tijd vliegt. Het is alweer bijna kerstmis. En ik maak nogal het een en ander mee. Vandaar dat ik dit tot jullie doe komen vanuit het oude en vertrouwde Erasmus MC. Ja ja lieve lezertjes, het waren weer spannende avonturen die mij hier brachten. Ik zal er eens kort over verhalen.

Laat me vertellen hoe het drama zich ontvouwde;
Het begon afgelopen zaterdag met de kat, wiens schuld het allemaal is, uiteindelijk. Ik bevond mij in de woonkamer. Aldaar zat ik mij zelve in hoogsteigen persoon stierlijk te vervelen. Zoals ik zo goed kan. Mijn buien van verveling zijn vermaard. De kat echter is nog vervelender.
Ze loopt de hele dag maar in en uit. ‘Nou en?’ Ja, wat nou en? Ik moet telkens de tuindeur open en dichtdoen! Wat een heisa. Je kunt je kont niet keren of dat beest wil of door de tuindeur of eten.

Zaterdagmiddag wilde het poesbeest, die namaak Madurodamtijger, op enig moment naar buiten. Niet de kwaadste zijnde wilde ik de deur voor haar openen. Toen ik weer bijkwam bleek ik bedolven onder het televisietoestel, een stapel DVD’-s en de glazen plaat van het AV-meubeltje. Wat deed ik daar nou? Dat kon ik me wel afvragen, weinig zin had dat niet. Ik kon beter beginnen te bedenken hoe ik me uit deze benarde positie zou gaan redden.
Denkende alleen thuis te zijn riep ik, in dit perspectief totaal zinloos, om hulp. Die niet kwam. Dan mezelf maar uitgraven en even bijkomen. Bijgekomen nam ik de chaos in ogenschouw. Dat werd geen TV kijken die zaterdag. Dat ding ging ik niet optillen. Er moet maar een flatscreen komen. Die doen niet zo’n zeer als ze bovenop je vallen. En als zo’n ding onverhoopt naar beneden komt zeilen, kan ik hem zelf weer oprapen.

Even later bleek Marcel toch thuis te zijn. Alsnog TV kijken! Bont en blauw, maar toch.
Toen ik de kinderen vertelde wat er gebeurd was, waren ze erg bezorgd. Of de televisie het nog wel deed.

Overtuigd van het zelfherstellend vermogen van het menselijk lichaam (schreef de optimist) belde ik pas maandag na enig aandringen het ziekenhuis. Per direct kon ik op de poli terecht. Gaby bracht me er snel heen. M’n ICD werd uitgelezen (niets gebeurd) en een dokter keek me zorgvuldig na. ‘Ik zal eens kijken of er een bed vrij is op de afdeling.’

En zo lag ik maandag plotseling in het ziekenhuis.

Maar goed, Gaby zorgde dat ik spulletjes kreeg, inclusief laptop en haar i-Pod. Zo’n i-Pod is een activiteit op zich; het kostte me een avond prutsen voor ik van mijn eigen muziek kon genieten. Dan heb je ook wat. Lekker luisteren.

En dan is het nu woensdag, gisteravond heeft Mark, de afdelingstechneut, een internetaansluiting voor me geregeld. Kan ik weer porno kijken muziek downloaden met meisjes van 12 chatten in mijn weblog schrijven. Dus over tot de wanorde van de dag.

Hedenmorgen werd ik ruw gewekt door zuster Elsemieke. Eerst was mijn mentaal volstrekt ontoereikend toegeruste, bedplassende, onbegrijpelijke klanken uitstotende en rechtstreeks uit de BAVO gesleurde buurvrouw (DAT HEB IK WEER!) aan de beurt. Zuster Elsemieke sprak haar streng toe. ‘Oh, toe Elsemieke… wil je dat mij ook doen? Heerlijk als je zo praat!’ Aldus stond ik al voor het negen uur was naast mijn bed. Ik ook altijd met m’n grote bek.

De artsen leven zich onder de hand uit op mijn medicijnen en de komende dagen mag ik niet naar huis. (Ik ben nog steeds ontzetten duizelig en mijn kop voelt alsof hij elk moment uit elkaar kan ploffen.) De geleerden willen kijken hoe ik op de veranderde medicijnen reageer en nog wat onderzoeken in de periferie laten doen. En ik kreeg viagra voorgeschreven. De artsen zijn bang dat ik anders door mijn duizeligheid uit bed rol*.
Vooruit dan maar.
In het raamwerk van het doen van onderzoek naar de gezondheidstoestand van de heer Oosterboer werden er vanmiddag al röntgenfoto’s van mijn broodmolen en sinussen gemaakt. Dat zal wel voor de KNO-arts zijn. (Een ontmoeting met de kaakchirurg staat ook nog gepland. Ik heb toch kiespijn! Om niet goed van te worden.) Bezoekende Cees liep gezellig mee. Wat een feest. Als Cees is geweest!
Röntgenfoto’s van mij lukken eigenlijk altijd wel goed. Waarom gewone foto’s, al dan niet digitaal, dan niet? Even een vraag tussendoor.

Daar ik anders het gevoel krijg in One flew over the cuckoo’s nest te zijn beland breng ik veel tijd door in de huiskamer . Er zijn daar meestal wel mensen (meestal pyjamavolk) die willen weten wat je hebt. Dat willen ze eigenlijk helemaal niet weten maar als jij klaar bent met vertellen, kunnen zij los.
Dat denken ze tenminste. Binnen een half uur zijn ze echt niet van mijn breedsprakig relaas af. (Na drie jaar en een beetje heb ik een hoop stof!) Een mevrouw kon uiteindelijk vertellen dat ze een kunstklep heeft. ‘Ja, da’s nog altijd beter dan een kunstkop.’ kon ik slechts repliceren. Daar kon ze gelukkig wel om lachen.

Veel meer te lachen is er niet. Af en toe doe ik een practicum flirten met een leuke zuster als oefenobject. Erg vorderen in mijn vaardigheden doe ik alleen niet.(Tips welkom!) Da’s dan wel weer een beetje jammer. Ach ja… je moet jezelf een beetje bezig houden.

Wordt vast vervolgd…

*= Nee, dat ga ik niet uitleggen.

 

Donderdag 7 februari 2008

GO SEE THE DOCTOR! Dat heb ik vandaag wel gedaan ook. Krijg je er allemaal gratis en voor niks bij.
Vanmorgen vroeg barstte het feest al los. Van zuster Marjo mocht ik uitslapen tot half tien omdat ik de hele nacht niet had geslapen en pas tegen zessen in slaap was gevallen. Het mocht niet zo zijn; ik werd wakker gemaakt door iemand van vervoer.

De kaakchirurg verwachtte mij. Ik hem ook. Maar zo vroeg? Met de bibbers in de benen op weg, zo’n beetje heel het ziekenhuis door. En het is hier, geloof me, heel veel ziekenhuis.

Alsof El Quaida tekeer is gegaan in mijn mond. De kaakchirurg schrok zich een aap. (Raar hoor, opeens zo’n aap op schoot.) Ik zag de eerder gemaakte röntgenfoto en de goede man hoefde me eigenlijk niets meer te vertellen.
Wat een ravage. Nu moeten er zo’n 8 elementen en wat in de kaak achtergebleven restanten van wortels verwijderd worden. Dat willen ze in één sessie gaan doen. Dan kunnen ze me het beste van kop tot teen verdoven anders vecht ik me hartstikke dood.
Zeer binnenkort moet ik dus op marktplaats.nl zoeken naar een leuk en toch betaalbaar kunstgebitje. Liefst van een oud vrouwtje geweest.

In de middag mocht ik naar de KNO-arts. Daar kan ik nog weinig bijzonders over vermelden. Eer ik dat kan, moeten er nog wat onderzoeken plaatsvinden.

Aan het eind van de middag heb ik met Sandra een zakje gele M&Ms gekocht. Nu het nog kan.

Inmiddels is het buiten helemaal donker en is de druk op de waterleiding op de afdeling weggevallen. Weer een nacht in Dijkzicht.

 

Zaterdag 9 februari 2008

Achmed the Dead TerroristGisteravond ben ik eens goed uit mijn slof geschoten tegen mijn gestoorde buurvrouw, de missing link! Ze bleef maar bellen en zeuren. Het vrijdagthema was dat ze dood wilde. (Als ik dat nou zwart op wit kon krijgen.) En het personeel laat het allemaal gebeuren. Die zijn niet echt berekend op het bejegenen van ‘dat soort mensen’.

Zelf heb ik de kennis wel maar volgens mij werk ik hier niet. Om het verhaal van een hoop ergernis kort te maken; mevrouw werd door mij ernstig vermanend toegesproken. Zullen we nou krijgen? Daarvoor kruipt mijn therapeutische bloed waar het eigenlijk niet gaan mag.

Het hielp wel. Die avond belde ze nog maar één keer, omdat ze moest plassen. Dat mag.

Vannacht heb ik een aardige nachtrust mogen genieten. Twee temazepammetjes kregen me er uiteindelijk onder. Vanmorgen was ik al om half twaalf wakker. Gelijk doken er twee zusters op me om een fanflon in mijn arm te jassen. Dat had nog wel wat voeten in aarde omdat mijn aderen geen zin hadden doorboord te worden maar uiteindelijk was ik verbonden aan een pomp met heparine (antistolling).

In de loop van de middag had Elsemieke heel even tijd om met me te praten. Het werd geen praten maar internetten. Ze wees me op een hilarisch filmpje op YouTube; Achmed The Dead Terrorist. Ik moest me er zo’n beetje een ritmestoornis om lachen.

Het werd steeds beter, de buurvrouw werd geruild voor een buurman. Een gewone, normaal begaafde Nederlandse buurman. Oké, het is een Achterhoeker. Je kunt niet alles hebben.

Goed, de dag zit er weer een beetje op. Ik ben een beetje moe maar voel me wel wat beter. Morgen komt Caroline. Het komt allemaal wel weer goed. Oh ja… het filmpje moet je echt even kijken.

 

Woensdag 13 februari 2008

Wat zal ik er van zeggen ? Ondanks alle leed mij aangedaan heb ik vannacht goed geslapen. Zou er diep in mij dan toch een masochist schuilen? Maar zonder dollen en om het op z’n Haags uit te drukken; ik heb toch pijn in me bek! Een paracetamolletje doet ook geen wonderen.

Gistermiddag was het flink bal. Laat ik daar de draad weer oppakken. Maar niet zonder er bij te vertellen dat ik tevoren zo misselijk was als een hond. ANGST! De dokter had me daar een pilletje tegen gegeven. Wat de bedoeling was van dat pilletje is me niet duidelijk geworden. Wat was ik bang.